บทที่ 474 คุณชายสามแย่เอาแต่ใจขนาดนี้จะดีเหรอ คะ(2)

“เพราะเรื่องที่ตระกูลเย่ร่วมลงทุนกับตระกูลเงิน ฉันกับคุณชาย สามแย่เคยเจอหน้ากัน แต่ฉันนึกว่าคุณชายสามเข่งานยุ่งขนาด นั้น น่าจะจำไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าคุณชายสามเย่ยังจำได้” เป็นลั่วถึง แอบถอนหายใจลึกๆ ที่หนึ่ง พยายามอธิบาย ถึงแม้เหตุผลจะดูไม่ น่าเชื่อ แต่ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่สามารถคิดเหตุผลอื่น ได้อีกแล้ว

เยซื้อเฉินได้ยินที่เธออธิบายด้วยคำพูดที่ง่ายๆเช่นนี้ สองตา หรี่ลงเล็กน้อยและในแววตาลึกๆ เต็มไปด้วยความเยือกเย็น มุม ปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

เขาและเธอเคยเจอหน้ากันครั้งหนึ่ง

ยังนึกไม่ถึงว่าเขายังจําได้? เขาจะจำไม่ได้ได้ยังไง?

อยากให้ผมจําไม่ได้ คงจะยากครับ เพราะว่าเรา…..” เย่อ เฉินจองเธออย่างเยือกเย็นหนึ่งครั้ง แล้วพูดขึ้นมากะทันหัน

เป็นลั่วจึงตกตื่นใจทันที เธอรีบยืดขาออกไปเตะเขาอย่าง รวดเร็ว

เยซื้อเฉันรู้ว่าเธอกลัวเขาจะพูดอะไรไปเรื่อย ในสายตายิ่งเต็ม ไปด้วยความเย็นชา

จากนั้นเขาถือโอกาสรีบยึดซากะทันหัน ในตอนที่เธอยืดขามาทำให้ขาของเธอถูกดึงและหนีบไว้ เขาหนีบขาของเธอไว้ตรง กลางระหว่างขาทั้งสองของเขา

ความเคลื่อนไหวเหล่านี้ที่เขาทำ เป็นแค่การกระทำที่อยู่ใต้ โต๊ะ บนหน้าของเขาไม่มีอะไรที่แปลกใดๆเลย

เงินลั่วจึงกลับตกใจอย่างมาก พยายามดึงขาของเธอกลับมา

แต่ถึงยังไงก็ดึงไม่ออก

“ไม่มีอะไรค่ะ” ไม่รอให้เยซื้อเฉินเอ่ยปาก เงินล้วจึงรีบตอบมา หนึ่งประโยคอย่างรวดเร็ว

เผชิญหน้ากับคุณปูที่ทำหน้าไม่เชื่อใจเลย เป็นถั่วนิ่งแอบถอน หายใจลึกๆ จากนั้นรีบๆหยิบกุ้งมาอีกหนึ่งตัวและปอกอย่าง รวดเร็วเหมือนเดิม: “คุณปู่ ท่านก็กินกุ้งด้วยนะคะ”

เงินถั่วนิ่งอยากจะเอากุ้งไปวางให้บนถ้วยของคุณปู่ แต่ว่าเธอ ห่างจากคุณปู่ไกลไปหน่อย ต้องยืนขึ้นมาถึงจะยื่นมือถึง แต่ใน ตอนนี้เชื่อเงินหนีบขาของเธอไว้ เธอลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย

เงินลั่วนิ่งเหลือบมองไปที่เชื่อเงิน เพื่อส่งสายตามบอกให้ เขาปล่อยเธอ

เยซื้อเฉินไม่เพียงไม่ปล่อย มือข้างหนึ่งยังค่อยๆแอบยื่นลงไป บทขาของเธออีกด้วย

เป็นลั่วเฉินเกร็งตัวเล็กน้อย แอบถอนหายใจลึกๆ คนนี้มันบ้า ไปแล้วไง? เขาคิดจะทําอะไร?

