บทที่ 130 สิบล้าน เลิกกับแฟนหนุ่มเธอซะ

เมื่อกี้เธอคิดจะทำอะไร บ้าไปแล้วหรอ?

ลักษณะท่าทางของเขาและอารมณ์ที่ไม่เข้าใจภายในใจ ทำให้ถังซินรู้สึกสบอย่างชิ้นเชิง หัวใจเหมือนกับจะทะลุออก มาจากอก เธอรีบลุกตัวขึ้น และวิ่งออกมาจากห้องคนไข้

ด้านนอกห้องคนไข้เต็มไปด้วยความเย็น ลมที่พัดผ่าน หน้าเธอไป ทำให้ถังซินได้สติขึ้นมาไม่น้อย

แผนกพักรักษาตัวในโรงพยาบาลชั้นนี้ นอกจากจะมีผู้ รักษาความปลอดภัยอยู่ที่ด้านหน้าประตูทางเข้าไม่กี่คนแล้ว บริเวณอื่นนั้นว่างเปล่า เธออยากที่จะไปล้างหน้า เมื่อเดิน มาถึงหัวมุม ก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ ชัดเจนนัก

ถังซินไม่หยุดก้าวเดิน ครึ่งตัวเธอยื่นออกไป มองเห็นคน สองคนยืนอยู่ตรงเครื่องดื่มน้ำ นั่นก็คือส้งจิ้งเหอกับวี่เหวิน ถิง ระยะระหว่างทั้งสองคนนั้นห่างกันมาก บรรยากาศดูอึม ครีมมาก

ในมุมของเธอเห็นแต่วี่เหวินถึงกำลังเอียงตัว แต่กลับเห็น แววตาที่ซับซ้อนของส้งจิ้งเหอได้อย่างชัดเจนทั้งหมด จึง พูดในใจขึ้นว่า ส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถึงรู้จักกันมาก่อนหรอ

เห็นได้ชัดว่าสั่งจิ้งเหออยู่ในสภาวะที่ไม่ปกติ ไม่อย่างนั้น แค่เธอเงยหน้าก็สามารถมองเห็นถังซินแล้ว
เธอเดินไปดูวี่เหวินถิงอย่างระมัดระวัง หน้าตาของเขาดู เศร้าไร้ชีวิตชีวา ทำให้คนอื่นไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ใบหน้า ที่มีสภาพเย็นชาทั้งสีปีที่ผ่านมานั้น ได้ปรากฏขึ้นที่ในหัว ของเธอทุกเวลา เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดออกไป

เหมือนมีอะไรมาอุดที่คอหอย ผ่านไปซักครู่สั่งจิ้งเหอจึง พูดออกมาว่า “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกัน”

“คุณสั่งไม่รู้ก็ไม่แปลก วี่เหวินถึงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ แต่กลับเย็นถึงกระดูก พี่รองไม่ได้บอกคุณ ฉันกับคุณสังก็ ไม่รู้จักกัน”

คำพูดของเขาทำให้สั่งจิ้งเหอหน้าซีดไปทั้งหน้า เธอควบคุมอารมณ์ตนเองไว้ไม่ได้จึงบีบแก้วน้ำอย่าง ระเนระนาด หลังมือถูกน้ำร้อนลวกเป็นปื้นๆสีแดง

วี่เหวินถึงเหมือนกับมองไม่เห็น หันกลับโดยที่ไม่ได้แสดง อะไรออกมาทางสีหน้า

สั่งจิ้งเหอปัญญาอ่อนอยู่ไม่กี่วินาที จากนั้นจึงได้สติกลับ มา เธอตัวเซเข้าไปจับที่แขนของเขา ริมฝีปากนั้นสั่นเครือ “วี่เหวินถึง นายพูดสองประโยคนั้นอีกครั้งซิ”

เขาพูดว่าไม่รู้จักเธอจริงๆ!

เธอหายใจลึกและพูดอย่างนิ่งๆว่า “ถ้านายมีท่าทีที่ดีกว่า เราค่อยมาคุยกันใหม่ดีดี คุย…
“ผมไม่อยากรู้จักกับคุณสัง” วี่เหวินถึงพูดขัดคำพูดของ ส้งจิ้งเหอ คล้ายกับหมดความอดทนและสะบัดมือเธอออก อย่างแรงและหยาบคาย

ส้งจิ้งเหอใส่รองเท้าส้นสูง เมื่อถอยไปข้างหลังโดยไม่ทัน ตั้งตัว จึงทำให้ล้มลงไปทั้งตัว จนร้องเจ็บออกมา

