บทที่ 737 ถังจื่อไม่ลงมือเอง พ่อลูกร่วมมือกันกำจัดศัตรู(3)

ถังจื่อไม่ที่กำลังกินของว่างอยู่นั้น อีกมือก็หยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมา แล้วกดถ่ายรูป ส่งไปให้กับเยซื้อเฉิน แน่นอนว่า ใน ภาพถ่ายนั้นมีรูปของคุณแม่สุดสวย และด้านข้างก็มีหยวนจีน หลินที่นั่งประกบอยู่

แต่ ภาพมุมกล้องที่ถังจื้อ โม่เลือกถ่ายนั้นเป็นมุมเพียงแค่บาง ส่วน ที่ในภาพปรากฏให้เห็นร่างของเงินถั่วนิ่งกับหยวนจนหลิน อย่างชัดเจน อีกทั้งยังมีมุมโต๊ะด้านหน้าของพวกเขาโผล่ออกมา อีกเล็กน้อย

นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว ก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งอื่น ๆ ภายใน ห้องได้อีก แม้แต่ภาพของผนังด้านหลัง

ไม่พูดไม่ได้ว่า ภาพที่ถังจื่อไม่ถ่ายออกมานั้นมุมกล้องดีมาก แน่นอนว่า เขาตั้งใจที่จะถ่ายให้ภาพมันออกมาเป็นแบบนี้

เขาอยากจะดูว่าการที่เขาส่งรูปเพียงใบเดียวนี้ไปให้กับเยอ เฉิน แล้วเยซื้อเฉินเองต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่จะหาสถาน ที่ตรงนี่เจอ ?

“แม่บุญธรรมครับ ผมขอยืมมือถือหน่อยครับ พอถึงจื่อ ไม่ส่ง รูปไปแล้ว ก็เงยหน้าที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาจ้องไปยังเงินถั่วง

“หืม? “เงินถั่วนิ่งนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร หยิบมือถือออกมาแล้วยื่นให้ไป เพราะตั้งชื่อไม่เด็กน้อยเป็นเด็กที่รู้ความ มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยก่อเรื่องใดๆ

เธอเชื่อใจเด็กน้อยมาก

หยวนจนหลินเห็นกิริยาท่าทางของเงินลั่วถึง ดวงตา กะพริบ ปริบๆ ความสัมพันธ์ของเธอกับเด็กคนนี้มันสนิทสนมกันอย่าง เห็นได้ชัด

เด็กน้อยคนนี้ขอมือถือกับเธอ เธอไม่แม้แต่จะถามก็หยิบมัน ออกมายื่นให้เลยทันที

พอถัง อโมรับมือถือจากเงินถั่วนิ่งมาได้ ก็ปิดเสียงเรียกเข้า มือถือของเธอทันทีแต่ก็ไม่ส่งมือถือคืนให้กับเงินถั่วง

และแน่นอนว่า มือถือของเขาก็ปิดเสียงเรียกเข้าเหมือนกัน

“คุณอา นัดแม่บุญธรรมผมมามีธุระอะไรเหรอครับ ? หากมี ธุระก็รีบคุยเถอะครับ แต่ถ้าหากไม่มีอะไร พวกเราจะได้กลับ ขณะที่ถังจื่อโม่พูดประโยคนี้กับหยวนจนหลิน เขาก็กำลังถือ โทรศัพท์ทั้งสองเครื่องเอาไว้ในมือ แล้วก็คว่ำหน้าจอลง ไปกับ โต๊ะ

“มีคดีที่อยากจะให้แม่หนูช่วย ” หยวนจนหลินมองไปยังถังจื่อ โม่ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อีกคนเป็นเพียงแค่เด็กน้อยอายุห้าขวบ ตามหลักแล้ว เรื่องแบบนี้ เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเด็กน้อย เลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า ไม่รู้ทำไม เขาก็อธิบายให้เด็กน้อยออกไปโดยไม่รู้ตัว
“เหรอครับ ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบคุยธุระให้เสร็จๆเถอะครับ บน โต๊ะในตอนนี้ ถังจื่อไม่เหมือนเป็นผู้คุมเกมทั้งหมด และก็พูดสั่ง การออกไป

อืมใช่ ออกคำสั่งกับหยวนจนหลิน

ดวงตาหยวนจุนหลินหลง หลายปีมานี้ แทบไม่มีใครที่จะ กล้ามาออกคําสั่งกับเขาเลย แต่เด็กน้อยห้าขวบตรงหน้า

กลับ……

“คุณหยวนคะ ไม่ทราบว่าเป็นคดีอะไรคะ?” เป็นลั่วนิ่งเอ่ย ปากถามออกไป ถึงหลินบอกเอาไว้ว่าเป็นคดีที่ยุ่งยาก เธอก็ อยากจะรู้ว่ามันจะยุ่งยากแค่ไหนกันเชียว ?

