บทที่501 คุณไม่กลัวว่าผมเป็นคนแล้ว

จ่องซึงนึกว่าหล่อนล้อเล่น เลยเอามือโบกไปมาที่หน้า

หล่อนอีกครั้งและทำเป็นจะตีหล่อน กำปั้นเข้าไปที่หน้าของหญิงสาว ตาของหล่อนก็ยังไม่

กระพริบ

พอแน่ใจว่าหล่อนไม่ได้หลอก จ่องซึงจึงไปเรียกหมอ

หลี่ซูเจ๋ได้ยินเสียงปิดประตูแล้วรอบๆก็เงียบลง ทำให้ หล่อนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

โดยเฉพาะความมืดตรงหน้าที่มองอะไรไม่เห็นเลย

หล่อนเลยจับผ้าห่มแน่นๆ

พอถึงประเทศY ก็ถูกพาไปพักอยู่ที่เขตบ้านพักที่หนึ่ง และก็มีคนรับใช้คอยดูแลหล่อน

อยู่ได้ไม่กี่วันจู่ๆก็มีผู้ชายสองสามคนเข้ามา

พวกเขาฆ่าคนรับใช้ต่อหน้าหล่อน ส่วนหล่อนที่ยังงง อยู่ก็ถูกตีจนเป็นลมไป

พอตื่นมาก็มองอะไรไม่เห็น
คนพวกนั้นอยากแตะต้องหล่อน แต่ถูกหล่อนข่วนใส่ เลยเตะหล่อนไปด้วยความโกรธแล้วยังเอาแส้มาฟาด บอกว่าจะพาหล่อนส่งไปที่นั่น

หล่อนรอให้คนพวกนั้นเงียบถึงได้คลำกำแพงหาทาง

อาจเพราะหล่อนมองไม่เห็น พวกนั้นก็ไม่ทันตั้งตัวเลย ปล่อยให้หล่อนคลำหาทางออกไปทั้งที่ตาบอดแบบนั้น

หล่อนก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน พอได้ยินคนพูดกันก็อยาก ถามว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน นึกไม่ถึงว่าจะไปเจอพวก คนอันธพาล

หลี่ซูเจโชคดีที่ได้คนชาติเดียวกันช่วยไว้

ไม่งั้นหล่อนจบแล้วจริงๆ

ตอนที่หลี่ซูเจ๋คิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและ เสียงผู้ชายพูดภาษาอังกฤษกัน

“ตาของหล่อนน่าจะมีปัญหาครับ”

หมอเฉพาะทางด้านสายตาก็ทำการตรวจหลี่ซูเจ๋

จากนั้นก็ถาม“ช่วงนี้ดวงตาได้รับการกระทบกระเทือน หรือว่าที่ศีรษะได้ชนอะไรไหม?

“ไม่มีค่ะ”หลี่ซูเจ๋กำผ้าห่มแน่นแล้วตอบหมอ”พอตื่นมา ก็มองไม่เห็น”
“ได้ทานอะไรแปลกๆไปไหม?

“ไม่มีค่ะ”

หมออยากให้หลี่ซูเจ๋ทำCT

จ่องซึงที่อยู่ข้างๆรีบพูด: “หล่อนท้องอยู่และก็ยังทาน ยาบำรุงครรภ์ ทำไม่ได้หรอกครับ? ”

ได้ยินดังนั้น มือของหล่อนก็ลูบที่หน้าท้องอย่างดีใจ และยินดี

สองสามวันนี้หล่อนยังงงๆสับสนไม่รู้ว่ามาได้ยังไง ยัง นึกว่าเด็กน่าจะแท้ง ตอนที่ตื่นมาก็ไม่กล้าถามจ๋องซึง นึกไม่ถึงว่าเด็กจะยังอยู่

หมอพูด: “ที่หมอตรวจคนไข้ไปไม่พบอะไร เลยน่า จะเป็นแช่ชั่วคราว รอดูถ้าสถานการณ์ไม่เปลี่ยนอะไร รอหล่อนคลอดออกมาค่อยตรวจอย่างละเอียดอีกที”

พอหมอออกไปจ๋องซึงก็นั่งลงลูบขมับที่ปวด“ผมทำบา ปอะไรเนี่ย! อ๋ย ถ้ารู้ว่าช่วยคุณแล้วเรื่องเยอะขนาดนี้ ผมจะไม่สนเลย”

