บทที่ 150 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสาม เย่ (4)

เป็นลั่วนิ่งออกจากห้องอาบน้ำปุบเด็กน้อยถังจื่อซีก็รีบวิ่ง ไปกอดเธอไว้ อ้อนเธออยู่ในอ้อนกอดมิให้เธอมีเวลาไปคิด อย่างอื่น ที่สำคัญคือมิให้เธอสังเกตเห็นถึงความลับของ เธอที่มีต่อหม่าม

อันที่จริงเวลานี้เงินลั่วชิงก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เธอคิด ว่าเยซื้อเฉินมีเมิ่งโรถึงอยู่ข้างกาย ทุกอย่างต้องโอเคอย่าง แน่นอน และตอนนี้เธอก็อยากจะกอดลูกรักของตนนอน เพียงอย่างเดียว

แน่นอน เพราะถังจื่อซีกอดเธอไว้ตลอด เธอจึงไม่มีเวลา ดูโทรศัพท์แม้แต่วินาทีเดียว

ถังจื่อซีกอดเวินลั่วชิงไว้ตลอด ดังนั้นเวินลั่วฉิงก็ได้แต่ นอนอยู่กับเธอ ตอนที่ถังจื่อซีนอนหลับแล้ว เวินลั่วฉิงก็นอน หลับแล้วเช่นกัน

“คุณเดินไม่ได้มีบ้านในเมืองAครับ” หลังจากหนึ่งชั่วโมง อีกฝ่ายก็ตอบโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน

“ตรวจสอบทุกโรงแรม ทุกรีสอร์ทดูว่ามีบันทึกการเข้าพัก ของเธอไหม” เยซือเฉินได้สั่งการด้วยน้ำเสียงที่ลุ่มลึกอีก ครั้ง

ไม่ได้กลับมา ไม่ได้ไปที่บ้านตระกูลเวิน และไม่ได้ไปที่ บ้านพักอื่น แสดงว่าน่าจะไปพักที่โรงแรม
แน่นอน เขาก็คิดถึงคนที่เธอวีดีโอคอลเมื่อคืนนี้ แต่เขา ไม่อยากจะไปคิดในด้านนี้

“ตรวจดูทุกโรงแรมทุกรีสอร์ทน้อยใหญ่หมดแล้วครับ ไม่ พบการเช็คอินของคุณเป็นเลยครับ” ตอนตีสามกว่าเปชื่อ เฉินได้รับสายโทรศัพท์อีกครั้ง

เขาอยู่ในห้องนอนที่แสงไฟอ่อนเล็กน้อย กลิ่นอายความ เย็นชาเมื่ออยู่ในค่ำคืนที่ดำมืดยิ่งทำให้ชวนหวาดกลัวยิ่ง นัก

เธอไม่ได้กลับมา ไม่ได้กลับบ้านตระกูลเวิน ไม่ได้พักที่ โรงแรม แล้วเธอไปไหนกัน?

เป็นลั่วนิ่งตื่นมาตอนเช้า เอามือไปจับโทรศัพท์มือถือ พบ ว่าได้ปิดเครื่องไว้ ตอนแรกนึกว่าไม่มีแบตแล้ว แต่เมื่อกด 5 ปุ่มเปิดเครื่องกลับพบว่าสามารถเปิดเครื่องได้

และยิ่งไปกว่านั้นแบตยังมี 50 เปอร์เซ็นต์

แต่ว่าเงินลั่วชิงไม่ได้คิดอะไร พอดีกับถังจื่อซีก็ตื่นมา อ้อนจะให้เธออุ้ม เธอจึงได้วางมือถือลง

เบอร์โทรศัพท์มือถือของเวินลั่วฉิงเพิ่งจะไปซื้อมาใช้ ฉุกเฉินเมื่อไม่กี่วันมานี้ ซึ่งไม่ได้เปิดโหลดการแจ้งเตือน ของประวัติการโทร ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่ถังจื่อซีปิด เครื่องของเธอแล้ว เย่ซือเฉินโทรมาก็ไม่ได้มีการแจ้งเตือน

ใดๆ เงินสั่งฉิงจึงไม่รู้อะไรเลย

แน่นอน เธอก็ไม่รู้ที่ถังจื่อซีกดวางสายโทรศัพท์ของเธอ

อีกด้วย
เธอนึกว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างร่ารื่นหายห่วง

