บทที่ 547 เขาทําบาปเกินไป

หลังจากทานข้าวเสร็จหล่อนก็กลับไปที่ห้อง ไม่เห็นลู่ เหวินซูเข้ามาสักพักนึงแล้ว

มีคนใช้เข้ามาพูดว่า: “คุณลู่ยังยุ่งอยู่ที่ห้องทำงาน

ให้ฉันมาถามคุณนายว่าจะอาบน้ำไหมคะ? ”

หลี่ซูเจปฏิเสธไป”ฉันรู้แล้วว่าในห้องน้ำมีอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันไปอาบเอง”

ไม่มีโทรศัพท์ โทรทัศน์ หลี่ซูเจ๋ก็มองไม่เห็น ไม่รู้ว่าจะ ทำอะไรดีนั่งเหม่อลอยที่ข้างเตียงแปปนึงจากนั้นก็คลำๆ กําแพงไปอาบน้ำ

หนึ่งชั่วโมงถัดมาหล่อนก็คลำกำพงออกมาจากห้องน้ำ อีกครั้ง

แต่นิ้วเท้าไปเตะทู้อย่างไม่ทันระวังตัว ความเจ็บนั้นทำ ให้หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจออกมาแล้วก็ค่อยๆก้มลง

อาจจะเป็นอย่างที่คนอื่นบอก มองไม่เห็นช่างน่าสิ้น หวังเสียจริง แต่หล่อนมองไม่เห็นมาสักพักนึงแล้วก็เลย ตายด้าน

ท่าทางของหล่อนตอนนี้ มองไม่เห็นอาจจะดีที่สุดแล้ว
จู่ๆในหัวของหลี่ซูเจ๋ก็มีคำพูดของจ่องซึงเข้ามา

“ผมให้คนไปหามาแล้ว เพิ่งได้ข่าวเมื่อกี้ สองคนนี้คน นึงเจ็บหนักตายที่โรงพยาบาล คนนึงประสบอุบัติเหตุ เถ้ากระดูกอยู่ที่งานศพ”

ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้!

หลี่ซูเจ่มึนหัวจนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น หล่อนสั่นไปทั้ง ตัวพยายามให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องนั้น

ลุงกับป้าจะตายได้ไง

ลู่เหวินซูกลัวว่าตัวเองจะหนีไปเลยเอาทั้งสองไปซ่อน ต่างหาก แค่หล่อนเชื่อฟังเขาดีๆ พรุ่งนี้ลู่เหวินซูก็จะให้ ลุงกับป้ามาหา

หล่อนเหลือแค่ลุงกับป้าทั้งสองคนเอง จะเสียพวกเขา ไปไม่ได้

หลี่ซูเจ๋บอกตัวเอง ก็แค่ลู่เหวินซูกำลังแหย่หล่อนอยู่ เท่านั้น พรุ่งนี้ก็จะได้เจอพวกเขาแล้ว ใจเย็นไว้ พอคลํ เตียงได้ก็ข้าไปนอนอย่างเชื่อฟัง

แต่หล่อนรออยู่นานลู่เหวินซูก็ยังไม่เข้ามา

ตอนที่หลับไปอย่างงัวเงียก็มีคนใช้มาเคาะ ประตู“คุณนาย ท่านจะลงไปทานข้าวเช้าไหมคะ? ”
เช้าแล้วเหรอ?

หลี่ซูเจ๋ตอบคนใช้แล้วไปอาบน้ำ จากนั้นก็ออกมาจาก ห้องนอนอย่างระวังตัว

ค่อยๆลงไปแล้วก็ถามไปด้วยว่า: “คุณลู่ลงมาหรือ ยัง? ”

ลู่เหวินซูนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนานแล้ว เขาเห็นหลี่ซูเจ๋ ค่อยๆคลำบันไดลงมา บันไดสูงขนาดนั้นกลัวหล่อน จะไม่ระวังตัวแล้วตกลงมา เขาเลยลุกขึ้นแล้วรีบไป ประคองหล่อน

ลู่เหวินซูพูด: “ถ้ามีอะไรไม่สะดวกก็ให้คนใช้ช่วยสิ

ไม่ต้องฝืน”

หลี่ซูเจ๋ตอบรับไป

หล่อนถูกประคองมานั่งที่เก้าอี้ ลู่เหวินซูให้หล่อนเงย หน้าขึ้นแล้วหยอดตาให้หล่อน

ตอนกินข้าวทั้งสองต่างไม่พูดกัน

ลู่เหวินซูมักจะไม่โกรธง่าย ไม่งั้นก็จะเกลี้ยกล่อม หล่อน

เหมือนว่าหลังจากที่เมื่อคืนเขาทำตะเกียบหล่นก็ เปลี่ยนเป็นนิ่งขึ้น ทำให้แปลกใจ
พอทานข้าวเช้าเสร็จหลี่ซูเจ๋เลยพูดอย่างกล้าหาญ ว่า เมื่อวานคุณบอกว่า.…..…..

“คำที่ผมพูด ผมจำได้ดี”ลู่เหวินซูมองหล่อนด้วยสีหน้า สับสน ผมโทรหาลุงให้คุณ คุณลองถามว่าพวกเขาจะ มาไหม”

ตอนนั้นเอง แววตาโศกเศร้าของหลี่ซูเจ๋ก็เป็นประกาย ดูตื่นเต้น

หล่อนรู้ว่าทั้งสองยังไม่ตาย!

หลี่ซูเจ๋จับชุดไว้ นั่งอย่าตื่นตระหนกตรงนั้น คิดไป เรื่อยว่าจะคุยกับลุงอย่างไรดี

ทันใดนั้น มือเขาก็ถูกยัดด้วยบางอย่าง ลู่เหวินซูพูด: “โทรติดแล้ว คุณคุยกับลุงสิ

มือของหลี่ซูเจ๋สั่น สักพักนึงถึงเอาโทรศัพท์ที่มือแนบ หล่อนหายใจบางๆ แปปนึงถึงพูดออกไปว่า”ลุงคะ?

“ซูเจ๋ ลุงเอง”สายนั่นคือเสียงของลุงที่คุ้นเคย”หนูเป็น ไงบ้าง? ”

เสียงคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมานานทำให้หลี่ซูเจ๋ใจสั่น

หลี่ซูเจ๋อยากถามว่าพวกเขาเป็นไงบ้าง แต่พูดไม่ออก น้ำตาที่ควบคุมไม่อยู่ก็ไหลออกมา
“ลุง….”หล่อนร้องไห้อย่างเจ็บปวด พูดอะไรไม่ออก

ตอนที่คุยกับจ๋องซึง หล่อนคิดว่าลุงกับป้าตายแล้ว จริงๆ ตอนนั้นเองโลกก็สลายลง

“โอเคโอเค ไม่ต้องร้องแล้ว”ลุงปลอบหลี่ซูเจ๋”คุณลู่ ดีกับเรามาก ลุงกับป้าก็กังวลว่าหนูจะไม่ค่อยแข็งแรง เลยไม่กล้ารบกวนหนู”

หลี่ซูเจกาโทรศัพท์แน่นพูดอย่างสะอึก: “ลุง หนู คิดถึงลุงกับป้ามากเลย ป้าล่ะ หนูอยากคุยกับป้าด้วย เดี๋ยวหนูไปหาได้ไหม?

“อาการของป้าก็กำเริบอีกแล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย เลย”ลุงพูด”ได้ยินว่าคุณลู่บอกว่าหนูท้อง หนูบำรุงดีๆนะ รอป้าดีขึ้นเดี๋ยวจะไปเยี่ยม

“อาการปวดหัวของป้ารุนแรงเหรอคะ? “หลี่ซูเจ๋ ถาม“หนูคิดถึงทั้งสองอยากไปหาจัง”

“ไม่รุนแรง มีลุงอยู่ ซูเจ๋ หนูดูแลตัวเองกับลูกดีๆนะ อย่าห่วงลุงกับป้ามาก

หลี่ซูเจ๋สูดลมหายใจเข้า“อือ”

“ไม่พูดแล้ว เดี๋ยวลุงเอายาจีนที่ต้มสุกแล้วไปให้ป้าดื่ม ก่อน เดี๋ยวลุงโทรหาหนูใหม่นะ”

