ตอนที่ 240 คุณถัง ผมรู้สึกเริ่มชอบคุณแล้ว

ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “เรื่องแบบนี้พวกนายยัง กล้าทํา อยากเข้าไปนอนในคุกใช่มั้ย?

“คุณมู่ พวกเราก็ถูกบังคับอย่างจําใจเช่นกัน” คุณ หมอAเอ่ยขึ้น “คนๆนั้นกุมความผิดของพวกเราไว้และใช้ อำนาจคุกคาม ถ้าพวกเราไม่ทำเรื่องนี้ให้เขา เขาจะทำให้ พวกเราอยู่โรงพยาบาลนี้ต่อไปไม่ได้

คุณหมอBลุกขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “คุณมู่ คุณยกโทษให้พวกผมเถอะ ถ้ารู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้ เป็นเพื่อนกับคุณ พวกเราก็คงไม่กล้าทำ

ม่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเย็นชา “พวกนายหมายความว่า ถ้า เป็นคนอื่นพวกนายก็กล้าทำอย่างนั้นหรือ?”

“พวกเราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“ไอ้สี่” มู่เฉินหย่วนขี้เกียจฟังพวกเขาพูดไร้สาระ จึงเรียกลู่ เหวินซูที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเข้ามา “เอาสองคนนี้ไปสถานี ตำรวจ ควรที่จะจัดการยังไงก็จัดการตามนั้น

ลู่เหวินซูพูดยิ้มหัวเราะ ได้เลย ไปส่ง !

หมอทั้งสองคนยังอยากที่จะขอให้ยกโทษให้ จึงถูกลู่เห วิน ขับไล่ออกไป
มู่เฉินหย่วนถอดเสื้อสูทตัวนอกพาดหลุมไว้บนไหล่ของถัง ซิน ใบหน้ามีสีหน้าที่กังวล “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร” ถังซินส่ายหน้า เธอนึกถึงเรื่องครั้งที่แล้วจึง ขอโทษอีกครั้ง ครั้งที่แล้วฉันไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่เรื่องของ เด็กคนนั้นฉันพูดลำบาก ดังนั้น….”

ชายหนุ่มปิดปากเธอไว้ด้วยริมฝีปาก และจูบอย่างเร่าร้อน

หลังจากผ่านไม่สักครู่ มู่เฉินหย่วนถึงจะปล่อย นิ้วมือ ลูบคลำที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอ และพูดด้วยเสียงแหบ ขึ้นว่า “ฉันรู้”

“คุณรู้แล้วยังไม่ตอบวีแชทฉันหรอ? ” ถังซินรู้สึกโกรธในใจ เพราะว่าเขาไม่ตอบวีแชทเลย หลายวันมานี้เธอจึงกินไม่ได้ นอนไม่หลับ “ฉันว่าคุณตั้งใจใช่มั้ย?”

“ฉันกินข้าวกับคุณฉินตลอด ได้ยินมาเธอกับเขางานเยอะ เลยกลัวรบกวนเธอ

ถังซินหัวเราะเหอเหอ “ขอบคุณคุณมาก!”

มู่เฉินหย่วนเอียงตัวเข้ามา ดวงตาที่เคร่งขรึมมีความจริงจัง ส่งผ่านออกมา “คุณถัง ผมเริ่มชอบคุณแล้ว พวกเราลองคบ กันดูมั้ย”

ถังซินตกใจอย่างหนัก จ้องมองหน้าของเขา ไม่รู้ว่าจะต้อง มีปฏิกิริยาอย่างไร
เขาพูดอะไร?

หรือว่าโสตสัมผัสของเธอมีปัญหาแล้ว?ใช่แน่เลย!

มู่เฉินหย่วนพูดถึงตัวเอง “พูดตามตรง เมื่อก่อนทุกครั้งที่ เห็นเธอ ฉันรู้สึกรําคาญมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นแบบนั้น แต่ ทำไมถึงดึงดูดความสนใจขนาดนี้ ทำไมถึงมีจุดดีในตัวเธอ มากขนาดนี้ ต่อมาฉันจึงพบว่า เธอสวยและฉลาด มีหลักการ ที่ยึดถือเป็นของตัวเอง จึงถูกดึงดูดไปโดยไม่รู้ตัว”

ฉันสามารถทนกินหมูทุกชนิดที่เธอทำเป็นอาหาร สามารถ ทนให้เธอเอารถฉันไปทำเละเทะ เพราะว่าเธอจึงออกมาจาก งานแต่งงาน ขนาดเกลียดสัตว์เลี้ยงขนยาว ยังสามารถทน เพราะเธอได้เลย

เขาพูดออกมามากมาย เห็นถังซินยังมีลักษณะท่าทางเช่น นั้น จึงออกแรงจับที่หน้าเธอ “ถังซิน เธอรู้มั้ยว่าฉันหมายถึง อะไร?”