ในใจของวี่เหวินถิงจึงเกิดความผันแปรขึ้นมาเล็กน้อย แต่ ก็ยังจากไปอย่างตัดเยื่อใย

บังเอิญมาพบหน้าถังซินที่อยู่ตรงหัวมุม

บนใบหน้าของเขามีความดุร้าย ถังซินที่ดูอยู่ก็รู้สึกเสียว สันหลัง เธอจึงอธิบายอย่างติดๆขัดว่า “ฉันอยากเดินไปล้าง หน้า คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะคุยกันที่นี่…

เนื้อหาการสนทนานั้นเร็วมาก แม้ว่าเธออยากที่จะเดินออก ไปแต่ก็ทําไม่ทัน

ถังซินอยากที่จะแก้ตัวว่าตนเองไม่ได้อยากที่แอบฟังพวก เขา แต่วี่เหวินถึงไม่แม้แต่จะมองเธอ ก้าวขาอันยาวใหญ่ ของเขาออกไปจากข้างๆตัวเธอ และตามมาด้วยลมหนาว ถังซินตัวสั่นอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นส้งจิ้งเหอยังล้มอยู่บนพื้น ถังซินจึงรีบก้าวเดิน เข้าไปและพยุงเธอขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ฉันไม่เป็นไร” สั่งจิ้งเหอยิ้มเบาๆ และปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้า ลักษณะท่าทางสง่างดงามกินใจคน ซึ่งเหมือนกับว่า คนที่เจ้าอารมณ์เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เธอ

ถังซินไม่มีนิสัยชอบถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แม้ว่าเธอ จะเดาได้ว่าส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถึงเคยมีอะไรบางอย่างกัน เมื่อก่อนนี้ สั่งจิ้งเหอไม่พูดเธอก็ไม่ไปพูดถึง พูดเรื่องทั่วไป ซักพักแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ

เมื่อกำลังที่จะออกจากโรงพยาบาล ถังซินได้มองเห็นจู่ ซือซือกำลังมาจากรถพี่เลี้ยง

เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ซือซือจะมาโรงพยาบาลดึกแบบนี้

เธอไม่มีความสนใจที่จะพูดคุยกับจู่ซือซือ เธอยังมีเรื่องให้ จัดการมากมาย แต่เมื่อกำลังจะลงบันไดกลับถูกจ่ซือซือที่ เดินมาคว้าดึงไว้อย่างแรง

“นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจ เห็นฉันแล้วทำไมไม่ทัก?” จู่ซือซือพูดด้วยท่าทีที่ไม่ดี จ้องมองมาที่ถังซินอย่าง ระมัดระวังตัว “ดึกขนาดนี้เธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาล? วางแผนกระทำมิดีมิร้ายพี่เฉินใช่มั้ย?”

“คุณจู่ คนที่นอนอยู่ข้างในคือเจ้านายของฉัน ฉันสมควร ที่จะมาดู” ถังซินขี้เกียจที่จะสนใจเธอ วัยรุ่นอย่างเธอใน สมองนอกจากมีบทละครและยังสามารถใส่ความคิด สับสน วุ่นวายพวกนี้อีก ถือว่าสุดยอดจริงๆ

จ่ซือซือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอกําลังตั้งใจจะทําอะไร! ฉันจะบอกเธอให้นะ ช่วงที่พี่เฉินยัง ไม่ฟื้น บริหารจัดการบริษัทมู่ซื่อให้ดี ไม่อย่างนั้นได้เห็นดี กันแน่!”

อารมณ์ร้ายของถังซินเริ่มปรากฏออกมา เมื่อกำลังคิดที่ อยากจะให้นิ้วกลางกับเธอ จู่ซือซือเอาสมุดเช็คออกมาและ เมื่อใช้ปากกาเขียนเสร็จก็ฉีกออกมา ใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบและ ส่งให้ถังซินด้วยท่าทางที่เหยียดคนอื่นและไม่มีมารยาท

“สิบล้าน เลิกกับแฟนเธอซะ!”

…หลังจากเก็บเอาไว้ในใจไม่กี่วินาที ถังซินมองเธอเหมือน กับมองคนเป็นโรคประสาท “เธอบ้าหรอ? ”

“ไม่พอใช่มั้ย” จ่ซือซือคิดว่าเธอรู้สึกว่ามันน้อย จึงเขียนอีก ใบและส่งให้เธอ “ยี่สิบล้าน นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจ เธอ อย่าได้คืบจะเอาศอก ยี่สิบล้านนี้ไม่น้อยเลยนะ”

ถังซินฟังดูแล้วรู้สึกแปลกใจ

เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลย

และจู่ซือซือก็พูดต่อ ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอที่กองถ่ายฉันก็ รู้เลยว่าเธอไม่ใช่คนดี ตอนแรกฉันคิดว่าเธอเพียงแค่เห็นแก่ ทรัพย์สินเงินทอง ไม่คิดว่าเธอจะหน้าด้านขนาดนี้ เหยียบ เรือสองแคม
“ฉันจะไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้คบกับ เฉินหรอก เพียง แค่เธอเอาเช็คนี้ไปแล้วเลิกกับแฟนเธอ ฉันจะไม่บอกแฟน เธอ เธอนี่หน้าตาท่าทางอัปลักษณ์จริงๆ”

