ตอนที่ 237 นายกำลังโขกกับสายคาดเอวฉัน

“พ่อ ผมไม่ดีตรงไหน” ลู่เหวินซูไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ในเมื่อฉันพูดแบบนี้ ก็ต้องดูแลซูเจ๋เป็นอย่างดี พ่อไม่ชอบ ซูเจ๋หรอ?”

“ใช่ ตระกูลของเธอมีคุณสมบัติไม่เหมาะสม” คุณพ่อมลู่ เอ่ยขึ้น “บ้านเธอก็ไม่ได้มีบริษัทอะไร จะสามารถช่วยอะไร นายได้? นายอายุยังน้อย ยังคิดไม่ละเอียดรอบคอบพอ”

“พ่อแม่ของเธอเป็นถึงศาสตราจารย์ด้วยกันทั้งคู่ ตระกูล ของเธอทำไมถึงไม่ดีหล่ะ ลู่เหวินซูทนฟัง เสียงแบบนี้ ของพ่อไม่ได้ “พ่ออย่าพูดแรงขนาดนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่มุ่งไป หาเงิน”

และอีกอย่าง ตัวผมเองมีชื่อในบริษัทหลายแห่ง ทำกำไร ได้มาก ถ้าพ่อกังวลแบบนี้ “พรุ่งนี้ผมจะเอาหุ้นในบริษัทลู่ คืนให้พ่อ”

“ลู่เหยินซู ทำไมนายพูดกับพ่อแบบนี้?” คุณพ่อลู่ทั้งโกรธ และโมโห ยื่นมือไปตบหน้าลู่เหวินซูแรงๆหนึ่งที “นายพูด อีกครั้ง!”

“ที่รัก!”

คุณแม่ลู่ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน หลังจากที่ได้สติ เธอรีบ คว้าจับแขนของคุณพ่อคู่ เพื่อห้ามไม่ให้เขาลงมืออีก “เหวิน ซูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณนั่งลงก่อน”
คุณพ่อลู่ด่าขึ้นว่า “เขากระด้างกระเดื่องกับผมเพราะผู้ หญิงคนเดียว ถ้าไม่ใช่ต่อต้านแล้วจะหมายความว่ายังไง?”

“เขาคิดว่าตอนนี้ตัวเองหาเงินเองได้แล้ว มีความสามารถ แล้ว จึงไม่เห็นหัวพ่อ คนที่ปีหนึ่งต้องเสียค่าใช้จ่ายเป็นกี่สิบ ล้าน เพื่อที่จะให้เขากิน ซื้อของซื้อเสื้อผ้า ทำให้เขาได้เข้า โรงเรียนดีๆ ถ้าไม่มีพ่อคนนี้เขาจะมีวันนี้มั้ย?”

ลู่เหวินซูโดนคุณพ่อลู่ตบอย่างแรง ทำให้มุมปากมีเลือด ไหลซิบ หลี่ซูเจ๋อยากที่จะช่วยเช็ดออก แต่ลู่เหวินซูกลับใช้ มือขวางออก

ลู่เหวินซูใช้มือเช็ดเลือดที่มุมปากออก ท่าทางเย่อหยิ่ง ไม่ยอมใคร “พ่อคือพ่อ ทุบตีผมก็เป็นสิ่งที่สมควร ถ้ายังไม่ พอใจ ผมจะเอาแก้มข้างซ้ายยื่นให้พ่อตบอีก”

คุณพ่อลู่โกรธมาก ไม่ว่านายจะเที่ยวเล่นยังไง นานแค่ ไหนก็ตาม ถ้านายอยากจะแต่งงาน ก็แต่งกับลูกสาวของ กลุ่มบริษัทคนที่มีเงิน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาคุยกัน”

“ผมไม่แต่ง ถ้าพ่ออยากแต่งก็ไปแต่งเอง!”

“เหวินซู” คุณแม่ลู่ตำหนิเสียงดัง “หยุดก่อเรื่องวุ่นวาย ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้!”