เขาถามหลี่ซูเจ๋อย่างเซ็งๆ”จำชื่อเพื่อนไม่ได้จริงๆเห รอ พักที่ไหนก็ไม่รู้เหรอ? ”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว
ที่จริงหล่อนอยากโทรหาถังซิน แต่คิดว่าหล่อนก็เรื่อง เยอะมากพอแล้ว ไม่อยากให้หล่อนลำบากอีกเลยไม่ โทรหา

หลี่ซูเจ๋เม้มปาก”ฉันมาเที่ยวที่นี่ พอแยกกัน เบอร์ โทร…ฉันก็จำไม่ได้

“พาสปอร์ตล่ะ ก็ไม่มี? ”

“น่าจะหาย”

“บ้าเอ้ย! “จ๋องซึงขยี้หัวอย่างว้าวุ่นอยากจะ ร้องไห้”คุณติดต่อเพื่อนคุณไม่ได้แล้วจะพึ่งผมอย่าง เดียวก็ไม่ได้นะ เรื่องของผมเองก็มี!

“อ้อใช่! “เขานึกขึ้นมาได้”คุณท้องนี่ โทรหาพ่อเด็ก สิ!

สายตาของหลี่ซูเจ่สั่นพูดเสียงทุ้ม“จำไม่ได้”

จ่อง งนั่งอยู่ที่เก้าอี้เหมือนปลาตาย คิดว่าจะพาหลีซู เจ๊ไปสถานทูตดีหรือไม่

สายตาของเขาเห็นมือของหลี่ซูเจ๋อยู่ไม่นิ่งที่ลำตัว เหมือนจะถอดเสื้อผ้า เขาตกใจจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ถอย ไปที่หน้าประตู
“อย่าอย่า ผมไม่ได้สนใจคุณ”ใบหน้าจ๋องซึงดู ขมขื่น”จำไม่ได้ก็ช่าง เราคุยกันดีๆโอเคไหม? ‘

หลี่ซูเจ๋คลำหาบางอย่างจากเสื้อใน

พอแน่ใจว่าไม่ได้หายไปก็เอาออกมา แล้วชูสร้อยคอ ขึ้นมา“ฉันเอาอันนี้ใช้คืนคุณ พอไหม?

จ๋องซึงถอนหายใจ”ที่แท้คุณก็หาของนี่เอง ตกใจ หมด”

เขานึกว่าหญิงสาวคนนี้จะทำอะไรซะอีก!

จ๋องซึงหยิบสร้อยมา

จี้คืออัญมณีที่ทำเป็นดอกทานตะวัน สวยงาม แพรวพราว

“บ้าจริง รุ่นลิมิเต็ดของVan Cleef & Arpels! “เครื่อง ประดับที่จ่องซึงมักจะให้เพื่อนสาว เลยรู้จักอย่างดี

สร้อยบนมือนี่มองดูก็รู้ว่าของแท้ ไม่ใช่ของมีค่า ทั่วไป!

อีกอย่างทานตะวันนี่ เหมือนว่าเขาเคยเห็นใครใส่มา

ก่อน

หลี่ซูเจ๋ตอบรับ”รบกวนคุณเอาไปขายให้ฉันแล้วเอา เงินคุณคืนไป แล้วช่วยหาที่พักให้ฉันและจ้างคนรับใช้ได้ไหม เอาที่ถูกที่สุดก็ได้ เงินที่เหลือก็ให้คุณ

จ๋องซึงแปลกใจ: “ในเมื่อคุณกับเพื่อนแยกกันแล้ว เดี๋ยวผมพาคุณไปสถานทูตให้พวกเขาพาคุณกลับ ประเทศก็ได้ ทำไมต้องให้ผมหาที่พักให้ คุณจะอยู่ที่นี่ เหรอ?

