ตอนที่87 บททดสอบความเป็นพ่อ

เรียกมานานหลายปีแล้ว อยู่ๆทำไมถึงเปลี่ยน “พี่บอกว่า แม่แต่งงานแล้ว พวกเราก็มีพ่อใหม่แล้ว ถึง แม้ว่าพ่อใหม่จะไม่ใช่พ่อของพวกเราเป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่พี่บอกว่าไม่ควรทำให้พ่อเลี้ยงเข้าใจผิด ดังนั้น ต่อ ไปพวกเราก็จะมีแค่พ่อใหม่ ไม่มีพ่อเลี้ยงอีกแล้ว” ถัง จื่ออธิบายให้เป็นลั่วนิ่งฟังอย่างชัดถ้อยชัดคำ

เงินลั่วเฉิง ”

เด็กโม่ของบ้านเธอคิดมากเกินไปแล้วกระมัง มีพ่อใหม่ เลยเรียกพ่อเลี้ยงไม่ได้แล้ว เรื่องนี้ถ้าหากว่า รุ่นพี่ได้ยินล่ะก็ ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะรู้สึกอย่างไร ตอนที่เด็กโม่บอกว่ากลัวเย่ชื่อเฉินเข้าใจผิด เข้าใจผิด อะไร

เธอและเย่ชื่อเฉินแค่แต่งงานกันตามข้อตกลง อย่าง มากอีกปีหนึ่งก็คงจะหย่ากัน ใจจริงเธอไม่ได้ห่วงว่า เยซื้อเฉินจะเข้าใจผิดอะไร

แต่ว่า ถ้าหากว่าเย่ชื่อเฉินคือผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนจริงๆ ล่ะก็ นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“มานี้ หนูไม่คุยกับแม่แล้ว หนูจะไปโรงเรียนกับพี่แล้ว” เสียงถังจื่อซีดังแว่วเข้ามาอีกครั้ง สะกดกั้นความคิด ของเวินลั่วเฉิง

“โอเค” เงินลั่วฉิงตอบเบาๆ เธอขำจนควบคุมตัวเองไม่ ได้จนต้องหัวเราะออกมา จากนั้นทางนั้นก็วางสายไปเงินลั่วชิงมองไปยังโทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางไป นัยน์ตาสั่น ไหว เยซื้อเฉินคือผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนจริงรึเปล่า เป็นเขาใช้รึเปล่า

เงินลั่วชิงรู้สึกว่าเรื่องนี้ เธอต้องตรวจสอบให้แน่ชัด ขอ เพียงตรวจสอบแน่ชัดแล้ว เธอจะได้รู้ว่าเธอจะเอา อย่างไรต่อไป

แน่นอน ว่าตอนนี้เธอคงจะสืบเรื่องเมื่อห้าปีก่อนตรงๆ ไม่ได้

นัยน์ตาเป็นลั่วนิ่งเปลี่ยนไป อยู่ๆเธอก็เห็นผมสั้นติดอยู่ ที่หวี ดวงตาเธอส่องเป็นประกายขึ้นมาในบัดดล นี่เป็นหวีของเธอ ทุกครั้งที่เธอใช้เสร็จก็มักจะทำความ สะอาดให้เรียบร้อย จะไม่ทิ้งเส้นผมเอาไว้ อีกอย่างผมของเธอไม่มีทางสั้นขนาดนี้ ดังนั้นผมสั้นนี่

จะต้องเป็นของอยู่ซื้อเฉินแน่

ตอนนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ง่ายมาก วิธีที่ตรงไปตรงมา นั่นก็คือ

นำผมของเย่ซื้อเฉินไปพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกกับเด็ก

สองคนนั่น

ซื้อเฉินใช่ผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนรึเปล่า รอแค่ผลออกมา เรื่องทุกอย่างก็กระจ่าง

เวินลั่วฉิงไม่อยากคาดเดาโดยไม่แน่ชัดอีกต่อไป เงินลั่วฉิงลอบถอนหายใจ เธอค่อยๆยื่นมือออก หยิบ หวีข้างหน้าขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะว่าตื่นเต้น มือเธอ จึงสั่นอยู่เล็กน้อย