เด็กน้อยทั้งสองกลับมาจากประเทศM เอาของมาไม่ มาก จึงมีหลายอย่างที่จำเป็นต้องไปหาซื้อ

เธออยากถือโอกาสนี้ซื้อของให้เด็กน้อยทั้งสองคน

แต่ว่าเมื่อวานเธอปีนหน้าต่างออกมาอย่างรีบเร่ง เอามา เพียงแค่โทรศัพท์ แม้กระทั่งกระเป๋าสตางค์ก็ไม่ได้เอามา

ปกติเย่ซื้อเฉินออกไปทำงานตอนเช้า 8 โมง เวินลั่วฉิงจึง คิดว่ารอให้เยซื้อเฉินไปทำงานแล้วเธอก็กลับไปเอากระเป๋า เงิน จะได้ไม่ต้องกลับไปเช้าเกินแล้วไปเจอเรื่องเหมือนเมื่อ วานตอนเช้า ซึ่งจะทำให้อึดอัดได้

เวลา 10 โมงเวินลั่วชิงได้ต่อรถกลับไปที่คฤหาสน์ เธอรู้ ว่าเวลานี้เย่ชื่อเฉินไม่มีทางอยู่บ้านแน่นอน

เป็นลั่วนิ่งเปิดประตูบ้านก็ขึ้นไปยังชั้นสอง แต่เมื่อผ่าน หน้าห้องของเยซื้อเฉิน จู่ๆประตูห้องของเขาก็ได้เปิดออก มา

เงินลั่วชิงยังไม่ทันรู้ตัวก็โดนเขาลากไปที่ผนังแล้ว เวินลั่วฉิงตกใจกลัว เธอคิดว่าเวลานี้เย่ซือเฉินไปทำงาน

แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขายังจะอยู่ในบ้านได้? และจู่ๆเขาลากเธอไปไม่รู้ว่าอยากจะทำอะไรกันแน่?

คิดบัญชีเมื่อวานต่อหรือ?

แต่ว่าเมื่อคืนเมิ่งโร่ถึงกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ? เมื่อคืนเขา น่าจะอยู่กับเมิ่งโร่ถึงนะ
เงินลั่วชิงเงยหน้าขึ้นมองเขา เวลานี้ใบหน้าของเขาไม่ได้ แสดงความรู้สึกอะไรมากนัก เหมือนกับปกติที่เงียบขรึม แต่เงินลั่วชิงรู้สึกว่ามันไม่ปกติ

แต่จากสีหน้าตอนนี้ของเขา เธอดูอารมณ์ของเขาไม่ออก ไม่มีอารมณ์โมโหและความเย็นชาเหมือนเมื่อวาน เงียบจน ผิดปรกติ

“คุณไม่ได้ไปทำงานหรือ? “เงินลั่วชิงถอนหายใจหนึ่ง เปราะ อิริยาบถของเขาขณะนี้กลับทำให้เธอยิ่งตกใจกลัว มากขึ้น

เย่ซื่อเฉินได้ยินเธอพูด มุมปากยกขึ้นราวกับจะยิ้ม “รอ คุณอยู่”

ดูเหมือนว่าเธอจะวิเคราะห์แล้วว่าเขาน่าจะไปที่บริษัทใน เวลานี้แล้ว ดังนั้นจึงได้เลือกกลับมาในเวลานี้

ดี ดีมาก วิเคราะห์ได้อย่างยอดเยี่ยมไปเลย! ! ดังนั้นวันนี้เขาไม่ไปที่บริษัทอยู่บ้านรอเธอ ช่างเป็นการ

ตัดสินใจที่ชาญฉลาดเสียจริงๆ คือเขาเห็นเมื่อวานเธอออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่ได้เอา กระเป๋าสตางค์ไป คิดว่าเธอจะต้องกลับมาเอา ดังนั้นจึงรอ เธออยู่บ้านโดยเฉพาะ

“รอฉัน? “เวินลั่วฉิงสะดุ้งเล็กน้อย เขาไม่ไปทำงานเพราะ รอเธอที่บ้านโดยเฉพาะ?

