ตอนที่85 โทรศัพท์จากลูกน้อย!

อยู่ๆคุณชายห้าฉิงก็รู้สึกเหมือนมีมีดเป็นพันเล่ม

ทิ่มแทงมายังร่าง

เขารี พูดอะไรผิดไปอีกแล้วล่ะ

ว่าสายตาพี่สามน่ากลัวแล้วนะ พอมาพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ยัง จะมองเขาแบบนี้อีกทำไม

ขณะที่เห็นว่าถังหลินเบนสายตาไปมองคุณชายห้าฉิง คุณชายสามเย่ก็ค่อยๆลดสายตาลง

“เมียผมรออยู่น่ะ งั้นผมกลับก่อนนะ” ครู่ถัดไปคุณชาย สามเย่ก็หายลับไปจากสายตาอย่างว่องไว เขามองถัง หลินปราดหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้น และพุ่งตรงออกไป “พี่สาม แบบนี้มันใช่หรอ พี่เพิ่งจะมาถึงก็จะไปแล้ว

หรอ” คุณชายห้าฉิงอึ้งไป นี่มันอะไรกัน พี่สามเพิ่งจะ มาถึง นั่งลงกันยังไม่ทันร้อนก็จะกลับแล้วหรอ

ไม่สิ ที่พี่สามแต่งงานกับเวินลั่วฉิงเดิมก็เพื่อ วัตถุประสงค์อื่น ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าพี่สามจริงจังกับ เรื่องนี้ล่ะ

เย่ซื้อเฉินไม่ได้ใส่ใจเขา เขาตรงไปที่ประตู และเดิน ออกไป

ถังหลินก็ลุกขึ้นจากไป คุณชายห้าฉิงอดถอนใจไม่ได้ กลางดึกเช่นนี้ เขาวิ่งมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา แต่ ปรากฏว่าพวกเขาทั้งคู่กลับไปเสีย ทิ้งเขาไว้ที่นี่คน เดียว

เขาโมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรอีก! ทำไมเขาต้องชวยอย่างนี้ด้วยนะ

ตอนที่เคยซื้อเฉินถึงบ้านก็เป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว คฤหาสน์นั้นสงบมาก ไฟในห้องเวินลั่วฉิงก็ปิดลงแล้ว เยซื้อเฉินเปิดประตูห้องออก เขาเข้าไปในห้อง อาศัย แสงจากดวงจันทร์มองเธอซึ่งอยู่บนเตียง เย่ซื้อเฉิน

แอบถอนหายใจเบาๆ

ผู้หญิงหน้าไม่อาย!

เขาออกไปดึกดื่นขนาดนี้ ไม่ถามสักคำ โทรก็ไม่โทร

ตาม กลับหลับอุตุเสียอีก

คุณชายสามเย่ทั้งสุขใจทั้งหดหู่ ครั้งนี้ เขาคิดแล้วว่า จะไม่ปลุกเธออีก แต่ว่า เขาก็ไม่ได้ไปไหน แต่กลับขึ้น เตียงไปอีกครั้ง เอนตัวลงข้างเธอ คิดแล้ว ก็สุขใจนัก จากนั้นก็ยื่นมือออกมากอดเธอให้ชิดเขาขึ้นอีกหน่อย ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาแต่งภรรยาแล้ว ทำไมต้องนอนคน เดียวอยู่ทุกคืนด้วย

เวินลั่วชิงรู้สึกตัวง่ายมาก ดังนั้น ตอนที่เขาขึ้นเตียงมา เธอก็ตื่นแล้ว แต่ พอนึกถึงเรื่องก่อนหน้า เธอจึงไม่กล้า ลืมตาขึ้น ได้แต่แกล้งหลับต่อไป

เดิมที่คิดว่าถูกเขาโอบไว้อย่างนี้ เธอกลัวว่าคงจะหลับ ยากแล้ว แต่พอผ่านไปไม่นาน เธอก็หลับไปเฉยๆ วันรุ่งขึ้น เป็นลั่วอึ้งตื่นขึ้นมา พอลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้า อันสวยงามไร้ที่ติอยู่ตรงหน้า เธอตกตะลึง และรู้สึก

