บทที่ 451 อาการหึงหวงคุณชายสามแยกำเริบ (1)

หลังจากที่ออกจากห้องคนไข้ เงินถั่วงครุ่นคิดดูแล้วก็นำมือถือ ขึ้นมาก เบอร์ขอไปรย จากนั้นก็โทรออกไป

มือถือเพิ่งดังได้แป๊ปเดียว ไปรุ่ยก็รับสายแล้ว จากนั้นก็มี เสียงของเขาส่งมา “ฉิงฉิง”

น้ำเสียงของเขานั้นเบาและอ่อนนุ่มมาก เพียงรู้สึกตื่นเต้นจึง เจือความสั่นเอาไว้เล็กน้อย

“คุณปู่ให้ฉันไปคุยเรื่องบริษัทกับคุณ คุยเรื่องบริษัทก็น่าจะอยู่ ที่บริษัทไม่ใช่เหรอ? “เป็นลั่วจึงพูดเอาการเอางาน เพราะเรื่องที่ คุยอยู่ ณ ขณะนี้ก็เป็นเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวแต่อย่างใด

“คุณก็รู้ว่าที่บริษัทมีพี่สาวอยู่ ฉะนั้นที่บริษัทจึงไม่สะดวก ผมคง นัดคุณไปที่ห้องในโรงแรมไม่ได้มั้ง ฉะนั้นคุยกันที่บ้านจะสะดวก กว่า แน่นอน หากคุณอยากเปลี่ยนสถานที่ก็ได้นะ ไม่งั้นคุณเลือก มาได้เลย อันที่จริงที่ไหนก็ไม่สำคัญ ทำไม? หรือคุณกลัวผมจะ ทําอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับคุณ? “ไปยอธิบายสักยืดยาว เห็นได้ ชัดว่าประโยคสุดท้ายถึงจะเป็นใจความสำคัญ

เงินถั่วนิ่งขมวดคิ้ว อันที่จริงเธอไม่ได้ระวังตัวกับไปยหรอก เธอรู้จักอุปนิสัยใจคอของไปรย

เธอคบกับไปรยเกือบสองปี ไปรยแค่เคยหอมที่หน้าผาก เธอสองครั้งเท่านั้นไปรยเป็นคนสุภาพชน ไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก ไม่เหมือน คนพาลอย่างเอเงินเลยสักนิด!

ดวงตาก็เงิน วฉิงกะพริบเบาๆ อยู่ดีๆเธอจะไปคิดถึงเยชื่อเจ้ นทําไมกัน?

เมื่อนึกถึงเยซื้อเฉินเมื่อไหร่ จิตใจของเงินถั่วนิ่งก็เริ่มว้าวุ่นเมื่อ นั้น ไม่สามารถรักษาสติและสัมปชัญญะดั่งเช่นปกติได้เลย

“นัดที่ร้านอาหารก็แล้วกัน เดิมที่เป็นลั่วจึงรู้สึกว่าไม่จำเป็น ต้องเปลี่ยนสถานที่เลย แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร จู่ๆเธอก็เอ่ย ประโยคนี้ออกมา

เงินล้วจึงนึกถึงคำพูดตอนเช้าของเยซื้อเฉิน เธอคิดว่า หาก เยซือเฉินรู้ว่าเธอไปพบเจอผู้ชายคนนั้นที่บ้าน……..

เงินถั่วงกะพริบตาปรๆ ทำไมเธอนึกถึงเชื่อเงินอีกแล้ว จะ ว่าไปเธอจะเจอใครที่ไหนก็ไม่เกี่ยวข้องกับเชื่อเงินอะไรสัก หน่อย?

ทำไมเธอต้องกลัวเชื่อเงินด้วย? เธอโดนยาพิษของเชื่อเงินหรือเปล่า?

