บทที่ 108 พี่สาวครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ

รับโทรศัพท์ปุ๊บ มู่เฉินหย่วนอีกฝั่งก็ถามขึ้น “พ่อครับ พ่อ ยังอยู่ที่โอเลมอลล์อยู่หรือเปล่า ผมกำลังจะผ่านตรงนั้น กลับบ้านด้วยกันนะครับ”

เถ้าแก่มู่ได้ยินแล้วตื่นเต้นมาก

บังเอิญจริง ๆ นี่เป็นโอกาสดี ๆ ที่ทั้งสองจะมาเจอกันพอดี

“ได้ งั้นแกมาร้านสุกี้เต๋อจวงชั้น 5 ฉันกำลังกินสุกี้อยู่” คุย เสร็จ เถ้าแก่มู่วางโทรศัพท์ไป

ถังซินเอ่ยถาม “ลูกชายคุณหรอคะ”

“ใช่ เขาบอกว่าพอดีผ่านแถวนี้” เถ้าแก่มู่หัวเราะ “พวกเธอ เจอกันสักหน่อย รู้จักกันเป็นเพื่อนก็ดี เดี๋ยวให้เขาส่งเธอ กลับไป”

ไม่อยากเจอตั้งแต่แรก เธอถึงแอด WeChat ของเถ้าแก่คู่ แต่กลับมาซะงั้น

ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ

“คุณทานก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” ไม่ อยากทำให้ทุกอย่างเก้อกังทำตัวไม่ถูก ถังซินใช้ข้ออ้างไปเข้าห้องนํ้าแล้วรีบเช็คบิลกลับบ้าน

ก่อนจะไป เธอฝากเด็กเสิร์ฟไว้

เธอออกไปไม่นาน พนักงานเสิร์ฟเดินไปทางโต๊ะ 23 พูด กับเถ้าแก่มู่อย่างสุภาพ “คุณครับ เพื่อนคุณมีธุระเลยขอตัว ก่อนครับ”

“ไปแล้วซะงั้น” เถ้าแก่คู่มองไปทางหน้าประตูแล้วถอน

หายใจ

ลูกสะใภ้ที่ใกล้เอื้อมมือหายไปในพริบตา

ถังซินเพิ่งจะลงจากบันได้เลื่อน ประตูลิฟต์อีกฝั่งเปิดออก มู่เฉินหย่วนมาถึงแล้ว แต่เขาเหมือนไม่ได้สังเกตุคนที่กำลัง จะลงจากบันไดเลื่อน เดินมุ่งตรงเข้าไปที่ร้านสุกี้

ร้านไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ เขาสูงใหญ่ กวาดสายตามองไป รอบหนึ่งก็เห็นเถ้าแก่มู่นั่งอยู่ริมหน้าตาลำพัง

“พ่อ” เมื่อเดินเข้าใกล้ เห็นน้ำของสุกี้เป็นสีแดงเผ็ดร้อน มู่ เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “ของพวกนี้ไม่ดีกับกะเพาะมากเลยนะ ครับ ต่อไปนี้พ่อกินน้อย ๆ หน่อยนะ”

“กินน้อย ๆ หน่อยอะไรหละ ทำไมแกน่ารำคาญเหมือนผู้ จัดการบ้านเลยวะ” เถ้าแก่มู่พูดด้วยความหงุดงหิด “อายุฉัน ป่านนี้แล้ว จะมีชีวิตได้อีกกี่ปี กินอะไรดี ๆ หน่อยผิดมากหรือ ไง ถ้างั้นฉันกินน้ำเปล่าทุกวันเลยดีมะ”
มู่เฉินหย่วนคลายหัวคิ้วตัวเอง “ผมไม่ได้หมายความว่า อย่างงั้นนะครับ”

เถ้าแก่มู่นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ได้ก็โมโห บ่นเฉินหย่วน ว่า “รู้งี้ก็ไม่รับโทรศัพท์แกแล้ว ทีนี้ก็สวยเลยสิ ลูกสะใภ้ฉัน หายไปแล้ว”

“ไม่มีอะไรแกจะโทรมาทําไม ส่งข้อความไม่ได้หรือไง”

“ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นทำไม ดูแกสิ ตัวใหญ่ตัวสูง แต่ว่าซื่อบื้อ เหลือเกิน แกรู้มั้ยว่าผู้หญิงที่ฉลาดมีความสามารถหายาก ขนาดไหนหนะ น่าโมโหจริง ๆ หื้มมม

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเถ้าแก่คู่กำลังโมโหอยู่ ตั้งสติแล้วลาก เก้าอี้ออกมา นั่งลงแล้วไม่พูดอะไร ฟังเขาบ่นไปเรื่อย ๆ

รอลูกสะใภ้คนนี้มาตั้งครึ่งเดือน วันนี้มาบังเอิญเจอเข้า ทั้ง ฉลาดแล้วน่ารัก คุยเล่นกินข้าวเป็นเพื่อนเขา ตอนแรกก็คุย กันดี ๆ แต่ทั้งหมดพังเพราะไอ้มู่เฉินหย่วนนี่แหละ

ทีนี่มู่เฉินหย่วนเพิ่งจะเข้าใจ เขาถาม “ใช่คนที่เลือกเนคไท ให้พ่อครั้งที่แล้วมั้ย

“ก็ใช่หนะสิ เป็นสาวน้อยที่น่าเอ็นดูจริง ๆ ” เถ้าแก่มู่ถอนหายใจ “ชีวิตฉันลำบากจริง ๆ ไม่มีลูกสาวไม่เป็นไร อายุเท่า นี้แล้วยังต้องมานั่งเป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่ของแกอีก”

มู่เฉินหย่วนอดหัวเราะไม่ได้ “ถ้าพ่ออยากจะรู้จักเธอจริง ๆ ไปเช็คกล้องวงจรปิดของห้างก็ได้หนิครับ ถึงตอนนั้นหาข้อ อ้างอะไรก็ได้นัดเธอมาคุยสักหน่อย”

เถ้าแก่มู่จ้องเขา “แกรู้แค่ว่าเช็คกล้องหรอ ถ้าทำให้เขา

ตกใจทำไงหละ”

“พ่อครับ มีคนคุยเล่นเป็นเพื่อนพ่อผมดีใจมาก แต่ว่าเรา ไม่รู้จักกันและกัน” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น “อีกอย่าง ลูกสะใภ้ผม ก็หาให้พ่อแล้วครับ”

มือที่กำลังจะเลื่อน WeChat ของถังซินให้ดูชะงัก ถามขึ้น “ลูกมีคนในใจแล้วหรอ

“ครับ สองสามวันนี้เดี๋ยวพาให้ไปพ่อดู”

“ไม่ใช่ทำให้ฉันดูใช่มั้ย ชอบจริง ๆ เหรอ” เห็นมู่เฉินหย่วน พยักหน้าไม่เหมือนกำลังโกหก เถ้าแก่มู่แอบเสียดายนิด หน่อย แต่ก็วางโทรศัพท์ลง

เขาคิดว่าถังซินดีจริง ๆ ฉลาดและเอาใจใส่เก่ง แต่ว่า ลูกชายตัวเองบอกว่ามีคนในใจแล้ว เขาเองก็ไปวุ่นวายอะไร ไม่ได้

เฮ้อ เสียดายจริง ๆ
คู่สร้างคู่สมที่เขาวาดฝัน พลาดกันไปจนได้

หลังจากคืนนั้นฟังเถ้าแก่มู่พูดที่ร้านสุกี้เต๋อจวง ถังซิน เหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาก รู้แล้วว่าตัวเองควรพูดอะไร เมื่อ มาถึงบริษัทแล้วเริ่มจะดำเนินการทันที

คนที่หามาจากบริษัทลูกเยนจินและหวยเป่ยทั้ง 5 คนมามู่ ชื่อครบทีม หลังจากเข้ามาที่แผนก Regulators ถังซินมอบ หมายงานให้แต่ละคนและกำหนดเวลาให้ทั้งหมด

หลังจากนั้นทุกคนในมู่ซื่อเห็นเงาของคนเหล่านี้ซอกแซก ในแต่ละแผนกทุกวัน ตอนออกมาในมือทุกคนหอบเอกสาร เป็นกอง กระฉับกระเฉงอย่างยิ่ง

“นั่นคือคนที่อยู่แผนก Regulators หรือ พวกเขาจัดการ เรื่องอะไรอยู่หนะ”

“เดินเร็วจนเหมือนวิ่งอะ น่ากลัวจังเลย”

ห้องออฟฟิศส่วนตัวสำหรับผู้จัดการนั้น ชั้นวางของที่ว่าง เปล่าตอนนี้เต็มไปด้วยเอกสาร ขนาดบนโต๊ะก็ไม่เว้น

ถังซินพลิกเอกสารไปมา สมองทำงานอย่างรวดเร็ว
จริง ๆ เธอเรียนสาขาล่ามมืออาชีพ และก็มีเกี่ยวกับการ เงินบ้าง แต่ไม่เยอะเท่าไหร่ อยู่ ๆ โดนย้ายแผนก อีกทั้งต้อง จัดการเรื่องทั้งหมดของผู่ซื่อ ดูก็รู้ว่ากดดันขนาดนั้น

เอกสารส่วนมากเฉพาะมากจนเธออ่านไม่ค่อยออก สอง วันแรกเกือบจะเป็นบ้า เรื่องส่วนมากเธอจะขอคำแนะนําจา กมู่เฉินหย่วนโดยตรง บางครั้งคุยงานจนถึงเช้ามืดก็มี

ดีที่คนแต่ละคนที่เธอหามามีฝีมือ ทำให้งานเธอเบาลงไป

เยอะ

“ผู้จัดการถังคะ” มีเพื่อนร่วมงานมาเคาะกระจก แล้วผลัก ประตูเข้ามา พูดกับถังซินว่า “แผนกเลขามีอีเมลบางฉบับตั้ง รหัสระดับสูงไว้ กดเข้าไปไม่ได้”

ถังซินถาม “ไม่ได้บอกหรอว่าแผนก Regulators สำรวจ งานอยู่”

“บอกแล้วค่ะ แต่ว่าพวกเขาบอกว่านั่นเป็นเอกสารเมื่อนาน มาแล้วไม่รู้รหัสผ่าน ฉันบอกกับเลขาเกาแล้ว แต่เลขาเกา บอกว่าไม่มีสิทธิ์เข้าถึง”

ถังซินขมวดคิ้วเข้ม

เอกสารของแผนกเลขาเขาจะไม่รู้รหัสผ่านได้ยังไง หรือ ว่าก๋าลังปิดบังอะไรบางอย่าง

ถังซินไม่รอช้า กลัวว่าบางคนรู้ว่าพวกเขาตรวจมาถึงแผนกเลขาแล้วจะทำลายเอกสาร รีบส่งข้อความไปหาเฉินหยวน ให้เขาปล่อยคนให้ตัวเอง

มู่เฉินหย่วนไม่ได้กักเอาไว้ รีบส่งนามบัตรมาให้เธอ

เพิ่งจะแอดไป ฝ่ายตรงข้ามก็ส่งข้อความมาทันที : [พี่สาว ครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ]

ถังซินกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ บอกชื่อและตำแหน่งกับอีก ฝ่ายไป แค่อ้างถึงมู่เฉินหย่วน ฝ่ายนั้นก็ไม่กล้าตุกติกอะไร แล้ว เธออยากรู้อะไรบอกได้เลย เขาไม่ธรรมดาจริง ๆ

ฝ่ายตรงข้ามขอให้ถังซินเปิดการควบคุมจากระยะไกล ถัง ซินก็ยอมเปิด

ไม่นานแอคเคาท์บริษัทของถังซินเข้าถึงแผนกเลขา เจอ เอกสารลับสุดยอดหลายฉบับแล้วคีย์พาสเวิร์ดเข้าไป

ถังซินเห็นข้อความ “รหัสผิดพลาด” เด้งออกมาอยู่นั้น มุมปากกระตุก ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าคนที่มู่เฉินหย่วน แนะนำมาจะเป็นพวกไร้ฝีมือหรือเปล่า เอกสารก็ถูกเปิดออก

โอเค ก็เก่งเหมือนกันแฮะ

ถังซินได้สิทธิ์ในการควบคุมเข้าถึงคอมฯ เสียบแฟรช ไดร์ฟเข้าไปแล้วฟอเวิร์ดเอกสารที่ยังไม่อ่านออกไป วินาทีต่อไปเธอถูกระบบปฏิเสธแล้วจู่ ๆ คอมก็ปิดลงเอง

เธอรีบชักแฟรชไดร์ฟออกมา เหงื่อท่วมไปทั้งตัว

เธอรู้ว่าเอกสารที่กำกับไว้ด้วยรหัสลับไม่ธรรมดาแน่ ๆ ฝ่าย ตรงข้ามต้องมีเส้นมีสายในแผนกเลขาอยู่แล้ว ดีที่เธอมือไว หลังจากรู้เรื่องก็รีบขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน ไม่งั้น ก็จบเกมแล้ว

ถังซินรีบผลักประตูกระจกออกไปแล้วพูดกับเพื่อนร่วม งานที่กำลังยุ่งกับงานว่า “ต่อไปนี้ไม่ว่าพวกคุณกำลังตรวจ เอกสารแผนกอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าเจอเอกสารที่มีรหัสรีบบอก ฉันทันทีนะ อย่ารอช้ารู้มั้ย”