บทที่ 110 ชุดคู่รัก

“เปล่าหนะ ชิงโชคมา

ถังซินเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแล้วชะงักไปครู่หนึ่งพูด ต่อว่า “จริง ๆ นางฟ้าน้อยจะมากับฉัน แต่ว่าน้าสะใภ้หล่อน โทรมาระหว่างทาง ฉันเลยไปส่งเธอมา

กวนชิงเฟิงรู้สึกโล่งอก

ไม่มาหนะดีแล้ว เขาคุยกับหลี่ซูเจ๋ก็เพราะเห็นแก่ถังซิน ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นเลย

อีกอย่าง…..

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด โทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นมา เป็นเบอร์ ที่คุ้นเคย ที่ผ่านมาโทรมเป็นร้อยครั้ง เขาขมวดคิ้วแล้วปิด เครื่องทันที

“ทำไมไม่รับหละ” ถังซินเหลือบไปเห็นพอดี แอบเห็นว่า หน้าจอโชว์ว่า “เจ้าหญิงน้อย” แล้วรู้สึกสนุกขึ้นมา “ไหน บอกว่าแกไม่ได้อินเลิฟ แอบไว้หรอ”

“ไม่ใช่จริง ๆ แค่เพื่อนคนหนึ่ง”

“ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้ว่าแกมีเพื่อนชื่อ “เจ้าหญิงน้อย หละ” น้ำเสียงถังซินแฝงไปด้วยบางอย่าง
กวนชิงเฟิงสีหน้าเฉยชา “ก่อนหน้านั้นเธอเอา โทรศัพท์ผมไปเปลี่ยนชื่อเอง ผมลืมแก้เฉย ๆ

พูดจบก็เปิดเครื่องลบเบอร์ของจู่ซือซือซะเลย

เห็นเขาพูดงี้ถังซินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พูดขึ้นแค่ “ถ้าแก ชอบใครต้องรีบบอก แล้วก็ต้องบอกนางฟ้าน้อยอีกด้วย ไม่ งั้นทางนี้คน ทางนู้นคน เดี๋ยวกลายเป็นไอ้หน้าหม้อขึ้นมา ฉันจะซวยไปด้วย อีกอย่างนางฟ้าน้อยก็ดีเหมือนกัน ฉันเลย แนะนำให้แกรู้จัก”

กวนชิงเฟิงเช็ดจมูกตัวเองแล้วพูดว่า “พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ครับ ผมไม่ได้อยากคบใครเลย”

“ไม่ได้ให้แกคบหนิ แค่ให้ลองคุยดูเฉย ๆ ”

”

แล้วมันต่างกันตรงไหน?

ถังซินขับรถไปซุปเปอร์ฯซื้อผักผลไม้และปูสองสามตัว จากนั้นก็ขับไปบ้านคุณแม่ถัง

เธอโทรหาแม่ถึงเมื่อเช้าว่าจะกลับมา แม่ถังตุ๋นซุปเป็ด ไว้ตั้งแต่เช้า แต่ไม่คิดว่ากวนชิงเฟิงก็กลับมาด้วย ก็เลยไป เตรียมกับข้าวอีกหลายอย่าง

เอวของแม่ถังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่ก้มตัวนานหน่อยเอวจะจะเริ่มปวด ถังซีนให้แม่ไปพักแล้วตัวเองจะจัดการให้เพง จะพยุงแม่ไปนั่งที่โซฟา กลับมาที่ห้องครัวอีกทีเห็นกวนชิง เฟิงเริ่มลงมือทำซะแล้ว

กับข้าว 4 อย่าง และซุปเป็ดตุ๋น รวมไปถึงปูอีกสองสามตัว

ถังซินชิมกับข้าวที่น้องชายแท้ ๆ ของตัวเองทำ รู้สึกว่า อร่อยกว่าที่ตัวเองทำเยอะ เลยแซวไปว่า “เรียนฝีมือทำ อาหารกับแม่กันหมดแท้ๆ ทำไมแกทำอร่อยกว่าฉันวะ”

“ตอนที่อยู่โรงเรียนไม่มีอะไรทำ เลยฝึกทำกับข้าวกินเอง” กวนชิงเฟิงพูดขึ้น หรืออาจจะเพราะว่ากับข้าวที่โรงเรียนไม่ ถูกปากก็เป็นไปได้ คะแนนของเขาทำได้ดีในทุก ๆ วิชา ได้ เปรียบในเรื่องของจัดลำดับ เขาเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวดี กว่า

แม่ถังมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู บีบนุ่นบีบนี่ กลัวว่าเขาจะ ได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ “แม่ดองถั่วกับแครอทไว้ ไม่งั้น ลูกเอาไปด้วยสิ เอาไว้รองท้องก็ดี”

“ไม่เป็นไรครับแม่” กวนชิงเฟิงเงอะงะ ต่อให้อยากจะเอา ไปก็เอาเข้าไปไม่ได้อยู่ดี

“ไม่เป็นไรหนะดีแล้ว แม่ให้หนูหมดเลยนะ” ถังซินกลัวว่า กวนชิงเฟิงจะแย่งกับตัวเอง “ถั่วกับแครอทที่แม่ดองอะเรียก น้ำย่อยมาก เพื่อนร่วมงานที่อยู่กับหนูก็ชอบเหมือนกัน”

“ดีเลย แม่ตุ๋นโจ๊กเห็นหูหนูขาวไว้ด้วย เดี๋ยวเอาไปด้วยแล้วกันนะ”

หลังกินข้าวเสร็จ แม่ถังกำลังเตรียมของให้ถังซิน ใส่โจ๊ก เห็ดหูหนูขาวลงไปในแก้วเก็บความร้อนสองขวด ตอนบ่าย ออกไปส่งพวกเขาทั้งสองยังสั่งสอนให้กวนชิงเฟิงอย่า ทำตัวก้าวร้าวที่โรงเรียน เช่นทะเลาะต่อยตีกับคนอื่นอะไร เทือก ๆ นี้

กวนชิงเฟิงไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ฟังแม่บ่นไป

เมื่อขึ้นรถมา กวนชิงเฟิงเพิ่งจะเอ่ยปาก “พี่ ที่โรงเรียนแจก ทุนแล้ว ผมได้มาไม่น้อยนะ พวกเราไปดูบ้านกันมั้ย ที่ที่แม่ อยู่ตอนนี้เก่าไปหน่อย ไกลจากพี่ด้วย ไปหาที่ที่มันใกล้ ๆ หน่อย”

เมื่อก่อนถังซินก็ได้รับทุนจากโรงเรียนบ่อย รู้ว่ามันไม่เท่า ไหร่จึงถามไปอย่างยิ้ม ๆ ได้มาเท่าไหร่หละ”

“สองล้านกว่าหยวน”

“แกไม่ได้นับผิดใช่มั้ย” ถังซินเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง มองไปทางเขาด้วยสายตาตะลึง “โรงเรียนปิดอย่างพวกแก ดูจนมากเลยนะ ให้ทุนได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ”

โรงเรียนเขาไม่จนหรอก แต่ว่างกมาก เงินพวกนี้ได้มาจาก “การทำงาน” ของเขา

กวนชิงเฟิงตอบไปว่า “เพราะว่าผลการเรียนผมดี ได้ Top5 ของโรงเรียน ก่อนหน้านั้นได้ไปร่วมทาโครงการพัฒนา วิทยาศาสตร์แล้วสำเร็จมาก โรงเรียนเลยให้เงินมาเยอะ หน่อย”

“ได้เรื่องนะเนี่ย เก่งกว่าตอนฉันเรียนซะอีก” ถังซินพูดขึ้น

เธอเห็นมาตลอดว่า กวนชิงเฟิงฉลาดตั้งแต่ยังเล็ก ฉลาด กว่ากวนหลิงเอ๋ออีก

สามพี่น้องแลดูมีความสามารถหมด ยังดีที่ไม่มีใครเป็น ง่อย

ตอนนี้ในมือถังซินก็มีทรัพย์สินหลายล้าน บวกกับบ้านสอง ที่ที่อยู่ตรงประธานซ่งกับประธานเกา รวมถึงหุ้นเล็กน้อย ของบริษัทประธานเกา จะว่าเป็นเศรษฐีนีน้อยก็ว่าได้

แต่เห็นกวนชิงเฟิงดูกระตัญญูขนาดนี้ เธอไม่ได้พูดอะไร พาเขากลับไปในเมืองแล้วแวะไปที่เอเยนขายบ้าน

ถึงตอนนั้นขาดเหลือยังไงเธอค่อยมาโปะทีหลัง

เอเยนขายบ้านเหมือนกำลังทำกิจกรรมอยู่ รวมถึงปลาย สัปดาห์ ทำให้ล็อบบี้เต็มไปด้วยคน ถาดทรายที่มีมุนเหนือ ใต้ออกตกก็ล้อมรอบไปด้วยผู้คน

ที่ปรึกษาของเอเยนเห็นถังซินกับกวนชิงเฟิงเข้ามา ก็รีบ เข้าไปต้อนรับ “สวัสดีครับ ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ”
“ฉันอยากดูบ้านค่ะ

ที่ปรึกษาถามความต้องการของถังซินแล้วพาพวกเขาทั้ง คู่ไปตรงมุมตะวันตกหน้าถาดทราย แนะนำโซนไฮโซย่าน หนึ่งให้

ชั้นก็โอเค รูปแบบก็ใช้ได้ แถมโซนนั้นอยู่ใกล้ที่พักของถัง ซินด้วย

ถังชินพอใจมาก จึงไปถามกวนชิงเฟิง “ชิงเฟิง แกว่าเป็น ไงบ้าง”

“ก็ดีเหมือนกันนะครับ ในโซนมีห้องสมุด โรงหนัง แม่ย้าย มาแถวนี้ไม่เบื่อแน่นอน” แถมความส่วนตัวดีเยี่ยม กวนชิง เฟิงเองก็พอใจเหมือนกัน จึงเอ่ยถามราคาไป

“ตอนนี้อยู่ที่เก้าล้านแปดแสนหกหมื่นหยวนครับ

กวนชิงเฟิง: “…………

ตอนนี้หมายความว่าไง ราคานี้ยังจะขยับอีกเหรอ

กวนชิงเฟิงพกความฝันที่อยากจะซื้อบ้านด้วยเงินสองล้าน หยวนที่ตัวเองมี แต่กลับไม่สามารถซื้อบ้านอะไรได้ทั้งนั้น

“4 ห้องนอน 3 ห้องนั่งเล่น 4 ห้องน้ำ พื้นที่กว้าง ราคาก็ โอเค” ถังซินเข้าใจ เพราะว่าอยู่ใจกลางเมือง แถมยังเป็น โซนไฮโซที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง คงจะไม่ใช่ถูกๆอยู่แล้ว

กวนชิงเฟิงจับจมูกตัวเอง “พี่ ไม่งั้นเราลองดูก่อนมั้ย แถวนี้ ก็คงไม่ได้มีแค่โซนเดียวหรอกมั้ง

“งั้นเชื่อแก ค่อย ๆ ดูไปแล้วกัน” ถังซินยิ้ม รู้ว่ากวนชิงเฟิง ว่าแพง กลัวเธอต้องออกเงินให้อีกเยอะ แต่ยังไม่วันนี้ก็วัน หยุด ไม่ต้องทำอะไรอย่างอื่น ก็ค่อย ๆ ดูไปแหละ

แต่เธอไม่คิดว่ามู่เฉินหย่วนกับจู่ซือซืออยู่ที่นี่เหมือนกัน

มู่เฉินหย่วนอยากจะซื้อบ้าน ส่วนจี๋ซือซือแค่สงสัยอยากจะ ตามไปดู อีกอย่างเธอถามมู่เฉินหย่วนว่าซื้อบ้านทำไม แต่ เขากลับไม่บอกทำให้จู่ซือซือหงุดหงิดอย่างยิ่ง

ตั้งแต่กลับมาจากตุรกี ท่าทางของมู่เฉินหย่วนแลดูห่าง

เหินจากเธอมาก ทุกครั้งที่อยากจะกินข้าวกับเขา เขาไม่ผลัก ไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไล่ให้เธอไปแสดงหนังดี ๆ เหมือนเธอถูก กีดกันยังไงอย่างงั้น

เธอก็ยอมรับผิดแล้ว ทำโทษก็โดนทำแล้ว ทำไมไม่สนใจ เธออีกหละ

จ่ซือซือเต็มไปด้วยความกังวล มือจิ้มโทรศัพท์ไปด้วย แล้วกดโทร แต่โดนตัดสายอย่างคิด ทำให้เธอโมโหจน กระทืบเท้าและแทบจะกรี๊ดออกมา

ตั้งแต่หมาป่าลาออกไป ไม่ว่าเธอจะโทรยังไงเขาก็ไม่รับสายเธอ ทําเกินไปจริง ๆ เงินเธอยังไม่พอหรือไม่

จะไปก็ไปเลยซะงั้น

“ฉันคิดว่ารูปแบบห้องนี้ก็ดีเหมือนกันนะ…

จู่ซือซือเหมือนได้ยินเสียงคุ้นเคยราง ๆ เธอโผล่หัวออก ไปหลังเสา เห็นว่าคนที่พูดคือถังซิน เหมือนกำลังดูบ้านอยู่ ข้าง ๆ เธอมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่

วันนี้ถังซินอยู่ในกระโปรงผ้าผัก ใส่รองเท้าวิ่งไนกี้สีดำ ชายหนุ่มข้าง ๆ เธอก็ใส่เสื้อยืดสีเดียวกัน ความสูงของทั้ง สองห่างกันสองหัว แลดูเหมือนเป็นคู่รัก

เมื่อชายหนุ่มหันหน้ามา จู่ซือซือเห็นโครงหน้าของเขา

แล้วเบิกตากว้าง

หมาป่า!