เงินถั่วนิ่งเปลี่ยนความคิด อยากจะบอกว่าไม่ต้องเปลี่ยนสถาน ที่แล้ว แต่ทว่าเมื่อคำพูดมาถึงปลายลิ้นเธอก็ไม่ได้เปล่งออกมา

อีกฝั่งหนึ่งของสาย ไปยตัวแข็งทื่อ เดิมทีเขาคิดว่าตัวเอง พูดกระจ่างขนาดนี้แล้ว เป็นลั่วจึงคงไม่เปลี่ยนสถานที่หรอก ซึ่ง คาดไม่ถึงว่าเธอจะยืนกรานเปลี่ยนสถานที่ให้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเปลี่ยนไปที่ร้านอาหารอีก ตอนนี้เธอระแวงเขามากถึงเพียงนี้เลย เหรอ?

ได้ครับ แถวนี้มีร้านอาหารดีๆอยู่ ผมจะส่งโลเคชั่นไปให้คุณ นะ แต่ทว่าไปรุ่ยไม่ได้พูดอะไรมา ทำตามความต้องการของ เธอโดยตรง

“ค่ะ”เวิน วฉิงแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก ตอบเสียงเบา จาก นั้นก็วางสาย

ต่อมา ไปยก็ส่งโลเคชั่นมาให้เธอ

ตอนที่เป็นลั่วจึงเดินทางไปถึง ไปยก็ได้จัดหาห้องเอาไว้ เรียบร้อยแล้ว ซึ่งตอนนี้กำลังรอคอยเธออยู่ด้านในห้อง เป็นลั่วจึงผลักประตูเข้าไปก็พบไปยยยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ดิน

หน้าต่าง ด้านในห้องจึงอัดแน่นไปด้วยควันบุหรี่

เงินถั่วนิ่งเห็นมีก้นบุหรี่อยู่ในที่เขี่ยบุหรี่หลายมวน ตอนที่เธอรู้จักไปรุ่ย ไปยกสูบบุหรี่อย่างหนัก แต่เธอไม่ ชอบดมกลิ่นของบุหรี่ ไปยี่รุ่ยจึงได้เลิกบุหรี่ในเวลาต่อมา

เมื่อสูดดมควันบุหรี่เข้าไปเต็มปอด เป็นลั่วถึงก็รู้สึกไม่สบาย คอ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ไม่ได้ปิดประตูตอนที่ เดินเข้าไป

ไปยหันหลังมาเห็นเป็นลั่วถึง จึงได้รับบุหรี่ในมือทิ้ง จากนั้น ก็เปิดหน้าต่างตรงหน้า
พอผ่านไปสักพักหนึ่งควันบุหรี่ก็กระจายหายไปได้พอสมควร แล้ว ไป๋ รุ่ยจึงปิดประตูห้อง จากนั้นก็เอาเอกสารที่เตรียมไว้ออก มา

“นี้เป็นสัญญาที่ผมร่างเอาไว้ คุณลองอ่านดู ไปรุ่ยส่งสัญญา ไปให้เว้นชั่วฉิง

“ฉันเซ็นก็ได้แล้วใช่ไหมคะ? “เงินถั่วจึงไม่ถนัดเรื่องธุรกิจ เธอ ไม่ได้อ่านให้ละเอียดก็เอาปากกาขึ้นมาจะเซ็นชื่อ คิดว่าเรื่องนี้ก็ จบแล้ว

“คุณไม่อ่านเลย ไม่กลัวจะโดนโกงเหรอ? “ไปยได้ยินคำ พูดของเธอ มุมปากก็ยกขึ้นมายิ้มเบาๆ อย่างน้อยก็แสดงว่าเธอยังเชื่อใจเขาอยู่?