“พ่อดูถูกคนอื่นก่อน” ลู่เหวินซูเอ่ยขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วย ความระอา “เป็นเพราะว่าพ่อเป็นแบบนี้ ผมถึงได้รังเกียจการ แต่งงาน เอาทั้งชีวิตไปชดใช้เพื่อเงิน
ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “พ่อคิดว่าผมรัก และใส่ใจคนอย่างพ่อหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อก่อเวรก่อ กรรมมาก แม่ผมคงไม่ถูกคนลักพาตัวไป และคู่ฝาแฝดก็คง ไม่ตาย”

“นายไสหัวไป!” คุณพ่อลู่พูดตะคอกออกมา เขาโกรธจน พลิกคว่ำโต๊ะอาหาร

“ที่รักคุณอย่าโกรธเลย ลู่เหวินซูยังเด็ก” คุณแม่ลู่รีบกอดที่ เอวของคุณพ่อลู่ คุณแม่ลู่ส่งสายตาไปทางหลี่ซูเจ๋ ให้หลี่ซู เจ๋ออกแรงบังคับลากตัวของลู่เหวิน ออกไป

พวกเขาออกมาจากบ้านยังได้ยินเสียงข้าวของตกแตกดัง ออกมา

สีหน้าของลู่เหวินซูเศร้ามาก ขึ้นรถไม่พูดไม่จา หลี่ซูเจ๋ก็ ไม่เปล่งเสียงพูดออกมา

จากนั้นก็จอดรถที่ข้างๆทะเลสาบ

หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ลงจากรถ ก็เดินลงไปตามบันได เห็น ลู่เหวินซูยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ข้างราวจับ อีกมือหนึ่งจุดไฟแช็ก ควันสีขาวปกคลุมไปทั่วหน้าของเขา

เขาหน้าตาหล่อเหลา จริงๆแล้วสามารถทำให้ผู้หญิง หลงใหลคลั่งไคล้จนโงหัวไม่ขึ้นได้

“ขอโทษ” หลี่ซูเจ๋กอดเขาจากข้างหลัง แต่แววตากลับไม่มีความทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว “ฉันไม่ควรที่จะไปกินข้าว กับนายที่บ้านนายเลย ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ” ลู่เหวินซูพูดด้วยน้ำเสียงประชด ประชัน “เขาเป็นคนแบบนี้แหละ เห็นแก่ตัว เพียงแค่เขาไม่ ชอบอะไร เขาก็จะคิดว่าไม่ดีไปหมด”

ลู่เหวินซูหันหน้ามา ดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก และใช้เสื้อกัน ลมห่มห่อเธอไว้ “ทะเลาะกันบ่อย ไม่ใช่เพราะเธอก็ยังมีเรื่อง อื่นที่เป็นชนวน มา! ยิ้มหน่อย”

หลี่ซูเจ๋เขย่งเท้าและเงยหน้าจูบเขา

ลู่เหวินซูไม่เกรงใจอย่างแน่นอน เขาเอาฝ่ามือจับไปที่ ท้ายทอยของเธอและจูบอย่างมีทักษะ ไม่นาน หลี่ซูเจ๋ก็ เพียงแค่หายใจแรงอยู่ในอ้อมอกเขา

“อย่าสูบบุหรี่อีกเลย ไม่ดีกับปอด” หลี่ซูเจ๋แย่งบุหรี่ที่เขา ใช้นิ้วคีบไว้มาบี้ดับ

ลู่เหวินซูแกล้งทําเป็นขู่ “แย่งของฉันหรอ? อืม?”

และจูบหลี่ซูเจ๋แรงๆอีกครั้ง และจูงเธอไปนั่งพักที่บนเก้าอี้ ถึงแม้ว่ารอบๆยังมีคนเดินผ่านมา ก็ยังไม่หลีกเลี่ยงที่จะให้ หลี่ซูเจ๋นั่งลงบนตักเขาแม้แต่นิดเดียว

หลี่ซูเจ๋ผลักออกอยู่นาน เห็นว่าเขาไม่ปล่อยมือและทำ หน้าทะเล้น จึงปล่อยเลยตามเลย
ทั้งสองคนคลอเคลียเข้าด้วยกัน เพลิดเพลินกับทิวทัศน์ ยามค่ำคืน

หลี่ซูเจ๋ลูบผมของเขา พูดอย่างชะล่าใจขึ้นว่า “เมื่อสักครู่ที่ นายพูดแบบนั้น คือนายยังมีน้องสาวหรือน้องชายหรอ?”

“อืม “ลู่เหวินซูเอาหัวซบบนไหล่เธอ เดิมทีมีพ่อฉันใช้ ความเกี่ยวพันธ์เพื่อแย่งเอาโครงการใหญ่มาจากบริษัทหนึ่ง ผู้จัดการใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามโกรธมาก จึงให้คนมาลักพา ตัวแม่ฉันไป ตอนนั้นแม่ฉันกำลังตั้งท้อง ถูกคนลักพาตัว และยังถูกขู่ขวัญ เมื่อถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลก็แท้งลูกแล้ว ร่างกายเกิดปัญหาขึ้น จึงไม่สามารถมีลูกได้อีก”

