บทที่ 306 คุณไม่เข้าใจ ผมก็ไม่เข้าใจ

บ่ายโมงกว่าก็ตื่นมาอีกรอบ ถังซินมองโคมไฟสไตล์ ยุโรปที่แขนอยู่บนเพดานแล้วก็หันไปมองผู้ชายข้างๆ รู้สึกผิดปกติไป

ไม่ใช่มากล่อมให้มู่เฉินหย่วนหลับเหรอ ทำไม…….

กำลังคิดอะไร? ”

”

ถังซินคิดอย่างจริงจัง มุมปากก็โดนจูบ

หล่อนถึงเห็นว่ามู่เฉินหย่วนตื่นแล้ว มือวางอยู่บนเตียง มองเข้าไปลึกๆในตาหล่อนพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

ผู้ชายกำลังเปลือยกายเผยให้เห็นกล้ามเนื้อชัดเจนนั่นดู แล้วช่างเป็น’หนุ่มหล่อสุดยั่วยวน’พอเห็นถังซินดูเคอะเขิน ก็เลยดึงเข้ามาซุกหน้า

ถังซินถามเขาอย่างระแคะระคาย“คุณจำได้ไหมทำไม กลับมาตอนช่วงรุ่งเช้า? ”

“จำไม่ค่อยได้แล้ว”มู่เฉินหย่วนพูด ถังซินมองท่าทางที่ เขาขมวดคิ้วก็เหมือนไม่ได้โกหก”ผมจำได้แค่ตอนออกมา จากสถานบันเทิง ดื่มวอดก้าไป”

“อ้อ พวกคุณไปสถานบันเทิงทำไม? “สถานบันเทิงชั้น สูงของญี่ปุ่นรับแขกที่เป็นนักการเมืองคนดังกับสถาน บันเทิงตอนค่ำทั่วๆไปนั้นต่างกัน ถังซินเลยไม่สบายใจ
มู่เฉินหย่วนเข้ามาหอมแก้มหล่อน พูดเสียงแหบๆอย่าง ซีเรียสหน่อยๆว่า “จัดการบางเรื่องน่ะ ผมเมาใช่ไหม?

“ฉันดูท่าทางคุณแล้ว ระห่ำสุดๆ ไม่เหมือนคนเมา เลย”ถังซินพูดอย่างหมดหวัง

หล่อนคิดว่ารอบนี้เขาไม่ได้เมา แต่ตัวเองโดนอะไรสัก อย่างที่หล่อนก็ไม่รู้

มู่เฉินหย่วนเอาผ้าห่มออก”ไหนผมดู ทำคุณเจ็บเห รอ?

“เช้าขนาดนี้ คุณจริงจังหน่อย”ถังซินหน้าแดงเอาผ้าห่ม มาคลุมตัว

ครั้งที่แล้วเหตุการณ์กล้องที่สโมสรก็ฝังใจหล่อนเสมอ

มา

หล่อนใช้เท้าเตะเขาพูดในลำคอว่า “รีบเปลี่ยนชุด แล้วไปโรงพยาบาล พี่ใหญ่อยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลทั้งคืน คุณไปให้เขากลับมาพักสักแปปนึงเถอะ”

“ไม่เป็นไร เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นทหาร ไม่ได้นอนห้า วันก็ยังไหว”

“คุณไม่ใช่น้องเขาหรือไง?

“ใช่ แต่ไม่ใช่น้องแท้ๆสักหน่อย”มู่เฉินหย่วนพูด ตรงๆ แล้วผมว่าผมเหนื่อยกว่าพี่ใหญ่อีก”
ถังซินเอาหมอนมาตีเขา

มู่เฉินหย่วนเปลี่ยนชุด ตอนที่อาบน้ำเสร็จ ถังซินก็พูด กับเขาว่าตอนบ่ายไปดูที่โรงพยาบาล มู่เฉินหย่วนก็บอก ว่าปัญหาของลู่เหวินซูไม่ใช่เรื่องใหญ่ หล่อนอยู่โรงแรม ก็ได้

“งั้นให้สาวสวยไปละกัน หล่อนเป็นห่วงเหวินซูมาก”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า”ไม่ต้อง ให้ หล่อนอยู่กับคุณน่ะดีแล้ว”

ถังซินพยักหน้า ในใจรู้สึกแปลกใจ

ท่าทางของมู่เฉินหย่วนเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เห็น เหมือนจะไม่พอใจหลี่ซูเจ๋ เป็นเพราะลู่เหวินซูมารับ กระสุนแทนหล่อนเหรอก็เลยโกรธเขา?