“บริษัทเวินชื่อกรุ๊ปเป็นขนาดนี้แล้ว ก็คงไม่แย่ไปถึงไหนแล้ว ฉันยังต้องกังวลอะไรอีก” เป็นลั่วจึงก้มหน้า เมื่อหาที่เซ็นชื่อเจอก ลงนามของเธอโดยตรง

ตอนนี้บริษัทเป็นชื่อกรุ๊ปสามารถล้มละลายได้ตลอดเวลา หุ้น ส่วนในมือของไปรุ่ยที่มีอยู่ในบริษัทเป็นชื่อกรุ๊ปนั้นไม่ค่อยมีค่า สักเท่าไหร่เลย

ไปยหยุดชะงัก รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหาย รู้สึกหดหู่ใจ เล็กน้อย

“อย่างนี้ก็ได้แล้วใช่ไหม? “เงินถั่วนิ่งเซ็นชื่อเสร็จก็ยื่นสัญญา กลับไปให้เขา
ไปรยรับมา จากนั้นก็ค่อยๆพลิกดูทุกหน้า จู่ๆเขาก็เงยหน้า ขึ้นมากล่าวว่า “ฉิงจึงยังจำครั้งแรกที่เราพบกันได้ไหม? ”

เงินล้วจึงเลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงที่ไปขี่ยพูดเช่นนี้ เธอ เม้มปาก “วันนี้ฉันเป็นตัวแทนของคุณ มาคุยเรื่องของบริษัท หากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวก่อน

เรื่องระหว่างเธอกับเขามันจบลงตั้งแต่หกปีก่อนแล้ว

ในเมื่อจบกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องไประลึกถึงอีก

“ตอนนั้นคุณอายุแค่หกขวบ คุณถือขวดแก้วมาอันหนึ่งวิ่งมาที่ บ้านคุณย่าของผม อยากให้ผมเล่นจับจิ้งหรีดกับคุณ จากนั้น ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนทั้งหมดก็ถูกคุณลากไปจับจิ้งหรีดกันหมด เลย”ระหว่างที่ไปรุ่ยกำลังเล่าอยู่ก็เอาขวดขึ้นมาจากใต้โต๊ะ หนึ่งอัน เป็นลั่วนิ่งมองแวบเดียวก็ดูออกว่านั้นเป็นขวดที่เธอจับ จิ้งหรีดใส่ เพียงแต่หลังปิดเทอมฤดูร้อนผ่านไป จู่ๆขวดนี้ก็หาย ไป ที่แท้ไปรุ่ยเป็นคนเอาไปนี่เอง

“ปีต่อมาในช่วงปิดเทอมผมไปที่บ้านคุณย่าอีก คุณบอกผมว่า คุณเป็นผู้หญิงไม่เล่นจับจิ้งหรีด เพราะผู้หญิงจับจิ้งหรีดไม่เป็น กุลสตรี

จากนั้นช่วงปิดเทอมนั้นผมก็ถูกคุณลากไปจับกบทุกวัน แล้ว คุณก็เอากับไปปล่อยที่ห้องนอนของผม บอกว่าจะให้พวกมันช่วย ผมจับยุ่ง เล่ามาถึงจุดนี้ มุมปากของไปรุ่ยก็ยกขึ้นยิ้มบางๆ

เขาจำได้ว่าผลสุดท้ายห้องของเขาเต็มไปด้วยกบ
ตอนนั้นเธอทุกชนเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนกับเป็นผู้หญิงเลย ตอนนั้นเธอยังไม่สวย แต่ทว่าสามารถดึงดูดความสนใจจาก เขาทั้งหมดอย่างง่ายดาย

จากนั้นไปยก็เอาภาพวาดขึ้นมาจากไต้โต๊ะ ซึ่งเป็นภาพที่ เขาสอนเธอวาดกบเต็มทุกเนื้อที่

ดวงตาของเงินถั่วงกะพริบ เธอคิดไม่ถึงว่าไปรุ่ยจะเก็บภาพ วาด มาตลอด เธอนึกว่าได้ทิ้งไปตั้งนานแล้ว

“ผมเคยกลับไปที่บ้านคุณย่าสองครั้งในช่วงปิดเทอม นอก เหนือจากเวลานอน ทั้งสองช่วงเวลาของผมก็ถูกคุณใช้จนหมด ไปรยจ้องมองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม