บทที่ 151 บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ

วี่เหวินถึงพูดอย่างเย็นชา “ผมรู้จักนิสัยได้สองดี เขาไม่ สนับสนุนใครเปล่า ๆ หรอก แสดงว่าค่อนข้างสนใจคุณถัง อยู่บ้าง”

“คุณนี่คิดอะไรแย่ ๆ จริง ๆ เซ็นอันนี้ซะสิ” เขาดึงปลอก ปากกาออก วางปากกาข้างเอกสาร “ผมต้องการหลักฐานที่ สมบูรณ์”

ถังซินรู้ว่า แม้ว่าเธอจะหาข้ออ้างอีกสักเท่าไหร่ วี่เหวินถึงก็ คงไม่ฟัง

ลง ก็…สนใจเธอด้วยเหรอ

พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถึงซินก็รู้สึกว่าใจเต้นเร็วมาก รู้สึกว่า ตัวเองเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ถึงกล้าคิดขนาดนี้

วี่เหวินถึงเอานิ้วเคาะเอกสาร พูดอย่างเย็นชา

“คุณถัง”

“คะ” ถังซินเงยหน้าขึ้นเจอสายตาอันคมกริบของเขา ราวกับว่าไม่อาจซ่อนความในใจได้เลย มือที่วางอยู่บนเข่า สั่นนิด ๆ

วี่เหวินถึงมองเห็นปฏิกิริยาเล็ก ๆ ของเธอทั้งหมด “คุณ ถัง เซ็นเอกสารไปแล้ว คุณก็ยังเป็นคุณเหมือนเดิม ผมไม่รบกวนเรื่องของคุณหรอก หลังจากที่ไอ้สองแต่งงานแล้ว เอกสารนี้ก็เป็นโมฆะแล้ว บ้าน รถ หุ้นในสัญญาผมไม่เอา คืน”

ทรัพย์สินทั้งหมดในเอกสารนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นเงินก็มูลค่า เกือบพันล้าน

ถังซินไม่ปฏิเสธความเป็นพี่น้องของวี่เหวินถึงกับมู่เฉิน หย่วน แต่เธอมั่นใจว่าที่วี่เหวินถึงทำขนาดนี้ เหตุผลส่วน ใหญ่เป็นเพราะซ่งจิ้งเหอ

จู่ ๆ เธอก็อยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนกันแน่ และทําไมถึงต้องเลิกกันด้วย

มองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าหนึ่งนาทีเต็ม ๆ สุดท้าย ถังซินก็ หยิบปากขึ้นมา เซ็นเอกสารไปด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

จากที่เธอก็ดันเอกสารไปตรงหน้าวี่เหวินหลังจากที่เซ็นแล้ว เธอก็ดันเอกสารไปตรงหน้าวี่เหวินถึง แล้วหัวเราะ ๆ

“ธุรกิจคุ้มค่าขนาดนี้ ฉันยอมอยู่แล้ว”

วี่เหวินถึงเม้มปากแน่น ยิ่งมองเธอเย็นชาขึ้น แปลกคนมาก ๆ เขาเก็บเอกสาร ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นลุกโซฟา “คุณถัง หวัง ว่าคุณจะจำคำพูดเหล่านั้นของตัวเองได้นะ”

“คุณวี่คะ ไม่ส่งนะคะ”
พอเห็นวี่เหวินถึงออกจากร้านอาหารไป ถังซินก็เอามือ ทาบอก ถือว่าโล่อกไปที

ผู้ชายคนนี้ไม่น่าอยู่ด้วยจริง ๆ คุยกับเขาแล้วเหมือนตัวเอง เป็นนักโทษ เขาถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น ไม่มีการต่อรองใด ทั้งสิ้น ผิดมนุษย์มมาจริง ๆ

“คิดไม่ถึงเลยว่าคนแบบนี้ก็เคยมีแฟน…” ถังซินบ่นพึมพำ พอจะดื่มน้ำถึงเห็นว่าฉางผิงยังอยู่ข้าง ๆ ร่างน้อยแทบจะ นาบไปกับหน้าต่างจ้องมองข้างนอก

ถังซินก็ขยับเข้าไปใกล้ “หนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“พี่สาว เขาเป็นใครเหรอครับ” ฉางผิงดึงหน้ากากลงแล้ว หน้าเหมือนวี่เหวินถิงอย่างกับแกะ “หรือว่าพี่ไม่รู้สึกว่าผม หน้าเหมือนเขามากเหรอครับ”

ถังซินพยัก ๆ หน้า “พี่รู้สึกตั้งแต่เห็นหนูครั้งที่สองแล้วละ จ้ะ”

“ถ้างั้นพี่ว่าเขาเป็นพ่อของผมหรือเปล่าครับ” ฉางผิงตา เป็นประกายขึ้นมา ถามด้วยความตื่นเต้นนิดหน่อย

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ” ก่อนหน้านี้ถังซินก็เคยคาดเดาความ สัมพันธ์ระหว่างวี่เหวินถึงกับฉางผิง แต่ก็ปัดตกไป “หนูบอก ว่าพ่อหนูเป็นทหารไม่ใช่เหรอ ยุ่งมาก คุณลุงคนนี้ไม่ใช่ หรอก”
หลังจากที่ฉางผิงได้ยินแล้วแววตาก็เต็มไปด้วยความผิด หวัง “จริงด้วย เมื่อกี้ผมถามเขาว่ามีภรรยาไหม เขาบอกว่า ไม่มี ถ้างั้นก็ต้องไม่มีลูกชายอยู่แล้ว แต่ผมหน้าเหมือนเขา มากนะ”

ถังซินลูบ ๆ หัวของเขาแล้วยิ้มตอบ “บางทีพวกคุณอาจ จะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ ในโลกใบนี้ ไม่ได้มีคนที่ หน้าตาไม่เหมือนกันสักหน่อย”

ฉางผิงพยัก ๆ หน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดที่จะมองออกไปนอก หน้าต่างไม่ได้

แม้ว่าวี่เหวินถึงจะขับรถออกไปแล้ว แต่ในหัวก็ยังคิดถึง ภาพที่เจอเขาเมื่อกี้อยู่

เขาต้องรอให้ถึงปีใหม่ก่อนถึงจะได้พบพ่อ มันช่างนาน แสนนานเหลือเกิน

ถังซินจะพาฉางผิงกลับบ้านไปแล้วค่อยไปบริษัท พอทั้ง สองคนออกจากร้านอาหาร ฉางผิงก็รับสายแม่ บอกถังซิ นว่าเดี๋ยวแม่จะมารับเขาให้ถังซินไปก่อน

“ถ้างั้นพี่สาวไปนะจ้ะ มีเรื่องอะไรก็ส่งวีแชทมานะ

ถังซินจําได้ว่าบริษัทเกิดเรื่องเลยไม่ได้รอเป็นเพื่อนฉาง ผิง ขณะที่ออกมาไหล่ก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าเธอก้าว ช้าลงหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือซ่ง จิ้งเหอนั่นเอง
หุ้นตระกูลมู่ยังคงดิ่งลง ข่าวลบมาไม่ขาดสาย แม้แต่ ภายในตระกูลมู่เองก็ยังทำให้คนตื่นตระหนก

หลายคนได้ข่าวจากวงในว่าพวกผู้ถือหุ้นกำลังขายหุ้นเดิม ที่อยู่ในมือ แต่ละคนจึงคิดว่าตระกูลมู่จะเจ๊งแล้ว พอหาบ้าน อื่นได้ก็ลาออกทันที

ฝ่ายบุคคลได้รับจดหมายลาออกสิบกว่าฉบับต่อวัน กาว เหม่ยซีรายงานสถานการณ์ทั้งหมดกับถังซิน

ถังซินไม่ลนลาน ตรวจสอบไฟล์อย่างรวดเร็ว “ขึ้นตระกูล เป็นแบบนี้พวกเขาคงมองไม่เห็นความหวัง ลาออกกันบ่อย ๆ ระวังแผนกอื่นหน่อย ห้ามมิให้พวกเขาลาออกภายในครึ่ง ปีเข้าทํางานในสายอาชีพเดิม ให้เงินอุดหนุนไป

“ค่ะ”

กาวเหม่ยซีเก็บเอกสารแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

ถังซินดูเอกสารอยู่นานมากเลยมึนหัวนิดหน่อย จึงต่อสาย ภายในให้คนไปซื้อกาแฟให้ ใช้นิ้วนวด ๆ ขมับ

ยกเว้นช่วงที่ผ่านมา เธอรู้ว่ามู่เจิ้งเฉิงกับมู่เจิ้งหย่าแอบ ติดต่อกับผู้ถือหุ้น หลังจากที่ช้อนเอาหุ้นเดิม ตอนนี้ก็สืบ ความเคลื่อนไหวของมู่เจิ้งเฉิงไม่ได้
“พวกเขามัวรออะไรอยู่กันแน่นะ… เข้าใจยากเหลือเกิน ” ถังซินพึมพำ ช่าง

