บทที่ 1139 ถังจื่อ โม่ฟ้องคุณแม่ว่าถูกลักพาตัว (6)

“เย่ซือเฉินลักพาตัวลูกเหรอ? เชื่อเงินลักพาตัวลูกชายของ ฉัน? ดี ดีมาก” เป็นลั่วถึงหัวเราะออกมา เพียงแต่เสียงหัวเราะ ช่างน่าขนลุกเหลือเกิน บวกกับน้ำเสียงของเงินถั่วนิ่งตอนนี้ชวน ให้คนขวัญหนีดีฝ่อที่สุด

กู้หนูถอยหลังหลายก้าวด้วยจิตใต้สำนึก ถึงแม้ตอนนี้กำลังคุย ผ่านโทรศัพท์อยู่ คุณนายไม่ได้อยู่กับพวกเขา ทว่าหนูก็คิดว่า ควรเผ่นหนีแต่เนิ่นๆจะดีกว่า

หนูมองไปยังลูกพี่ของตน จากนั้นก็มองสีหน้าของลูกพี่ ซึ่ง ปกติเจอมรสุมหนักหนาเพียงใดก็ไม่เคยหวั่น ทว่าตอนนี้สีหน้า กลับ…….ไม่อาจพูดเป็นคำสั้นๆได้

ถังจื่อไม่ได้ยินเสียงของคุณแม่ตน มือที่จับมือถือก็สั่นระริก ถังจื่อ โม่มองเยซือเฉินด้วยแววตาสงสาร แววตาของถังจื่อ โม่สื่อ ความหมายหนึ่งอย่างชัดเจน คุณบรรลัยแน่!!

“ลูกตกใจกลัวหรือเปล่า? บาดเจ็บไหม? พวกเขาทำอะไรกับ ลูกหรือเปล่า? “ถึงแม้รู้ว่าเยซื้อเฉันเป็นคนลักพาตัวลูกชายของ ตนทว่าน้ำเสียงของเงินถั่วนิ่งก็ยังคงกังวลเป็นอย่างมาก

เงินถั่วนิ่งไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เย่ซื้อเฉินไม่ได้จับตัวถังจื่อ โม่เอง หากเยซื้อเงินลงมือเอง เมื่อเชื่อเงินเจอหน้าถังจื่อ โม่แวบแรกก็ ต้องเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เรื่องการลักพาตัวอะไรพรรค์นี้ก็คง ไม่เกิดขึ้น
เงินถั่วนิ่งคิดไปถึงว่าหนูไม่ได้ไปร่วมลักพาตัวด้วย เพราะ หนูเป็นคนทำอะไรระมัดระวัง หากพบว่าถังจื่อไม่ที่เชื่อเงิน ต้องการเจอหน้าเป็นเด็กอายุเพียงห้าขวบ ตอนนั้นหนูก็ต้องโท รบอกเยซื้อเฉินทันที และเหตุการณ์คงไม่บานปลายจนถึงขั้น ลักพาตัวอย่างแน่นอน

ดังนั้นหนูใช้ให้คนอื่นไปทำ คนพวกนั้นไม่รู้สถานะของถังจื่อ โม่ จึงได้ลักพาตัวถังจื่อโม่ไปจริงๆ

ในเมื่อคนพวกนั้นไม่รู้สถานะของถังจื่อโม่ หากถังอโม่ไม่ให้ ความร่วมมือ หรือถังจื่อไม่หลบหนีก็จะเจอลูกหลงได้

บัดนี้มือถือถังจื่อ โม่เปิดลำโพงอยู่ ดังนั้นหาและเยซือเฉินที่ อยู่ในห้องก็ได้ยินสิ่งที่เป็นลั่วนิ่งพูด หวยืนด้านหน้าถังจื่อโม หวส่ายหน้าให้ถังจื่อไม่อย่างแรง

หนูอยากตอบแทนคุณชายน้อยจะเป็นจะตาย ทว่าหนูรู้ว่าคำ

ตอบของเขาไร้ความหมาย คุณนายคงไม่เชื่อ ไม่แน่คุณนายจะ

ยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม แววตาเย็นยะเยือกของเยซื้อเฉินทอประกายความข่มขู่ไว้ในที่ เตือนถึงจื่อไม่อย่าพูดจาเหลวไหล

ถังจื่อไม่มองแววตาข่มขู่ที่เพื่อความแจ้งเตือนของเยซือเฉิน ถัง จื่อไม่ก็แบะปาก ตั้งแต่เล็กแต่น้อยเขาเกลียดคนอื่นมาขู่เข็ญเขา ที่สุด เย่ซือเฉินขู่เขาเหรอ? เชอะ!!

เขาไม่เคยรับการขู่เข็ญใดๆทั้งสิ้น!
ถังจื่อ โม่ถลึงตาใส่เย่ซื้อเฉิน แววตาคิดจะยอมถอยเลยนิด ถังจื่อไม่ถึงตอบสนองของเยซื้อเฉินที่เห็นเขาครั้งนึกท่าทีเยซือเฉินต่อเขาก่อนหน้านี้

เด็กน้อยโม่นึกก่อนหน้าเยซื้อบอกเขาเขายอมรับยอมรับ

อารมณ์เดือดดาลของถังจื่อก็พลุ่งพล่าน หากนี้เยซื้อเฉ นพูดเข้าเขาหน่อย เรื่องนี้ยังถึงกลับข่มขู่เขา เรื่องปล่อยไม่ได้แล้ว

แม่ครับ พวกเราลักพาผมแล้ว พวกปิดปากหายใจออกครับ พวกเขายังหัวจนผมเกือบโง่ไปเลยครับ พวกเขายังคิดจะฆ่าปิดปากด้วยครับแล้วฟ้องแม่ผ่านโทรศัพท์ทันที

ถังจื่อแต่ละประโยค หนูก็ตัวสั่นไปทุกครั้ง ถึงจื่อ โม่บอกพวกอยากปิดปาก สองขาหมูอ่อนยวบ ทรุดลงคุกเข่าทันที ใช่ เขา

คุณชายของทำไมถึงพูดนะทำไมฟ้อง คุณนายอย่างล่ะ?

