ตอนที่ 7 จำเธอได้

หลังถังกลับมาจากนิวยอร์กก็เป็นระยะเวลาครึ่งเดือนหลังจากนั้น มือถือ ของเธอเปิดโรมมิ่ง ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้อความของมูหยางชิวมีเพียงสองบรรทัด คือวันนั้นเธอส่งข้อความบอกเขาว่าจะไปนิวยอร์ก เขาก็ตอบกลับมาว่าขอให้เดิน ทางปลอดภัยถังซินจึงได้ตัดใจได้อย่างเด็ดขาด ก่อนมู่หยางเธอ รู้สึกว่าเป็นความผิดของตนเอง เพราะว่าเธอกลัวการมีเพศสัมพันธ์ แต่ในวันนี้ มู หยางชิวคนนี้จะไม่อยู่ในใจเธออีกต่อไป รอมู่หยางชิวกับมาคืนนี้ เธอจะทิ้งไฟ ตายให้แก่เขา

เมื่อรถใกล้ถึงบริษัท ถังซินได้รับสายหนึ่งสายของหัวหน้าแผนก มีพันธมิตร การค้ามาจากสวิตเซอร์แลนด์ แต่ว่าตัวแทนฝ่ายนั้นพูดได้เพียงภาษาโรมานซ์ พวกเขาไม่ได้พาล่ามมาด้วย สำนักประธานบริหารมีเพียงคนเดียวที่สามารถพูด ภาษาโรมานซ์ได้ออกไปงานนอกสถานที่ แผนกนักแปลจึงส่งถังไป

ขณะนี้บริษัทมีเพียงถังซินที่สามารถพูดภาษาโรมานซ์ได้ ถังซินอยากจะปฏิเสธ ก็ไม่สามารถทำได้ ได้แต่ตอบรับ ครึ่งชั่วโมงผ่านมา รถได้หยุดหน้าคลับเฮ้าส์เอ้ าหยา ถังซินดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งแปดโมงครึ่ง กำหนดเวลาเจรจาคือเก้าโมง เธอ รีบไปคลับเฮ้าส์เพื่อตกแต่งสถานที่ ทำตามข้อมูลที่แผนกส่งมาให้ เลือก อาหารและเหล้าที่อีกฝ่ายชื่นชอบ

ทุกอย่างเตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอถึงเวลาแปดโมงห้าสิบนาที ถังซิน จัดเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วเดินไปที่ประตูทางเข้า ก็เห็นรถเบนซ์สองขับเข้ามา จอดหน้าประตูทางเข้าคลับเฮาท์ รถเบนซ์คันแรกเปิดประตูออกมา เป็นกลุ่มชาย สวมชุดสูทใส่รองเท้าหนังใบหน้าหล่อคมลงมาจากรถ ถังซินดูข้อมูลมาแล้วทราบ ว่านี่เป็นกลุ่มคนที่มาจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอยิ้มออกมาอย่างสุภาพ อยู่ทางด้าน หน้าใช้ภาษาโรมานซ์ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีทักทายต้อนรับแขก สายตาอยากรู้ อยากเห็นยังได้จดจ่อไปที่รถเบนซ์ทางด้านหลัง

บริษัทมีรองผู้จัดการหลายคน นิสัยไม่ค่อยจะเท่าไหร่ ยังมีรองผู้จัดการหญิงที่ มีคนเกลียดมาก ทุกครั้งออกไปจะพาล่ามผู้ชายออกไปด้วยเสมอ ถังว่าจะ เจอกับเขา

ต่อมาประตูรถคันหลังก็ถูกเปิดออก คนที่ออกมาก่อนเป็นเคร่งขรึมร่างกาย สูงใหญ่ เขาเดินอ้อมไปด้านข้างของรถทางด้านขวา ดึงประตูเปิดออก ถังซินรู้สึก คุ้นตาผู้ชายคนนี้ เธอไม่อยากคิดอะไรมาก รีบไปทักทายรองผู้จัดการที่เดินมา ก่อน ยังไม่ถึงไหน ก็มีรองเท้าหนังเงาวับ ร่างที่สูงยาวก้าวลงมาจากรถ เป็นชาย ร่างสูงสวมเสื้อสูทสีเทาพอดีกับตัว มีไหล่ที่กว้าง ผมสีดำเรียบร้อยเสยขึ้นไปบน หน้าผาก สายตาเฉียบคมและเย็นชาดูแล้วสูงศักดิ์สง่างาม ทำให้ความรู้สึกว่าไม่ สามารถเอื้อมถึง

คุณอามู่? !

หลังจากจ่าเขาได้ นัยตาของถังซินก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างมาก มันช่างบังเอิญจริงๆ สายตาชายหนุ่มได้หันมาเห็นเธอ ม่านตาก็หดลงนิดหนึ่ง แล้ว ขยายขึ้นเพราะดูเหมือนจะมีความสนใจเกิดขึ้น

หลังจากพักโรงแรมในคืนวันนั้น เช้าถัดมาผู้ช่วยจางก็ส่งข้อมูลมา หลังจากที่ได้ อ่านข้อมูล มู่เฉินหย่วนจึงเข้าใจว่าทำไมในโรงแรม ถังซินถึงเรียกตนเองว่า “คุณ อา”

ที่แท้ถังซินเป็นภรรยาของมู่หยางชิวซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานชายในนามที่ไม่เคยไป มาหาสู่กัน ไม่เพียงเท่านี้ เธอยังเป็นนักแปลผู้ของบริษัทมู่ชื่อ

สายตาจับจ้องของชายหนุ่ม ทำให้ถังซินเกิดความกลัวเล็กน้อย ขาทั้งสองก็เริ่ม สั่น ไม่ทันได้ระวังรองเท้าส้นสูงสดุดกับพรมแล้วโซเซล้มคว่ำไปด้านหน้า

“ท่านประทานมู่ ระวังด้วย! ”

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้ช่วยจางเตือนมู่เฉินหย่วนแล้ว กลับไม่ทันที่จะ เข้าไปขวางไว้ เพียงแต่มองร่างกายถังซินล้มไปในอ้อมกอดของมู่เฉินหย่วน เขา ติดตามมู่เฉินหย่วนตั้งนาน ถังซินเป็นคนแรกที่กล้าล้มเข้าไปในอ้อมอกของท่าน ประธานมู่

หน้าของถังซินกระทบกับอกของชายหนุ่ม รู้สึกเจ็บเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมอันเย็น เยือกที่คุ้นเคยเข้ามากระทบกับปลายจมูกของเธอ ทำให้เวียนหัว หัวใจของเธอ เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

นี่เป็นกลิ่นตัวของคุณอามู่!

“คุณถาง ระวังหน่อยครับ” เสียงนุ่มนวลของมู่เฉินหย่วน ทั้งสองข้างของเขา ได้ยื่นไปพยุงเธอ นิ้วมือกลับมีความเย็นเยือกติดกับผิวหนังของถังซินทำให้เธอ พอน

รู้สึกขนลุกทั้งตัว

เขาเรียกเธอว่าคุณถาง หมายความว่า เขาจำเธอได้แล้ว ?