“โลกของธุรกิจก็เหมือนสนามรบ ยากที่จะหลีกเลี่ยงการ ขัดแย้งทางประโยชน์” หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจ “แต่พวกเขาทำ เกินไป ที่มาแตะต้องเมียและลูก ! ก็ไม่ใช่ความผิดของพ่อ นายทั้งหมด”

ลู่เหวินซูยิ้ม “เรื่องที่เขาทำนั้นมีเยอะมาก พูดออกมากลัว จะทำให้หูเธอสกปรก บางครั้งฉันก็คิดว่า มันเป็นเพราะว่า เขาทำเวรทำกรรมไว้เยอะ ดังนั้นกรรมจึงสนองมาที่แม่ฉัน

“พ่อนายก็ทําเพื่อให้นายและแม่มีชีวิตที่สุขสบาย นายอย่า โทษเขาเลย” หลี่ซูเจ๋ดึงหูเขา “เป็นลูกไม่สามารถโกรธพ่อ ได้ตลอด พรุ่งนี้ก็ไปขอโทษ รู้มั้ย?”

“ไม่กลับ!”
“ลู่เหวินซู นายพูดอีกครั้ง” หลี่ซูเจ๋เพิ่มระดับเสียง “กลับ ไม่กลับ?”

“ก็ได้ ก็ได้ กลับ” ลู่เหวินซูเอาหัวซ่อนไปตรงหน้าอกเธอ เอาเปรียบอย่างหน้าไม่อาย และพูดขึ้นว่า “วันนี้เธอใส่เสื้อ ในอะไรอ่ะ ดูแข็งๆ

นายกําลังโขกกับสายรัดเอวฉัน

ไม่น่าหล่ะฉันคลำไปไม่เจอเนื้อ ลู่เหวินซูพูดอย่างรังเกียจ ไม่เป็นไรแล้วเธอใส่สายคาดเอวทำไม

“ฉันชอบใส่ มีอะไรมั้ย!”

หลี่ซูเจ๋ต่อยลู่เหวินซูจนร้องเสียใจออกมาและไม่กล้าที่จะ พูดบ่นอีก

ลู่เหวินซูเอาแหวนวงนั้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และส่งให้ ต่อหน้าหลี่ซูเจ๋ “นางฟ้าน้อย ฉันจริงจังนะ ฉันไม่สามารถ สัญญาอะไรกับเธอได้ แต่เมื่อเราอยู่ด้วยกัน ฉันจะดูแลเธอ เป็นอย่างดีแน่นอน

หลี่ซูเจ๋มีความลังเลใจ แต่ไม่นาน ความลังเลทั้งหมดก็ถูก ความแค้นปกคลุม

“ได้” เธอยื่นมือออกไป

แหวนวงนั้นได้ไปอยู่บนนิ้วนางที่เรียวยาว เพชรเมื่ออยู่ใต้แสงไฟแล้ววิบวับมาก ลู่เหวินซูจูบที่มือเธอ และจูบเธออีก อย่างหน้าไม่อาย

เสียงของลู่เหวินซูแฝงไปด้วยความต้องการ เขาพูดเสียง แหบๆออกมาว่า “คืนนี้ไม่กลับบ้าน ได้มั้ย?”

หลี่ซูเจ๋สองจิตสองใจ และเอ่ยถามว่า “บ้านของนายที่นั่น ปลอดภัยมั้ย ฉันไม่อยากจะโดนอะไรแบบนั้นอีก….อายมาก แล้ว”

“ปลอดภัยแน่นอน ฉันรับรอง ฉันตรวจดูหมดแล้วทั้งด้าน นอกและด้านใน” ลู่เหวินซูอุ้มเธอออกไปอย่างมีพลัง มี แผนกลับบ้านไปพลอดรัก สุดท้าย เมื่อกำลังจะขึ้นรถ ก็ได้ รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง

หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ สีหน้าของลู่เหวินซูก็ดูไม่ สบายใจขึ้นมา

เขาปัดผมสองทีและพูดกับหลี่ซูเจ๋ขึ้นว่า “พี่รองฉันเป็นบ้า อีกแล้ว ฉันต้องไปทีคลับเฮ้าส์”

“นายไปเถอะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียกรถกลับเอง”

“ทำแบบนั้นได้ยังไง”

ลู่เหวินซูส่งหลี่ซูเจ๋กลับบ้าน จากนั้นลงรถก็กอดและจูบ เธออย่างแรง และพูดอย่างน่าสงสารขึ้นว่า “เดิมที่ยังอยาก ที่จะให้เธออยู่ปลอบฉัน ความปรารถนาดับสูญ”
“พอได้แล้ว นายไปเถอะ” หลี่ซูเจ๋ผลักเขาไป และพูดด้วย แก้มแดงก่ำ “ครั้งหน้าก็เหมือนกัน”