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เป็นลั่วจึงยิ่งรู้สึกตกตะลึงก็คือ มือของเขากลับขยับเคลื่อนไหวขึ้นมา ค่อยๆเลื่อนไปตามขาของเธอไปที่อื่น

ทำให้เป็นถั่วจึงไม่กล้าขยับเลย สมองเหมือนโล่งไปกัน จาก นั้นเอากุ้งที่เมื่อสักครู่นี้จะบอกให้คุณใส่เข้าไปในปากของ ตนเอง

“ฉิงฉิง กุ้งตัวนั้นไม่ใช่ปอกให้หรอกหรือ?” คุณปู่เป็นมอง หน้าเงิน ว ง คำพูดนั้นไม่รู้ว่าแกล้งพูดหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม ตอนที่คุณปู่พูดเช่นนี้ สายตานั้นมีความสับสน เล็กน้อย

เงินถั่วงอายจนอยากจะดำดินลงไปในใต้พื้นดิน เธอรู้สึกว่าทุกๆครั้งที่เผชิญหน้ากับเยซื้อเฉิน เธอจะกลายเป็น คนโง่ที่ไม่มีสมองทันที ทำผิดอยู่บ่อยๆ

เงินล้วจึงแอบโมโห โชคดีที่มือของเขือเดินขยับมือไปถึงต้น ขาของเธอแล้วหยุดอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับต่อไปอีก แต่ว่ามือของ เขาก็ยังวางอยู่ตรงขาของเธอ จนทำให้ตอนนี้เธอไม่กล้าขยับเลย

หลังจากที่เงินหรวนหรวนดึงสติกลับมา เห็นกุ้งที่ตนเองปอก เสร็จแล้ว สายตากระพริบเบาๆ จากนั้นมองไปทางคุณชายสาม เย่และยิ้มพูดอย่างอ่อนหวาน: “คุณชายสามเย่ ฉันปอกกุ้งไว้ให้ คุณตัวหนึ่ง คุณลองทานดูสิคะ”

ในขณะที่เงินหรวนหรวนพูดไปด้วย จะตักกุ้งที่ปอกเสร็จ แล้วไปวางไว้ในถ้วยของคุณชายสามเ

สายตาของเอเฉินมองไปที่เงินถั่วถึงอีกครั้ง ใช้สายตาแสดงให้รู้ว่า เขาไม่เอากุ้งของเงินหรวนหรวน จะให้เป็นถั่วนิ่ง จัดการให้ท

เงินล้วจึงอ่านเข้าใจกับความหมายของคุณชายสามแย่อย่าง

แม่นยำอีกครั้ง เม เธอเรียนจิตวิทยาเพื่อมาเข้าใจแววตาของคุณชายสาม แย่อย่างนั้นเหรอ?

อีกอย่าง เขาไม่อยากเอาก็ปฏิเสธตรงๆก็ได้ ทำไมต้องให้ เธอจัดการล่ะ?

เธอแกล้งทําเป็นไม่เห็นได้ไหม? แกล้งทําเป็นไม่เข้าใจได้

ไหม?

แต่ว่า มือของเยอเงินกลับบีบขาของเธออีกครั้ง

ทั้งตัวของเงินถั่วนิ่งแข็งกระด้างขึ้นมาอีกครั้ง หายใจลึกๆ แรงๆ ที่หนึ่ง “คุณชายเท่านหนึ่งตัวก็พอแล้ว กินเยอะไปไม่ดี คอเลสเตอรอลสูงไป”

เห็นกุ้งของเงินหรวนหรวนกำลังจะตกเข้าไปในถ้วยของเยอ เฉินแล้ว เป็นลั่วจึงจึงต้องรีบขยับถ้วยของเอเงินเล็กน้อย จาก นั้นกุ้งที่บอกไว้ของเงินหรวนหรวนก็ตกลงไปบนโต๊ะ

สีหน้าของเงินหรวนหรวนเปลี่ยนไปทันทีและดูน่าเกลียดมาก เป็นพิเศษ แต่ว่าเธอก็ยังพยายามอดทนถึงที่สุด

“พี่สาวครับ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง คุณชายสามเย่เป็นแขก พี่ ย้ายสิ่งของของคุณชายสามแย่แบบนี้ได้ยังไงกัน พี่ทำไมถึงกล้าคิดแทนคุณชายสามเ…….. หลังจากที่เงินหรวนทรวมพยายาม

