บทที่ 102 ความโชคดีทั้งชีวิตคงใช้หมดครั้งนี้แหละ

ขณะที่ถังซนตื่นขึ้นมายังรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ท้องน้อย ก็รู้สึกหน่วง ๆ เหมือนจะเป็นประจำเดือน เธอนวดหัว แล้วเปลี่ยนเสื้อเข้าไปล้างหน้าล้างตัวในห้องน้ำ

เพิ่งจะออกจากห้องนอนก็สังเกตุเห็นว่าห้องครัวมี ความเคลื่อนไหว เหมือนจะเป็นหลี่ซูเจ๋กำลังทำอะไรอยู่ สักอย่าง

“มันต้องอย่างงี้ สาวน้อย อาหารเช้าก็ทําเป็นหรอจ๊ะ กับข้าวและข้าวต้มที่วางอยู่บนโต๊ะน่าจะเป็นฝีมือของ หลี่ซูเจ๋ เธอพูดอวยแม่ครัวแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

หลี่ซูเจ๋กําลังเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมซาลาเปา ในมือ มอย่างภูมิใจ “ก็ใช่หนะสิ ถึงแม้ผัดกับข้าวฉันทํา ไม่เป็น แต่ว่าโจ๊กหนะยังพอทำได้ ลองชิมซาลาเปา ลี้ เมื่อวานฉันเพิ่งไปซื้อมาจากซุปเปอร์ฯ

เมื่อคืนเธอไปซุปเปอร์หรอ” ถังซินซะงักแล้วถามเธอ แล้วค่อยไปรับฉันที่ร้านเหมยจวงหรือยังไง

“ประธานมู่ต่างหากส่งเธอกลับมา ทันใดนั้น ถึงขนเพิ่งจะนึกภาพเมื่อคืนได้ เหมือนเธอ กำลังนั่งระหลี่ซูเจ่มารับแล้วคุณชายมู่มาหา ทั้งสองคุย กันได้ไม่นาน คุณชายก็บอกว่าจะส่งเธอกลับ

แล้วเธอก็จําอะไรไม่ได้แล้ว……

สรุปว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงหมดหรอเนี่ย….. “ถังชิ นคีบซาลาเปาไว้ลังเลอยู่ว่าควรกินหรือไม่ ลนลานจน ทําตัวไม่ถูก “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไม่น่าดื่มเยอะเลย น่า อายชะมัด”

คุณชาย ต้องส่งเธอกลับบ้านเวลาเมาทุกครั้ง เขาจะ คิดว่าเธอกำลังใช้มารยาหญิงอยู่หรือเปล่านะ

“อายอะไรหละ ประธานมูไม่ได้โกรธอะไรหนี” หลี่ซู เจ๊พูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย น้ำเสียงดูมีเลศนัย ประจํา เดือนเธอหนะติดอยู่บนเสื้อประธานมูเต็มไปหมด แถม เขายังยอมพาเธอเข้าไปในห้องน้ำซะอีก โถ ๆๆ”

“ถังขนขยี้หัวคิ้วด้วยท่าทางเงอะงะ น่าอายไปถึง ดาวอังคารเลยจริง ๆ เธอไม่กล้านึกถึงภาพสุดสะเทือน ใจเมื่อคืนเลย หลังจากนี้เธอจะกล้ามองหน้าเขาได้ อย่างไร ตอนที่ไปบริษัทหลังกินข้าวเสร็จ เธอยังทำตัวไม่ถูก

อยู่ดี

หลี่ซูเจ่ทําตัวเหมือนโทรโข่ง พูดแจ๊ะอยู่ข้าง ๆ ไม่ หยุด “แหม่ เธอก็อย่าท่าตัวแปลกไป ฉันว่าประธานมู่พา เธอกลับมาบ้านด้วยตัวเองก็น่าจะรู้สึกอะไรกับเธอส ถ้า เกิดว่าพวกเธอ…..

“ไม่มีถ้าเกิดอะไรทั้งนั้น ถังซีนแทรกพูดขึ้นมา ด้วย ความที่บนรถมีคนเยอะ เธอเลยกดเสียงต่ำลง “นั่นเป็น อาของมู่หยางซิวนะ “อาหนะเข้าใจมั้ย

“เธอหย่ากับ หยางซิวไปเป็นชาติแล้ว ไม่มีใครบอก ว่าหย่ากับหลานแล้วห้ามคบหากับอาเขาหนี

“ไหนเมื่อก่อนเธอบอกว่าประธานมูไม่ดีไง” ถังซิน ชำเลืองดามองเธอ “เห็นว่าดวงกินคู่ ต้องอายุสามสิบ กว่าถึงจะแต่งงานได้ ทำไม เธออยากให้ประธานมู่มา กินดวงจันทรอ”