“เป็นคดีที่ส่งเข้ามาเมื่อเร็วๆนี้ ยุ่งยากพอสมควร เลยอยาก จะขอความช่วยเหลือจากคุณถัง” หยวนจนหลินมองไปยัง เงินถั่วนิ่ง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเป็นการเป็นงานขึ้น มาทันที

โชคดีที่เขาพกแฟ้มคดีนี้ติดตัวมาด้วย

นายน้อยถึงจื่อ โม่เหลือบมองเขาไปแวบหนึ่ง มุมปากอดที่จะ กระตุกขึ้นมาไม่ได้ ทำเป็นเนียน เนียนซะให้พอ ประเทศเขามีผู้ ที่ชำนาญและเชี่ยวชาญมากมายขนาดนั้น ทำไมเขาไม่ไปขอ ความช่วยเหลือ ? ทําไมต้องจ้องแต่จะมาหาแม่เขาด้วย ? แล้วคดีอะไรที่สำคัญขนาดที่ เขาต้องมาจัดการเอง ? เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะเรียกร้องความสนใจจากแม่เขาแล้วยังไม่บริสุทธิ์ใจอีกไม่ให้ผ่าน

เงินล้วจึงเห็นเขาหยิบแฟ้มเอกสารแล้วยืนตรงมาให้เธอก็รีบ รับเอามาทันที

หลังจากที่เงินลั่วฉิงรับแฟ้มเอกสารมาได้ ก็เปิดอ่านดู พูดตามตรง คดีนี้ค่อนข้างที่จะยุ่งยาก และซับซ้อนอยู่มาก แต่เป็นลั่วนิ่งเชื่อว่า คดีแบบนี้ ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายสามารถที่ จะคลี่คลายมันได้อยู่แล้ว

อันที่จริงหยวนจุนหลินไม่จำเป็นที่จะต้องให้เธอมาช่วยเลย ด้วยซ้ำ!

แต่ช่างมัน เป็นลั่วนิ่งไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เธอตั้งใจ ดูแฟ้มคดีเอกสาร แล้วก็คิดวิเคราะห์ตาม

เวลาที่เป็นชั่วนิ่งทำงาน เธอค่อนข้างที่จะตั้งใจและจริงจัง มี สมาธิกับมัน ดังนั้น เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าหน้าจอมือถือที่ถัง จื่อ โม่ถืออยู่สว่างขึ้นมา

ถังจื่อโม่เองที่มองเห็นมันทันที เขาจับจ้องมันอยู่ตลอดเวลา และพบว่า หน้าจอมือถือที่สว่างอยู่นี้เป็นของแม่เขา ไม่ใช่ของ เขา

ถังจื่อไม่พลิกมือถือขึ้นมาดู หน้าจอก็ปรากฏเป็นชื่อของเยี่ซื้อ

เฉิน

ปฏิกิริยาโต้ตอบของเย่ซื้อเงินค่อนข้างเร็ว เขาเพิ่งจะส่งรูปไปได้ไม่นาน เชื่อเงินก็โทรกลับมาที่มือถือของแม่เขาทันที

ยังดีที่เขาคาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

เขาคิดว่า หากเยซื้อเฉินโทรติดต่อแม่เขาไม่ติด ยังไงก็ต้อง โทรเข้ามือถือเขา เพราะเขาเป็นคนส่งรูปนั้นไปให้กับเชื่อเงิน เอง

หลังจากนั้น หน้าจอมือถือของเงินถั่วนิ่งก็ดับลง ยังจื่อไม่ หายใจเข้าลึกๆ เขาหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา เตรียมรอรับสาย

จากนั้น วินาทีต่อมา หน้าจอมือถือของแม่ก็สว่างขึ้นมาอีก ครั้ง ก็ยังคงเป็นเบอร์ของเยซือเฉินที่โทรเข้ามา

ถังจื่อ โม่กะพริบตาถี่ๆไปมา ทำไมคนคนนี้ถึงได้โง่นัก ?

