บทที่432 บนโลกนี้ทำไมมีผู้หญิงแบบคุณ

“คุณ คุณ…….ปีศาจ”หยางซิงเยี่ยตกใจจนขาอ่อนแล้ว ก็เข้าใจทุกอย่างที่แท้ก่อนหน้านี้คุณทำดีกับฉันก็เพื่อ เรื่องนั้น…คุณอยากแก้แค้นแทนหลี่หวินรุ่ย”

“เหมือนว่า คุณหยางก็ยังฉลาดอยู่”ลู่เหวินซูเข้าไป ใกล้หล่อนพูดเบาๆ แต่ว่าพ่อคุณคงไม่ดีเหมือนคุณ แค่ ตายยังไม่รู้เลยว่าตายยังไง”

หยางซิงเยี่ยเกือบจะกรีดร้อง พูดอย่างตัวสั่นว่า “พ่อ ฉันไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ คุณฆ่าพ่อฉันใช่ไหม?

“ผมเป็นประชาชนที่ปฏิบัติตามกฎ ไม่ทำเรื่องผิดกฏ หมาย”

“ลู่เหวินซู คุณมันปีศาจ! แม้แต่พ่อฉัน! “หยางซิงเยี่ ยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เข้าไปตีลู่เหวินซูแต่กลับถูกเขา ผลักล้มลง

หยางซิงเยี่ยอยากลุกขึ้นมาเหมือนจะสู้กับเขา

ขาลู่เหวินซูเตะไปที่ท้องหล่อน

“กรี๊ด——”หยางซิงเยี่ยกรีดร้อง เจ็บจนต้องห่อตัว ตัว สั่น

ลู่เหวินซูสายตาที่เย็นชาเหลือบมองหล่อนที่ตอน นี้เหมือนมด แล้วจึงเดินไปที่หน้าโต๊ะแล้วต่อสายภายใน ให้การ์ดสองคนเข้ามาที่นี่แล้วทำความสะอาด ขยะหน่อย”

สามนาทีต่อมา การ์ดสองคนรูปร่างกำยำก็เข้ามาที่ ห้องประธานเพื่อเก็บทําความสะอาดขยะ’ที่พื้น

ลู่เหวินซูกลับไปนั่งที่เดิมแล้วเคลียงาน

ทำเหมือนจะเพิ่งอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นรบกวนลู่เห วินซูที่นั่งทำงานอยู่

เขาดูโทรศัพท์เห็นเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์ปี้สี่โทรมา

“มีอะไร? ”

“คุณลู่ คืนนี้กลับมาไหมคะ? “แม่บ้านถามอย่าง ระมัดระวัง“สองสามวันนี้คุณหลี่แพ้ท้องอ้วกหนักมาก กินอะไรก็อ้วกออกมาหมอมาดูแล้วก็บอกว่าถึงจะกินไม่ ลงยังไงก็ต้องกิน ไม่งั้นเด็ก……

สายตาเขาหม่นลงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“อ้วกก็ให้ หล่อนกินอีก ! ทำไม ผมให้เงินพวกคุณน้อยไปเหรอ ทุกวันทำอาหารให้หล่อนกินไม่พอเหรอ?

“พอค่ะ แต่แค่คุณหลี่กินไปก็อ้วกเลย พวกเราก็หมด หนทาง”
“เดี๋ยวคืนนี้ผมไป! “เหวิน วางสาย

พอคิดถึงหล่อนที่ผอมแห้งขนาดนั้นเขาก็ว้าวุ่นใจ มอง นาฬิกาห้าโมงกว่าแล้วจึงเก็บของแล้วออกไป

ระหว่างที่ลงลิฟท์ไปโรงจอดรถเขาก็ส่งข้อความให้ ฝ่ายตรงข้ามส่งคลิปกับรูปภาพไปให้ทั่วตอนหกโมง แม้แต่เว็บโรงเรียนก็ด้วย

ส่งข้อความเสร็จก็เอาโทรศัพท์เก็บในกระเป๋าเสื้อ ตอนที่ขับรถไปที่คฤหาสน์ปี้สี่ฟ้าก็มืด

เขาเข้าไปไม่เห็นหลี่ซูเจ๋สีหน้าก็แย่ลงจึงถามแม่ บ้าน“วันนี้หล่อนไม่ลงมา?”

“ลง ลงมาค่ะ”แม่บ้านรีบพูด“ตอนบ่ายแดดกำลังดี คุณหลี่ลงมาที่สวนแปปนึง พอสามโมงกว่าก็กลับขึ้นไป จากนั้นก็ไม่ได้ลงมา

ได้ยินดังนั้น สีหน้าเขาก็ยิ่งแย่เข้าไปอีก

เขาเอาชุดยื่นให้แม่บ้านแล้วกำชับว่า”เอาข้าวเย็นมา เดี๋ยวผมยกขึ้นไปเอง”

พวกแม่บ้านต่างไม่รอช้า เอาอาหารเย็นที่เตรียม เรียบร้อยใส่ในถาดแล้วยืนให้ลู่เหวินซู
มองเขาที่เดินขึ้นไป พวกหล่อนต่างไม่กล้าออกไป

ลู่เหวินซูยกไปที่ชั้นสามแล้วเปิดประตูห้องนอน พอเข้าไปสายตาเขาก็ล็อคอยู่ที่หลี่ซูเจ๋ที่นั่งอยู่ข้าง หน้าต่าง

หล่อนใส่ชุดอยู่บ้านสีเทาอ่อน อ่านหนังสือในมืออย่าง ตั้งอกตั้งใจ แขนเล็กๆนั่นแค่จับก็เหมือนจะหักช่าง อ่อนแอน่าสงสาร

เขาเดินเข้ามาแล้วเอาถาดนั่นวางที่บนโต๊ะ แล้วลาก เก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับหล่อน

หลี่ซูเจ๋ยังอ่านหนังสืออยู่ ไม่สนใจเขา

ลู่เหวินซูเริ่มไม่พอใจ ดึงหนังสือในมือหล่อนแล้วโยน ไปที่โซฟา แล้วเอาซุปข้นจากถาดนั่นมาตักไปช้อนนึง แล้วเป่าให้หายร้อนจึงค่อยป้อนไปที่ปากหล่อน

สีหน้าของหล่อนไม่แสดงอะไรออกมา ก้มหน้าลงแล้ว ก็กินเข้าไป

เขาป้อนซุปก็กิน เขาป้อนอาหารก็กิน ไม่ขัดขืนสักนิด แข็งทื่อเหมือนไม้ ทำให้ในใจเขาเจ็บ

หลังจากวันนั้นที่หล่อนเผารูปก็เงียบมากขึ้น ไม่พูด อะไร
ถึงแม้เขาจะไม่กำหนดให้หล่อนอยู่ที่ไหน หล่อนก็มัก จะอยู่ที่ชั้นสาม ไม่นั่งที่ข้างหน้าต่างมองด้านนอกอย่า งงงๆก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แม้แต่ตอนที่นอนด้วยกันก็ รู้สึกถึงความเย็นชาของหล่อน

นี่ทำให้ลู่เหวินซูรู้สึกเจ็บปวดมาก

ลู่เหวินซูที่ป้อนข้าวไปชามนึงก็เอาชามไปไว้ที่ถาด จากนั้นก็เห็นหลี่ซูเจ่ขมวดคิ้วจับปากแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ แล้วก็มีเสียงอ้วกออกมา

ผ่านไปสักพัก เขาเห็นหล่อนออกมา สีหน้าซีดเซียว รู้ ว่าหล่อนน่าจะอารมณ์เสียที่มีอาการแพ้ท้องก็อดไม่ได้ที่ จะสงสาร

พอหลี่ซูเจ๋กลับมานั่งตรงข้ามเขาแล้วหยิบหนังสือมา เปิดออก เขาก็พูดว่า”อาทิตย์หน้าผมจะพาคุณไปพัก ผ่อนที่ต่างประเทศ คุณอยากนั่งเรือหรือว่าเครื่องบิน? มีประเทศไหนที่อยากไปไหม? ”