“รอฉันมีธุระอะไรหรือค่ะ? ” เมื่อได้รับเกียติอันสูงสงเช่น

นี้ เวินลั่วฉิงรู้สึกไม่กล้ารับ
“แล้วคุณคิดว่าอะไรล่ะ? ” เปซื้อเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ ดวงตาราวกับมีรอยยิ้ม น้ำเสียงยังคงเบาและช้าอย่างไม่น่า ไว้วางใจ

“.”เงินลั่วชิงส่ายหัว เธอไม่กล้าจะเชื่อเลยว่าเขาไม่ไป ทำงานก็เพื่อจะรอเธออยู่ที่บ้าน

“มีโทสะที่แรงสูง ต้องการคนมาดับ”เย่ซือเฉินยกมุมปาก ขึ้นเป็นรูปเรเดียนราวกับกำลังจะยิ้มไม่ยิ้ม

เย่ซื่อเฉินพูดมีนัยว่าสถานะที่ไม่ชัดเจนในด้านความรัก และมีนัยเตือนเธอว่า เมื่อคืนตอนที่เธอโทรหาเมิ่งโร่ถึงนั้น เขาได้ยินหมดแล้ว

นอกจากความรู้สึกทางด้านความรักแล้ว เวินลั่วฉิงก็จะมี ปฏิกิริยาการตอบสนองที่รวดเร็ว จึงเข้าใจความหมายของ เขาทันที รู้ว่าตอนที่เธอโทรหาเมิ่งโร่ถึงเขาก็อยู่ข้างๆ น่าจะ ได้ยินหมดแล้ว

ได้ยินก็ได้ยินสิไม่มีอะไรจะต้องปิดบังอยู่แล้วเนื้ย เมื่อ เขาได้ยินแล้วน่าจะขอบคุณเธอที่เอาใจเขามาใส่ใจเรา หรือเปล่า?

แน่นอนนี่ก็เป็นพิสูจน์แล้วว่าเมื่อคืนเขาอยู่กับเมิ่งโร่ถึง

เวลานี้เขาอยู่ใกล้มาก สูดหายใจของเขาจึงพุ่งออกมา โดนใบหน้าของเธอ เวินลั่วฉิงจึงได้กลิ่นของเหล้า

เขาดื่มเหล้าหรือ? ดื่มเหล้าแต่เช้าเนี้ยนะ? ปกติเปซื้อเฉินเป็นคนใช้ชีวิตอย่างมีวินัย การดื่มเหล้าแต่

เช้ามันไม่เหมือนนิสัยของเขาเลย
เธอเป็นคนแพ้เหล้า เมื่อได้กลิ่นฉุนของเหล้าจากตัวเขา จึงเริ่มรู้สึกเวียนหัวอีกแล้ว

เงินลั่วชิงอยากจะหลบหลีก แต่ด้านหลังเป็นผนัง ไม่มีที่ ให้เธอหลบเลย

“คุณเมิ่งล่ะ? “ลั่วฉิงพยายามให้ตนสงบนิ่งไว้ นึกถึง ว่าเมื่อคืนเมิ่งโร่ถึงอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้มีเพียงเขาอยู่บ้านไม่ เห็นเมิ่งโร่ถึง จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

แต่ว่าคำพูดของเธอนี่ทำให้เขาปะติดปะต่อกับคำพูดของ เขาเมื่อสักครู่นี้ เย่ซื้อเฉินจึงกลับเข้าใจไปอีกความหมาย หนึ่ง

เขาบอกว่าเขามีโทสะ ต้องการคนช่วยลดโทสะ แต่เธอ กับบอกว่าให้เมิ่งโร่ถึงช่วย

ซื้อเฉินหรี่ตาไม่ได้ตอบ แต่ทันใดนั้นก็ก้มหน้าเอาปาก ไปที่คอของเธอ จากนั้นก็อ้าปากกัดหนึ่งครั้ง

“โอ้ย(เสียงคำราม) เขากัดแรงๆ เจ็บจนร้อง ออกมา เขาเกิดปีจอหรืออย่างไรกันนะ? กัดคนไปเรื่อย “ทำไมคุณถึงได้กัดฉัน

“ผมแต่งเมียเข้าบ้าน ไม่ใช่แค่ประดับไว้เฉยๆนะ” เฉินเข้าใกล้ใบหูของเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ลมหายใจ ของเขาพ่นเข้าที่ผิวพรรณของเธอ ความหมายของเขามัน ชัดเจนมากเลย