ถังซินพูดอย่างติดอ่างขึ้นว่า “คุณ คุณพูดออกมาเยอะ ฉัน ไม่คุ้นชิน”

มู่เฉินหย่วนยิ้ม “สรุปเป็นหนึ่งประโยคก็คือ ฉันเริ่มชอบเธอ แล้ว อยากคบกันมั้ย?”

ฉันเริ่มชอบเธอแล้ว

คำพูดนี้เธอรอมานานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอยังอยากเป็นคนพูดกับเขาออกมาก่อน แต่ว่าแต่ละครั้งที่อยากบอก กลับยอมแพ้เพราะความตื่นเต้น

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเพราะคำพูดนั้นทำให้ใจของเธอเต้น อย่างแรง เธออยากที่จะตอบรับ

แต่ว่า—

“ขอโทษ” ถังซินพูดด้วยเสียงต่ำ เธอยังคงลบเรื่องบาง อย่างที่เขาทำออกไปจากใจไม่ได้ “ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีก เป็นกอง เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง คุณมู่ คุณดีเลิศขนาดนี้…”

“ได้” มู่เฉินหย่วนพูดขัดเธอ “รอให้เธอจัดการงานให้เสร็จ แล้วค่อยว่ากัน”

ถังซินพยักหน้า

มู่เฉินหย่วนไม่วางใจ จึงเรียกหมอมาตรวจร่างกายถังซิน หลังจากที่ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆจึงพาเธอออกไป ถือโอกาส บอกกับเธอเรื่องที่กวนชิงเฟิงโทรศัพท์มาหา

ถังซินจึงอึดอัดใจเพราะเกิดความสงสัย ไม่ใช่ว่ากวนชิง เฟิงไม่ค่อยชอบมู่เฉินหย่วนหรอ? ทำไมเวลาเกิดเรื่องขึ้น กับเธอแล้ว คนรอบข้างก็มีเยอะขนาดนี้ แต่เขากลับโทรหามู่ เฉินหย่วน

เมื่อทั้งสองคนลงไปข้างล่าง ก็เจอพยาบาลหลายคนรีบ เร่งเข็นรถพยาบาลเข้ามา
ถัง นมองไปทางรถพยาบาล นั่นคือใบหน้าของเด็กวัยรุ่น ผู้ชาย แสดงออกอย่างเจ็บปวด ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด

ใบหน้าที่คุ้นเคยทําให้เธอชะงักงัน

นี่ นี่ไม่ใช่…

“กวนรั่วยิน!” กวนลี่หลั่งรีบพุ่งเข้ามา ง้างมืออยากที่ตบถัง

ซิน

มู่เฉินหย่วนเอามือเขาขวางไว้ พลังที่ออกมาทำให้เขาตื่น ตกใจ “คุณมีอะไรก็พูดออกมา ถ้าคิดจะลงไม้ลงมืออีก ผม จะไม่เกรงใจคุณแน่นอน

กวนลี่หลั่งถูกคนรุ่นหลังสกัดห้ามไว้ จึงไม่สบายใจ จึง ทำได้แค่ปล่อยมือลงอย่างแรง

เขาพูดอย่างโมโหว่า “ฉันไม่ได้ดูผิงหยินไว้ ให้เขาวิ่งออก ไป ผิงหยินเพียงแค่อยากดูดาราที่เขาชอบ คาดไม่ถึงว่า กวนชิงเฟิงไอ้เด็กน่ารังเกียจนั่นจะตีผิงหยินจนเกือบตาย!”

“น้องชายของฉันจะไม่มีคนโดยไร้เหตุผลที่มา ต้องเป็นผิง หยินที่ยั่วโมโหเขาก่อน” น้องชายของตนเองเป็นยังไง ถัง ซินรู้ดี “คุณกวนลี่หลั่ง ฉันกลับอยากถามว่า เอาคนไปลักพา ตัวฉันมา มันหมายความว่าอย่างไร?” กวนลี่หลั่งไม่ละอาย ใจแม้แต่นิดเดียว และยังพูดอย่างไม่พอใจขึ้นว่า “เธอเป็น ลูกสาวฉัน ฉันให้คนไปพาเธอมาโรงพยาบาลไม่ได้หรอ! เพียงแค่ดูดไขกระดูกของเธอนิดหน่อย ก็ไม่ได้ส่งผลร้ายแรงอะไรกับเธอหนิ”

ถังซินยิ้มอย่างเย็นชา “นายทำให้ฉันได้รู้จักว่า คนที่มัน ไร้ยางอาย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถทำได้ทุกอย่าง! กวน หลัง นายทําเวรทำกรรมไว้เยอะ ผลกรรมจึงไปตกที่ลูกชาย ของนาย สมน้ำหน้า

