บทที่ 309 ในสายตาไม่มีใครคนอื่น มีแค่คุณ

ได้ยินลุงพูดแบบนี้ สายตาของหลี่ซูเจ๋ก็เย็นชาขึ้นมา หล่อนพูดอย่างอัดอั้น: “เรื่องนั้นให้อภัยไม่ได้! นับว่าฉัน สูญเสียด้วย ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยพวกเขาไป! ”

ลุงเหมือนจะอยากพูดอะไร หลี่ซูเจ๋ก้วางสายทิ้งแล้วจับ โทรศัพท์แน่น

หล่อนเกือบจะถูกความรู้สึกพวกนั้นของลู่เหวินซูทำให้ ตื้นตันใจ แต่สายของลุงวันนี้ทำให้หล่อนตาสว่างคิดได้ว่า เพราะอะไรที่ทำให้หล่อนมาคบกับลู่เหวินซู

วางแผนมาเยอะขนาดนี้ ถึงวันนี้ไม่ใช่เพื่อจะล้างแค้นให้ พี่สาวเหรอ?

เรื่องอะไรต้องใจอ่อนด้วย?

สายตาของหลี่ซูเจ๋มองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง ข้าง นอกมีหิมะอยู่บนพื้นบางๆ และยังได้ยินเสียงเพลงวัน คริสต์มาสอีก

วันนั้นก็เหมือนกันที่หิมะตกเบาๆ พี่สาวได้จากไป

ประตูห้องน้ำถูกเคาะตามมาด้วยเสียงของลู่เหวิน ซู: “คนสวย ไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

หลี่ เจ่หยุดความคิดแล้วตอบไปว่า”ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย!

หล่อนมองตัวเองในกระจก สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วจัด ผมที่เปียก ให้เรียบร้อย พอแน่ใจว่าโอเคแล้วเลยเดินไป เปิดประตูห้องน้ำ

เห็นลู่เหวินซูที่หน้าประตูท่าทางกังวล หลี่ซูเจ๋ทุบเข้าไป แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า: “ฉันแค่เข้าห้องน้ำนานไป หน่อย คุณมาหาที่นี่ ไม่กลัวคนอื่นคิดว่าเป็นเพศที่สามเห รอ! ”

“ผมกลัวว่าคุณจะรู้สึกไม่ค่อยดี อีกอย่างอยู่ตรงนี้แล้ว คู่หมั้นเป็นอะไรไป? ผมไม่ได้เข้าไปอีก”ลู่เหวินซูยิ้มแล้ว มองหล่อน ที่รัก ทําไมผมเปียก? ”

หลี่ซูเจ๋ก้มหน้ามอง”อ้อ น่าจะล้างหน้าแล้วไม่ทันระวัง”

“เด็กโง่”ลู่เหวินซูจับแก้มแล้วรีบเอาผ้าขนหนูมาคุมหัว หล่อน”ไปที่ห้องรับรองเดี่ยวผมไปเอาไดร์มาเป่าผมให้

“ไม่ต้อง ฮีตเตอร์ของห้างก็พอแล้ว คุณเอาผ้าออก เถอะ”หลี่ซูเจ๋เอาผ้าออก“ถ้าคลุมผมไว้แบบนี้น่าขายหน้า สกปรกด้วย”

ลู่เหวินซูกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนเพื่อห้ามเธอที่กำลัง ซุกซน”ไม่สกปรก ออกไปค่อยคลุมผ้าใหม่ คลุมไว้ก่อน ใครจะพูดไรก็ปล่อยไป ผมพอใจก็พอแล้ว!

แขนของหลี่ซูเจ๋ถูกเขาจับไว้ขยับไม่ได้ ถึงจะอารมณ์ เสียแต่ก็ต้องยอม
หลังจากกลับไปที่ร้านCartier ลู่เหวินซูก็ไปหาพนักงาน ว่าต้องการไดร์เป่าผม เขานั่งเป่าผมอย่างอ่อนโยนข้างๆ หลี่ซูเจ๋

หลี่ซูเจ๋หักห้ามตัวเองว่าอย่าเคลิ้มกับท่าทางเขา หล่อน ไปดูเครื่องประดับที่สวยสดใสพวกนั้นและถามพนักงาน ว่าควรสวมอันไหนถึงจะสวย

พนักงานก็แนะนำเครื่องเพชรพลอยให้หล่อน

หลี่ซูเจ๋ลองสวมไปทั้งหมดแต่ไม่ชอบ

“งั้นท่านลองอันนี้ค่ะ”พนักงานหยิบกล่องนึงออกมาจาก ตู้ เปิดออกมาแล้วยื่นให้หลี่ซูเจ่ดู สร้อยคอนั่นดูธรรมดาแต่จี้เป็นสีเหลืองและสีเขียวขัด

เป็นดอกทานตะวัน สวยงามเปล่งปลั่ง

หลี่ซูเจ๋ถือจี้นั่นไว้ในมือ”อันนี้สวยมากเลย”

เห็นหล่อนชอบพนักงานก็ยิ้มออกมาและแนะนำว่า: “นี่ คือสร้อยที่เป็นความร่วมมือระหว่างบริษัทเรากับกอง กุศลLOVEทำด้วยกัน จี้นี้มีอันเดียวในโลก”

“ทั้งโลกมีแค่อันเดียว? งั้นซื้อเลย! “ลู่เหวินซูพูดก็เอา บัตรให้พนักงาน

หลี่ซูเจกลับปัดมือเขาไว้”เดี๋ยวฉัน อเอง”

“หา? ”ลู่เหวินซูงง”หรือคุณจะซื้อให้ใคร?
หลี่ซูเจ๊ฮึดฮัดใส่”ไม่บอก!

หล่อนพูดข้างๆหูของพนักงานอยู่สองคำ แปปนึง พนักงานก็หยิบบัตรกับเครื่องประดับนั่นไป

ลู่เหวินซูมองหลี่ซูเจ๋ด้วยความอาลัยเหมือนหมาป่าตัว ใหญ่ถูกรังแก

คริสต์มาสนี้ ที่บ้านเขาไม่ให้ของขวัญเขาก็พอแล้ว เขา ยังต้องมาเห็นอีกว่าหล่อนซื้อของขวัญให้คนอื่น

มีอะไรแย่กว่าเขาอีกไหม!

หลี่ซูเจ๋หยิบเครื่องประดับนั้นที่ห่อออกมาเรียบร้อยเดิน ออกมาพร้อมกับเขา

มือของลู่เหวินซูวางที่บ่าหล่อนพูดอ้อมๆว่า”ที่รักนี่เป็น เทศกาลที่เราฉลองด้วยกันครั้งแรก คุณให้จูบมา ไม่มี อย่างอื่นเหรอ? ”

“งั้นคุณอยากได้อะไร? ”

ลู่เหวินซูพูดว่า”ถ้าบอกไปแล้วคุณให้มาก็ไม่เรียกว่า ของขวัญสิ”

“ฉันอยากซื้อแต่ไม่มีเวลา”หลี่ซูเจ๋มองเวลา”ต้องไปพบ พวกเขา”

“คนสวย ผมมีที่ในหัวใจคุณไหม? ”
“ตรงไหนล่ะ? “ลู่เหวินซูกลับมามีชีวิตชีวาถามอย่างตื่น เต้น แม้จะไม่ได้ของขวัญแต่มีที่ในใจหล่อนก็ไม่เลว!

หลี่ซูเจ่คิด”ดูก่อนว่าที่บ้านมีกี่คน หนึ่ง สอง หก……แล้ว ก็ซินซิน ประธาน………อยู่ในใจลำดับที่ยี่สิบหก!”

“แม่เจ้า! “ลู่เหวินซูอึ้งไป เขาจับคางตัวเองแล้วพูดอย่าง ไม่มั่นใจว่า“ครอบครัวคุณผมพอเข้าใจ แต่ทำไมพี่สองกับ พี่สะใภ้สองถึงสูงกว่าผมอ่า?

หลี่ซูเจ๋พูดอย่างจริงจังว่า: “เพราะประธานมู่เป็นเจ้า นายฉัน ซินซินก็เป็นเถ้าแก่เนี้ย”

ลู่เหวินซูผิดหวัง

หวินซูที่เศร้านั้นก็นั่งรถแท็กซี่เข้าไปในเมืองโตเกียว กับหลี่ซูเจ๋

คืนนี้เป็นคริสต์มาสอีฟ แม้หิมะจะตกน้อย ที่นี่ก็ยัง ครึกครื้น คนเยอะ ลู่เหวินซูใช้โค้ทมาคลุมตัวหลี่ซูเจ๋กลัว ว่าจะมีคนมาเบียดหล่อน

หลังจากถึงหน้าทางเข้าคลับรปปงงิหลี่ซูเจ๋ก็พูดว่า “คุณ เอาผ้าพันคอมาให้ฉัน

รอแปปเข้าไปก็ร้อนแล้ว ทำไมต้องใส่ผ้าพันคอ ด้วย? ”
“งั้นคุณจะให้ไหม?

“โอเคโอเค ให้”ลู่เหวินซูถอดออกมาแล้วพันให้หล่อน อย่างอ่อนโยน หลี่ซูเจ๋ใช้มือไปโอบคอเขาแล้วขำ เขา รู้สึกเย็นที่คอ

ลู่เหวินซูก้มลงมอง เห็นทคอมีสร้อย ส่วนจี้คือดอก ทานตะวัน

สร้อยเส้นนั้นที่หล่อนบอกว่าจะซื้อหูคนอื่น

“ตอนที่จ่ายเงิน ฉันให้พนักงานเปลี่ยนเป็นของ ผู้ชาย”หลี่ซูเจ๋ลูบดอกทานตะวันนั่น“ดอกทานตะวันนี้ ฉัน อยากซื้อให้คุณ”

ลู่เหวินซูซาบซึ้งใจมาก”ที่รัก..………..

หลี่ซูเจ๋เอื้อมไปจูบเขาด้วยท่าทางน่ารัก“ความหมาย ของดอกทานตะวันคือ: ในสายตาไม่มีใครคนอื่น มีแค่ คุณ คุณต้องรักษามันดีๆนะ เข้าใจไหม? ”

ลู่เหวินซูทนไม่ไหวจึงเข้าไปจับคางหล่อนแล้วจูบอย่าง ลึกซึ้ง เร่าร้อน เอาตัวของหล่อนมาไว้ในอ้อมแขนเหมือน จะกอดไว้อย่างนี้ตลอดไป

แฟนคนสวยของเขาช่างน่ารักอะไรแบบนี้ เขาชอบ

หล่อนมาก!

หลี่ซูเจ๋โอบคอเขาไว้ด้วยใจที่ร้อนแรง ความรู้สึกผิดนั้น ถูกหล่อนทับไปหมดแล้วเหลือแต่ความอยากแก้แค้น
รออีกนิด ใกล้แล้ว

หลังจูบเสร็จลู่เหวินซูก็ดูเปลี่ยนไป ใบหน้าเต็มไปด้วย รอยยิ้มที่มีความสุข โอบหลี่ซูเจ่เข้าคลับ ท่ามกลางคน มากมายก็หาโต๊ะทีวี่เหวินถิงจองไว้เจอแล้ว

“เย้ มากันแล้ว! “หลังจากเข้ามา ลู่เหวินซูยิ้มทักทาย ทุกคน”พี่ใหญ่ไม่ชอบเสียงดังไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่จอง ห้องวีไอพี จองโต๊ะนี้เหรอ? ”

วี่เหวินถึงมองเขา “อยากนั่งก็นั่ง ไม่อยากก็ไปไกลๆ”

“พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี สงสารพี่สะใภ้คนโตที่อยู่กับพี่จริง ที่รักมานั่งนี่! “ลู่เหวินซูดึงหลี่ซูเจ๋ไปนั่งตรงถังซินกับมู่ เฉินหย่วน“พวกเราอยู่ห่างๆพี่ใหญ่กันเถอะ”

วี่เหวินถิง: “

“คุณลู่”ผู้ช่วยจางที่นั่งตรงข้ามก็รินบรั่นดีให้เขา

“โอ้ ผู้ช่วยจางก็อยู่เหรอ? “ลู่เหวินซูเหมือนเพิ่งจะเห็น เขาแล้วลูบคางพูดว่า “คุณดูสิพวกเรามีกี่คน มีภรรยา มี แฟน ครึกครื้น มีคุณที่โสด ตลกไหม! คุณบอกว่าคุณ สามสิบเก้าแล้วยังไม่มีแฟน เป็นGay เหรอ? ”