สับสนอยู่เล็กน้อย

เธอหลับตาลง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง คนตรงหน้าก็

ยังอยู่

เงินลั่วฉิงลอบถอนหายใจ สถานการณ์แบบนี้ช่างน่าอึดอัด

เวลานี้เขาควรที่จะไปที่ทำงานแล้วไม่ใช่ เวินลั่งนิ่งเห็นว่าเขายังคงหลับอยู่ เธอจึงพลิกตัวเบาๆ

เพื่อลุกจากเตียง

แต่ว่า วินาทีต่อมา มือของเขาก็ดึงมือเธอไว้ ดึงเธอเข้า มาแนบอก ริมฝีปากเขาอยู่ใกล้กับใบหูของเธอ “นอน

ต่ออีกหน่อย”

“สามี วันนี้คุณไม่ไปทำงานหรอคะ” โดนเขากอดไว้ ร่างเป็นลั่วนิ่งก็เกร็งไปหมด เธอไม่ชินกับเรื่องแบบนี้ เธอไม่ชินกับการถูกผู้ชายกอดรัดแบบนี้

“ไม่ไป อยากอยู่บ้านกับคุณ” ริมฝีปากเคยซื้อเฉินงุ้มงอ ขึ้น มือที่โอบรอบหญิงสาวก็กระชับขึ้นอีกเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดเขา เงินลั่วฉิงก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม การ พรางตัวของเธอเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สวย ยังดูน่า เกลียดด้วยซ้ำ ใครก็รู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินโง่ออก อย่างนั้น แม้ว่าโรคจะหายขาดแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่ฉลาด

อยู่ดี

แต่ว่าเขาซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของสวรรค์ ไม่มีเหตุมี ผลอันใดที่จะทำให้เขามาชอบเธอได้

ถ้าหากเป็นเพราะผลประโยชน์ หรือว่าเป็นเรื่องเมื่อ ก่อน อย่างไรเสียการแต่งงานกับคนไม่ฉลาดก็ช่วยตัด ปัญหาเรื่องต่างๆไปได้ไม่น้อย แต่ว่าตอนนี้เขาไม่คิดอยากไปทำงาน อยากจะอยู่บ้าน

เป็นเพื่อนเธอ นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอชักจะสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆว่าที่เขาแต่งกับเธอ

เพราะวัตถุประสงค์อย่างอื่นถ้าหากเป็นเพราะว่าเขาอยากได้หุ้นของบริษัทตระกูล เย่กรุ๊ป เขาคงจะไม่ปฏิบัติกับเธอเช่นนี้ เมื่อนึกถึงว่าเขาอาจจะเป็นผู้ชายเมื่อห้าปีก่อน คิดถึง ลูกน้อยทั้งสอง เวินลั่วฉิงก็อดใจสั่นไม่ได้ “คิดอะไรอยู่น่ะ” ริมฝีปากเย่ซือฉินแนบไปกับใบหูของ เธอ เสียงกระเส่าจนทำเอาเป็นถั่วนิ่งแตกตื่น ตอนนี้ผู้ชายคนนี้กำลังทดสอบเธออย่างนั้นหรือ

“ฉันจะไปทำกับข้าว” เวินลั่งฉิงแอบถอนหายใจ และ ผลักเขาออก เธอลุกจากเตียง และไม่รอให้เขาอ้าปาก พูดอีก รีบตรงออกจากห้องนอนไป

มุมปากเย่ซื้อเฉินกระตุก คิดหนีรี ดูสิว่าเธอจะหนีไป ตอนนี้เขามีเวลา ค่อยๆตอดเธอไปทีละนิดทีละนิด

ไหนได้

เขาไม่รีบ ไม่รีบเลยสักนิด!

