บทที่ 300 ชื่อของแม่

จงเชิงติดต่อไปยังแผนกต้อนรับ เพื่อขอให้ส่งคนมา ทําความสะอาดห้อง ทั้งยังสั่งอาหารเย็นด้วย หลินเฉิงจื่ ฉีกเปิดจดหมาย และหยิบเอกสารสองสามแผ่นออกมา

เพราะฉีกไว้ใหญ่มาก รูปที่อยู่ข้างในนั้นจึงหล่นมา

หลินเฉิงจี๋กวาดสายตามอง บนรูปนั้นคือหญิงสาวชาว ตะวันออกที่สวยมากๆ ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้ม บางเบา ราวกับว่ากำลังจับมือกับใครอยู่ แต่อีกครึ่งหนึ่ง นั้นถูกตัดออกไป

เขาดูเสร็จก็วางทิ้งไว้บนโต๊ะ และกวาดสายตาอ่าน เอกสารต่อ

อ่านไปได้เพียงไม่กี่นาที หลินเฉิงจี่ก็เริ่มร้อนรน สีหน้า พลันเปลี่ยนไป เขารีบอ่านหน้าที่สอง ไม่รู้ว่าบนนั้นเขียน ไว้ว่าอะไร ดวงตาพลันหรี่แคบ ฝ่ามือสั่นเทา

เมื่ออ่านเนื้อหาหน้าที่สามจบ มือของเขาไม่สั่นแล้ว ใบหน้าคล้ายร้องคล้ายไม่ร้อง ดวงตาสีฟ้าของเขาจับจ้อง ไปที่กระดาษ โดยที่ดวงตานั้นว่างเปล่า

“แค่กๆ” เงียบไปเพียงไม่กี่อึดใจ เขาพลันไออย่าง รุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

จนลิ่มเลือดกระเซ็นออกมา

“คุณชาย” จงเซิงที่ได้ยินก็รีบเข้ามา เมื่อเห็นหลินเฉิงจีไอรุนแรงจนเลือดกระเซ็น ก็รีบเข้าห้องนอน ไปนำ กระเป๋ายาออกมา

เขารีบหยิบยาสองเม็ดขึ้นมา และยื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับ หลินเฉิงจี่

“เอาออกไป ฉันไม่กิน” หลินเฉิงจี่กล่าวอย่างกรุ่นโกรธ และปัดมือไปมา

ยาและถ้วยน้ำถูกกระแทกกับพื้น จงเชิงก็ตื่นกลัว

จงเซิงหยิบยาขึ้นมา และส่งน้ำให้กับเขาใหม่ ก่อนจะ กล่าวด้วยเสียงสั่นเทา “คุณชาย คุณบอกว่าจะให้ของ ขวัญกับคุณถังไม่ใช่หรือ หากไม่ทานยา คงจะอยู่ได้ไม่ ถึงสามเดือน”

เพียงคำว่า คุณถัง ก็สามารถหยุดหลินเฉิงจี้ได้ทันที เขา เหลือบสายตามองจงเซิง ก่อนจะรับแก้วน้ำและยาไปทาน

จงเซิงเผลอดูรูปบนโต๊ะอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นผู้หญิงที่ สวยมาก ราวกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่นึกอย่างไรก็นึก ไม่ออก

เมื่อเห็นเอกสารในมือของหลินเฉิงจี๋ ก็เดาได้ว่าที่อาการ ของเขากำเริบคงเป็นเพราะจดหมายฉบับนี้

จงเซิงอยากจะถามว่านี่คือจดหมายอะไร แต่ไม่รู้ว่าควร เริ่มถามอย่างไร หลินเฉิงจี้จ้องรูปภาพบนโต๊ะ ก่อนจะ กล่าวเสียงแผ่ว “จงเซิง รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
จงเชิงส่ายหน้า “ไม่รู้ แต่ว่าสวยมากครับ”

“แม่ของฉันเอง”

“อะไรนะครับ” จงเซิงตื่นตะลึง และหันมองรูปภาพอีก ครั้ง

ถึงเพิ่งจะนึกได้ ครั้งแรกที่เขาเข้าไปในห้องหนังสือของ คุณท่าน กำแพงทางด้านขวานั้นมีรูปน้ำมันของผู้หญิงคน หนึ่งอยู่ แต่ใส่ชุดแต่งงาน แต่รูปร่างหน้าตานั้นคือคนคน เดียวกันเป็นแน่

ครานั้นเขาเห็นสายตาของคุณท่านที่มองอย่างอ่อนโยน “นี่คือแม่ของColbert สวยใช่ไหม”

แต่เดิมนั้นคือแม่ของหลินเฉิงจี๋นั่นเอง

“ใช่” หลินเฉิงจี๋หัวเราะ แต่ท่าทางนั้นว่างเปล่า ริมฝีปาก เอ่ยขึ้นเสียงผะแผ่ว “ไม่แปลกใจที่เขาต้องการพาMaki Momoiมาไว้ข้างกายฉัน เขารู้เรื่องนี้นานแล้ว”

จงเซิงไม่เข้าใจจึงได้เอ่ยถาม “คุณชายหมายถึงอะไร หรือครับ”

หลินเฉิงจี่ไม่ได้ตอบกลับ แต่ส่งเอกสารเหล่านั้นให้เขา อ่าน เขามองรูปนั้นด้วยรอยยิ้มรังเกียจ ก่อนจะส่งให้กับ จงเซิง

จงเชิงรับมันไว้ เมื่อเห็นผู้หญิงบนรูปก็ชะงักไปในทันที
“นี่คือคุณแม่ของคุณMaki Momoiใช่ไหมครับ” เขาทั้ง กล่าว ทั้งเงยขึ้นไปมองหลินเฉิงจี๋ ถึงได้เห็นว่าท่าทางของ หลินเฉิงจี่ตอนนี้นั้นย่ำแย่ขนาดไหน “ทำไมคุณท่านถึงส่ง รูปนี้มาให้คุณกัน”

“ไม่ใช่จากพ่อของฉัน” น้ำเสียงของหลินเฉิงจี๋เบาจน แทบไม่ได้ยิน

เขานอนราบไปกันโซฟา คลี่ปลายนิ้วออก จนรูปในมือ ของเขาตกลงไปที่พื้น จงเซิงจึงหยิบมันขึ้นมา

จงเซ็งเปิดรูปทีละภาพ ท่าทางกังวลใจในคราแรก แปร เปลี่ยนไปเป็นเหลือเชื่อในตอนท้าย ก่อนจะดูรูปที่สามอยู่ สิบกว่ารอบ ในใจนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

“แท้จริงแล้วคุณหญิงหลบหนีออกมาจากกองเพลิงได้ ได้ถูกช่วยไว้ตอนที่อยู่ข้างทาง เมื่อฟื้นขึ้นมาพบว่าความ จำเสื่อม และโมมอยคางผิงก็พากลับญี่ปุ่น… พวกเขา แต่งงาน มีลูกด้วยกัน… Maki Momoiคือน้องสาวร่วมแม่ ต่างพ่อของคุณชาย…”

“พี่ชายของฉันนี่เก่งจริงๆ” หลินเฉิงจี่มองโคมไฟระย้า บนเพดาน กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เขาคงกำลังรอ คอยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรตอนที่ได้รู้เรื่องนี้เป็นแน่”

จงเซิงเอ่ยห้ามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณชาย คุณ ชายไซเลส์ต้องการนำเรื่องนี้มาทำร้ายคุณ คุณอย่าได้ ไปตามแผนของเขา แม้ว่าMaki Momoiจะเป็นน้องสาว ของคุณก็ตาม”
หลินเฉิง หัวเราะ “ในสายตาของเธอมีเพียงพี่ชายของ ฉันเท่านั้น ให้ตายแทนเขายังได้ ไม่มีจิตสำนึกมาเนิ่นนาน แล้ว ฉันไม่ต้องให้ความเมตตากับเธอหรอก”

“หากเป็นคุณหญิง ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้” จงเซิงรู้ว่าเขา กำลังคิดอะไร เขาได้อ่านเนื้อหาของจดหมายแล้ว จึง เอ่ยอย่างร้อนรน “คุณชายไซเลส์เกลียดคุณชายกับคุณ หญิงเข้ากระดูกดำ เพราะการฆ่าตัวตายของอีเว็ตต์”

“เขาบอกว่าได้ให้หมอเอาก้อนเลือดในสมองของคุณ หญิงออกแล้ว เพื่อคุณหญิงจึงกลับมาจดจำได้อีกครั้ง และจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับคุณหญิง เพื่อต้องการแก้แค้น คุณชายกับคุณหญิง”

