บทที่ 114 แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ

220…225….230…235….

คนรอบข้างเห็นว่ามู่เฉินหย่วนมาได้ไกลจนถึงวินาทีที่ สองร้อยหกสิบแล้ว และดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าตัวเอง ลงแข่งเองเสียอีก ทว่ามู่เฉินหย่วนกลับรู้สึกดูผ่อนคลาย สายตาของเขามองมาทางด้านถังซินตลอดเวลา

400…410….419….

หลังจากวินาทีที่สี่ร้อยยี่สิบ มู่เฉินหย่วนยังคงไม่แรงดีไม่มี ตก คนรอบข้างต่างพูดว่าเขาสุดยอดมากอะไรทำนองนั้น มู่ เฉินหย่วนชำเลืองมองเครื่องจับเวลา หลังจากนั้นจึงผ่อน แรงที่มือลงและหล่นลงพื้น

ถังซินรีบวิ่งเข้ามาและดึงมือเขาไปดูอย่างรวดเร็ว ด้วย ความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

“ไม่เป็นไร สบายมาก

เจ้าของร้านนำปลาวาฬตัวใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบาร์ส่งให้มู่ เฉินหย่วนพร้อมกับเอ่ยคำชมใหญ่ “ไอ้หนุ่มนายทำได้! ฉัน ตั้งร้านมานานขนาดนี้ นอกจากคู่รักคู่นั้นเมื่อสี่ปีก่อน นายคือ คนที่สองที่อดทนและทำได้

มู่เฉินหย่วนรับปลาวาฬตัวใหญ่มาและหัวเราะเบาๆ “ที่รัก ของผมชอบผมเลยอยากลองซะหน่อยน่ะครับ”
หูของถังซินร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย

ปลาวาฬสีฟ้าตัวใหญ่นี้ขนาดใหญ่เกือบๆสามเมตร มู่เฉิน หย่วนกลัวว่าจะเอาปลาวาฬไปทับถังซินเข้าจึงแบกขึ้นไหล่ ข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็จูงมือเธอไว้ ไปที่ไหนเหมือนล้วนเป็น เส้นแบ่งเขตแดน แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันดึงดูดสายตาผู้คน เป็นอย่างมาก

“ที่รัก มีอะไรที่คุณยังอยากเล่นอีกมั้ย?”

“ไม่แล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

ที่จริงแล้วมาฉลองวันเกิดของมู่เฉินหยวน ทว่าการมาส วนสนุกนี้เหมือนพาถังซินมาเที่ยวเล่นแทน ถังซินเองก็รู้สึก เกรงใจ และขับรถพามู่เฉินหยวนไปยังบ้านของแม่ถัง ส่วน ปลาวาฬยักษ์นั้นได้เอาวางไว้เบาะหลังจนเต็มหมดแล้ว

เวลานี้เป็นเวลาที่แม่ถังต้องหลับแล้ว เมื่อเปิดประตูออก ไปพบกับถังซินจึงงงเล็กน้อย “กลับมาได้ไงน่ะ?” เมื่อเงย หน้าขึ้นไปก็พบมู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านหลังของเธอ ยิ่งทึ่ง เข้าไปใหญ่

“วันนี้วันเกิดเขาค่ะ หนูเลยพาเขามากินราดหน้าสักชาม ถังซินเอ่ยและแนะนำมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่คะ นี่แม่ของฉัน ค่ะ”

มู่เฉินหย่วนโค้งคำนับอย่างมีมารยาทพลางเอ่ยเสียงต่ำ “แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
ถังซินเก็งเล็กน้อย

หลังจากที่แม่ถังอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็ทำเสียงและท่าทางไม่ เป็นไรขึ้น แล้วเปิดประตูให้ถังซินและมู่เฉินหย่วนเข้าไป พลางพูดกับลูกสาวเบาๆว่า “ลูกเขยคนนี้ดูดีกว่าหยางซิวนะ ฉันค่อนข้างชอบเลยล่ะ”

“นั่นหัวหน้าหนู แม่อย่าเรียกไปเรื่อยสิ”

“ถ้างั้นเขาจะเรียกฉันว่าแม่ทำไม?”

ถังซินพูดไม่ออก “เขาเมาแล้วก็เลยอ๊องๆนิดหน่อย” พูด ไปแม่ม่ก็ไม่เชื่อ เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนี้เธอจึงผลัก ให้แม่ม่รีบไปยังห้องครัว “แม่ แม่ทำราดหน้าอร่อยที่สุดเลย หนูช่วยแม่นะ”

มู่เฉินหย่วนที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงอย่างเป็นระเบียบ มือของ เขาก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดสองทีและ พบว่ามีคนวิดีโอคอลในวีแชทมาหาเขา เขาคิดอยู่เล็กน้อย ก่อนรับสาย ทันใดนั้นเองก็พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ หลังกล้องได้ปรากฏตัวขึ้น

“สุขสันต์วันเกิดนะพี่สอง!” ลู่เหวินซูยิ้มอย่างร่าเริงก่อน เอ่ย หลังจากที่เขาชำเลืองมองบรรยากาศรอบๆจึงมุ่นคิ้ว และถามขึ้น “พี่สองพี่อยู่ที่ไหนอ่ะ ห้องดูเก่ามาก”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “บ้านแม่ฉัน”
“อ๋ พี่สองแม่พี่เป็นใครกัน?” ลู่เหวินซูถูกทำให้ตกใจ ยกใหญ่

อีกทั้งท่าทางของมู่เฉินหย่วนก็ดูแปลกๆไป มองดูแล้วเป็น คนขี้แกล้ง ไม่เหมือนกับมู่เฉินหย่วนคนก่อน เขาจึงตะโกน เรียกเย่นจิ้งเหนียนมาอย่างรีบร้อน

“พี่สาม พี่ดูหน่อยดิว่าพี่สองแปลกไปใช่มั้ย?”

เย่ยจิ้งเหนียนเอากล้องหันไปทางตัวเอง แล้วจ้องไปยังมู่ เฉินหย่วนที่อยู่อีกด้านของกล้องเพียงไม่นานก็ถามขึ้น “พี่ สอง ตอนกลางคืนดื่มเหล้ามาใช่มั้ย?”

“ดื่มบรันดีมานิดหน่อย”

“เหล้าบรันดีมันเข้มมาก พี่สองจะเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลก หรอก” เย่ยจิ้งเหนียนพูดกับลู่เหวินซู แล้วก็ยังใส่ใจในสถาน ที่ที่มู่เฉินหย่วนกำลังอยู่ ณ ตอนนี้ “พี่สองพี่อยู่ไหนอ่ะ?”

“ไม่ได้บอกไปแล้วหรอว่าฉันอยู่บ้านแม่ฉัน?” มู่เฉินหย่วน มุ่นคิ้วมองอย่างเดียวไม่พูดอะไรต่ออย่างอารมณ์ดี “แม่กับ ที่รักกำลังทำราดหน้าให้ฉันอยู่”

ลู่เหวินซูรีบเอ่ย “พี่สองพี่โสดมาเป็นพันปี ไปมีอะไร…

เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเย่ยจิ้งเหนียนแย่งมือถือไป

เย่นจึงเหนียนไม่ให้ลู่เหวินซู่ออกกล้องอีก และหันมายิ้มให้แล้วพูดกับมู่เฉินหย่วน “ผมมักจะได้ยินพี่พูดเสมอว่าพี่ สะใภ้สองค่อนข้างยุ่ง เธอยังมีเวลามาฉลองวันเกิดกับพี่ อีกหรอเนี่ย ช่างใส่ใจจริงๆเลย ผมขอทักทายเธอหน่อยได้ มั้ย?”

มู่เฉินหย่วนฟังคำพูดเหล่านี้แล้วก็รู้สึกดีใจ จึงให้เขารอสัก ครู่แล้วถือโทรศัพท์ไปยังห้องครัว

“ที่รัก”

“อะ อะไร?” ถังซินตกใจเล็กน้อย สองคำนี้เขาพูดแบบนี้ ยังพอฟังได้ ทว่าประเด็นคือแม่ถังยืนอยู่ตรงนี้ เธอฟังอยู่จะ เข้าใจผิดได้

มู่เฉินหย่วนยื่นโทรศัพท์ให้เธอ “ไอสามของฉันมันอยาก ทักทายคุณหน่อยน่ะ

ไอสาม?

ถังซินยังคงกำลังคิดถึงไอสามคนไหนของมู่เฉินหย่วน ไม่ทันได้ตั้งตัวตนเองก็เข้าไปอยู่ในวิดีโอแล้ว ในวิดิโอนั้นมี ชายหนุ่มที่กำลังสวมใส่ชุดกาวน์ที่ดูมีเกียรติและสง่า

เย่นจึงเหนียนมองมายังถังซินก่อนเอ่ยทักอย่างเป็นมิตร “หวัดดีครับ ผมชื่อเย่ยจิ้งเหนียน

ถังซินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเอ่ย “นั่นอะไรน่ะประธานมู่ดื่ม เหล้าที่ไม่ควรดื่ม ดังนั้น…”
“ผมรู้แล้ว” เย่นจิ่งเหนียนยิ้มเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ดังนั้น ผมจึงอยากขอบคุณไงครับที่ดูแลพี่สองของผม แล้วก็ยัง ฉลองวันเกิดให้กับเขาอีก”

“คุณเกรงใจกันมากเกินไปแล้วค่ะ” ชายคนนี้ดีมากๆจน ทำให้ถังซินรู้สึกสบายใจ

คุยกันได้ไม่กี่ประโยคเย่นจิ้งเหนียนก็วางสายไป

เมื่อลู่เหวินซูลุกขึ้นมาจากพรมก็พบว่าเย่นจิ้งเหนียนได้ วางสายไปแล้วก็ทักขึ้น “เฮ้ยๆ วางสายงี้เลยหรอ? ฉันยังไม่ ได้บอกอะไรกับพี่สองเลยนะ!”