มือถือแม่ไม่มีคนรับสาย ทำไมเยซื้อเฉินถึงไม่โทรมาที่เบอร์ ของเขา ?

เขาเป็นคนถ่ายรูปส่งไปให้ ยังไงเสีย เขาก็ต้องรู้ที่มาที่ไป ของเรื่องราวอยู่แล้ว

จากนั้น ยังจื่อไม่ก็เฝ้ารอ มือถือของเงินถั่วนิ่งก็สว่างขึ้นมาอีก แล้วก็ดับไป สว่างแล้วดับไป เป็นอย่างนี้อยู่นานหลายครั้ง

แต่ว่า เชื่อเงินก็ยังคงไม่โทรมาที่เบอร์ของถังจื่อไม่

ตาของถัง อโม่เบิกกว้าง เขาไม่เข้าใจความคิดของเยซือเฉิน คนอะไรกัน? เขาส่งรูปไปให้กับเยซื้อเฉิน แต่เชื่อเงินกลับ มองข้ามเขาไปอย่างสิ้นเชิง
ถัง อโมมุมปากยกขึ้น จังหวะที่เชื่อเงินไม่โทรเข้ามานั้น เขากตเปิดหน้าจอของเงินถั่วงขึ้นมา แล้วบล็อกสายของเชือ เฉินไปในทันที

โทรมาอยู่ได้ โทรอยู่นั่นแหละ โง่แล้วยังดื้อรั้นจริงๆ

ถังจื่อ ไม่คิดว่า เขาบล็อกสายของเอเฉิน ในโทรศัพท์ของ แม่ไปแล้ว เชื่อเงินคงจะโทรมาที่เบอร์เขาสักทีละนะทีนี้

ถังจื่อไม่มองไปยังมือถือของตัวเอง รออยู่นานหลายนาที มือถือของเขาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ขณะนี้เอง ถึงจื่อไม่ก็นึกสงสัยว่ามือถือเขาเกิดปัญหาอะไรขึ้น หรือเปล่า ?

จังหวะนี้เอง เป็นลั่วนิ่งที่กำลังตั้งอกตั้งใจดูแฟ้มเอกสาร ก็ไม่

ได้สังเกตเห็นอาการที่ผิดปรกติของถังจื่อไม่

เป็นหยวนจนหลินที่สังเกตเห็น คิ้วเขาขมวดขึ้น สายตาจ้อง มองไปยังถังอโม่ เด็กคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ?

เขาไม่อยากสงสัยอะไรเด็กน้อยคนนี้แต่เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้ กำลังมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่

ถังจื่อไม่รับรู้ถึงการจ้องมองมาของหยวนจนหลิน เขาเงยหน้า ขึ้น มองไปยังหยวนจนหลินแวบหนึ่ง ดวงตาที่มองมานิ่งเฉย จนทําให้คนมองไม่ได้นึกเอะใจสงสัยอะไร

ดูเหมือนเขาไม่ได้ทําอะไรเลยจริงๆ
หยวนจนหลินเองก็พลันหัวเราะออกมา เด็กน้อยคนนี้ช่างน่า สนใจดีจริงๆ

“กินของว่างนะ”หยวนจนหลิน นของว่างไปตรงหน้าของถัง

จื่อไม่

ถังจื่อ โม่ตะลึง รู้สึกประหลาดใจนัก หัวคิ้วของเขายกขึ้น การแสดงออกมาแบบนี้ทำเพื่อหวังผลอะไรกัน

เมื่อเห็นสีหน้าที่ระแวดระวังของถังจื่อโม่ ใบหน้าของหยวน จุนหลินก็เผยรอยยิ้มมากขึ้นไปอีก

ที่แท้แล้ว เด็กคนนี้ก็แตกต่างจากเด็กทั่วๆไป และแตกต่าง อยู่มากเลยทีเดียว

ความระแวดระวังที่มีนั้นก็เอาเรื่องอยู่พอตัว

จนทำเขานึกสงสัยขึ้นมาแล้วว่าเด็กคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ ?