ตอนที่ 233 พูดปกปิดความในใจ ไม่ปวดใจหรือ

เมื่อดูแล้วว่าไม่มีข่าวที่ไม่ดีเกี่ยวกับเธอ ถังซินจึงถอน หายใจอย่างโล่งอก มีสมาธิทํางาน

แต่อีกฝ่ายหนึ่ง ก็กำลังดูข่าวอยู่ที่โรงพยาบาล นั่นก็คือเกา พินถึง

กรดซัลฟูริกได้สาดไปที่ด้านบนซ้ายของหน้าและบน แขน ทําให้ได้รับบาดเจ็บหนัก คุณหมอบอกว่า ถึงแม้ว่า เทคโนโลยีการปลูกถ่ายผิวหนังจะดีมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถ ปกปิดแผลเป็นของเธอได้ทั้งหมด

ในตอนนั้นเกาพินถึงจิตใจหมดอาลัยตายอยากแล้ว

เธอเตรียมกรดซัลฟูริกไว้ใช้ในเวลาที่จำเป็น ตอนนั้นถูกคำ พูดของถังซินยั่วให้โกรธ จึงเปิดฝาออก คาดไม่ถึงว่าถังซิน จะเอากระเป๋ามาตีที่บนตัวเธอ

เธอคิดว่าตนเองได้รับบาดเจ็บแล้วก็อยากจะทำให้ถังซิน เสียหายไปด้วย เพียงแค่ถังซินเข้าคุก และไม่ออกมาอีก แต่ คิดไม่ถึงว่าคำพูดที่ทั้งสองคนคุยกันจะถูกถังซินบันทึกเสียง ไว้

ทุกคนต่างเชื่อกันอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอคิดอยากที่จะ สาดใส่ถังซิน แต่ถูกถังซินต่อสู้กลับ

ต้องการที่จะเอาเปรียบแต่ไม่สําเร็จจึงกลับได้รับความเสียหาย

เกาพินถึงทุบตีทุกอย่างที่สามารถส่องได้ เธอร้องไห้ทั้ง

คุณหมอแจ้งให้เธอทราบในตอนเช้า และหลังจากทีวีเห วินถิงเข้ามา แค่เธอเห็นร่างเงาของวี่เหวินถิง ก็รีบโผเข้าหา และร้องออกมาเสียงดัง “พี่เหวินถึง หน้าของฉันเสียแล้ว ทํายังไงดี?”

วี่เหวินถึงมีท่าทางที่แข็งกร้าวดึงตัวเธอออกห่าง สีหน้า เย็นชา “ใครใช้ให้เธอทําร้ายถังซิน?”

“เธอมาพัวพันกับพี่ตลอด ฉันแค่ขอให้เธอห่างจากพี่” เกาพินถึงร้องไห้สะอึกสะอื้น แสร้งทำเป็นอ่อนแอ “ฉันแค่ พูดแรงไปหน่อย แต่เธอก็พูดไม่เกรงใจฉัน จากนั้นก็เลย โกรธ…”

เธอไปจับเสื้อของวี่เหวินถึง “พี่เหวินถึง ฉันชอบพี่ เลยทำ เรื่องแบบนี้ หน้าฉันเสียแล้ว ต่อไปจะไปเจอใครได้?”

“ถ้าเธอไม่เอากรดขวดนั้นออกมา เรื่องก็ไม่กลายเป็นแบบ นี้หรอก” วี่เหวินถึงแววตาเย็นชา “ฉันแค่มองในฐานะสอง ตระกูลที่สนิทสนมกันดี ถึงได้เกรงใจเธอมาตลอด

“พี่เหวินถิง…”

วี่เหวินถึงก๋าข้อมือของเธอไว้แน่น และพูดเตือนเธอว่า “ครั้งนี้สามารถเป็นบทเรียนที่ดีที่สุดที่ให้เธอได้โตเป็น ผู้ใหญ่ ถังซินถูกปกป้องโดยใครเธอก็รู้อย่างชัดเจน ฉันหวัง ว่าเธอจะไม่โง่เช่นนี้อีก โง่ที่อยากจะเห็นตระกูลเกาของพวก เธอล่มสลาย”

คำพูดนั้นทำให้เกาพินถึงหมดอาลัยตายอยากมากขึ้น

ใบหน้าของเธอได้รับบาดเจ็บกลายเป็นคนขี้เหร่ แต่วี่เห วินถึงไม่เข้าข้างเธอแม้แต่นิดเดียว ไม่ห่วงใยเธอ “ฉันได้รับ บาดเจ็บแบบนี้ มีสิทธิ์อะไรที่จะให้เธอได้อยู่อย่างสบาย?”