“คุณชาย อย่าไปหาคุณหญิงที่เมืองหนานเฉิงตามคำ เขาบอกเลยครับ” จงเชิงเอ่ยห้าม “ไซเลส์คงไปเตรียม การที่นั่นนานแล้ว หากคุณไป ก็เท่ากับตกลงไปในกับ ดัก”

“จงเซิง นั่นแม่ของฉัน” หลินเฉิงจี๋กล่าว “ตั้งแต่เกิดมาฉัน ยังไม่เคยพบท่าน เรื่องเกี่ยวกับแม่ ก็รู้เพียงจากปากของ พ่อเท่านั้น”

เขาหลับตาลง นึกไปถึงข้อความที่แม่เขียน ดวงตาที่ แสนอบอุ่นเหล่านั้น “ไม่ว่าท่านจะเปลี่ยนไปเช่นไร ดวงตา คู่นั้นยังต้องอบอุ่นเช่นเดิม เธอได้เห็นฉันที่เติบโต จะต้อง ดีใจแน่”

“คุณชาย…”
“ทําตามความต้องการของเขา เขาทำให้ฉันได้พบแม่ ฉันจะปล่อยวางอำนาจสืบทอดอเล็กซ์เลียร์ทันที” หลิน เฉิง ตัดบทเขา “เตรียมสัญญาซะ”

จงเชิงขมกรามแน่น “คุณชาย คุณหญิงจากไปยี่สิบปี แล้วนะครับ คุณให้ท่านจากไปทั้งอย่างนั้นไม่ได้หรือครับ คุณปล่อยวางอเล็กซ์เลียร์ แล้วคุณถังซินจะทำอย่างไร ล่ะครับ แผนของคุณล่ะครับ”

“อเล็กซ์เลียร์ไม่ใช่ทุกสิ่งของฉัน” หลินเฉิงจี่กล่าว คิ้ว ขมวดคลายปม “เรื่องของยินยินได้เตรียมไว้พร้อมแล้ว เมื่อถึงเวลานายไปหาMrs.Will เขาจะบอกเองว่าต้องทํา อย่างไร”

“คุณชายมั่นใจที่จะไปหาคุณหญิงแล้วใช่ไหมครับ”

“ฉันมั่นใจ”

จงเซิงรู้ว่าห้ามไม่ได้ ก็ถอนหายใจเบาๆ และไปเตรียม สัญญาทันที

หลินเฉิงจี๋นำสองรูปมาเปรียบเทียบกัน

รูปลักษณ์ภายนอกของหญิงสาวในทั้งสองรูปอาจจะไม่ เหมือนกัน แต่ดวงตานั้นเหมือนกัน เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ อ่อนโยน ปลายนิ้วของเขาลูบไปตามรูปภาพ ในใจเต็มไป ด้วยการตั้งตาคอย

เกิดมาโดยไม่มีแม่คอยอยู่เคียงข้าง เขาเสียใจไปยี่สิบ กว่าปี ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ ต่อให้ต้องเสียไปเท่าไหร่ เขาก็ต้องพบกับแม่ให้ได้

เขาอยากแนะนำถังซินให้แม่รู้จัก บอกแม่ ว่านี่คือผู้หญิง ที่เขารักมากที่สุด

เพราะเธอ ชีวิตของเขาถึงได้สดใสขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นาน จงเซิงก็หยิบไอแพดขึ้นมา ก่อนจะ ส่งให้กับหลินเฉิงจี๋ ไม่ทันระวังจนรูปภาพบนโต๊ะตกลงมา อีกรอบ จนรูปภาพถูกพลิกกลับ

หลินเฉิงจี๋หยิบมันขึ้นมา ถึงได้เห็นว่าที่มุมด้านหลังนั้นมี ตัวอักษรเล็กๆ เขียนไว้อยู่

ภรรยาที่รักของฉัน ชิวเสี่ยวอี้

“นี่คือชื่อของแม่หรือ” หลินเฉิงจี่พึมพำ

“ใช่ครับ ผมได้ยินมาจากคุณท่าน แต่คนใช้ในบ้านต่าง เรียกท่านว่า คุณหญิงทามา” จงเชิงกล่าว “หลังจากที่คุณ หญิงสูญเสียความทรงจำและได้แต่งงานใหม่กับโมมอย คางผิงที่ญี่ปุ่น ด้วยนามสกุลแล้ว จึงได้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น โมมอยอี้”