บทที่ 548 แต่คุณหลอกฉันมาตลอด

ลู่เหวินซูล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปบริษัท เอาอำนาจ ทั้งหมดให้รองประธาน ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรค่อยแจ้งเขา

เขาถามหลี่ซูเจ๋ว่าอยากวาดรูปหรือไม่จะได้ให้คนใช้ ไปซื้อพวกสีมา แล้วจะได้เอาขาตั้งวาดรูปไปวางไว้ใน สวน ตากแดดไป วาดรูปไปเป็นเพื่อนหล่อน

ถ้าหลี่ซูเจ๋ไม่อยากวาดก็จะได้ฟังหนังสือหรือเล่น เกมส์ถามตอบกับหล่อน

เขาไม่ใส่อารมณ์กับหล่อนอีกแล้ว เอาแต่พูดด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยน

เขาหมดหนทางทำให้หล่อนกลายเป็นเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าไม่เป็นไรแค่หล่อนอยู่ข้างๆเขาก็พอแล้ว

นี่ก็พอแล้ว

หมอก็ให้ยามาขวดนึง ลู่เหวินซูหยอดตาให้หล่อนทั้ง

เช้าและเย็น

แต่หนึ่งสัปดาห์แล้ว ยาใกล้จะหมดอยู่แล้ว หลี่ซูเจ๊ก็ ยังมองไม่เห็น

วันนี้รองประธานโทรหาลู่เหวินซูว่ามีเรื่องด่วนต้องให้ เขาไปจัดการเอง
“คุณเป็นเด็กดีอยู่บ้านนะ ผมว่างแล้วจะกลับมา”ลู่เห วินซูจูบปากหล่อน ตอนกลับมาเดี่ยวซื้อเค้กมูสมาฝาก ด้วย เอาไหม? ”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า”คุณไปเถอะ มีคนใช้อยู่กับฉัน”

พอลู่เหวินซูออกไป หลี่ซูเจ๋อยากออกไปตากแดด

คนใช้บอกว่าวันนี้ร้อน แดดแรงมากจะส่องทำร้ายผิว ได้ หล่อนก็เลยให้คนใช้เปิดทีวีฟังข่าว

บ่ายวันนั้นหล่อนกินไปฟังทีวีไปอยู่ที่ห้องรับแขก

พอตอนเที่ยงลู่เหวินซูก็ยังไม่กลับมา

หลังจากหลี่ซูเจ๋กินข้าวเสร็จก็รู้สึกง่วงๆ หล่อนไม่ได้ ให้คนใช้ประคองขึ้นไป แต่ขึ้นไปเอง

พอถึงชั้นบนหล่อนก็ได้ยินเสียงพูดไกลๆเข้ามา

“คุณนายน่าสงสารจริงๆเลย เด็กก็เก็บไว้ไม่ได้แล้ว อาทิตย์หน้าต้องผ่าตัดอีกด้วยแต่หล่อนยังไม่รู้อะไร เลย”

“เห้อ คุณลู่ก็กลัวหล่อนจะเสียใจเลยไม่กล้าบอก”

คนใช้คนนั้นก็ถอนหายใจตาม: “แต่คุณนายตั้งท้อง เองนะทำไมถึงไม่รู้ล่ะ? อีกอย่าง ลุงของคุณนายก็เสีย ไปแล้วจริงๆ คุณชายก็ปิดบังไว้ เห้อ……
“ได้ยินว่าป้าของคุณนายรีบไปโรงพยาบาลเลยถูกรถ ชนตาย คาดไม่ถึงจริงๆเลยเนอะ”

คนใช้พูดเบาๆ: “ได้ยินว่า ก่อนหน้านี้ที่คุณนายหนีไป ทำให้คุณชายโกรธมาก เลยให้คนไปลงมือกับลุงของ คุณนาย…..คุณชายนี่จริงๆเลย”

“เหอะ เมื่อก่อนคุณชายก็กักขังคุณนายไว้ ดูสิ ถึง คุณนายจะหนีไปนานแล้วก็จับกลับมาอีกรอบจนได้”

“เห้อ คุณนายคนนี้น่าเวทนาเสียจริง”