และถามขึ้นอีก “ผู้หญิงที่คุยเมื่อกี้ใครอ่ะ พี่สองมีแฟนแล้ว จริงดิ?”

“ผู้หญิงรอบข้างพี่สองมั่ง” เย่นจิ้งเหนียนเอ่ย “ความ ประทับใจแรกของฉันที่มีต่อเธอไม่เลวเลยล่ะ เธอเป็นคนที่ เป็นกันเองคนหนึ่ง”

“ถ้านายไม่รีบวางสายไปก่อน ฉันคงได้เห็นเธอแล้ว”

“ศุกร์หน้าก็กลับประเทศแล้ว ถึงตอนนั้นได้เห็นตัวจริงจะ ไม่ดีกว่ารึไง?” เย่นจิ้งเหนียงโยนโทรศัพท์คืนเขาไป แล้ว หันหลังกลับเดินออกไป “รีบจัดการเรื่องของนายให้เสร็จ เถอะ ฉันไม่ช่วยนายหรอกนะ”

“อย่าอย่างงี้ดิ เราเป็นพี่น้องกันนะ” ลู่เหวินซูยื่นมือไปแตะไหล่เขาไว้ “กลับประเทศไปสนุกแน่ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว อยู่ นิวยอร์กอีกสองปีฉันจะเกษียณตายแล้วนะ

“พนันกันมั้ย”

“ได้ ครั้งนี้จะพนันอะไร!

ไม่นานราดหน้าที่เดือดปุดๆก็ถูกตักออกตากหม้อพร้อม เสิร์ฟแล้ว

ถังซินหาเทียนมาหนึ่งเล่มปักไว้ด้านบนเพื่อให้มู่เฉิน หย่วนขอพร

ถ้าหากเป็นมู่เฉินหย่วนแบบปกติล่ะก็การทำอะไรไร้เดียง สาเช่นนี้เขาจะไม่แม้แต่ชายตามอง ทว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น เขาหลับตาขอพรและเป่าเทียน

มู่เฉินหย่วนกินราดหน้าที่อยู่ในถ้วยจนเกลี้ยง แล้วเอ่ยชม “ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่สุดยอดมากเลยครับ นี่คือ ราดหน้าที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลย ไม่มีใครเทียบ ได้”

แม่ถังถูกชมก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย “ครั้งหน้าถ้าอยากกินก็มา อีกสิ ฉันจะทำให้นายกินอีก! ”

ถังซินยิ้มเล็กน้อย
แน่นอนว่าจะไม่มีครั้งที่สองอีก!

ตอนที่ถังซินขับรถไปส่งมู่เฉินหย่วนกลับบ้านนั้นเวลา ล่วงเลยถึงห้าทุ่มกว่าแล้ว

มู่เฉินหย่วนถ่วงเวลาไม่ยอมลงจากรถสักทีแล้วถามอีก อีกที “ที่รักคุณจะไม่ค้างที่นี่จริงๆหรอ?”

“เราสองคนตกลงกันแล้วนี่ ต่างคนต่างอยู่ คนดี เข้าบ้าน เถอะ” ในตอนนี้ถังซินจัดการกับมู่เฉินหย่วนคนนี้ซึ่งรับมือได้ อย่างง่ายดาย “อาบน้ำแล้วนอนซะ”

ตอนที่มู่เฉินหย่วนปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยบนตัวของเขา และเปิดประตูจะลงไปนั้นก็หันหลังกลับเข้ามาจูบที่ริมฝีปาก ของถังซินอย่างทันควันจนเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทัน

“ที่รักระวังตัวด้วยนะ

เสียงแหบทุ่มต่ำที่ดูเหมือนว่ายังคงดังอยู่ข้างหู ทว่ามู่เฉิน หย่วนได้ลงจากรถไปแล้วและยืนอยู่ตรงนั้น ถังซินรีบดึงสติ กลับมาและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอขับรถออกไป ชายหนุ่มจึงเดินขึ้นบันไดเข้าบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้านนั้น ถังซินยื่นมือขึ้นมาจับริมฝีปาก ใจ เธอก็เต้นแรง

ทําไมถึงโดนจูบอีกแล้วนะ?