หลังจากที่รอให้จู่ซือซือพูดจบ ถังซินหมดคำพูด ไม่รู้จะ พูดอะไรกับเธอดี “ฉันบอกแล้ว ฉันกับประธานมู่ไม่มีอะไรกัน ทั้งนั้น ฉันไปเหยียบเรือสองแคมตอนไหน?”

“ แล้วมีสิทธิ์อะไร ที่จะมาให้เงินฉันยี่สิบล้านแล้วเลิกกับ แฟน เธอคิดว่าตัวเธอคือพระเจ้าหรอ” เธอดึงเชคที่อยู่บนมือ ของจู่ซือซือมา แล้วฉีกอย่างละเอียด

จู่ซือซือเห็นเช็คที่แหลกละเอียดอยู่บนพื้น และมองไปที่ ถังซินอีกครั้ง เธอโกรธจนกัดฟัน เธอกล้าฉีกเช็คของฉัน หรอ? ถังซิน ฉันเอาบันไดให้ลงแต่เธอไม่ลง อยากที่จะ งัดข้อกับฉันใช่มั้ย

“ไม่ใช่เพราะคุณดูถูกคนอื่นก่อนหรอ?” ถังซินพูดขึ้น “ดัง นั้นฉันไม่ลงบันไดของคุณแล้วทำไมหรอคะ และถ้าฉันมี แฟนจริงๆ เงินของคุณก็ไม่สามารถที่จะมาตัดสินความรู้สึก ของเราทั้งสองได้

จ่ซือซือโกรธจนกระทืบเท้า จ้องมองถังซินอย่างโกรธแค้น

เธอไม่เข้าใจว่าหมาป่าที่น่ารังเกียจทำไมถึงได้ชอบผู้หญิง ที่น่ารังเกียจแบบนี้ และไม่อยากเลิกรากัน

“ถังซิน ถ้าเธอต่อต้านฉัน เธอจะต้องคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาให้ดี” จู่ซือซือพูดเตือน ตอนนี้เธอเป็นเจ้านายของหมาป่า เธอควรที่จะรับผิดชอบลูกน้องตนเอง ไม่ให้เขาได้ถูกทำให้ เจ็บปวดแม้แต่นิดเดียว

อีกทั้งเธอก็ไม่อยากให้ลูกน้องของตนเอง เป็นคู่รักกับศัตรู

ถังซินยอมแล้วจริงๆกับเจ้าหญิงน้อยวัยรุ่นคนนี้ ตอนนี้เธอ กำลังช่วยบริษัทมู่ชื่อ ช่วยมู่เฉินหย่วน จู่ซือซือยังอยากที่จะ จัดการเธอ สมองคงบ้าไปแล้วมั้ง?

มองไปโทรศัพท์ เห็นว่าดึกแล้ว ถังซินไม่อยากที่จะ สนทนากับเธออีก จึงเดินหน้าไปหนึ่งก้าว จ้องมองไปที่จู่ ซือซือด้วยแววตาที่ดุดัน จู่ซื่อซื่อถูกเธอทำเช่นนี้ก็ตกใจกลัว จึงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

และถังซินก็พูดขึ้นว่า “คุณจู่ คำพูดของฉันก่อนหน้านี้ ฉัน ไม่ได้หมายความว่าอยากที่ขัดแย้งกับคุณแม้แต่คำเดียว คุณอยากจะทำอะไร ก็ลงมือได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าต้องผัวพัน กับบริษัทมู่ชื่อ ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

“คุณก็รู้หนิ ตอนนี้คนที่ปฏิบัติหน้าที่แทนประธานของบริ ษัทมู่ชื่อคือฉัน ฉันรับผิดชอบดูแลทุกอย่าง คุณจื่อถ้าคุณทำ ให้บริษัทมู่ชื่อเลวร้ายกว่านี้แม้แต่นิดเดียว ฉันจะสั่งห้ามคุณ ซะ”

“เธอ…เธอกล้า”

“ฉันกล้าแน่นอน! ถังซินมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกคุณจู่ ถ้าคุณมีสมองซักนิดนึงคุณคงจะรู้ว่า อะไรที่ควรทำ อะไรที่ไม่ควรทำ”

“ ถ้าบริษัทมู่ซื่อเกิดปัญหาขึ้น คุณจะเป็นคนแรกที่ตกจาก ฟ้าลงมาที่พื้นดิน!”