โทรศัพท์เขาที่ข้างเตียงดังขึ้น เย่ซือเฉินมองแวบหนึ่ง

คิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่รับ

“คุณแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเวิน

เงินลั่วชิงรี่” พอสายได้รับการเชื่อมต่อ เสียงชัดแจ๋ว แห่งความไม่พอใจก็ดังขึ้น

“ใช่” เยซื้อเฉินสายตาเครียดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนิ่ง งันไปครู่หนึ่ง

” ความเงียบเกิดขึ้นที่ปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง “เย็นนี้ กลับมาบ้านเก่าด้วย” พอพูดจบ เย่ซื้อเฉินยังไม่ทันได้ตอบ ทางนั้นก็วางสาย ลงทันที

เยซื้อเฉินมองไปยังโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย มุมปากโค้งขึ้นงุ้มงอ ส่วนโค้งมนนั้นเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด เรารู้ดีว่าเย็นนี้กลับบ้านเก่าไปแล้วมีอะไรรอเขาอยู่ แต่ ว่าอย่างไรเสียรอบนี้คงจะต้องกลับไป ถึงแม้ว่าปู่จะไม่อนุญาตให้เขาพาภรรยากลับไปด้วย แต่ว่าเย็นนี้อย่างไรเขาก็ต้องพาเธอไปด้วย

เมื่อคิดว่าภรรยากำลังเตรียมอาหารให้เขาอยู่ที่ชั้นล่าง มุมปากเขาก็ยกขึ้นมา เย่ซื้อเฉินลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาคิดว่าเก็บ

ข้าวของเสร็จ เธอก็น่าจะทำอาหารเช้าเสร็จพอดี ที่ชั้นล่าง เป็นลั่วฉิงกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว เธอรู้ ว่าจากเรื่องที่เกิดเมื่อคืนนี้ วันนี้คงจะไม่ได้ไปส่งลูก น้อยทั้งสองเข้าเรียนแล้ว แต่เธอก็ไม่คิดว่าวันนี้เย่ซือ เฉินจะไม่ไปออฟฟิต ทำเอาเธอโทรหาลูกๆก็ยังไม่ได้ เมื่อนึกถึงโทรศัพท์ เงินลั่วชิงก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เธอ ลงมาแล้วลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย

ลูกอาจจะโทรหาเธอก็เป็นได้ เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เวินลั่วฉิงก็ถอนหายใจออก อย่างแรง และวางทุกสิ่งทุกอย่างลงอย่างรวดเร็ว และ วิ่งทะยานไปยังชั้นสอง

ตอนนี้ ซื้อเฉินกำลังล้างหน้า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น อีก เยซื้อเฉินฟังออกว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ของ เงินลั่วเฉิง

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง เช็ดหน้าอยู่พักหนึ่ง และเดินออกไป โทรศัพท์ของเวินถั่วนิ่งตอนนี้วางตั้งอยู่ที่หัวเตียง โทรศัพท์คว่ำลง หน้าจอโทรศัพท์อยู่ด้านล่าง ดังนั้นจึง มองไม่เห็นว่าใครโทรมาเปซื้อเฉินเดินไป หยิบโทรศัพท์เธอขึ้น เดิมทีเขาอยาก ที่จะไปหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นตัดสาย แต่ว่า ตอนที่เขา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั้น เขามองไปอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็น หน้าจอ ความตั้งใจเดิมของเขาก็หยุดลง เขาเห็นบนหน้าจอเขียนไว้สามคำโต-สุดที่รัก! ตาเขาเพ่งไปที่ตัวหนังสือสามคำบนหน้าจอ ดวงตาทั้ง

คู่ค่อยๆหรี่ลง

สุดที่รักรี

เจ้าสุดที่รักนี่มันใครกัน

นัยน์ตาเยซื้อเฉินเป็นประกาย ครู่ต่อมา นิ้วเรียวยาว ของเขาก็ค่อยๆเลื่อนไปตามโทรศัพท์ และกดลงบนปุ่ม ตอบรับสีเขียว