ไม่นานนั้น ถังซินที่เปลี่ยนชุดก็กลับไปที่พักห้องเดิม

ตอนเช้าส้งจิ้งเหอก็ยุ่งมาก แม้ว่าจะออกมาเล่นแต่เรื่อง ของบริษัทจะเฉยเมยไม่ได้ หน้าหนาวฉางผิงก็เป็นหวัด หนักหล่อนก็กังวลใจมาก

ถังซินเห็นหล่อนยุ่งก็ไม่อยากรบกวน แล้วเคาะประตู ห้องของหลี่ซูเจ๋

ดึกแล้วท่าทางของหลี่ซูเจ๋ก็ยังดูไม่ดี

ถังซินพาหล่อนไปกินข้าวก็อดไม่ได้ที่จะถาม”ไม่งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปโรงพยาบาลเอาไหม?

หลี่ซูเจ่ส่ายหัวฝืนยิ้ม”มีประธานมู่กับคุณวี่ก็พอแล้ว ฉัน ไม่ต้องไปหรอก”

“ดูเธอไม่มีความสุขเลย

“ที่ไหนล่ะ เมื่อคืนฉันนอนดึกไปหน่อย”ไม่อยากให้ถังซิ นกังวล หลี่ซูเจ๋เลยทำเป็นร่าเริง“อาหารยังไม่มาเลย ฉัน หิวจะตายอยู่แล้ว”

ถังชินกัดปาก

หล่อนรู้ว่าหลี่ซูเจ่มีอะไรในใจ แต่หล่อนก็ถามอะไรมาก

ไม่ได้

แปปนึงพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ นอกจากอาหารที่ พวกหล่อนสั่งก็ยังมีซุปเห็ดมาเสิร์ฟ“นี่คือของขึ้นชื่อร้าน เรา ขอให้คุณผู้หญิงทั้งสองทานอย่างมีความสุขครับ”

ถังซินถามอย่างแปลกใจ”พวกเราไม่ได้สั่งซุปนะ เสิร์ฟ ผิดเปล่าคะ? ”

“ไม่ผิดครับ”พนักงานเสิร์ฟยิ้มเบาๆพร้อมบริการอย่าง ดี”พวกคุณคือแขกห้องเพรสซิเดนสูท นี่คือของขวัญ พิเศษที่มอบให้ทั้งสองครับ”

หลี่ซูเจ๋มองเขา”ให้ฟรีก็ดีค่ะ ห้องเพรสซิเดนสูทไม่ใช่

ถูกๆเลย”
ถังซินก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ

ซุปเห็ดอร่อยจริงๆ หอม ไม่เลี่ยนเลย

หลังชิมไปถังซินคิดว่าซุปนี้ไม่เหมือนเชฟของโรงแรม

ทํา รู้สึกเหมือนเป็นรสชาติที่บ้านท่า หล่อนแปลกใจมาก ถังซินขมวดคิ้วถามหลี่ซูเจ๋”เธอว่าเหมือนเชฟทำไหม?

“อา เป็นอะไรไป ไม่อร่อยเหรอ? ”

“ไม่ใช่”ถังซินส่ายหัว “รู้สึกว่ากินเข้าไปแล้วเหมือนไม่ใช่ เชฟทํา”

“เหรอ? “หลี่ซูเจ๋ชิมอีกรอบก็พูดออกมา “ฉันว่าก็ไม่ ต่างมากนะ หรือว่าเชฟเขาอาจจะสุดยอด? เรียกมาถาม ไหม! ‘

ถังซินยังไม่พูดอไร หลี่ซูเจ๋ ก็ยกมือเรียกพนักงานแล้ว บอกว่าอยากเห็นเชฟ

แปปนึง พนักงานก็พาผู้ชายท้วมหน่อยๆ ใส่ชุดทำ อาหารกับหมวกเข้ามาหาที่โต๊ะของถังซิน“นี่คือรอง หัวหน้าพ่อครัวที่ดูแลเรื่องซุปครับ”

รองหัวหน้าพ่อครัวบอกว่าเป็นคนเอเชีย ก่อนหน้านี้ก็ เรียนทำอาหารกับพ่อครัวที่ประเทศZมาเยอะมาก เลยทำ อาหารญี่ปุ่นกับอาหารจีนเก่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งซุปนี้

เห็นเขาอธิบายแบบนี้ ถังซินก็เลิกสงสัย
ตอนที่ถังซินกินซุป สายตาก็เหลือบไปเห็นดอกเคมีเลีย เสียบอยู่ในแจกันที่อยู่บนโต๊ะ สีสันสวยสดใสและกลิ่นหอ มอ่อนๆคล้ายกับเพิ่งเด็ด

“ดอกเคมีเลีย……หล่อนเห็นดอกนี้ก็นึกถึงหลินเฉิงจื่

มีแค่ชายคนนั้นที่ชอบดอกเคมีเลียมา

เขามานี่เหรอ?

ถังซินหมุนตัว สายตามองไปทั่วห้อง

ตอนบ่ายที่นี่แขกก็ไม่เยอะ มีพนักงานคนสองคนคอย เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม

หลี่ซูเจ๋ก็มองตามแล้วถามอย่างสงสัยว่า : “ซินซิน มอง

อะไร? ”

“ไม่มีอะไร”ถังซินตอบแล้วนั่งลงไปที่เดิม

หล่อนมองดอกเคมีเลียที่สวยสดใสนั่นแล้วหยิบมาดอก นึงไว้ในมือ รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

หลังจากหลินเฉิงจื่ออกไปอย่างรีบๆที่งานกุศลนั่น ก็ สองสามเดือนแล้วที่หล่อนไม่ได้เจอเขา แม้แต่นั่งเรือท่อง เที่ยวจะเจอกันเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แปลกจัง

เกิดอะไรขึ้นเปล่านะ?

หลังจากรองหัวหน้าพ่อครัวกลับมาที่ห้องครัวก็คุยกับผู้ชายที่ยืนมองอยู่ด้านนอกมานานแล้วว่า”คุณหานครับ ผมทำตามที่คุณบอกแล้ว คุณถังไม่สงสัยอะไรเลยครับ”

หลินเฉิงจี่ก็เอาเงินให้เขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน”รบกวน ด้วย”

“เกรงใจไปแล้วครับท่าน”รองหัวหน้าพ่อครัวรับมาอย่าง

รีบๆ

หลังจากรอหลินเฉิงจื่ออกไป เหล่าผู้ช่วยพ่อครัวก็เข้า มาพูดญี่ปุ่นกับเขาว่า “ผู้ชายคนนี้แปลกจัง ทำซุปให้เอง แต่ทำไมต้องปิดบังด้วย?

“คุณไม่เข้าใจ ผมก็ไม่เข้าใจ”รองหัวหน้าพ่อครัวพูด พลางคิดถึงหลินเฉิงจี่ที่เพิ่งจะทำซุป ทำๆไปแปๆก็ก้มตัว ลงไอ ผ้าเช็ดมือนั้นก็มีเลือด

เขาไม่เข้าใจจริงๆ

แขกคนนี้ป่วยอยู่ทำไมไม่พักรักษาตัวกลับมาทำซุปให้ คุณถัง

ทําไมไม่ให้หล่อนรู้นะ?

อาการของลู่เหวินซูไม่ค่อยหนัก เขาใช้ยาดีรักษา แผล ก็สมานไว วันถัดมาสีหน้าก็ดูดี

เขาอยากออกจากโรงพยาบาลแต่ถูกมู่เฉินหย่วนห้าม
มู่เฉินหย่วนให้เขาพักอีกสองสามวัน ทุกวันหมอก็เข้ามา เช็คร่างกาย เขากับวี่เหวินถึงผลัดกันเฝ้า ส่วนลู่เหวินซูก็ รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์มาก