“ว่าไง คุยโทรศัพท์เสร็จรึยัง” และในขณะนั้น ที่นอก ห้องน้ำ เสียงเย่ซือเฉินก็ดังแว่วมา เวินลั่วฉิงตกใจผงะ เกือบทำหวีในมือตกลงบนพื้นจากนั้น เปซื้อเฉินก็เปิดประตูห้องน้ำออก

เวินลั่วฉิงจัดแจงแอบซ่อนหวีเอาไว้ ตอนนี้เย่ซือเฉินอยู่

ที่นอกประตู คอยจ้องเธออยู่

เป็นลั่วฉิงถอนหายใจอีกครั้ง หลังจากนั้นเธอจึงหยิบหวี ขึ้นมาทำท่าจะแปรงไปที่ผมตัวเอง

“คุยเสร็จแล้ว เมื่อครู่ฉันลงไปข้างล่างยังไม่ทันได้ล้าง หน้า ก็เลยจะทำซะหน่อย” เงินลั่งนิ่งกลอกตา มองไป ทางเขา ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ

ใจก็รู้สึกผิด แต่ก็ไม่กล้าแสดงความผิดปกติใดบนใน

หน้า

เยซื้อเฉินจ้องเธอ และไม่ได้พูดอะไร เวินลั่วฉิงแสร้ง ทำแปรงผมต่อไป ก่อนจะวางหวีไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง “ไป เราลงไปทานอาหารเช้ากัน” อาจเป็นเพราะว่า เวินลั่วฉิง “รู้สึกผิด” ตอนเย่ซือเฉินอยู่ที่นี่ เธอก็มักจะ รู้สึกเป็นห่วงเขา

เป็นลั่วนิ่งเปิดประตูออก ยังไม่ถึงชั้นล่าง เธอก็เห็นควัน ดำลอยออกมาจากในห้องครัว แน่นอน ว่ายังมีกลิ่น ไหม้อีกด้วย

“ไข่ของฉัน” เวินลั่วฉิงตกใจ ก่อนหน้านี้เธอเจียวไข่อยู่ เธอรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไป และลืมปิดเตา

เงินลั่วชิงรีบลงมาชั้นล่าง และพุ่งไปยังห้องครัว ใน กระทะ ไข่ดาวของเธอได้กลายเป็นไข่ดำเกรียม ริม ฝีปากเธอกระตุก โชคดีที่กระทะยังไม่ไหม้ เธอรีบปิด ไฟในทันที

เยื้อเฉินมองเธอ สายตาเคร่งเครียด ตอนที่เธอขึ้นไป ข้างบนนั้นรีบขนาดนั้นเลยรึ ขนาดเตาก็ยังลืมปิดทำไมเมื่อครู่เธอถึงต้องรีบขึ้นไปข้างบนขนาดนั้นด้วย

ล่ะ

ตามเหตุตามผลแล้ว เธอก็ไม่น่าจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ จากในครัว ต่อให้ได้ยิน ก็คงไม่น่ารีบออกจากครัวมาก

ขนาดนี้

ตอนที่เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ เขาออกมาจาก ห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาดู ก็ยังไม่ทันได้รับสาย เธอก็โผล่เข้ามาแล้ว

ดังนั้นเธอ…

“เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่อีกรอบนะ รอสักครู่” เวินลั่วฉิง

จัดการเทถ่านดำไหม้ออกจากกระทะ และเตรียมที่จะ ตาเยซื้อเฉินเป็นประกาย พอคิดที่จะพูด ณ ตอนนั้น โทรศัพท์ ก็มีเสียงเตือนข้อความเข้ามาใหม่ นั่นเป็น

ทำใหม่อีกครั้ง

เขา

เสียงที่เขาตั้งไว้สำหรับข้อความพิเศษ ดังนั้น เมื่อได้ยินเสียงเตือนข้อความเข้า เย่ซื้อเฉินจึง ได้รู้ว่าเป็นอีเมล์ที่ส่งมาจากประเทศM น่าจะเป็นผล จากการสืบสวนทางนั้น

