บทที่ 111 วันเกิดของคุณอาม

“ฉันก็ว่าทําไมหน้าคุ้นๆ แล้วยังผิวดำๆของเขาอีก” จู่ ซือซือพูดอย่างอุ่นเคืองว่า “ได้ นังจิ้งจอกตัวนี้เหยียบเรือ สองแคมไม่พอยังจะหาเศษหาเลยอีก!”

เธออารมณ์เสียมากจริงๆ ไอ่หมาป่าบ้าตัวนี้ก็โง่จริงๆ ไม่รู้ หรือไงว่าแฟนตัวเองเป็นผู้หญิงหลายใจแค่ไหน สวยหรอ? สวยก็บ้าแล้ว เทียบกับเธอไม่ได้สักเสี้ยวด้วยซ้ำ

ยิ่งเธอเห็นว่าพวกเขาทั้งสองแต่งกายด้วยโทนสีคล้ายๆ กันก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจเข้าไปอีก

มีผู้ชายคนหนึ่งผูกเสื้อแจ็กเก็ตลายสก็อตไว้ที่เอวเดินผ่าน มาทางจู่ซือซือพอดี เธอคว้าผู้ชายคนนั้นไว้แล้วดึงเสื้อแจ็ก เก็ตลายสก็อตของเขาออก พร้อมกับยื่นธนบัตรหลายสิบใบ ให้พร้อมบอกว่า

“เสื้อตัวนี้ฉันซื้อต่อ

” ผู้ชายที่ถูกดึงเสื้อไปไม่ได้ตอบอะไร

จ่ซือซือที่หลบอยู่หลังเสาตลอดกำลังหาจังหวะจู่โจม จน กระทั่งถังซินออกไปเข้าห้องน้ำ พอเธอออกไป จู่ซือซือก็รีบ พ่งไปหากวนชิงเฟิงอย่างรีบร้อน

กวนชิงเฟิงยังคงพูดคุยเรื่องตึกอยู่กับที่พนักงานขาย อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ที่ปรึกษาถูกเธอดันออกไป
จู่ซือซือยืนเท้าใส่เอวแล้วจ้องไปที่เขาพร้อมกับพูดว่า “ไอ่ หมาป่าบ้า ทําไมไม่รับสายฉัน”

“ผมลาออกแล้วนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดของคุณสัก หน่อย ทําไมผมต้องรับสายคูณด้วย”กวนชิงเฟิงตอบด้วย ความหงุดหงิด เขาดันเธอออกอย่างกับเธอเป็นลูกเจี๊ยบแล้ว ให้พนักงานขายพูดต่อ

เขายอมเธอจริงๆ แค่มาดูบ้านสักหลังยังต้องมาเจอยัยคุณ หนูนี่อีก

พนักงานขายอยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด จึงทักทายคุณหนูจ๋ ซือซืออย่างสุภาพว่า “คุณหนูลู่”

จ่ซือซือไม่สนใจเธอ ยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับกวนชิงเฟิงต่อ คุณลาออกทำไม ฉันอนุญาตแล้วหรอ ผู้ช่วยจางให้เงินไม่ พอใช้ แต่ฉันมีนะ

กวนชิงเฟิงพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง “นี่มันไม่ใช่ปัญหา เรื่องเงิน ผมยุ่งมาก เลยไม่อยากทําแล้วเฉยๆ”

“ไม่รู้แหละ ฉันไม่สน ฉันไม่อนุญาตให้คุณลาออก!” จ่ ซือซือพูดไปกระทืบเท้าไป “ก็เพราะคุณลาออกไป ก็เลย ไม่มีใครทําอะไรให้ฉันกิน ฉันเลยอารมณ์ไม่ดีจนถ่ายหนังไม่ ได้เลยเนีย

“งั้นทําไมคุณไม่หิวตายไปเลยล่ะ”
“ฉันสวยขนาดนี้ตายไปเสียดายแย่ ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างดีเลยแหละ”

พนักงานขายที่ยืนห่อไหล่อยู่ถึงกับตะลึงไป

ใครไม่รู้บ้างว่าจู่ซือซือเป็นที่รักของประธานมู่แค่ไหน จึง ทำให้ไม่มีใครกล้าขัดอะไรเธอเลย แต่ดูตอนนี้สิ มันเกิด อะไรขึ้นทำไมเธอถึงเห็นมีคนกล้าด่าคุณจู่ซือซือกันเนี่ย

พนักงานขายกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลงไปด้วยเลยกะจะ ย่องออกไปเงียบๆแต่เท้ายังไม่ทันได้ก้าวออกไปเสียงของจู่ ซือซือก็ดังขึ้นเหนือหัวเธอ

“เขาอยากได้บ้านหลังไหน

“บ้านหลังที่อยู่ในชุมชนชั้นสูงบนถนนจิ้นหยวนในโมเดล บ้านตรงนั้นค่ะ” พนักงานขายชี้ไปทางนั้นแล้วตอบอย่าง

ฝืนๆใจ

“เท่าไหร่!”

“9,860,000”

จ่ซือซือหยิบกระเป๋าเงินออกมาเธอหยิบบัตรออกมาจาก ช่องใส่เงินแล้วยื่นให้พนักงานขาย เธอเชิดคางขึ้นแล้วพูด อย่างหยิ่งผยองว่า “รูดบัตร แล้วพรุ่งนี้ส่งเอกสารซื้อขาย บ้านมาที่บริษัทฉันด้วย”
กวนซิงเฟิงเริ่มมีปฏิกิริยากลับมา เขาจับมือเธอไว้ “ทำ อะไรของคุณเนี่ย”

“ก็ซื้อบ้านให้คุณไง” จู่ซือซือตอบ “คุณชอบบ้านหลังนี้ ไม่ใช่หรอ ฉันก็เลยซื้อให้คุณไง”

“ผมก็มีเงิน คุณจะซื้อให้ทำไม”สีหน้าของกวนชิงเฟิงบึง

ตึง เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนดูถูกยังไงอย่างงั้น “เก็บบัตร ของคุณกลับไป”

จู่ซือซือพยายามบิดข้อมือออกแต่ก็บิดไม่ออกเธอก็เลย ใช้มืออีกข้างหนึ่งหยิบบัตรให้พนักงานขาย แล้วบอกเธอว่า “รีบไปจัดการสิ ยืนเฉยอยู่ทำไม”

พนักงานขายรีบหยิบบัตรแล้ววิ่งออกไป

จู่ซือซือที่เหมือนยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ภูมิใจเหลือเกิน ยังหัน ไปแลบลิ้นใส่กวนชิงเฟิงอีก “ยังไงซะตอนนี้คุณก็เป็นหนี้ ฉัน9,860,000บาท คุณต้องมาเป็นบอดี้การ์ดใช้หนี้ฉัน ไม่ งั้นฉันจะฟ้องคุณ”

ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเจอผู้หญิงที่ไร้ เหตุผลขนาดนี้

จ่ซือซือเห็นเสื้อแขนสั้นของเขาแล้วรู้สึกขัดหูขัดตา โยนเสื้อแจ็กเก็ตลายสก็อตให้เขา “เสื้อแขนสั้นน่าเกลียดเปลี่ยนซะ!”

“ไม่ได้เปื้อนอะไรสักหน่อย เปลี่ยนทำไม

จู่ๆจู่ซือซือก็คว้าน้ำส้มในมือของคนที่เดินผ่านไป ยื่น ธนบัตรใบหนึ่งให้ หลังจากนั้นก็สาดน้ำส้มใส่เสื้อของกวน ชิงเฟิง “ตอนนี้เปื้อนแล้ว”

บ้าเอ้ย!

เขายอมเธอแล้วจริงๆ

หลังจากที่กวนชิงเฟิงหามุมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จู่ ซือซือดูจะพอใจมาก เธอโยนกระเป๋าให้เขาถือ “ไปเถอะ ฉัน ยังมีถ่ายโฆษณาอีก”

“คุณไปก่อนเลย ผมต้องรอคนก่อน”

“ฉันจะให้คุณตามไปด้วย” จู่ซือซือพูดอย่างโมโห

เธอไม่ได้อยากเจอนังจิ้งจอกนั่น เธอดึงเสื้อของเขาแล้ว บอกว่า “ส่งข้อความให้เธอก็พอละ

เขาจะตีก็ไม่ได้ จะด่าก็ไม่ได้ ทำได้แค่ทนไว้ เขาจึงส่ง ข้อความให้ถังซิน

หลังจากที่เขาและจู่ซือซือออกไปจากสำนักงานขาย ถัง ซินที่พึ่งจะออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ของเธอก็สั่นสองทีเป็นข้อความจากกวนชิงเฟิงบอกว่า มหาลัยมีเรืองด่วน

ถังซินไม่ได้คิดอะไรมาก เธอบอกพนักงานขายคนเดิมว่า “บ้านหลังที่ดูเมื่อสักครู่ฉันซื้อนะ รูดบัตรละกัน”

พนักงานถึงกับเหวอไปสักครู่

จะให้เธอพูดยังไง จะให้พูดว่า”คุณผู้หญิงคะ บ้านที่คุณ อยากได้ โดนคุณหนูจู่ซื้อให้แฟนหนุ่มไปแล้วค่ะ”แบบนี้หรือ ไง? พูดไม่ได้สักหน่อย!

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของพนักงานขายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ถัง ซินจึงถามว่า “อย่าบอกนะว่ามีคนซื้อไปแล้ว?

….ใช่ค่ะ”

“เสียดายจัง เป็นแบบที่ฉันชอบเลย” ถังซินรู้สึกผิดหวังนิด หน่อย รู้แบบนี้น่าจะซื้อเลยตั้งแต่ตอนที่ชอบ แต่ถ้าแบบนั้น กวนชิงเฟิงจะรู้สึกกดดันเกินไป”

เธอบอกกับพนักงานขายว่าช่างมันเถอะ แล้วเดินไปดู โมเดลบ้านอันอื่นที่เคยดูกับกวนชิงเฟิงแทน ตลอดเวลา จนถึงก่อนที่เธอจะเดินออกไป พนักงานขายพูดอะไรไม่ออก

เลย

“คุณหนูถัง”

ถังซินที่กำลังดูแบบบ้านอยู่ ก็ได้ยินเสียงใครบางคนมาจากด้านหลัง

เธอหันกลับไปเห็นมู่เฉินหย่วนในชุดลําลอง เมื่อเทียบกับ ชุดที่ใส่เวลาทำงานแล้วชุดบนตัวของชายคนนี้ดูดีและโดด เด่นกว่าคนอื่นมากเลย

มู่เฉินหยวนมองไปที่โต๊ะโมเดลบ้านด้านหลังเธอแล้วถาม ว่า “ดูบ้านหรอครับ?”

“อื้อ อยากจะเลือกบ้านในย่านที่ดีหน่อยให้คุณแม่ค่ะ” เธอ พยักหน้าแล้วตอบ “คุณมู่ก็มาดูบ้านหรอคะ?”

มู่เฉินหยวนหันไปกระซิบกับพนักงานขายข้างๆเขาสอง สามคํา หลังจากที่พนักงานขายเดินจากไปก็พูดว่า “พอดีผม มีเพื่อนหลายคนกำลังจะกลับมา เลยมาจัดการเรื่องที่พักให้ กับพวกเขา”

ถังซินถึงกับรู้สึกประหลาดใจ

จัดการเรื่องที่พักก็หมายถึงซื้อบ้านเลยไม่ใช่หรือไง ฟุ่มเฟือยอะไรขนาดนี้

ไม่นานนักพนักงานขายก็กลับมาพร้อมกับสัญญาซื้อขาย บ้านในมือของเธอ มู่เฉินหย่วนยื่นให้ถังซิน “ตึกอาคารพวก นี้เป็นของบริษัท ซื่อ ถ้ามีอันไหนที่คุณชอบคุณก็ลองเลือก มาสักอัน ผมยกให้คุณหนูถัง”

“ไม่ๆๆ ถ้าลดราคายังพอว่า แต่ถ้าให้เลยขอไม่รับดีกว่า”ถังซินปฏิเสธอย่างรวดเร็วและค่อนข้างตกใจ เธอก็พึงจะรู้ เนี่ยแหละว่าตึกพวกนี้เป็นของบริษัทมู่ชื่อ “ฉันไม่อยากติด หนี้คุณมากเกินไป มันรู้สึกไม่ค่อยดีค่ะ”

มู่เฉินหยวนที่ปกติเป็นคนยิ้มยากกลับยิ้มออกมา น้ำเสียง เขานุ่มนวล “คุณหนูถัง ช่วงนี้คุณช่วยผมไว้เยอะมาก คำขอ สามประการที่ผมติดค้างคุณไว้ก็ยังไม่ได้ให้เลย ต้องเป็น ผมสิที่ติดหนี้คุณ ให้ของคุณนิดๆหน่อยๆเป็นเรื่องที่สมควร ครับ”

“ไม่มีติดหนี้อะไรทั้งนั้นค่ะ ฉันรับเงินเดือนจากบริษัทมู่ซื่อ ก็สมควรต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด” ถังซินพูด “ถ้าคุณมู่ยังพูดเรื่องให้บ้านอีก ฉันก็จะไม่ซื้อที่นี่แล้วนะคะ”

“โอเค งั้นลดราคาแล้วกัน” มู่เฉินหย่วนจึงไม่เอ่ยเรื่องนี้อีก

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้จากไปไหน เพียงแค่ให้พนักงานขาย ออกไป ในตอนที่ถังซินเหมือนจะสนใจบ้านหลังไหน เขาก็ จะพาถังซินไปดูบ้านหลังอื่นที่คล้ายกันด้วยอย่างระมัดระวัง

ถังซินสัมผัสได้ว่ามู่เฉินหยวนอารมณ์ดี จึงถามว่า “ช่วงนี้มี อะไรดีดีเกิดขึ้นหรอคะคุณมู่?”

“เปล่า วันนี้เป็นวันเกิดของผม” มู่เฉินหย่วนยิ้มไปทั้งตา น้ำ เสียงของเขาก็ดูสงบ “ผมนัดเพื่อนหลายคนมาคุยธุรกิจและ ถือโอกาสฉลองวันเกิดด้วย

ถังซินถึงกับอึ้งไป
วันนี้เป็นวันเกิดของคุณคุณอามู่หรอเนีย? อายุครบ30ใช้

ไหมนะ?