หลังจากคุยเสร็จเหล่าคนใช้ก็ทำงานต่อ หลี่ซูเจ๋จับราวบันไดไว้แน่นๆจนขาวซีด สั่นไปทั้งตัว สมองว่างเปล่าไปหมด

หล่อนได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กัดปาก แน่นๆจับราวบันไดไว้ ค่อยๆขึ้นไป ทำเหมือนว่าเพิ่งขึ้น มา

คนใช้สองคนที่จะลงไปก็เห็นหลี่ซูเจ๋อยู่ตรงหน้าบันได ก็ตกใจ

“คุณ คุณนาย”
หลี่ซูเจ่พยักหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนล้า“ฉันง่วงมาก อยากกลับห้องไปนอนสักพัก

“คุณนาย ให้ฉันประคองไปไหมคะ?

“ไม่ต้อง”

หลี่ซูเจ๋ค่อยๆขึ้นไป ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนใช้ลง ไปพร้อมกับเสียงซุบซิบอย่างตระหนกๆของพวกเขา ว่า”คุณนายเพิ่งขึ้นมา ที่เราพูดไปคงไม่ได้ยินหรอกเนอ ะ? ”

หลี่ซูเจ๋แสบซ่าไปทั่วอกเกือบจะร้องไห้ออกมา

ขาอ่อนไปหมด

พอเข้าห้องไปหล่อนก็ทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปที่พรม เอามือกุมหน้าไว้พร้อมกับกัดปากตัวเองแล้วร้องไห้ออก มา กลัวคนได้ยิน

ที่แท้จ๋องซึงพูดจริงๆ ลุงหล่อนตายไปนานแล้ว

ไม่น่าล่ะช่วงนี้หล่อนคอยถามลู่เหวินซูว่าเมื่อไหร่จะได้ เจอลุงหรือให้โทรหา แต่ลู่เหวินซูทำเลี่ยงๆที่แท้พวกเขา ก็ไม่อยู่แล้ว

ลู่เหวินซูหลอกหล่อน เพราะหล่อนรับไม่ได้ที่ลุงตายเอาแต่หลอกตัวเอง

หลี่ซูเจ๋กอดเข่านั่งซึมๆร้องไห้อยู่ตรงข้างประตู

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน พอได้ยินเสียงฝีเท้าที่ด้านนอก ประตูก็รีบลุกขึ้น คลำๆของในห้องนอนแล้วไปที่เตียง เปิดผ้าห่มเพื่อนอนเข้าไป

หลี่ซูเจ่แกล้งทำเป็นหลับ ได้ยินเสียงเปิดประตูและ ฝีเท้าที่เดินเข้ามา

“สาวสวย ตื่นได้แล้ว”ชายหนุ่มจับแก้มหล่อนพูดเสียง ทุ้มด้วยรอยยิ้ม“คนใช้บอกว่าคุณกินข้าวเสร็จก็ขึ้นมา นอนเลยใกล้จะมืดแล้วนะ ยังนอนไม่พออีกเหรอ?

หลี่ซูเจ๋ทำเป็นตื่นขึ้นมาขยี้ตา”นายพูดอะไร? ”

“บอกว่าคุณหลับไปนานแล้ว”

“วันนี้ง่วงมาก”หลี่ซูเจ๋ถูกเขาพยุงลุกขึ้นจากเตียง ที่ บริษัทยุ่งมากเหรอ?

“อือ แต่ว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว”ลู่เหวินซูเอารองเท้า ใส่ในบ้านไว้ที่หน้าเท้าหล่อน

ตอนเงยหน้ามาเลยเห็นตาของหลี่ซูเจ่แดงก็ถามอย่าง ร้อนรนว่า“ทำไมตาแดงล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?

หลี่ซูเจ่ส่ายหัว”เปล่า น่าจะร้องไห้เพราะฝันไป ร้องไห้นานไปหน่อย”

“พรุ่งนี้ผมยังอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนคุณนะ”ลู่เหวินซู ประคองหล่อนออกมาจากห้องนอน“อีกสองสามวันก็จะ ให้ลุงกับป้ามาหานะ ดีไหม? ”

หลี่ซูเจ๋เม้มปากทำท่าทางดีใจ“จริงเหรอ คุณไม่ได้ อกใช่ไหม? หลอก

“จริง ผมหลอกคุณที่ไหนล่ะ”

หลี่ซูเจ๋ควบคุมตัวเองอย่างแรง ไม่ปรากฏอารมณ์ อะไรต่อหน้าเขา

แต่คุณหลอกฉันมาตลอด!