“ไม่ต้องทำแล้ว ออกไปหาอะไรทานกันดีกว่า ผมต้อง

แวะไปที่บริษัทหน่อย” เย่ซือเฉินไม่ได้เข้าไปอ่าน ดวงตาทั้งคู่จับจ้องเธอ มีความผิดปกติเล็กน้อยซ่อนอยู่ ในแววตา เขาคิด หรือว่า ความจริงทุกอย่างจะถูกเปิดเผยแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นคุณไปบริษัทเถอะ ฉันทำทานเองก็แล้ว กัน” เงินลั่วฉิงยิ้มให้เขาด้วยความเข้าอกเข้าใจ ตอนนี้ เธอหวังว่าเขาจะรีบออกไปซะทีเป้ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร เขาแค่พยักหน้าและจากไป หลังจากเยซื้อเฉินไปแล้ว เวินลั่วฉิงก็ยังไม่ได้ขึ้นชั้นบน เลย เธอทำอาหารเช้าใหม่อีกครั้ง ทานอาหารเช้าเสร็จ ถึงได้ขึ้นไปชั้นบน

หลังจากเข้าไปในห้องนอน เธอก็ปิดประตู และรีบตรง เข้าห้องน้ำไป หวีเล่มนั้นวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ตอน นี้บนหวีมีผมอยู่เส้นหนึ่ง น่าจะเป็นตอนที่เธอหวีและทิ้ง ผมติดเอาไว้

แต่ว่า ผมเส้นสั้นนั้นก็ยังอยู่

เป็นลั่วนิ่งดึงผมเส้นสั้นนั้นออกมา เธอเห็นว่ามีรากผม ติดมาด้วย น่าจะนำมาใช้ทดสอบความเป็นพ่อลูกได้ เป็นลั่วนิ่งค่อยๆบรรจุเก็บผมเส้นนั้นด้วยความ ระมัดระวัง

เวินลั่วฉิงไม่กล้าที่จะไปตรวจโดยตรงที่โรงพยาบาล เมืองA หนึ่งก็คือ เธอกลัวเย่ซือเฉินรู้เข้า สองก็คือ เธอ กลัวว่าจะส่งผลไม่ดีต่อเด็กน้อยทั้งสองคน

เธอคิดถึงเรื่องมู่หรงด้วหยาง เธอจำได้ว่ามู่หรงด้วหยาง

อยู่ที่ศูนย์ตรวจที่เมือง A

เงินลั่วชิงหาเบอร์โทรของมู่หรงด้วยหยาง เธอกด หมายเลขไป โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง ทางนั้นก็มีคนรับ

“น้องลั่วฉิง คิดถึงพี่หรอ” พอโทรศัพท์มีคนรับ เสียง หัวเราะคิกคักของชายหนุ่มทางนั้นก็ดังขึ้นมา “พี่อยู่ที่ไหน” สำหรับความหยาบคายของเขา เวินลั่วฉิง ชินเสียแล้ว

“พี่อยู่ที่เมืองA น้องลั่วนิ่งอยากจะ..” เสียงหัวเราะขอ งมู่หรงด้วหยางยิ่งกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม
“อยู่ที่ศูนย์ตรวจของเมือง Aร” เวินลั่วฉิงไม่พูดไร้สาระ กับเขา เธอตรงเข้าเรื่องทันที “อื้อ ทำไมรี น้องลั่วนิ่งอยากจะตรวจอะไร” คราวนี้มู่ห

รงด้วหยางไม่หยอกล้อกับเธออีกต่อไป มู่หรงด้วหยาง เข้าใจเงินลั่วชิง เมื่อเธอเอ่ยถึงเรื่องศูนย์ตรวจ แน่นอน ว่าเธอต้องอยากตรวจอะไรแน่

จะว่าไปก็ตลกดี เรื่องนี้จะทำคลุมเครือกับมู่หรงด้ว หยางไม่ได้เด็ดขาด

“ฉันต้องการทดสอบความเป็นพ่อลูก ฉันอยากจะเอา ของบางอย่างให้พี่ พี่ช่วยฉันตรวจด้วยตัวเองนะ” เงินลั่วชิงได้ยินว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ศูนย์ตรวจ เธอก็ลอบ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก