บทที่ 104 ซุนหงอคงในกำมือเขา ไม่ว่าจะดีนอย่างไรกออก ไปไม่ได้

แผนก Regulators หนะหรอ ถือว่าเป็นมือขวาของมู่ เฉินหย่วนเลยนะ ไปไหนมาไหนในมู่ซื่อได้หมด ออร่าพุ่ง กระจาย นางถังซินมีสิทธิ์อะไรที่จะคว้าตำแหน่งนี้ไว้เชียว

มู่เฉินหย่วนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณมีปัญหากับการ ตัดสินใจของผมมั้ย

“ประธานมู่คะ คุณธรรมของถังซินไม่ดี ไม่เหมาะกับ ตำแหน่งนี้หรอกค่ะ” เจียงจิ้งเหมือนเสียสติไปแล้ว ไม่สนใจ อะไรทั้งสิ้น ควักแฟรชไดร์ฟอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้ว เสียบบนโน๊ตบุ๊ค

ไม่นาน บนผ้าโปรเจคเตอร์ก็มีภาพฉายปรากฏขึ้นมา เป็น ภาพที่ถังซินเล่นไพ่ที่ประธานเกาที่ห้องวีไอพีส่วนตัว ภาพ คมชัดเจนอย่างยิ่ง ถ่ายเห็นหน้าเธออย่างชัดเจน

“แหม ประธานเกา ฉันแทบจะเอาตัวเองไปเดิมพันแล้วนะ คุณจะใช้อะไรหละคะ ถ้าแค่เงินคงจะไม่ผ่านนะคะ”

“ประธานซ่งคะ คุณจะลองเดิมพันสักหน่อยมั้ยคะ ไม่ ไม่ หรอก ไม่เสียหรอกค่าา”

ภายในคลิปวิดีโอนั้น เสียงหัวเราะหวานหยดของผู้หญิงดังก้องไปทั่วห้องประชุม ถังซินโน้มไปหาผู้ชายคนนิทคน นั้นที แลดูเป็นผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัว

ถังซินแสยะยิ้ม

เธอเองก็ยังคิดอยู่เลยว่าเจียงจิ้งจะยอมให้ตัวเองไปคุย งานกับประธานซ่งที่ร้านเหมยจวงได้ไง ที่แท้เตี๊ยมกับ ประธานซ่งไว้เรียบร้อย ถ้าไม่ใช่มู่เฉินหย่วนมาเมื่อคืนนะ ต่อ ให้เธอชนะก็คงออกจากที่นั่นไม่ได้อยู่ดี

ไม้นี้มาไม่ธรรมดาเลยนะ

เจียงจิ้งชี้ไปทางถังซินด้วยน้ำเสียงโมโหคับแค้น “ประธานมู่คุณดูเองสิคะ ถังซินดูไม่สํารวมเลย ให้เธอไป ช่วยคุยงานกับประธานซ่ง แต่เธอกลับใช้ร่างกายยั่วอ่อย ผู้ชาย”

“คนแบบเธอนะ อนาคตไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาทำให้มู่ซื่อ เดือดร้อนขนาดไหน แล้วก็ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้จัดการของ แผนกี Regulators ด้วย ประธานมู่ลองคิดดูดี ๆ นะคะ”

มู่เฉินหย่วนนั่งนิ่ง ๆ ไม่เอ่ยปากพูดอะไร

ถังซินรู้ว่าเขากำลังให้โอกาสตัวเองในแก้ไขปัญหาเอง แต่ก็จริง เรื่องนี้ควรจัดการโดยเธอ

ยังดีที่เธอเตรียมตัวมาก่อนแล้ว
“พีเจียงคะ พีจะเอาแค่ส่วนหนึ่งของเรื่องมากความ ทั้งหมดไม่ได้นะคะ” ถังซินยิ้มบาง ๆ “เมื่อคืนคุณพี่ให้ฉันไป ช่วยคุยเรื่องงานกับประธานซ่ง ทุกคนในแผนกก็ได้ยินหมด”

“ฉันช่วยประธานซ่งคุยเรื่องงานเสร็จ เขาว่าอยากจะ ขอบคุณฉันก็เลยลากฉันไปห้องเล่นไพ่ ช่วงก่อนหน้านั้นใน คลิปที่ประธานซ่งรวนรามฉัน ทำไมพี่ไม่เปิดให้ดูบ้างหละ

“ตอนเล่นไพ่ ฉันคนเดียวต้องเจอกับสามคน ทำไมหรอ คะ ฉันต้องโดนพวกเขากลั่นแกล้งโดยที่นั่งเงียบเฉยหรอคะ คุณพี่ก็ตลกเหมือนกันนะคะ คุณพี่อ่อนแอเอง อย่าคิดว่าคน อื่นจะเหมือนพี่หมดนะคะ”