“เธอทำเองก็รับผลกรรมที่ทำไว้ด้วยตนเอง

วี่เหวินถึงไม่อยากเสียเวลาพูดไร้สาระกับเธออีก จึงเรียก พยาบาลเข้ามา และเอ่ยขึ้นว่าในช่วงเวลาที่เกาพินถึงได้รับ บาดเจ็บให้เธอพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างสงบ และให้ ดูแลเป็นอย่างดี จากเขาจึงเดินจากไป

เกาพินถึงพุ่งเข้าหาเขาอย่างบ้าคลั่ง อยากที่จะกอดเขาไว้ ไม่ให้เขาเดินจากไป พยาบาลที่อยู่ข้างหลังสองคนได้ดึงจับ เธอไว้ ดวงตาของเธอมองตามวี่เหวินถึงที่เดินจากไป

“วี่เหวินถิง ทำไมนายถึงได้ดร้ายขนาดนี้! ไอ้คนเลว!”

“ฮือฮือ นายมันเลว!”

เกาพินถึงร้องไห้เสียงดังแหลมอย่างเจ็บปวดใจ เมื่อ พยาบาลปล่อยมือ เธอก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น
เธอไม่เหลืออะไรแล้ว

ไม่มีแล้ว

ทั้งห้องคนไข้เต็มไปด้วยของระเกะระกะเรี่ยราด เธอดัน ผลักรถเข็นที่อยู่ข้างกายจนของกระจัดกระจายร่วงลงมา ทุบ ทําลายกาน้ำและถาดรองอันบางเลื่อมๆที่สามารถส่องให้ เห็นรูปลักษณ์หน้าตาของเธอได้

ใบหน้าด้านขวาผิวขาวเรียบเนียนละเอียดเกลี้ยงเกลา แต่ ข้างซ้ายกลับมีรอยแผลเป็นยับย่น มุมปากบิดเบี้ยว

อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ! เธอทนไม่ได้กับลักษณะหน้าตาที่เหมือนคน อายุเจ็ดแปดสิบของตนเอง จึงร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง เมื่อ พบว่าพยาบาลไม่เห็น เธอเก็บเอาเศษที่แตกอยู่บนพื้นขีด ไปที่หน้าอย่างแรง

อ้าย! พยาบาลทั้งสองคนตกใจกลัวจนสั่นทั้งตัว

พวกเธอรีบเข้าไปห้ามไม่ให้เกาพันถึงทำร้ายตัวเองอย่าง รวดเร็ว และฉีดยาระงับประสาทให้เธอด้วยมือไม่ที่อ่อนจน ทําอะไรไม่ถูก

เมื่อเกาพินถิงตื่นขึ้นมา แก้มข้างซ้ายนั้นปวดแสบปวด ร้อน ข้างหูได้ยินเสียงข่าวในโทรทัศน์อย่างรางเลื่อนไม่ ชัด เหมือนกับได้ยินว่าโรงงานแห่งหนึ่งผลิตภัณฑ์ยาไม่ได้ มาตรฐาน ผู้ดำรงตำแหน่งสูงทั้งบริษัทต่างถูกจับแล้ว
เกาพินถึงลืมตากว้าง

โรงงานนี้เป็นโรงงานที่ป้าเธอเปิด เธอเคยไปแล้วหลาย ครั้ง ดังนั้นเธอจึงรู้จักอย่างแน่นอน

“คุณเกา ตีนแล้วหรอ?”

ข้างเตียงคนไข้มีหญิงสาววัยรุ่นนั่งอยู่ก่อนแล้วหนึ่งคน เมื่อเธอเห็นเกาพินถึงตื่นแล้ว จึงปิดโทรทัศน์ “ดูแล้วคุณเกา กำลังตกที่นั่งลำบากจริงๆ เป็นเพราะว่าวี่เหวินถิงหรอ?”

เกาพินถึงหลับตาอย่างทันทีทันใด ในตอนนี้เธอไม่อยาก ได้ยินชื่อของวี่เหวินถึง “เธอไสหัวไป!”

ก่อนออกไปฉันอยากจะคุยเรื่องอะไรกับคุณเกาสักเล็ก น้อย Maki momoi ยิ้มขึ้น ที่บริษัทของป้าคุณเกิดปัญหา บริษัท ซื่อเป็นคนจัดการ เพราะว่าคุณแตะต้องคนของ ประธานมู่

เธอพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ “พูดแล้วก็สงสารคุณเกา ชอบ วี่เหวินถึงด้วยใจจริง แต่กลับถูกผู้หญิงที่เขาเป็นข่าวด้วย ทําให้เสียโฉม บริษัทของป้าก็ไม่มีแล้ว

“ถังซิน!” เกาพินถึงโกรธแค้นขึ้นมาอย่างมาก กัดฟันแน่น

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เธอเป็นคนแย่งผู้ชายที่ฉันชอบและ ทําร้ายฉันจนกลายเป็นแบบนี้
Maki momoi ยั่วให้เธอโมโห ริมฝีปากปรรอยยิ้มที่แอป แฝง “คุณเกา คิดอยากที่จะแก้แค้นมั้ย? ฉันช่วยคุณได้นะ และไม่ทำให้ตระกูลส่งเข้าไปเกี่ยวพัน

“ทําไมเธอถึงอยากช่วยฉัน?”