หลี่ซูเจ๋ถูกลู่เหวินซูพาลงไปทานข้าวเย็น

ทานเสร็จ ไปนั่งฟังทีวีที่โซฟาลู่เหวินซูก็เอาเค้กมูสมา ให้ ป้อนหล่อนทาน

เค้กนุ่มมาก เอาเข้าปากก็รสหวานๆ แต่หลี่ซูเจ๋กลับ ขมขื่น

หล่อนพยายามให้ตัวเองไม่ไปคิดเรื่องนั้น พยายาม กินเข้าไป สุดท้ายก็บอกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากกิน

ลู่เหวินซูคุยกับหล่อนมากมาย ถามหล่อนว่าพรุ่งนี้ อยากไปปิคนิคไหม ในหัวของหลี่ซูเจนิ่งไป ไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไรเลยตอบไปงั้นๆ

หล่อนไม่รู้ว่ากลับมาที่ห้องนอนกับลู่เหวินซูเมื่อไหร่ เขาก็มานอนอยู่ข้างๆหล่อน

แม้ว่าหล่อนหลับไปเมื่อบ่ายแต่ว่ายังง่วง ก็เลยค่อยๆ หลับไป

หลี่ซูเจ๋ฝันร้าย ตกใจจนมือและเท้าไม่ขยับแล้วก็ตื่น

มา

หล่อนตื่นมาอย่างหอบๆ คิดว่าเป็นความมืดไปหมดแต่ หล่อนมองเห็นโคมไฟระย้าสีเหลืองนวลบนหัว

โคมไฟแบบยุโรปเหมือนดอกไม้ สวยมาก

หล่อนยังอยู่ในความฝันหรือเปล่า?

หลี่ซูเจ๋กะพริบตา โคมไฟนั่นยังไม่หายไป หล่อน ได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

ยกมือขึ้น มองเห็นนิ้วมือเรียวยาวทั้งห้าของตัวเอง อย่างชัดเจน

พอเห็นว่าดวงตาของตัวเองมองเห็นแล้ว ในใจหลี่ซูเจ๋ กลับไปแปลกใจอะไร หล่อนค่อยๆหันไปมองชายหนุ่ม ข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนดึงดูดสายตาคน หลับตา นอนอยู่
เขาคือใคร?

หลี่ซูเจ๋เห็นว่าตัวเองมองไม่เห็นนานขนาดนั้น ผู้ชาย คนนี้หล่อนคุ้นเคยอย่างมากแต่กลับเหมือนว่าไม่รู้จัก เขาอีก

หล่อนจ้องลู่เหวินซู มองอย่างเงียบๆ นึกถึงคำพูดที่ สองคนใช้แอบพูดเมื่อตอนบ่ายแล้วก็วันนั้นที่มีชาย แปลกหน้าโทรมาพูดกลับหล่อนพวกนั้นอีก

เขาทำร้ายหล่อนน่าเวทนาขนาดนั้น ทำไมยังต้องพาห ล่อนกลับมาอีก พาหล่อนมานอนข้างเขา?

พอคิดว่าลุงกับป้าตายอย่างน่าเวทนา ครอบครัวคน เดียวของหล่อนไม่มีอีกต่อไป สายตาของหล่อนก็ค่อยๆ มีความแค้น

หล่อนค่อยๆเปิดผ้าห่ม ลงมาจากร่างของชายคนนั้น

หลี่ซูเจ๋เปิดลิ้นชัก มองเห็นมีดที่ตัวเองวางไว้ในนี้เมื่อ นานมาแล้ว ตอนนี้ก็ยังอยู่ในนั้น

หล่อนหยิบมีด จับด้ามมีดออกมาจากปอกมีด

มีดคมกริบ ประกายวิบวับ สะท้อนตาแดงๆของหล่อน สายตากลับไม่มีชีวิตชีวา
ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอ ขอบคุณสําหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