“เธอ-“

“นายรอหมายศาลจากศาลเถอะ!” ถังซินมองตรงไปที่เขา ด้วยแววตาที่โกรธแค้น พูดอย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ “ไม่ว่าจะ จ่ายเงินมากเท่าไหร่ ฉันอยากจะให้นายได้รับการลงโทษ”

ถังซินไม่สนว่ากวนลี่หลั่งจะทำสีหน้าที่แย่ขนาดไหน เธอ หันหลังและเดินจากไปทันที

ถังซินอยากจะเรียกแท็กซี่ตรงกลับไปยังบริษัท แต่ เฉิน

หย่วนจงใจขับรถเข้ามา เธอจึงดึงดันขึ้นรถไป และเพื่อผ่อน

คลายความเครียดลง จึงโทรศัพท์หาเพื่อนที่เป็นทนายความ

“ใช่ ฉันอยากจะฟ้องร้องเขาที่เอาคนมาลักพาตัวฉัน”

“เธอดูสิว่ามีวิธีใดบ้าง ถ้าจะให้ดีทำให้เขาเข้าไปอยู่ในคุก หลายๆเดือน”

มู่เฉินหย่วนขับรถและฟังเธอคุยโทรศัพท์อย่างเงียบๆ

เรื่องนี้เขาจะไม่เข้าไปลงมือเอง เพราะว่าเขาเห็นผู้หญิงคนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถแก้ไขทุกอย่างได้ด้วย ตนเอง จนทั่งในใจเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

ถึงพวกเขาจะไม่ได้เดินไปด้วยกัน แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ สามารถพึ่งพาตนเองและทำทุกอย่างออกมาได้เป็นอย่างดี ได้ ไม่ถูกคนอื่นรังแกแล้ว

นึกถึงตอนที่พวกเขาพึ่งรู้จักกัน ถังซินมีลักษณะท่าทาง ที่โง่ ดังนั้นมู่เฉินหย่วนจึงยิ้มหัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะที่ แปลกประหลาดได้ดึงดูดถังซินเข้ามาในทันทีและมองเขา อย่างสงสัย

ถังซินวางสายโทรศัพท์และเอ่ยถามเขา “คุณกำลังหัวเราะ ฉันหรอ?”

“ไม่ใช่” มู่เฉินหย่วนที่กำลังขับรถอยู่ ในสายตาเต็มไปด้วย เธอ “นึกถึงเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมากะทันหัน เธอท่าทางเหมือน กับนกกระทา หดตัวอยู่ในแผนกการแปล ตอนนี้กลับกลาย มาเป็นผู้หญิงแกร่งอย่างแท้จริง”

ถังซินพูดอย่างไม่พอใจขึ้นว่า “ฉันเป็นนกกระทาที่ไหน กัน! ตอนฉันอยู่ในแผนกการแปล ฉันก็ยอดเยี่ยมเหมือนกัน!

“ตรงไหนก็เหมือนนกกระทา”

ถังซินโกรธจนอยากที่จะตีเขา ยิ่งเห็นเขากำลังขับรถ ก็ อยากที่จะชูนิ้วกลางเพื่อเหยียดหยามเขา แต่เมื่อกำลังจะ ยกนิ้วขึ้นก็ถูกเขาจับไว้ที่กลางฝ่ามืออันอบอุ่น
มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้นว่า “อย่าทำกริยาท่าทางที่หยาบคาย”

“คุณปล่อยมือ” ถังซินออกแรงดึงมือของตนเอง แก้มแดง เล็กน้อย “ฉันไม่ทำแล้ว

ชายหนุ่มไม่ปล่อยและยังจับให้แน่นกว่าเดิม มืออีกข้างก็ ขับรถมือเดียว จากนั้นก็เอ่ยถามเธอขึ้นว่า “หิวแล้วหรือยัง? อยากกินอะไร? หรือว่าซื้ออาหารสดแล้วกลับไปทำกับข้าว ให้ฉันกิน”

ถังซินสับสนมึนงงอยู่สักครู่ “ถ้าฉันหิวฉันก็กินเอง ทำไม ยังจะต้องทำอาหารให้คุณกิน

“ผมสามารถช่วยคุณล้างผัก” หยุดไปพักหนึ่ง เขาก็พูด เพิ่มขึ้นมาอีกว่า “กินข้าวเสร็จให้ผมล้างจานก็ได้”

“ใครสอนคุณ?” ถังซินเอ่ยถาม เธอไม่ใช่รู้จักมู่เฉินหย่วน เป็นครั้งแรก คำพูดพวกนี้ถ้าไม่ใช่มีคนสอน เขาคิดไม่ออก แน่นอน “ผู้ช่วยจางหรอ?