เมื่อกี้คุณนายโกรธมากอยู่แล้ว ตอนได้ยินชายน้อยพูด

อย่างนี้อีก ไม่แย่กว่าเดิมเหรอ?!

กู้ได้ยินผ่านทางโทรศัพท์ ทว่าก็นายได้
บัด คุณชายสามเยได้ยินคำพูดของถังจอโม่ สีหน้าเคร่งขรึม มากขึ้นทีละนิด ตอนนี้ยังจื่อไม่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่เป็นอะไรเลย สักนิด ลูกน้องในองค์กรยมบาลทุกคนยังรับคำสั่งจากถังจื่อไม่ คอยดักซุ่มโจมตีเขา

อีกอย่างองค์กรยมบาลมีกฎระเบียบขององค์กรยมบาล คุณ ชายสามเย่รู้ดี คนในองค์กรยมบาลไม่มีทางทำอย่างนั้นกับเด็ก เค็ดขาด

ดังนั้นคุณชายสามเย่ไม่เชื่อคำพูดของถังจื่อ โม่เลยสักนิด

ทว่า เป็นลั่วนิ่งที่อยู่ในสายไม่รู้เป็นถั่วนิ่งได้ยินลูกชายตัวเอง พูดก็เป็นห่วงจนหัวใจถูกแขวนไว้ที่สูง “พวกเขา? พวกเขา? ลูก รัก เย่ซือเฉินล่ะ? ”

เงินถั่วนิ่งแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก เธอพยายามให้ตัวเอง สงบจิตสงบใจ ทว่าตอนนี้ระดับเสียงของเธอยังคงดังอยู่

ก่อนหน้านี้หัวหน้าได้รับสายจากหนูให้ยกเลิกการซุ่มโจมตี ตอนนี้พวกเขาเดินมาถึงหน้าประตูพอแล้ว จึงได้ยินบทสนทนา ด้านในอย่างชัดเจน ทุกคนต่างพากันใจหายใจคว่ำ ขาอ่อนยวบ

“พวกเรา พวกเราไม่เข้าไปดีกว่านะหัวหน้ากลุ่มกลืนน้ำลาย น้ำเสียงสั่นเทา ตอนนี้เขาพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะ ทําได้

“ผมเห็นด้วย ภารกิจพวกเราเสร็จสิ้นแล้ว ผมรู้สึกว่าพวกเรา ควรแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว มีคนหนึ่งเห็นด้วยกับคำพูดของ หัวหน้ากลุ่ม
“แล้วรออะไรอยู่ รีบถอยกันเถอะ”

วินาทีต่อมา เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวก็ไม่เห็นเงาของพวกเขา แล้ว เพียงแต่หนุ่มโรคเด็กม.2ต้าซุนยังคงยืนอยู่ด้านนอก

ต้าชุนมองประตูที่ปิดไว้ ก่อนจะมองด้านหลังที่ว่างเปล่า ต้า ซุนครุ่นคิดดูแล้วก็หันกายเดินจากไป สมองเขาไม่ค่อยดี ตอนพัก ผ่อนไม่เพียงพอ สมองยิ่งเชื่องช้ปัญญาอ่อนกว่าเดิม ดังนั้นเขาก็ รู้สึกว่าตัวเองควรกลับไปนอนหลับพักผ่อนแล้ว

เขาไม่อาจเข้าร่วมเรื่องภายในห้องได้ มันเป็นเรื่องระหว่าง ลูกพี่กับคุณนาย ใครจะเข้าร่วมได้? ใครกล้าเข้าร่วม

“เย่ซือเฉินอยู่นี่ครับ”บัดนี้ถึงจื่อไม่ที่อยู่ในห้องได้ยินเงินมั่วนิ่ง พูดก็จ้องไปยังเชื่อเฉินอีกครั้ง “เขาอยู่ข้างๆผมครับ

“ลูกรักเอามือถือให้เยซื้อเฉิหน่อย” เป็นลั่วนิ่งแอบถอนหายใจ

เธอพยายามให้น้ำเสียงอ่อนโยนกับลูกชายให้มากที่สุด เมื่อกี้

ลูกชายโดนลักพาตัว เธอจะทำให้ลูกชายตกใจไม่ได้

คุยเรื่องนี้กับลูกชายไม่ได้ ต้องคุยกับเชื่อเงินเท่านั้น

“ครับ”เด็กน้อยถึงจื่อ โม่ตอบรับอย่างเชื่อฟัง ท่าทางเป็นเด็ก แสนดีสุดๆ ถังจื่อไม่มองไปยังคุณชายสามเยู่ด้วยใบหน้าที่ยิ้ม แย้ม “แม่ผมให้คุณรับสาย

กู้หวูแอบสูดลมหายใจเข้า ปีศาจน้อยก็คือปีศาจน้อย ทำกับ พ่อแท้ๆได้อย่างไร้ปรานี!!

ลูกพี่ผู้น่าสงสาร!!
อมากแน่!!

เยซือเฉินกวาดสายตามองถังจื่อ ไม่แวบหนึ่ง จากนั้นก็รับมือ ถือจากถังจื่อไม่มา

การมองถังจื่อ โม่ของคุณชายสามแย่แวบนั้นไม่ธรรมดา ทว่า ถังจื่อ โม่กลับไม่อินังขังขอบ