บทที่ 946 หัวหน้าลำเอียงเกินไปแล้ว ลูกสาวของเขา (3)

ดังนั้นเขาจึงอดกลั้นเอาไว้ รอดูว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะ พลิกเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้ยังไง

อีกด้านคุณชายหานได้แจ้งเจ้าเก้า ให้เจ้าเก้าไปติดต่อเด็กสาว คนนั้นแล้ว เป็นอย่างที่ลุงเหลียงคิดไว้ไม่ผิด หลังจากที่เจ้าเก้า เอาเส้นผมของเด็กสาวคนนั้นกลับมาตรวจดีเอ็นเอก็ได้สั่งให้คน แอบสะกดรอยตามเด็กสาวคนนั้น เพื่อหาที่อยู่ของเด็กสาว

ดังนั้นเจ้าเก้าจึงหาที่อยู่ของเด็กสาวคนนั้นได้อย่าง ง่ายดาย…….

แต่ว่าเด็กสาวคนนั้นไม่อยู่ คนที่พักอยู่ห้องเดียวกับเธอเป็นคน บอกเจ้าเก้า บอกว่ายาของเด็กสาวป่วย เลยกลับไปเยี่ยมย่า

คนนั้นยังบอกเจ้าเก้าอีกด้วยว่าพรุ่งนี้เช้าเด็กสาวจะกลับมา แน่นอน เพราะพรุ่งนี้เด็กสาวต้องรีบกลับมาทำงาน เจ้าเก้าค่อนข้างรีบร้อน เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ผลตรวจ

ดีเอ็นเอของเด็กสาวยืนยันได้ว่าเธอเป็นลูกสาวของหัวหน้า ดังนั้นเจ้าเก้าจึงอยากรีบพาเด็กสาวกลับไปโดยเร็ว

แต่ว่าเด็กสาวกลับบ้านไปเยี่ยมย่าซะแล้ว ต่อให้เจ้าเก้าตาม ไป ก็คงจะเสียเวลาเปล่า เด็กสาวบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะกลับมา แต่ เจ้าเก้าก็กลัวว่าจะคลาดกันกับเด็กสาวแล้วจะยิ่งเสียเวลาไปอีก
ดังนั้นเจ้าเก้าจึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะมาตั้งแต่เช้าตรู่ เจ้าเก้า ถามชื่อของเด็กสาวคนนั้น จึงได้รู้ว่าชื่อเฉิงโหรา โหรว

หลังจากที่เจ้าเก้าออกไปจากห้องเช่าของเฉิงโหราโหรว จู่ ๆ ก็

คิดอะไรขึ้นมาได้ เฉิงโหราโหรวกลับบ้านไปเยี่ยมย่า

พ่อของเฉิง โหราโหราไม่ใช่หัวหน้าเหรอ? ย่าของเฉิงโหรว โหราไม่ใช่แม่ของหัวหน้าหรอกเหรอ?

แม่ของหัวหน้าตอนนี้น่าจะอยู่ที่ปราสาทไม่ใช่เหรอ?

คนทั่วไปไม่มีทางรู้ที่อยู่ปราสาทของพวกเขา ฉะนั้นย่าที่เฉิง โหราโหราพูดถึงต้องไม่ใช่แม่ของหัวหน้าแน่นอน

แล้วว่าคนนี้ของเฉิงโหรว โหรวมันยังไงกันแน่ล่ะ?

แต่เจ้าเก้าคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องรองลงมา ยังไงผลตรวจ ดีเอ็นเอกชัดเจนขนาดนั้นแล้ว และนั่นเป็นการยืนยันที่ดีที่สุด ส่วนเรื่องอื่น ๆ ไว้ถึงเวลาค่อยถามให้แน่ชัดแล้วกัน

เพราะคราวก่อนท่าทีของเฉิงโหรวโหรวที่เห็นในร้านอาหาร ทำให้เจ้าเก้าค่อนข้างรู้สึกดีต่อเฉิงโหรว โหรว

เรื่องที่เจ้าเก้าไปหาเฉิงโหรว โหรวไม่นานก็รู้ถึงหูไป๋หยิง ไปหยิ่งคิดไปคิดมาก็ตัดสินใจไปพบหัวหน้าน้อย

“หัวหน้าน้อยคะ เจ้าเก้าไปหาเฉิงโหรว โหรวแล้ว บอกว่าจะพา เฉิง โหรว โหรวกลับไป ดังนั้น ผลตรวจดีเอ็นเอตรงกันแล้ว พวก เราทําสำเร็จแล้ว” ไป๋หยิงในตอนนี้ตื่นเต้นมาก และดีใจมากด้วย ขอแค่เรื่องนี้สำเร็จ ต่อไป ก็จะมีเรื่องดี ๆ ตามมาไม่จบไม่ สิ้น

แน่นอนว่าเรื่องดีที่ใหญ่สุดสำหรับเธอก็คือได้เหยียบเงินถั่วง

ให้จมดิน

หัวหน้าน้อยเหลือบมองเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง คนของเขา ไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ผลตรวจจะไม่ตรงกันได้ยังไง?

เพียงแต่ยัยโง่คนนี้คิดว่าทำสำเร็จแล้ว?

เพ้อฝันมากเกินไปหน่อยมั้ง? คิดว่าตาแก่จะถูกหลอกง่าย ขนาดนั้นเชียวเหรอ?

“เธอคิดว่าเรื่องอย่างนี้จำเป็นต้องให้เธอมาบอกฉันด้วยตัว เองงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของหัวหน้าน้อยตอนนี้เย็นชามาก อีกทั้ง ยังแฝงไปด้วยความชิงชังและเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด ยัยโง่คน นี้ยิ่งเห็นก็ยิ่งขยะแขยงจริง ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนยังมีประโยชน์ให้เขาได้ทำเรื่องสนุก ๆ อยู่สักหน่อยล่ะก็ เขาอยากจะถีบเธอออกไปให้พ้นจริง ๆ

“ฉันรู้ค่ะว่าหัวหน้าน้อยทราบข่าวได้ไว เรื่องอย่างนี้ไม่จำเป็น ต้องให้ฉันมาบอกหัวหน้าน้อยด้วยตัวเอง เพียงแต่ฉันอยากพูด เรื่องแผนการต่อจากนี้ของพวกเรากับหัวหน้าน้อยสักหน่อย” ไป หยิงเป็นคนฉลาด จึงดูออกว่าหัวหน้าน้อยรังเกียจและเยาะเย้ย เธอ

ในใจไปหยิงรู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจมาก แต่เธอจําเป็นต้องอดทนไว้ ต่อหน้าเจิ้งฉงเธอไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ได้แต่อดทน มาตลอด กับหัวหน้าน้อยก็เช่นกัน

หัวหน้าน้อยถึงแม้อายุยังน้อย แต่เฉลียวฉลาดกว่าเจิ้งฉงมาก ทั้งความสามารถและวิธีการต่าง ๆ ก็เก่งกว่าเจิ้งฉง

ที่จริงในใจเธอกลัวหัวหน้าน้อยคนนี้ แต่เรื่องนี้หากไม่มีหัวหน้าน้อยก็ไม่มีทางทำสำเร็จ

ตอนนี้ในเมื่อหัวหน้าน้อยช่วยเธอ ถือว่าเป็นพวกเดียวกับเธอ แล้ว แม้ว่าหัวหน้าน้อยไม่ชอบเธอ แต่เพื่อผลประโยชน์ร่วมกัน ของพวกเขาทําให้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ไปหยิงคิดถึงตรงจุดนี้ก็รู้สึกได้ใจขึ้นมา

ไม่ว่าหัวหน้าน้อยเก่งแค่ไหน แต่เรื่องนี้ก็ยังต้องพึ่งพาเธอ

“แผนการต่อจากนี้?” หัวหน้าน้อยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แต่กลับ ไม่ได้มองไปหยิงตรง ๆ ผู้หญิงคนนี้จะคุยเรื่องแผนการต่อไปกับ เขา?

เธอคิดว่าเรื่องต่อจากนี้เธอจะสามารถควบคุมมันได้งั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนี้สำคัญตัวเองมากเกินไปแล้วหรือเปล่า?

“ก็คือแผนการหลังจากที่เฉิงโหรว โหรวกลายเป็นลูกสาวของ หัวหน้า และได้ไปอยู่ข้างกายหัวหน้าแล้ว ไปหยิงมองไปที่ หัวหน้าน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูได้ใจ เรื่องทั้งหมดนี้ เธอวางแผนไว้ดีแล้ว
เดิมทีเรื่องพวกนี้เธอไม่อยากบอกให้หัวหน้าน้อยรู้หรอก แต่ ตอนนี้หัวหน้าน้อยดูถูกเธอ เธอจึงคิดว่าควรจะให้หัวหน้าน้อยคน รู้ถึงความเก่งกาจของเธอสักหน่อย

“อ้อ งั้นเธอลองพูดมาว่าเธอมีแผนการอะไร” หัวหน้าน้อย เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะสนใจขึ้นมาสักหน่อยแล้ว

“ให้เฉิงโหรว โหรวกลายเป็นลูกสาวของหัวหน้าไปอยู่ข้าง กายหัวหน้า เป็นเพียงแค่แผนการเริ่มต้นเท่านั้น สิ่งสำคัญที่สุด คือเมื่อเรื่องนี้ทำสำเร็จแล้วสุดท้ายพวกเราจะได้ผลลัพธ์แบบ ไหน” สำหรับเรื่องนี้ไป๋หญิงมีแผนอยู่แล้ว เป้าหมายของเธอ ชัดเจนมาตลอด ตอนนี้ก็แค่ต้องการดูว่าหัวหน้าน้อยต้องการ ผลลัพธ์แบบไหน

เธอคิดว่าหัวหน้าน้อยคนนี้คงต้องการองค์กรโกสต์ซิตี้ทั้งหมด แน่นอน

“เธอคิดว่าจะได้ผลลัพธ์แบบไหน?” หัวหน้าน้อยยกมุมปากขึ้น เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้มาเจรจาเรื่องผลลัพธ์ กับเขาเนี่ยนะ?