ทนไฟแห่งความโกรธนั้นไว้ นึกว่าสิ่งที่เป็นถั่วจึงทำเมื่อสักครู่นี้ ต้องทำให้คุณชายสามเย่ไม่พอใจอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงคิดเติม ไฟให้มันยิ่งลุกแรงมากขึ้น

เป็นพรวนหรวนคิดว่าคุณชายสามเยต้องโกรธแน่นอน ไม่แน่ อาจจะสั่งสอนเงินมั่วนิ่งซะด้วย

เงินลั่วถึงกล้าเกินไปแล้ว กล้วย้ายของของคุณชายสามเย่เอง โดนหาที่ตายชัดๆ

“อืม ในเมื่อคุณไม่ให้ผมกิน ผมก็ไม่กินละกัน” แต่ว่า เย่ซื้อ เฉินหันไปมองเงินถั่วลิง จากนั้นก็พูดค่าหนึ่งอย่างปกติมาก

แต่ว่าความหมายที่เขาพูดในตอนนี้ ทำให้คนอื่นคิดไปต่างๆ

นาๆ

เธอไม่ให้เขากิน เขาก็ไม่กิน คุณชายสามแย่ทำไมถึงเชื่อฟัง ขนาดนี้ล่ะ? ฟังคำพูดของเงินถั่วงขนาดนั้น?

ตาบ้า!! เงินชั่วนิ่งเหม่อลอยอยู่สักพัก ทนไม่ไหวจนต้องแอบ ค่าในใจหนึ่งคํา

ทั้งๆที่ตนเองไม่อยากกิน ทำไมต้องให้เธอทำแบบนี้ ยังมี แผนการที่เลวกว่านี้อีกไหม?

ยังแกล้งพูดให้หวานแว่วขนาดนั้น ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ทันใดนั้น คนอื่นๆ ที่นั่งทานข้าว โต๊ะเดียวกันสีหน้าเปลี่ยนไป

ทันที
แค่คำพูดของคุณชายสามเย่เมื่อสักครู่นี้ ก็สามารถทำให้ทุก คนเข้าใจว่า ความสัมพันธ์ของเขาและเป็นวงไม่ธรรมดา

เงินหรวนหรวนหน้าขาไปทันที สีหน้าน่าเกลียดเป็นพิเศษ อีก ทั้งยังน่ากลัวอีกด้วย สองตาของเธอต้องเป็นถั่วงอย่างโหดร้าย แอบอยู่ในใจ เป็นลั่วถึง อีเลว ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่

สีหน้าของหลี่หยุนก็เศร้าไปทันที หลังจากที่เป็นจื้อหลงตั้งสติ ได้ รีบหันไปมองหวินหรวนหรวนอย่างรวดเร็ว สายตาประชด ประชัน

มีแต่ตอนที่คุณปู่เงินก้มหน้า มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ดูแล้ว ความสัมพันธ์ของจิงจิงกับเย่อเฉินไม่ธรรมดาจริงๆ

กับความพิเศษที่เย่ซื้อเฉินมีต่อฉิงฉิง เขารู้สึกว่าต้องมีอะไร

แน่ๆ บางทีเขาสามารถวาดฝันได้อย่างเต็มที่

ไม่แน่อาจจะมีความเป็นไปได้จริงๆล่ะ แน่นอนว่า ถ้าเชื่อเงิ นกลับไปแล้ว เขาจะต้องไปถามจึงจึงให้เข้าใจ

หลังจากนั้น งานเลี้ยงรับประทานอาหารค่ำคืนนี้ก็เงียบลง

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อย เยซื้อเฉินไม่ได้พูดอะไรที่ มากไปกว่านั้น ลุกขึ้นยืนแล้วขอตัวลากลับโดยทันที

แต่เขาบอกว่าจะกลับแต่สุดท้ายก็ไม่กลับ ยืนอยู่ในห้องโถง ใหญ่ มองมาทางเงินมั่วนิ่งและพูดขึ้นมากะทันหัน “เมื่อผมดื่ม เหล้าไปหลายแก้ว ขับรถไม่ได้ คุณไปส่งผมหน่อย