บทที่ 154 างั้นทำไมพี่ไม่เกิดอารมณ์ชั่ววูบกับซือซือบ้างล่ะ

พอเห็นว่าหลบไม่พ้น ถังซินเลยต้องหันตัวมาเผชิญเขา ยิ้มอาย ๆ

“ประธานมู่คะ กินแอปเปิ้ลไหมคะ”

“กิน”

ถังซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะตรงขนาดนี้ ฝืนใจไปหยิบมีดเล็ก ๆ มาปอกเปลือก

น่าอึดอัดจริง ๆ เลย

ถ้ารู้แต่แรกว่าอยู่กับประธานมู่แล้วจะอึดอัดขนาดนี้ เธอก็ ไม่บอกลู่เหวินซูว่าจะมาที่นี่หรอก

บรรยากาศในห้องครัวอึดอัด เงียบสงบมากไปสักพัก มู่ เฉินหย่วนก็เปิดปากทำลายความเงียบ “ถังซิน คุณหลบหน้า ผมเพราะเรื่องคราวก่อนใช่ไหม”

ช่วงนี้ถังซินไม่ติดต่อเขา กลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ มากแทนเพราะไม่มีคนมาพูดจ้อใส่อยู่ข้างกาย

แค่เพราะร่างกายเป็นอุปสรรคเลยไปบริษัทไม่ได้

พอเขาพูดถังซินก็นึกถึงจูบนั้นในห้องน้ำ ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด “ไม่ใช่จริง ๆ ค่ะ เป็นเพราะที่บริษัทงานเยอะมาก บวกกับมู่เจิ้งเฉิงไม่มีความเคลื่อนไหวเลย ฉันสงสัยว่าเขากำลังรอ อะไรอยู่ค่ะ”

ปอกแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว ถังซินก็รีบหันทิ้งไปครึ่งหนึ่งแล้ว เปลี่ยนเรื่องพูด “วันนี้ฉันมาที่นี่ ก็เพราะอยากบอกคุณเรื่องนี้ คุณคิดว่าเขากำลังรออะไรเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนรับแอบเปิ้ลครึ่งนั้นมา พูดสีหน้าเฉยเมย “รอ จังหวะที่ดีที่สุด หุ้นเดิมที่อยู่ในมือผู้ถือหุ้น คุณกับเขาได้มา พอสมควรแล้ว แต่ความจริงเขาได้มาไม่เท่าไหร่ ส่วนใหญ่ อยู่ในมือพ่อผม

เขาพูดของเขาค่อนข้างลึกซึ้ง ถังซินงงไปพักหนึ่ง พอคิด ดี ๆ สักพักถึงเข้าใจ

ถังซินพูด “เขาทำอะไรเปิดเผย ท่านไม่มีทางยกหุ้นใน มือให้เขาแน่ ๆ ค่ะ”

พูดจบ เธอก็คิดถึงอะไรอีก สีหน้าเคร่งเครียดมาก “ถ้าคุณ บอกว่ามู่เจิ้งเฉิงรีบร้อน เขาไปอะไรแย่ ๆ ใส่ท่านมู่หรือเปล่า คะ”

“ถึงเขาจะกล้าหาญ แต่ไม่กล้าหรอก” มู่เฉินหย่วนพูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับอาฆาตแค้นมาก “ถ้าคนตระกูลมู่คนไหน กล้าแตะต้องพ่อผม ผมจะทำลายตระกูลตระกูลมู่ซะ

ถังซินรู้ว่าเขาพูดจริงทำจริง
ท่าน เอามู่เฉินหย่วนมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ในใจเห็นท่านมู่ เป็นพ่อแท้ๆ

แต่ถังซินคิดไม่ตกจริง ๆ ทําไมลง ร่างกายครบองค์ ประกอบแข็งแรง เพอร์เฟคขนาดนี้ ถึงถูกพ่อแม่ใจร้ายทอด ทิ้ง ถ้าไม่ได้เจอท่านมู่ แล้วเขาจะเป็นเช่นไร

พอคิดมาถึงจุดนี้ก็มองชายหนุ่มที่กำลังหันข้างอยู่ ถังซินก็ รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาในใจ เธอไอ ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ถ้างั้น ประธานมู่ คุณจะเอายังไงต่อคะ บอกฉันได้ไหมคะ”

“ไม่มี”

ถังงซินอึ้ง “บ๊ะ ไม่มีเหรอคะ”

“ใช่ เขามาไม้ไหนก็ตอบกลับอย่างนั้นแหละ” มู่เฉินหย่วน เห็นเธอทำหน้างง จึงยิ้มด้วยสายตา “อีกอย่าง ตอนนี้คุณ เหมาะกับตำแหน่งประธานมาก มีความยืดหยุ่นสูงมาก แม้ว่า ผมจะเกิดเรื่อง แต่ก็เชื่อว่าคุณก็สามารถกอบกู้กลับมาได้ ตอนแรกผมที่ผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสลบไป ตอนที่ยากลำบากที่สุด คุณเป็นคนแก้ปัญหาทุกอย่างของ บริษัทไม่ใช่เหรอ”

จากที่หลอกถังซินไปตุรกีจนถึงให้เธอเป็นผู้จัดการแผนก พิเศษ ไปจนถึงสไตล์การจัดการของเธอหลังจากที่บริษัท อยู่ในมือเธอ อยู่ในสายตาของเขาหมด สามารถเป็นพยาน ในการเปลี่ยนแปลงของเธอได้
ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกับไข่มุกในทราย แค่แหวกทรายด้าน บนออก เธอก็สามารถเปล่งแสงแวววาวได้

เขาไม่เหมือนกับหลินเฉิงจื่

หลินเฉิงจี๋ชอบแอบถังซินเอาไว้เธออยู่ในกรงทอง เพลิดเพลินไปกับความอบอุ่น ไม่ปล่อยยอมให้เธอล่ามาก เขาชอบปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่ชอบ ผลักดันศักยภาพของ เธอ

แทนที่จะปกป้องคุ้มครองเธอ สู้ให้ตัวเองปล่อยให้เธอออก มาสู่โลกกว้างดีกว่า

เขายอมรับว่าใช้ถังซินแกล้งคนในตระกูลมู่ แต่เขาก็ทุ่มเท กับเธอก็ไม่น้อย

และเธอก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ประธานมู่ คุณอย่าพูดพวกคำที่ไม่เป็นมงคลสิคะ” ถังซิน ไม่ชอบฟังคำพวกนี้จึงขมวดคิ้วพูด “คุณอย่าไปฟังใครบาง คนพูดซ้ำซัว ขาของคุณโอเคดี ขอแค่ต้องพักฟื้นดี ๆ เท่านั้น”

“คนที่คุณลู่เลือกมาไม่เข้าท่าเลย คราวนี้ฉันหาให้คุณเอง

ค่ะ”

“คุณออกไปเดินข้างนอกบ้างสิ อุดอู้อยู่แต่ในบ้านก็ไม่ดีนะ คะ”หญิงสาวพูดไม่จบไม่สิ้น อย่างกับเป็นแม่เลย

แต่มู่เฉินหย่วนกลับไม่รู้สึกว่าเสียงดังหนวกหู กินแอปเปิ้ ลอย่างช้า ๆ พอได้ฟังเธอพูดไม่หยุดก็รู้สึกสบายใจมาก

แถมเขายังชอบท่าทางของเธอในตอนนี้ที่ไม่หลบหน้าเขา ด้วย

พอเธอพูดจ้อเสร็จ มู่เฉินหย่วนถึงพูด “ถ้าคุณไม่สบายใจก็ ย้ายมาอยู่ที่นี่สิ

“อะไรนะคะ”

“ผมรู้สึกว่าอาหารที่คุณทำอร่อยมากเลยนะ

“ไม่ ไม่ค่ะ ฉันงานเยอะมากค่ะ” พอได้สติกลับมา ถังซินก็ รีบปฏิเสธ “ฉันรับปากประธานม่ว่าจะเชิญเชฟที่ทำอาหาร อร่อยกว่าเชฟห้าดาวมาให้นะคะ”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเธอยังหลบหน้าตัวเองจึงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ ค่อยสบายใจ “ผมไม่เลือกกินนะ แค่ดูว่ามันรสชาติถูกปาก ไหม ไม่จำเป็นต้องเลิศหรูมากหรอก”

ถังซินอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ยังจะบอกไม่เลือกอีกเหรอคะ ไม่กินเนื้อหมู ไม่กินปลา นี่เรียกไม่เลือกเหรอคะ ถ้าตอนนั้น ฉันไม่โทรถามแม่ว่าจะทำยังไงให้เนื้อหมูไม่มีกลิ่น เนื้อหมูพวกนั้นก็คงเสียของไปแล้ว”

มู่เฉินหย่วนมองเธอ “ตอนนั้นคุณหลอกผมเหรอ”

“คะ คุณก็กินไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ” ถังซินยิ้มเจื่อน ๆ

“คุณไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร ผมไม่บังคับ” มู่เฉินหย่วนเห็นถัง ชินไม่รับปากก็ไม่บังคับอะไรอีกแล้วเข็นวีลแชร์ออกไป

ถังซินรู้สึกหวั่นๆ

ดูเหมือนว่าลุงมู่ก็ไม่เคยขอร้องอะไรเธอ เธอปฏิเสธขนาด นี้ โหดร้ายไปหรือเปล่านะ

แต่พอนึกถึงสัญญาของวี่เหวินถึง ถังซินก็ไม่มีทางเลือก

ถ้าเธอย้ายมาดูแลมู่เฉินหย่วนที่นี่ก็ถือว่าผิดสัญญา ถ้าวี่เห วินถึงรู้เข้าคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่

ถังซินใจลอยอยู่ในห้องครัวอยู่นาน จากนั้นก็ควักมือถือ ออกมา เธอแอดวีแชทของซ่งจิ้งเหอมาก่อนหน้านี้แล้ว แค่ กด s ก็ขึ้นชื่อซ่งจิ้งเหอแล้ว S

คนที่ดูแลมู่เฉินหย่วนควรเป็นซ่องจิ้งเหอ

ถังซินพิมพ์หลายตัวแต่สุดท้ายก็ลบออกไปสองบรรทัด พูดอย่างนุ่มนวลบอกว่าถ้าเธอว่างก็ให้มาดูมู่เฉิงหย่วนที่ วิลล่า พอเก็บมือถือเสร็จจะไปออกก็เห็นลู่เหวินซูกลับมาจากสวนดอกไม้พอดี

ลู่เหวินซูบอกกับมู่เฉินหย่วนว่า “พี่ใหญ่ให้ผมมาบอกพี่ว่า เขากับพี่สามจะกลับไปจัดการธุระที่นิวยอร์ก ถ้าพี่รองมีเรื่อง อะไรให้มาหาผม ให้ผมมาดูแลพี่”

“นายรีบไปตอนที่ยังมีโอกาสซะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็น ชา “นายสมคบกับพนักงานบริษัท มาหาฉันที่นี่แล้วล่อเขา ไปสวนดอกไม้ แถมยังอยากขโมยดอกไม้ฉันด้วย ฉันไม่มี นายก็นับว่าดีแล้ว”

“พี่รอง เราเป็นพี่น้องกันนะ” ลู่เหวินซูโอบไหล่เขา หัวเราะ ชอบใจ “กุหลาบสองสามต้นจะสำคัญกว่าความสุขของน้อง ชายได้เหรอ”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะ “ทุกเดือนนายมีความสุขไป 24 วัน”

ลู่เหวินซูเข้าไปใกล้หูเขาแล้วพูดเบา ๆ “พี่รอง พี่นี่น่าเบื่อ จริง ๆ พี่ดูสิผมนึกถึงพี่นะ อุตส่าคิดไปรับคุณถังมาดู ๆ พี่นะ”

“อีกอย่าง นางฟ้าน้อยกับถังซินก็เป็นเพื่อนกัน ทั้งสองคน ยังอยู่ด้วยกันด้วย ถ้าผมจีบนางฟ้าน้อย มันก็เป็นผลดีกับพี่ กับถังซินด้วยนะ”

“นายคิดมากไปแล้ว” มู่เฉินหย่วนปัดมือเขาออก ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเย็นชา
ลู่เหวินซูหัวเราะอิอิ แล้วพูดอย่างกำกวม “พี่รอง พี่อย่า บอกผมนะว่า ที่คลับวันนั้น ที่พี่จูบถังซินเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ถ้างั้นทำไมพี่ไม่เกิดอารมณ์ชั่ววูบกับซือซือบ้างล่ะ”

“นายโรคจิตเหรอ”

“ใช่ พี่รองพี่มียาไหมล่ะ”

”

พวกเขาคุยกันเสียงเบามาก ถังซินได้ยินไม่ค่อยชัด

เธอเดินเข้าไปถามลู่เหวินซู “คุณวี่กับคุณเย่นกลับนิวยอร์ก เหรอคะ”

“ใช่ มีเรื่องที่ต้องจัดการน่ะ” ลู่เหวินซูยืนขึ้น จงใจถามด้วย ความสนใจ “คุณถังถามแบบนี้ หรือว่าชอบพี่ใหญ่ผมเข้า แล้วเหรอ”