หลี่ซูเจ๊ตบบ่าเธอเบา ๆ หัวเราะอย่างชอบใจ “ก็ใช่นะ ฉันแค่อยากให้เธอไปลองคบหาดูใจกับประธานดูได้ อีกอย่างเธอสองคนดูหน้าตาสมพงษ์กันอยู่นะจ๊ะ คําพูดเลอะเทอะพวกนี้ถังซินฟังแล้วปวดหัวนมา ทันที ก็เลยไม่สนใจดีกว่า เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา ดูเวลา เห็นว่ามีข้อความ WeChat เด้งขึ้นมาหลาย ข้อความ เกี่ยวกับถูกรางวัลอะไรนี่แหละ

ดัง นกดเข้าไปในข้อความ เพิ่งจะเห็นว่าเป็นแอคเคา ททางการของ BC เมนชั่นถึงเธอ

สรุปว่าเป็นกิจกรรม งโชคของ BC เมื่อสามวันก่อน หลี่ซูเจเอาโทรศัพท์เธอไปโพสต์อย่างดื้อ ๆ ตอนนี้ กลับถูกรางวัลขึ้นมาเฉยเลย WeChat BC ให้เธอไปรับ รถที่ร้านภายในวันทําการ 15 วัน

“ถูกจริง ๆ ด้วยวุ้ย” ถังซินตั้งใจดูตั้งสามรอบ มั่นใจว่า เป็น ID ของตัวเองจริง ๆ ถูกรางวัลรถแล้วจริงสินะ เธอ ยื่นโทรศัพท์ให้หลี่ซูเจ๋ “รถ

“รถอะไรหนะ” หลี่ซูเจ๋ท่าทางสงสัย ชาเลืองมอง โทรศัพท์เธอแล้วชะงักชั่วขณะ จากนั้นตบบ่าถัง นรัว ๆ เหมือนยังตั้งสติไม่ครบ “เยสสส ถูกรางวัลจริง ๆ ด้วย!”

ถังขินแซว “ความโชคดีของเธอทั้งชีวิตคงจะใช้หมด ครั้งนี้แหละ”

“ซินซินเธอ ตัวนำโชคชัด ๆ ” หลี่ซูเจ๋เก็บความตื่นเต้น ในใจไม่ได้แทบจะกรี๊ดออกมา “เธอมีใบขับขี่มั้ย ทีหลัง เราก็ไม่ต้องนั่งรถไฟฟ้าแล้ว ”

“ไอมีหนะมี แต่รถไม่ขายหรอ” ถังซินพูด “ถึงฉันจะ ถูกรางวัลแด่เธอเป็นคนรีโพสต์ ยังไงก็เป็นรางวัลของ เธอล”

หลี่ซูเจ๋ผายมือ ชางมันเถอะ ถูกรางวัลก็ดีแล้ว ส่วน รถหนะไม่ขายหรอกเนอะ ยังไงเธอก็มีใบขับขี่ ทีหลัง พวกเราก็ขับรถไปทํางานกัน เบียดรถไฟฟ้ามันเหนื่อย เหลือเกิน”

เห็นเธอพูดแบบนี้ ถังซินยิ้มแล้วพยักหน้าให้

พอมาถึงบริษัท เพิ่งจะก้าวเข้าออฟฟิศถังชินก็ชนกับ เจียงจิ้ง คนที่ถูกชนถอยหลังไปสองก้าว เห็นว่าเป็นเธอ ปุ้บ หน้าเปลี่ยนไปทันที เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง

ถัง นนทักทาย “พี่เจียง”

เจียงจึงมองเธอแว๊บหนึ่งแล้วเดินผ่านเธอไปอย่างไม่ แยแส

ถังซันก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง ขนาดเธอเปลี่ยนที่นั่งแล้ว แต่เหมือนหลินเฉิงยังวน เรียบไม่ไปไหน ดอกคามิเลียอ่อนหวานยังคงวางอยู่บน โตะ กลิ่นหอมโชยมา

เธอขยี้หัวคิ้วตัวเองเบา ๆ

“ถังซีน อย่าลืมไปประชุมที่ห้องประชุมผู้บริหารระดับ สูงตอนสิบโมงนะ” เพื่อนร่วมงานหมุนเก้าอี้หันมาบอก เธอ

ถังขินถามด้วยความสงสัย “ประชุมผู้บริหารระดับสูง แล้วฉันไปทําไมหละ

“ไม่ทราบจะ เมื่อกี้ฉันเห็นบนอีเมลบริษัท บนนั้นมีชื่อ ของเธอ” เพื่อนร่วมงานส่งรูปครอปที่เซฟเอาไว้ให้เธอดู กระซิบเบา ๆ “แต่ว่าอีเมลนั้นโดนพี่เจียงลบไปแล้ว เธอ อย่าลืมไปหละ แต่ถ้าพี่เจียงถามขึ้นอย่าบอกว่าฉันบอก แล้วกัน”