Maki momoi ยิ้มออกมาเบาๆ” เพราะว่าฉันเห็นใจคุณเกา เลยอยากจะช่วยอะไรคูณเล็กน้อย”

เมื่อถังซินหาข้อมูลและพบเจอกับปัญหาจึงวีแชทถามผู้ ช่วยจางตามปกติ

หลังที่ถามจนชัดเจนแล้ว เธอจึงสามารถคุยอย่างผ่อน

คลายได้ “สุขภาพท่านมู่ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ผู้ช่วยจาง “ดีขึ้นมากแล้ว”

TX (ถังซิน) : ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเป็นพูดแค่สั้นๆหล่ะ ถูกเจ้านายคุณรังแกหรอ?

มู่เฉินหย่วนเห็นข้อความแล้วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาไปดุด่าผู้ช่วยจางเมื่อไหร่กัน?

เขาใช้น้ำเสียงของผู้ช่วยจางตอบ และยังพูดยกยอตัวเอง “ไม่มีนะครับ ประธานมู่ดีกับผมมาก คุณถังซินคิดว่ายังไง?อีกทั้งยังเลี้ยงหมาน้อย มีจิตใจรักใครเอ็นดูอะไรขนาดนี้”

TX (ถังซิน) : ผู้ช่วยจาง คุณพูดปกปิดความในใจ ไม่ ปวดใจบ้างหรอ?

TX (ถังซิน) : คุณคิดว่าฉันไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติต่อว่างฝู หรอ? ไม่ดูแลและไม่คำนึงถึง ฉันดูแล้วนะ ผู้ช่วยจางคุณอุ้ม มันกลับไปเถอะ

มู่เฉินหย่วนพูดตอบ “คุณถัง คุณดูเหมือนกับไม่พอใจ ประธานมู่มากเลย

TX (ถังซิน) : ฉันพูดความจริงทุกอย่าง ประธานมู่ของ คุณชอบยั่วโมโหคน นอกจากหาเงินเก่งแล้วสามารถทำ อะไรได้อีก? ต้องเรียนรู้จากคุณลู่ให้มาก หน้าตาดีแล้วยัง ปากหวานอีก

ม่เฉินหย่วนหัวเราะ

เขาไม่มองคนที่ชีวิตเอ้อระเหยลอยชายอย่างเหวินซ หรอก

มู่เฉินหย่วนตอบเธออย่างสงบอารมณ์ “ประธานมู่ทําได้อีก ตั้งหลายอย่าง อย่างเช่น ยิงธนู แข่งม้า ชกมวย เป็นต้น แม้ แต่ใบอนุญาตการบินประธานมู่ก็ได้มาแล้วนะ”

TX (ถังซิน) : ทำพวกนี้ได้จะมีประโยชน์อะไร หรือว่า เวลาที่เดินทางเขายังขับเครื่องบินเอง ตลก!
“คุณถัง คุณไม่พอใจประธานมู่จริงๆด้วย

TX (ถังซิน) : ไปทำงานแล้ว บ๊ายบาย

มู่เฉินหย่วนอ่านคำพูดสุดท้าย ทั้งโกรธทั้งอยากขา หลังจากพูดไม่ดีให้กับตัวเขา และก็หนีไปแบบนี้หรอ?

เล่นเก่งจริงๆ

“พี่รอง” ลู่เหวินซูผลักประตูเข้ามา และสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามา เอาเอกสารสองฉบับโยนให้มู่เฉินหย่วน “จัดการทั้งหมด แล้ว”

มู่เฉินหย่วนนึกถึงคำพูดของถังซิน เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกไม่ สบายใจเป็นพิเศษ “ยังมีงานที่ต้องทําอีกมั้ย?”

“ไม่มีแล้ว” ลู่เหวินซูยังไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ จึงถาม อย่างสนใจใคร่รู้เป็นอย่างยิ่ง “ฉันสามารถลาพักร้อนได้แล้ว ใช้มั้ย? พ่อกับแม่ฉันมาจากยุโรปพอดีเลย ฉันอยากจะพา นางฟ้าตัวน้อยไปกินข้าวที่บ้าน

“ฉันเป็นเจ้านายไม่มีเวลาพักผ่อนเลย นายยังอยากจะพัก ผ่อนอีกหรอ?” มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเศร้าใจ “บริษัทของเย่น จิ่งมีปัญหาเล็กน้อย นายไปช่วยหน่อย”

ลู่เหวินซูชะงักงง หลังจากนั้นก็พิลาปร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ขึ้นมาทันที “พี่รอง พี่อย่าทำแบบนี้เลย บริษัทที่นั่นมีปัญหาพี่ก็สามารถส่งผู้บริหารคนอื่นไป ฉันยังต้องไปรับคนที่สนาม บิน”

“ฉันจะให้ผู้ช่วยจางไปแทนนาย