บทที่ 150 คุณมีภรรยาไหม

“ถ้างั้นแม่หนูก็จู้จี้มากเลย” ถังซินขมวดคิ้ว “วัยอย่างพวก หนูเล่นให้สนุกสำคัญที่สุด รอให้โตอีกหน่อยค่อยไปเรียน สิ่งพวกนั้นก็ยังไม่สายนะ”

ฉางผิงส่ายหัว “คุณแม่บอกว่าเรียนตอนนี้ดีที่สุด จำได้ไว ผมก็ไม่รู้สึกเหนื่อยด้วย แค่ต่อไปอยากเก่งกว่าคุณพ่อ จะได้ เห็นคุณพ่อมากขึ้น

“คุณพ่อหนูทำงานเหนื่อยมากเหรอจ๊ะ

“อืม คุณพ่อวันหยุดน้อยมากครับ” ฉางผิงเชิดคางขึ้นแล้ว พูดอย่างดีอกดีใจ “แต่คุณแม่บอกแล้วว่า ปีใหม่คุณพ่อจะ กลับมา วันนี้จะได้ฉลองปีใหม่พร้อมกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว ครับ”

“ดีจังเลย” ถังซินยิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู เธอรู้ว่าทหารวันหยุดน้อยมากและงานหนักมากเช่นกัน

ถังชินไม่เคยสัมผัสพวกเด็ก ๆ มาก่อน แต่เวลาคุยกับเด็ก น้อยคนนี้แล้วรู้สึกสบายใจมาก เขาเชื่อฟังมาก ฉลาด รู้เรื่อง มาก ทั้งสองคนกินไปคุยไป

“โทษทีนะจ้ะ พี่ขอรับโทรศัพท์หน่อยนะ” พอเห็นโทรศัพท์ ดังขึ้นถังซินเลยบอกฉางผิง
พอหยิบมือถือออกมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลก

เธอรับสายอย่างไม่สบายใจ “สวัสดีค่ะ ใครค่ะ”

“คุณถัง คุณอยู่ที่ไหน

“คุณวี่เหรอคะ” แค่โทนเสียงราบเรียบนั้น ถังซินก็ฟังออก แล้วว่าเป็นใครจึงรีบพูด “ฉันกินข้าวเที่ยงอยู่ข้างนอกค่ะ ท่านโทรหาฉันมีอะไรเหรอคะ”

“ร้านอะไร”

บ๊ะ ?

ถังซินอึ้ง ตอบกลับอย่างระมัดระวัง “ท่านบอกตำแหน่งมา แล้วฉันจะไป…”

“ที่อยู่” อีกฝ่ายวางสายเธอ

ถังซินไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตัวเองพูดว่า “ไม่” อีกฝ่ายจะ เป็นอย่างไร เธอค่อนข้างกลัวมาก เธอส่งที่อยู่ไปอย่างกลัว

ฉางผิงมองเธอแว๊บหนึ่งก็พูดขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่า “พี่ สาว คนนั้นดุมากเหรอครับ”
“มาก พี่สาวอยากจะหนีเขาไปให้ไกลใจจะขาด” ถังซินรู้ กผวา นมาในใจ อย่างไรเสียในบรรดาพี่น้องสองสามคน ของ เฉินหยวน เธอรู้สึกว่าเย่นจึงเหนียนกับลู่เหวินซูเข้ากับ เธอดีที่สุด”

วี่เหวินถึงไม่มีชีวิตชีวา อย่าว่าแต่เธอเลย แต่ละคนต่างก็ ไม่อยากเข้าใกล้ด้วยมั้ง

“พี่สาวบอกที่อยู่แล้ว เขาจะมาไหมครับ” ฉางผิงถาม จาก นั้นก็ยืดตัวตรง “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะครับ ผมกลัวว่าถ้า ปกป้องพี่ ถ้าเขากล้าดพี่ ผมก็จะต่อยเขาร่วงไปเลย”

“หนูนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ” อัศวินน้อยปกป้องขนาดนี้ ถังซิ นก็รู้สึกอุ่นใจ อดที่จะหยิกแก้มเขาไปทีหนึ่งไม่ได้

เด็กคนนี้พูดเหมือนกับหลี่ซูเจ๋ นุ่ม ๆ น่าเคี้ยวมาก

แต่พอเห็นตากลม ๆ ดำ ๆ ของเด็กน้อยแล้ว ถังซินถึงนึก ขึ้นมาได้

เด็กน้อยคนนี้พิมพ์เดียวกับวี่เหวินถิงเลย พอวี่เหวินถึงมา แล้ว หรือว่าเด็กน้อยไม่ได้เจอเขาหรือไง”