ถังซันเหลือบไปมองรูปที่ครอปนั่น มั่นใจว่าเป็นอีเมล ของบริษัทที่ส่งมาเมื่อสิบนาทีที่แล้ว เธอเองก็ไม่ได้โง่ พอจะรู้ว่าทำไมเพื่อนร่วมงานถึง จะบอกเธอเรื่องอีเมล คงจะคิดว่าเธอจะโดนเรียกตัวไป ประชุม และอาจจะกลายเป็นหัวหน้าภาคคนใหม่ อยาก จะเสนอหน้าทําดีต่อหน้าเธอนแหละ

“โอเค ขอบคุณนะจ๊ะ

ถังซัมจัดการเอกสารไปหน่อย เพิ่งจะลุกจากที่เพื่อไป ห้องประชุมผู้บริหารระดับสูงตอนเก้าโมงสี่สิบ

ห้องประชุมที่อยู่ชั้นบนสุด นอกจากพวกหุ้นส่วนกับ บอร์ดบริหารแล้ว คนจากแผนกอื่นต้องไปประชุมกันที่ ห้องประชุมข้างล่าง หรือว่าแผนกของตัวเอง หนึ่งคือ เข้ามาไม่ได้ สองคือต้องมีคีย์การ์ดพิเศษ

ถังซีนเพิ่งจะออกจากลิฟต์ ก็มีคนจากแผนกเลขามา ต้อนรับพาเธอเข้าไปที่ห้องประชุม เลขาหยิบคีย์การ์ด ออกมาแล้วรูดตรงเครื่องสแกนข้าง ๆ

ประตูห้องประชุมเพิ่งเปิดออก กลิ่นหอมของจันทร์ เทคโชยมา ห้องขนาดใหญ่หลายตารางเมตรมีโต๊ะ ประชุมอันกว้างใหญ่วางอยู่ตรงกลาง เก้าอี้จัดเรียงเป็น แถวตั้งแต่ข้างบนลงมาเรื่อย ๆ บนโต๊ะมีสมุดโน๊ตและ สปีคเกอร์โฟน ส่วนบนผนังมีผ้าใบโปรเจคเตอร์สกรีน หรูหราที่เกือบจะโปร่งใส ทั้งห้องประชุมตกแต่งด้วย โทนเทาขาวเป็นหลัก มินิมอลแต่โมเดิร์น

ถังบินแอบตกใจเบา ๆ

เวลาที่เธอไปทํางานนอกสถานที่ได้มีโอกาสเข้าไป ห้องประชุมของพาร์ทเนอร์ ที่ผ่านมาเธอก็เข้าห้อง ประชุมต่าง ๆ ไปไม่น้อย แต่ไม่มีที่ไหนเทียบเทียม เท่ากับของ ซื่อได้เลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้เข้ามาที่ห้องประชุม ระดับสูงของ ขอ

มิน่าทุกคนอยากไล่สูงขึ้น ของที่อยู่ชั้นล่างกับชั้นสูง แตกต่างกันราวกับดินฟ้า มีระดับและมาตรฐานสูงกว่า คุณอาจจะดื่ม กับบรรยากาศเหล่านั้นจนไม่สามารถ ทนทานกับกลิ่นของระดับล่างได้อีกต่อไป

ก่อนที่ถังซินจะเข้ามา มีคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะประชุมแล้ว ไม่น้อย เลี้ยงจิ้งนั่งอยู่ที่มุมขวาล่างของโต๊ะประชุม กําลังหันไปคุยกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม มารยา

พอเธอเดินก้าวเข้ามา ไม่เพียงแต่ทำให้คนอื่นภายใน ห้องมองเป็นสายตาเดียวกัน แถมเจียงจิ้งก็เห็นเหมือน กัน สายตาบ่งบอกถึงความเหลือเชื่อ เหมือนกําลังนัก ย้อนไปว่าตัวเอง บอีเมลแล้วทำไมนางถังขินยังโผล่ หน้ามาที่นี่ได้

ถังขนหันไปถามเลขา พาเธอเข้ามา ไม่ทราบว่านั่ง ตรงไหนก็ได้หรือว่ามีที่เจาะจงคะ”

คุณถึงคะ ทีของคุณอยู่ตรงนั้นค่ะ

เลขา ไปทางที่นั่งของถังซีน เธอขอบคุณแล้วเดิน ตรงเข้าไปตรงข้ามของเจียงจิ้ง ตึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่ง ลง เก้าอี้นั่นเป็นเก้าอี้ถัก สบายอย่างยิ่ง แถมยังมีกลิ่น หอมของไม้เบา ๆ อีกด้วย