“ฉัน…ไม่ค่อยอยากกลับไป”หลี่ซูเจ๋พูด“ฉันเป็นแบบ นี้ก็กลับไปไม่สะดวกด้วย”

เห็นหญิงสาวพูดเสียงต่ำ ทันใดนั้นในหัวของจ๋องซึง ก็คิดอะไรออกมามากมายจึงถามว่า: “ไม่ใช่ว่าคุณกับ แฟนทะเลาะกัน แล้วเอาคุณมาทิ้งนี่ส่วนตัวเองกลับไป คุณก็เลย……

“อือ เราเลิกกันแล้ว”

จ๋องซึงขมวดคิ้วโกรธแทนเขา: “นั่นมันเลวจริงๆ เลย! ทะเลาะกันก็ไม่ควรเอาแฟนที่ตั้งท้องอยู่มาทิ้งนี่ ถ้าผมเป็นเขา ฆ่าตัวตายดีกว่า!

“คุณเป็นคนดี”หลี่ซูเจ๋พูด“รบกวนช่วยฉันอีกครั้งนะ คะ”

จ๋องซึงอยากปฏิเสธ แต่เห็นท่าทางผอมซูบอ่อนแอ ของหล่อนแล้ว อีกอย่างเมื่อคืนก็ได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว และยังมองไม่เห็นอีก ก็ใจอ่อน
เห้อ!

ใครให้เขาเข้ามาช่วยหล่อนล่ะ!

จ๋องซึงถอนหายใจ จู่ๆในใจก็มีความคิดนึงที่น่าตื่นเต้น เข้ามา สายตาที่มองหลี่ซูเจ๊ก็เปลี่ยนไป

“ถ้าผมช่วยคุณหาที่พัก หาคนมาดูแลคุณกับลูกคุณ แล้ว คุณโอเคไหม? “จ๋องซึงถามอย่างระมัดระวัง“เอา แค่สร้อยคอของคุณอย่างเดียวไม่มีทางพอ คุณช่วยผม อีกอย่างด้วยได้ไหม”

หลี่ซูเจ่ถาม“ช่วยอะไร? ”

จ๋องซึงพูดอย่างไม่มีทางเลือก“แม่บังคับขู่เข็ญผมมาก พูดจาแรงๆ ถ้าผมไม่หาแฟน ท่านจะให้ผมจัดการบริษัท ด้วยตัวเอง ดังนั้น

กลัวว่าหลี่ซูเจ๋จะไม่ตกลงเขาก็เลยพูดไปอีก: “คุณ แค่เป็นแฟนผมในนาม ให้ความร่วมมือกับผมก็พอ คุณ วางใจได้ ผมไม่แตะต้องคุณ อีกอย่างถ้าแฟนของคุณ มาขอคืนดี คุณต้องบอกผมล่วงหน้า เพื่อที่แม่ผมจะได้ ไม่จับได้ คุณว่าไง? ”

“โอเค”หลี่ซูเจ๋แทบไม่คิด พยักหน้าทันที

หล่อนตอบรับแบบไม่คิดทำให้จ๋องซึงนิ่งไป“คุณไม่ กลัวว่าผมเป็นคนเลว? ”
“ถ้าคุณเลวจริง เมื่อวานคงไม่ช่วยฉัน”

จ๋องซึงเอาสร้อยนั่นไว้ที่ฝ่ามือหล่อน”อันนี้คุณเอาไป เถอะ ยังไงรอบตัวคุณก็ไม่เหลืออะไรแล้ว”

“ฉันกับลูกก็ต้องใช้เงินจะเอาเปรียบคุณไม่ได้”หลี่ ซูเจ๋เอาสร้อยนั่นคืนเขาไปอีกรอบด้วยใบหน้าเสียใจ

หน่อยๆ”ฉันเก็บไว้…ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

นิ้วมือของหล่อนเรียวเล็ก นุ่มแต่เย็นเยือก เย็นจนเขา ตกใจ

ร่างกายของหล่อนแบบนี้ จะรักษาลูกได้ยังไง?

จ๋องซึงมีอสังหาริมทรัพย์ที่ประเทศY พอให้คนมา ทำความสะอาดเสร็จก็พาหลี่ซูเจ๋ไป

พาสปอร์ตของหลี่ซูเจ๋หายไปและก็ไม่มีบัตร ประชาชน จ๋องซึงเลยติดต่อตัวกลางที่ทำผิดกฎหมาย เพื่อทำบัตรประชาชนและปลอมตัวให้หล่อน ถามหล่อน ว่า: “คุณชื่ออะไร? หรือคุณจะตั้งๆเอาก็ได้”

หลี่ซูเจ่คิด แล้วก็บอกชื่อปลอมไป” แจ๋ “