เพราะเซ็นเอกสารไปแล้ว ช่วงนี้เธอก็เลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เกิดความสงสัย ไม่ได้คุยเรื่องงานในวีแชทกับมู่เฉินหย่วน เวลามีปัญหาก็ไปถามลู่เหวินซูสองสามที

“ประธานถัง กาแฟได้แล้วครับ”

ขณะที่ถังซินคิดจนใจลอยออกไป ก็มีเสียงเคาะประตูสอง ทีดังเข้ามาที่หู แถมยังมีเสียงผู้ชายที่ตุ้งติ้งเล็กน้อยดังมา ด้วย

เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นลู่เหวินซูยืนอยู่ด้านนอกประตูห้อง ประธาน แต่งตัวอินเทรนด์ เหมือนกับผู้นำแฟชั่น แต่ในมือ ดันยกถ้วยกาแฟถ้วยหนึ่ง ไม่เข้ากันกับออฟฟิศที่เข้มงวดนี้ เลยสักนิดเดียว

ถังซินอึ้งไปสักพัก “คุณลู่คะ คุณมาได้ยังไงคะ”

“ก็เพราะว่ารักมากไง ก็เลยมาดูหน่อย” ลู่เหวินซูหัวเราะ ชอบใจ วางกาแฟลงข้าง ๆ มือเธอ “ที่รักจ้ะ” คุณดื่มกาแฟให้ มันน้อย ๆ หน่อยนะ”

“ที่รักจ้ะ” สามคำนี้ทำให้ถังซินขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ผู้ชายคนนี้ทั้งตุ้งติ้งทั้งไม่ห่วงฟอร์มเลย
ถังซิ่นลูบ ๆ แขน สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจแล้วพูด ขึ้น “คุณลู่คะ อย่าอาศัยว่าคุณหน้าตาดีแล้วจะเป็นลมชักนะ ผู้หญิงเกลียดคนประเภทคุณมากที่สุดเลย”

“คุณทําให้ผมปวดใจมากเกินไปแล้วนะ” ลู่เหวินซูร้องเศร้า ๆ เจ็บปวดมาก “ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนเลยทําแบบนี้ คนอื่น ผมยังไม่หวงแหนเลยนะ ทำหน้าเย็นชาใส่ไปทั่ว”

“คุณลู่คะ คุณมีเรื่องอะไรกันแน่คะ” ถังซินสูดลมหายใจลึก ๆ เธอคุยกับลู่เหวินซูไม่ได้ ผู้ชายคนนี้รุกหนักเกินไปแล้ว ไม่มียางอายเลย “ถ้ามาหาฉัน ฉันขอบคุณมากนะคะ คุณไป ได้แล้วค่ะ”

“ว้าว คุณเย็นชาขนาดนี้เลยเหรอ ผมเอากาแฟมาให้คุณ นะ คุณไม่ขอบคุณสักคำเลยเหรอ”

ถังซินเห็นเขานั่งครึ่งตัวบนโต๊ะ พูดจาโอเวอร์ไร้สาระ อด รนทำไม่ไหว ใช้ปากกาจิ้มสะโพกเขา “ขอบคุณ ท่านนะคะ ไปดี ๆ นะคะ ไม่ส่งค่ะ”

โชคดีที่ลู่เหวินซูไหวตัวทัน พอเธอจะเอาปากกามาจิ้มก็ โดดหนีได้

เขารู้ว่าพิงโต๊ะไม่ได้แล้วก็เลยลากเก้าอี้มา ไม่ค่อยได้นั่ง ลงแบบดี ๆ “มาหาคุณเพราะว่ามีเรื่องนิดหน่อย สองสาม วันมานี้ รองผมอารมณ์ไม่ค่อยดี ไล่แม่บ้านของวิลล่าออกหมดเลย”

ถังซินใจสั่นขึ้นมา แต่กลับถามอย่าไม่ใส่ใจ “ทำไมประธาน มู่ถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ”

ลู่เหวินซูกอดอก ถอนหายใจพูด “ดูเหมือนว่าหมอคนนั้นที่ ตรวจพี่รองใหม่จะหลุดปากพูดเรื่องไม่ควรพูดออกไปอย่าง ไม่ทันระวัง ขาพี่รองแย่มาก ไม่มีโอกาสหาย เลยสะเทือนใจ พี่รอง”