เธอคาดว่าวี่เหวินถึงไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กน้อยคนนี้ แต่ถ้า หากเด็กน้อยเกี่ยวข้องกับพี่น้องคนอื่นของวี่เหวินถิงล่ะ เธอ คงไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม

พอเห็นถังซินจ้องตัวเองไม่พูดไม่จา ฉางผิงจึงถาม “พี่สาวพี่เป็นอะไรเหรอครับ”

“พี่สาวไม่เป็นไรจ้ะ” ถังซินรีบลุกขึ้น ดึงหน้ากากขึ้นให้ ฉางผิงแล้วก็จะไปเลย “คนนั้นหมากเลย หนูไปรอพี่สาวบน รถแป๊บนึงนะจ้ะ เดี๋ยวพี่สาวคุยธุระเสร็จแล้วจะไปส่งหนูนะ

พอเธอจะพาฉางผิงไปก็เจอวี่เหวินถึงเข้ามาพอดี ยังคงใส่ เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวเหมือนเดิม สีหน้าไร้อารมณ์ ท่าทางเย็นชาและบ้าอำนาจ ทําเอาสาวน้อยต้อนรับแขก ตกใจกลัวจนขาอ่อน

วี่เหวินถึงมองไปที่ถังซิน ขายาว ๆ เดินเข้ามาได้ก็มาหา เธอเลย “คุณถัง จะไปแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ เด็กน้อยกินอิ่มแล้วค่ะ อยากจะไปส่งเขากลับค่ะ” ถังซินยิ้มแห้ง ๆ ดึงฉางผิงไปด้านหลัง ไม่ให้วี่เหวินถึงเห็น “คุณ นั่งรอฉันสักครู่นะคะ”

“ฉันไปไม่นานค่ะ แป๊บเดียว” วี่เหวินถึงเอาคางชี้ ๆ ทำท่า ให้ถังชินกลับไปนั่ง

ถังซินจะไปก็ไปไม่ได้ ได้แต่แบกหน้าหันกลับไปให้ฉาง ผิงนั่งอยู่ด้านในและดึงหมวกลง “รอพี่แป๊บนึงได้ไหมจ๊ะ”

ฉางผิง “อืม” อย่างว่านอนสอนง่าย
พอพนักงานเสิร์ฟเสิร์ฟน้ำแล้ว ถังซินรีบดันไปให้วี่เหวิน ถึงแล้วถาม “คุณ มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คุณชอบเฉินหยวน

เขาพูดตรง ๆ อย่างมั่นใจทำให้ถังซินอึ้งไปเลย พอได้สติ กลับมาสีหน้าก็ไม่ปกติ “คุณวี่คะ คุณคิดมากไปแล้วค่ะ ฉัน เห็นประธานมู่เป็นแค่เจ้านายเฉย ๆ ค่ะ”

“คุณถึงไม่ต้องแสแสร้งหรอก สายตามันหลอกใครไม่ได้ หรอก” วี่เหวินถึงพูดอย่างเย็นชา “ผมก็ไม่เคยเห็นผู้หญิง คนไหนกล้าเสี่ยงตายเอาตัวบังมีดให้ผู้ชายที่เป็นแค่เจ้านาย เหมือนกัน”

ดูเหมือนว่าถังซินจะโดนเขาอ่านใจออกหมดแล้ว รู้สึก อับอายขายหน้าและเขินด้วย ใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งไม่ หยุด

สายตาเธอดูชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ

วี่เหวินถิงยังคงรีหน้าราบเรียบ “คุณถัง คุณรู้ว่าเฉินหย่วน หมั้นแล้ว ช้าเร็วก็ต้องแต่งงาน เรื่องบางอย่างคุณเก็บเอาไว้ ในใจดีกว่านะ มันไม่ได้ผลหรอก”

“คุณวี่กลัวว่าฉันจะทำลายประธานมู่กับคุณซ่งเหรอคะ” ถังซินรู้สึกผิดหวัง ยิ้มบาง ๆ แล้วถาม “ที่คุณนัดฉัน ก็เพราะ อยากจะบอกฉันให้ออกจากตระกูลมู่เหรอคะ”
วี่เหวินถึงไม่พูดจาแต่ดันเอกสารให้เธอหนึ่งฉบับ

ถังขนหยิบเอกสารมาพลิกดู พอเห็นหน้าสุดท้ายก็ตาโต จากนั้นก็มองวี่เหวินถึงอีกครั้ง “คุณวี่ คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ ไหมคะ”

“ถ้าคุณรู้สึกว่าไม่พอ อยากได้อะไรก็เติมเองเลย”

“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ต้องการอะไรหรอกคะ” ถังซินอยาก จะบ้าตาย “คุณวี่ คุณอยากแต่งงานกับฉันเหรอคะ”

เธอปิดเอกสาร เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น “ใช่ ฉันยอมรับ ฉันอาจจะชอบประธานมู่ แต่ฉันไม่มีทางทำลายงานแต่งงาน ของประธานมู่กับคุณ งหรอกค่ะ”

“คุณวี่คะ แต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตเรื่องหนึ่ง ไม่ใช่แค่ การซื้อขายนะคะ” ถังซินดันเอกสารกลับไปแล้วพูดประชด ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณไม่ต้องขัดขวางฉันด้วยการขอฉัน แต่งงานหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่อยากเห็นฉัน ฉันเอางานที่อยู่ใน มือส่งให้คุณ แล้วไปบริษัทอื่นก็ได้ค่ะ”

วี่เหวินถึงจ้องเธอสองสามวินาทีแล้วจึงพูดอย่างเย็นชา “คุณถัง ลองบอกมาสิว่าชอบผู้ชายแบบไหน ผมจะหามาให้ คุณถัง ทำให้เรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตคุณถังให้สำเร็จ

“คุณมีภรรยาไหมครับ”

ถังซินยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ฉางผิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอก็ยืนขึ้น แล้วถามวี่เหวินถึงแบบนี้ออกไปหนึ่งประโยค

วี่เหวินถึงใช้สายตาเฉียบคมสำรวจดู เด็กน้อยก็ไม่กลัวเลย สักนิด ดวงตาคู่นั้นที่อยู่ใต้หมวกจ้องเขม็งไปที่เขา ดวงตา ประกายสีดำทำให้เขาอึ้งจนแน่นิ่งไป

ดวงตาคู่นี้ช่างสวยเหลือเกิน

เห็นวี่เหวินถึงไม่ตอบ ฉางผิงก็ไม่ค่อยพอใจจึงถามอีกรอบ “คุณมีภรรยาไหมครับ”

“ไม่มี” วี่เหวินถึงเกือบตอบตามเขาไป แต่ก็รู้สึกว่าเด็กน้อย พูดมากเกินไป จึงขมวดคิ้วมองไปที่ถังซิน “คุณถัง ตอบ คำถามผมมาเดี๋ยวนี้

ดูเหมือนว่าฉางผิงจะผิดหวังมาก ตัวน้อยจึงนั่งลงไป

ถังซินกดไฟในใจเอาไว้ กัดฟันยิ้ม “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันหรอกค่ะ ฉันสาบานกับคุณว่าเรื่องนั้นมันจะเน่าเปื่อยใน กระเพาะของฉัน

“ถ้างั้นคุณก็แต่งงานกับผมเถอะ” วี่เหวินถึงดันเอกสาร กลับไป แล้วพูดเสียงเข้ม “เซ็นซะ”

ถังซินอยากจะค่าประโยคหนึ่งจริง ๆ “คุณบ้าหรือไง บ้ากัน ทั้งตระกูลเลย”
“คุณวี่คะ คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ” หลังจากที่ใจ สงบลง ถังซินเม้มปากแล้วพูด “ฉันรู้ว่าคุณทำแบบนี้ไม่ได้ แค่เพื่อประธานมู่ แต่ทำเพื่อคุณซ่งด้วย”

วี่เหวินถึงหน้าหวั่นๆ สายตาค่อย ๆ หม่นหมองลง

ถังซินก็หลังเย็นวาบ ฝืนพูดคำพูดที่เหลือให้จบ “ความจริง คุณวี่ คุณกังวลมากเกินไป ประธานมู่ไม่รู้ว่าใจของฉันหรอก ค่ะ ไม่กระทบกับประธานมู่…

“คุณถัง” วี่เหวินถึงตัดบทพูดของเธอ พูดเศร้า ๆ “คุณลืม เรื่องที่คลับแล้วเหรอ”

ถังซินอึ้งไปเลย