น่านําเป็นบ้า!!

“สิ่งที่ฉันต้องการไม่จำเป็นต้องให้หัวหน้าน้อยกังวลหรอกค่ะ แต่ฉันสามารถช่วยให้หัวหน้าน้อยได้ในสิ่งที่ต้องการ” ไป๋หยิง พูดด้วยความมั่นใจ เธอมั่นใจในแผนการของตัวเองเป็นอย่าง มาก

“เหอะ……” จู่ ๆ หัวหน้าน้อยก็หัวเราะออกมา แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูแปลก ๆ ฟังไม่ออกว่ากำลังเมินเฉยใส่หรือกำลังเยาะเย้ย กันแน่ : “สิ่งที่ฉันต้องการ? เธอจะช่วยให้ฉันได้มันมา?”

เขารู้สึกว่าตัวเองน่าจะได้ฟังเรื่องตลกที่น่าขำมากที่สุดในชีวิต

แล้ว

ยัยผู้หญิงคนนี้ไปเอาความมั่นใจมากจากไหน?

“ถ้าหัวหน้าน้อยไม่เชื่อ ก็รอดูแล้วกันค่ะ ฉันรับรองว่าจะไม่ ทำให้หัวหน้าน้อยผิดหวัง” ไปหยิ่งคิดว่าหัวหน้าน้อยไม่เชื่อใน ความสามารถของเธอ เธอรู้ว่าถ้าหากหัวหน้าน้อยไม่เชื่อเธอ ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่เธอสามารถใช้เรื่องจริงมา พิสูจน์ให้เห็นได้

“งั้นเธอลองพูดมาสว่าฉันต้องการอะไร?” ในที่สุดหัวหน้าน้อย ก็เงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่ไปหยิง

“ขอแค่แผนการราบรื่น ต่อให้หัวหน้าน้อยต้องการครอบครอง องค์กรโกสต์ซิตี้ทั้งหมด ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้” ไปหยิงลังเล ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พูดออกมา เธอเชื่อว่าผู้ชายทุกคนต้องการ อำนาจ หัวหน้าน้อยต้องการครอบครองทั้งองค์กรโกสต์ซิตี้ แน่นอน

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนทั้งองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ต้องตกเป็นของ หัวหน้าน้อยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้หัวหน้าต้องการตามหาลูกสาวให้ พบ ถ้าหากหัวหน้าตามหาลูกสาวได้จริง ๆ ตำแหน่งของหัวหน้า น้อยในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ต้องได้รับผลกระทบแน่นอน

เรื่องนี้เชื่อว่าหัวหน้าน้อยรู้ดีกว่าใคร ดังนั้นไปหยิงจึงคิดว่าหมากที่เธอเอาออกมาในตอนนี้ต้องทำให้หัวหน้าน้อยหวั่นไหว แน่นอน

“งั้นเหรอ?” หัวหน้าน้อยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจู่ ๆ ก็หัน ไปทางบอดี้การ์ดที่ชื่ออะเฉียง : “อะเฉียง เมื่อแกบอกว่ามีเรื่อง จะรายงาน เป็นเรื่องอะไรนะ?”

อะเฉียงมุมปากขยับเล็กน้อย เมื่อกี้นี้เขาบอกว่ามีเรื่องจะ

รายงานงั้นเหรอ?

เหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรนะ หัวหน้าน้อยมีอะไรทำไมไม่พูดตรง ๆ ล่ะ? ทำไมต้องทำให้เขาลำบากใจด้วย?

เขาก็แค่บอดี้การ์ดคนหนึ่ง!!

แต่โชคดีที่อะเฉียงรู้จักหัวหน้าน้อยของตัวเองดี อะเฉียงจึง เข้าใจความหมายของหัวหน้าน้อยได้อย่างรวดเร็ว : “หัวหน้าให้ ลุงเหลียงพาเฉิงโหราโหรากลับไปครับ บอกว่าจะให้ตรวจ ดีเอ็นเอต่อหน้าอีกครั้ง หัวหน้าบอกว่าครั้งนี้จะให้ตรวจด้วยเลือด และหัวหน้าจะจับตาดูขั้นตอนทุกอย่างด้วยตัวเอง”