“ลุง.….…….”
ยากมากที่จะได้คุยโทรศัพท์แบบนี้ หลี่ซูเจ่รับไม่ได้ อยากคุยกับลุงมากกว่านี้แต่ปลายสายกลับวางแล้ว

หล่อนไปขอร้องลู่เหวินซู”คุณพาฉันไปหาลุงกับป้าได้ ไหม ฉันคิดถึงพวกเขา”

ลู่เหวินซูเงยหน้าเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเจ็บปวด

ลุงกับป้าหล่อนตายไปนานแล้ว เขารู้ว่าพวกเขาคือ ญาติคนเดียวของหลี่ซูเจ๋ ไม่ยอมที่จะเชื่อว่าพวกเขา ตายแล้ว

เพื่อรักษาคำพูดแล้ว เมื่อคืนลู่เหวินซูเลยติดต่อคนนึง ให้หาข้อมูลของหลี่จิ่งผ่านและให้เอาเสียงของเขามา แล้วให้เหล่าเทคนิคไปปรับ

ผู้ชายที่คุยเมื่อกี้เป็นเสียงที่เอามาจากหลี่จิ่งผ่านและ กำลังคุยกับหลี่ซูเจ๋

หลี่ซูเจ๋จับมือเขาแล้วถูไถที่แก้มเขา”ฉันอยากเจอพวก เขา แปปเดียวก็ได้ ฉันจะฟังคุณทุกอย่างเลย นะ….…….

“โอเค แต่รอผ่านไปอีกสักพักนึงนะ”ลู่เหวินซูขยับปาก แล้วโกหกหล่อนอีกครั้ง”ลุงคุณก็บอกแล้วว่าอาการของ ป้ากำเริบ ต้องพักผ่อน

“ไม่เป็นไร ฉันรอได้”หลี่ซูเจ๋ไม่ร้องไห้แล้วกลับยิ้ม ออกมาอย่างยินดี“ฉันรู้แล้วว่าคุณเก็บพวกเขาไว้ คุณไม่ ได้หลอกฉัน”
“แค่คุณเชื่อฟัง พอร่างกายดีขึ้นพวกเขาก็จะมาหา คุณ”

“อือ ฉันจะเชื่อฟัง

อาจเพราะว่าได้คุยกับลุงแล้วและรู้ว่าพวกเขาสบายดี ความอยากอาหารของหลี่ซูเจ๋ก็ดีมาก กินบะหมี่เกี๊ยวกุ้ง ไปหมดชามแล้วก็ไม่แพ้ท้องออกมาอีกต่างหาก

ลู่เหวินซูก็ยังไม่ไปบริษัท อยู่เป็นเพื่อนหลี่ซูเจ่ที่บ้าน รอหมอเข้ามาตรวจครรภ์

หลังจากหมอตรวจครรภ์ของหลี่ซูเจ๋เสร็จก็บอกกับลู่ เหวินซูเป็นการส่วนตัว ร่างกายของหลี่ซูเจ๋ไม่ดี เด็กคน นี้ยากที่จะเอาไว้จริงๆ ให้รักษาสุขภาพหล่อนให้ดีไป ก่อน

ลู่เหวินซูมองข้างนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าหม่นหมอง สายตาละเหี่ย

เพราะเขาไม่ปกป้องหล่อนดีๆ ทำให้หล่อนเสียลูกแฝด ไปแล้วยังทำกับหล่อนแบบนั้นอีก เขาช่างบาปเสียจริง แม้แต่ลูกคนนี้ก็รักษาไว้ไม่ได้

สักพักนึงลู่เหวินซูก็พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า: “เก็บไว้ ไม่ได้…างมันแล้วครับ ร่างกายหล่อนสำคัญกว่า”

เขาถามหมอ“จะผ่าตัดให้หล่อนเมื่อไหร่ครับ?
หม่อมองขายตรงหน้าก็ทนไม่ไหว”คุณดูแลภรรยาดีๆ ก่อน อีกสองอาทิตย์หมอจะมาดูคุณนาย ถ้าไม่ได้จริงๆ ค่อยผ่าตัดให้คุณนาย”

ลู่เหวินซูกลืนน้ำลาย สุดท้ายก็ตอบรับไป