เห็นหล่อนก้มหน้าไม่สนใจตัวเอง ในใจเขาก็บ้าคลั่ง

เขาดึงหนังสือในมือหล่อนแล้วโยนไปที่พรมอย่างแรง พูดด้วยเสียงเย็นชา“ผมขอโทษคุณไปแล้ว จัดการงาน ให้แม่บ้านคนนั้นดีแล้วคุณยังจะให้ผมทำอะไรอีก แข็ง ที่อเหมือนไม้กับผมทั้งวันเหรอ? ”
ลู่เหวินซูจับแขนหล่อนดึงเข้ามา”พูด อย่าทำเหมือน คนเป็นใบ้’

“ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น”ในที่สุดหลี่ซูเจ๋ก็พูดออก มา เสียงบางๆเล็กๆ”คุณอยากได้เด็กนี่ ฉันก็จะคลอดให้ จากนั้นก็ปล่อยฉันไป

ลู่เหวินซูพูดด้วยความโกรธ คุณทำผมเจ็บขนาดนี้ยัง อยากจะไปอีก? คุณคิดว่าผมอยากได้เด็กนี่?

“คุณไม่เอาก็เอาออก ยังไงซะก็มีผู้หญิงอีกมากที่ คลอดลูกให้คุณได้”

ลู่เหวินซูตบไปที่หน้าหล่อน สายตาดุร้ายเหมือนจะฆ่า หล่อน“บนโลกนี้ทำไมยังมีผู้หญิงแบบคุณ? คุณควรลง นรกจริงๆไม่ควรเกิดมา!

หลี่ซูเจ๋ผิวบางมาก หน้าที่โดนเขาตบก็แดงอย่างไว เป็นรอยมือ

หล่อนก้มหน้าลงเม้มปากไม่พูดอะไร

หลังจากเงียบไปนาน ลู่เหวินซูก็ปล่อยหล่อนอย่าง หยาบคายแล้วยกถาดออกไป

หลี่ซูเจ๋หยิบหนังสือบนพรมแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา นิ้ว มือที่เปิดหนังสือกลับสั่นตลอด

ลู่เหวินซูเห็นท่าทางของหล่อนแล้วก็กำชับเหล่าแม่บ้านให้พวกเขาพยายามให้หลี่ซูเจ๋ลงมา ไปที่สวนบ่อยๆ อ้วกก็เอาอาหารชุดใหม่มาให้หล่อนกิน

“ถ้าครั้งหน้าผมมาแล้วเห็นหล่อนผอมลงอีก ไม่ปล่อย พวกคุณไว้แน่! ”

พวกแม่บ้านตกใจจนเงียบกริบ

ทีแรกพวกหล่อนเห็นว่าเงินเดือนสูงก็เลยมา ใครจะ ไปรู้ว่าเวลาโกรธเขาจะระเบิดได้ขนาดนี้ ยากที่จะรับใช้ จริงๆ

ลู่เหวินซูอยู่ในห้องทำงานยันเที่ยงคืน ตอนไปที่ชั้น สามก็เห็นว่าไฟในห้องนอนสลัวลง

แสดงว่าหลี่ซูเจ่น่าจะหลับแล้ว

เขาไม่ได้เปิดไฟ ใช้แสงไฟเล็กๆนั่นเข้าไปอาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จก็ออกมา เขาเดินไปที่ข้างเตียงเบาๆ เปิด ผ้าห่มออกแล้วเข้าไป เตียงฟุบลงเล็กน้อย

เห็นหลังของหล่อนที่หันมาให้อยู่ห่างออกไปจากเขา ในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายจึงยื่นมือไปโอบหล่อนเข้า มา ลูบแขนของหล่อนที่มีเนื้อน้อยๆนั่น ดมกลิ่นหอม บางๆนั่นบนร่างกายของหล่อน

เขาที่เพิ่งหลับตาลงก็ได้ยินเสียงสั่น
เห็นโทรศัพท์ที่หัวเตียงสว่างขึ้น ในใจเขาก็แอบตา แล้วก็หยิบมารับ

“ตีสามกว่าเนี่ยนะ อยากตายเหรอ? ”

ฝ่ายตรงข้ามพูดเบาๆ”ขอโทษค่ะประธานลู่ ก็คุณบอก ว่ามีอะไรก็ให้รีบบอก.….…..