“ที่ฉันทำแบบนั้นไปคือกำลังปกป้องตัวเองจากการกลั่น แกล้งของผู้อื่น อีกเรื่อง ฉันเป็นคนของมู่ชื่อ เป็นตัวแทนขอ งม่ซื่อ ถ้าฉันไม่ใช้กลยุทธ์อะไรเลย รอให้คนอื่นมาแหกหน้า มู่ซื่องั้นหรอคะ”

แค่ไม่กี่ประโยคทำให้เจียงจิ้งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก อาย จนหน้าแดงก่า

เธอหันหน้าไปหามู่จิ้นหลิงด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

มู่จิ่นหลิงขมวดคิ้ว เหมือนกำลังโทษเธอที่ไม่คิดอะไรก่อน ทำอีกคน เธอเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถังซิน ต่อให้แก จะมีเหตุผลอีกมากมาย แต่ดูคลิปที่ฉายไปเมื่อกี้สิ ทุกคนไม่ ได้ตาบอดนะ แกบอกว่าทำทุกอย่างเพื่อมู่ชื่อ แต่การที่แกทำแบบนี้ ไม่ได้กำลังทำรายชื่อเสียงของมูซอหรือ

“ผู้จัดการมู่ยังไม่ได้ดูคลิปเต็มก็รีบตัดสินแล้วหรอคะ เด็ด ขาดจริง ๆ นะคะ” ถังซินหัวเราะลั่น ล้วงเฟรชไดร์ฟออกมา จากซองเอกสาร “ฉันจะให้ผู้จัดการมู่ดูว่าการทำร้ายชื่อเสีย งมู่ชื่อเป็นยังไง”

ถังซินโน้มตัวเบา ๆ ใช้นิ้วเคาะบนโน๊ตบุ๊คสองสามครั้ง

โปรเจคเตอร์ดับลงและสว่างขึ้นอีกครั้ง

เธอกดไปที่เล่นวีดีโอ

ภาพที่เจียงจิ้งกำลังคุยกับผู้ชายบางคนที่ร้านอาหาร ปรากฏขึ้น จากนั้นทั้งสองยังไปโรงแรมด้วยกันอีก ภาพตัด ไปที่เจียงจิ้งไปเตี๊ยมกับแผนกอื่นสร้างความแตกแยกความ สัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

ภาพตัดไปอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นภาพที่เจียงจิ้งกำลังคุยอะไร บางอย่างกับคนที่มาแผนกล่ามใหม่ แล้วยื่นเอกสารไปให้ เธอถ่ายเอกสาร จากนั้นเรื่องโครงการของบริษัทลลูกใน พื้นที่หนึ่งถูกปล่อยไปออกสู่โลกภายนอก

เจียงจิ้งหน้าซีดจนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

เวลาทำอะไรเธอเองก็ระมัดระวังทุกครั้งแล้ว ทำไมถึงยัง ถูกจับได้อีก ถังซินเอาภาพพวกนี้มาจากไหน

“แกนช่างกล้าจริง ๆ เลยนะ กล้าไปยุ่งวุ่นวายกับบริษัทลูกในพื้นที่อื่นด้วยหรอห้ะ” มู่จิ่นหลิงหันไปจ้องเจียงจิ้ง เธอไม่ คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไมระวังอะไรเลย ทั้งไม่รอบคอบและโง่ ด้วย ถูกคนอื่นจับได้เฉยเลย

“ฉัน…ฉัน… ” เจียงจิ้งลนลานจนพูดอะไรไม่ถูก “ฉันก็รู้ว่า มันไม่ถูก ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ คือ…..คือ…..

เธอเหมือนกำลังกลัวที่จะต้องเสียงานตัวเองไป เหมือน อยากจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อลดโทษ มู่จิ่นหลิงนัยตาเข้ม ขึ้น ง้างมือขึ้นแล้วตบเข้าที่หน้าเจียงจิ้งอย่างแรยง “หุบปาก ซะเถอะ ทำเรื่องที่น่าอายแบบนั้นแล้วยังกล้าพูดอีก”

เจียงจิ้งเอามือจับหน้าตัวเองไว้ รู้ว่าตัวเองเหมือนพูดอะไร ผิด

ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้ แต่ไม่กล้าที่จะพูดต่างหาก ถ้าเธอเปิด เผยคนเหล่านั้น หลังจากเธอออกจากมู่ชื่อไปก็จบข่าวแล้ว

“เจียงจิ้ง แกทำอะไรแบบนี้ลงไป บริษัทคงเก็บเธอไว้ไม่ ได้แน่ ๆ “ มู่เฉินหย่วนทำเป็นเหมือนไม่เห็นการกระทำของมู่ จิ่นหลิง สีหน้าเขานิ่งอย่างไร้อารมณ์ “พรุ่งนี้ไปรายงานตัว ที่แผนกการเงินเพื่อเคลียร์ค่าจ้าง จบการประชุมเพียงเท่านี้ ครับ”

สิ้นประโยค มู่เฉินหย่วนนำเดินออกจากห้องประชุมก่อน

ถังซินเพิ่งตั้งสติได้ หันไปเห็นเพียงแผ่นหลังของมู่เฉิน

หย่วนที่เดินออกไปจากห้องประชุม เธอรีบเก็บของแล้วตามไปหยุด เฉินหยวนได้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าลิฟต์

“ประธานมู่คะ ไหนเราคุยกันก่อนหน้านั้นแล้วหนิคะ”

“คุยอะไรก่อนหน้านั้นหรอ” มูเฉินหยวนถาม สายตาจ้อง ไปที่ตัวเลขบนลิฟต์ “คุณบอกว่าคุณไม่อยากรับหน้าที่ หัวหน้า ผมก็เลยหาคนมาจากเยนจิง ไม่ได้ทำให้คุณลำบาก ใจหนิครับ”

“ประธานมู่ คุณอย่ามาสลับแผนซับซ้อนแบบนี้นะ” ถังซิ นกัดริมฝีปากด้วยความโมโหเล็กน้อย “ฉันไม่ได้เป็นหัวหน้า แต่ก็โดนคุณย้ายไปแผนก Regulators อยู่ดีไม่ใช่หรอคะ”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันต้องการแค่หาเงิน ไม่อยากมามีส่วน เกี่ยวข้องอะไรกับการแข่งขันใด ๆ พอคุณย้ายฉันไปที่นั่น เท่ากับว่าทุกคนในมู่ชื่อรู้หมดว่าฉันทำงานให้ใคร ซึ่งมันต่าง จากที่เราคุยกันไว้ตั้งแต่แรก

มู่เฉินหย่วนมองไปทางเธอด้วยสายตามีเลศนัย “คุณถัง ครับ แล้วก่อนหน้านั้นคุณไม่ได้ทำงานให้ผมหรอครับ”

แน่นอนว่าไม่ ก่อนหน้านั้นเธอทำเพื่อมู่ชื่อ

ทำงานเพื่อมู่ชื่อแค่ได้เงินก็พอ แต่ทำงานให้มู่เฉินหย่วน เท่ากับว่าเธออยู่ข้างเดียวกับเขา ทำให้เธอกลายเป็น ปรปักษ์ต่อรองประธานซุนและอำนาจของคนอื่น ๆ แน่นอน ว่าชีวิตในการทํางานไม่สงบแน่
แต่คำพูดเหล่านี้ถังซินพูดไม่ได้ เพราะเฉินหยวนเป็นเจ้า นายของเธอนั้นเป็นความจริง เธอได้แค่พูดว่า “ฉันเป็นแค่ นักล่ามคนหนึ่ง ในสมองมีแต่ภาษาต่าง ๆ ไม่สามารถมาบริ หารได้ ทักษะการดำเนินการต่าง ๆ ก็มีไม่พอ”

“ถังซิน คุณมีความสามารถขนาดไหนผมเคยเห็นกับต” มู่ เฉินหย่วนก้าวขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเธอ

ถังซินถอยไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ แขนขาอ่อนแรง

มู่เฉินหย่วนจ้องไปทางเธอ ไม่มีท่าทางใด ๆ “เอาเธอไว้ ในแผนกล้ามก็เหมือนกับเอาปลาใหญไปไว้ในบ่อเล็ก ผม เสียดาย ไม่อยากเห็นไข่มุขล้ำค่าจมอยู่ในกองดิน”

ถังขินตอบกลับ “ฉันอยากที่จะถูกหลบไว้ในกองดิน”

*ถังซิน เรื่องของมู่ชื่อไม่ต้องให้ผมพูดคุณก็น่าจะสังเกตุ ได้นะครับ ลมหายใจของผู้ชายแตะเบา ๆ บนแก้มของเธอ ทั้งแผ่วร้อนทั้งคันยุบยิบ “คนของผมอยู่ที่นิวยอร์คหมดเลย เรียกกลับมาไม่ได้ ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ

นัยน์ตาของเขาคมเข้มราวกับหลุมดำ ลึกจนมองไม่เห็น อะไรทั้งนั้น เหมือนกำลังจะสูบคนเข้าไปได้ ทั้งสองคนเข้า ใกล้กันใหม่ ทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว ก้าวถอยหลังไปอีก จนหลังชนประตู

หัวใจเต้นรัว ราวกับจะหลุดออกมาจากอก
ทุกครั้งที่เธอรับมือกับคุณชายมู่ ถังซินรู้สึกว่าตัวเอง เหมือนเป็นซุนหงอคงที่อยู่ในกำมือของเขา ไม่ว่าจะดิ้น อย่างไรก็ออกไปไม่ได้ ทำได้แค่เดินตามเขา

ช่างน่าโมโหจริง ๆ