บทที่ 513 ลูกชายของคุณชายสามเย่ (1)

“หม่ามี ทำไมหยุดเดินล่ะ หม่าอยากเล่นชิงช้าสวรรค์เหรอ” เมิ่ง โรงเห็นเธอหยุดเดิน เห็นชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ไม่ไกล ยิ้มเบาๆ พูด ว่า “ถึงแม้จะดูเด็กๆไป ขอแค่หม่ามีชอบก็พอแล้ว ไปกันเถอะ ฉัน จะไปเล่นเป็นเพื่อนหม่ามีเอง

แต่ว่า เพิ่งหยูเยียนยืนนิ่งไม่ขยับ และไม่มีการตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น ดวงตาคู่นั้นจ้องไปที่ถังจอโม่ ความตะลึงในดวงตาก็ยิ่ง ชัดเจนมากขึ้น

“มีอะไรเหรอ ดูอะไรอยู่” เหลยเหอเห็นว่าเธอดูแปลกๆไป มอง ตามสายตาเธอไป แต่ก็ไม่พบอะไร อดไม่ได้ที่จะแอบสงสัย

จากการจ้องมองของเธอ เธอน่าจะกำลังมองเด็กผู้ชายที่อยู่ไม่ ไกล เด็กผู้ชายคนนั้นมีอะไรพิเศษหรือเปล่า

หน้าตาดี น่ารัก แต่เธอก็ไม่น่าจะมีปฏิกิริยาที่มากขนาดนี้นะ

เพิ่งหยูเยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เหมือนไม่ ได้ยินที่พวกเขาพูด แต่ว่า แต่เธอยกมือขึ้นเล็กน้อย ไปที่ถังซื้อ

ไม่ มือสั่นมาก

“เกิดอะไรขึ้น” เหลยเห้อจับมือที่สั่นมากของเธอไว้ น้ำเสียงดู กังวลอย่างเห็นได้ชัด

“หม่ามี เกิดอะไรขึ้น” เมิ่งโร่ถึงก็เห็นว่ามันแปลกๆ สีหน้า เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในน้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อยอย่างเห็นได้
เด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายคนนั้น………. เพิ่งหยูเยียนมุมริมฝีปากขยับเล็กน้อย และพูดประโยคนั้นๆ

“เด็กผู้ชายคนนั้นทําไมเหรอ ไม่เห็นมีอะไรแปลกนะ” เมิ่งโร่ถึง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กผู้ชายคนนั้นไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย ทําไม หม่ามีถึงมีปฏิกิริยาเช่นนั้น

“เขา เขาเหมือนพี่ชายคุณตอนเด็กอย่างกับแกะ” เมิ่งหมูเขียน หายใจเข้าหนึ่งครั้ง พยายามทำให้ตัวเองสงบลง ในที่สุดก็พูด ประโยคที่สมบูรณ์ออกมา

“อะไรนะ หมายความว่าไง” เพิ่งโร่ถึงตกใจ “เหมือนพี่ชาย ตอนเด็กอย่างกับแกะ หมายความว่าอย่างไร

“คุณแน่ใจนะว่าไม่ดูผิด หรือไม่ได้จําผิด” เหลยเห้อจะใจเย็น ในเวลาที่เกิดปัญหา เลยอดไม่ได้ที่จะถามเพิ่มเติม

เธอไม่มีรูปถ่ายตอยเด็กของเอเฉิน เพราะตอนที่เธอถูกคุณ ปู่เย่ขับไล่ออกมา ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วยเลย ดังนั้น เขากับ โร่ถึงจึงไม่เคยเห็นรูปวัยเด็กของเย่ซือเฉิน

ถ้าเธอบอกว่าแค่เหมือน ก็ไม่มีอะไรแปลก แต่เธอกลับบอกว่า เด็กผู้ชายคนนั้นเหมือนเชื่อเงินตอนเด็กอย่างกับแกะ

เหมือนอย่างกะแกะ

“ไม่มีทางที่ฉันจะดูผิด และไม่มีทางที่ฉันจะจำผิด เด็กคนนั้นเห มือนเฉินเฉินตอนเด็กเกือบทุกประการ” ในขณะที่เพิ่งหยูเยียนพูดประโยคนี้ น้ำเสียงดูมั่นใจมาก ลูกชายของเขา มันถูกสลักไว้ ในใจของเธอ แล้วจะจําผิด จะดูผิดได้อย่างไร “แม่ หรือว่านี่จะเป็นลูกนอกสมรสของพี่ชาย” เพิ่งโร่ยังมี บุคลิกที่ไม่คิดรอบคอบ จึงพูดเช่นนี้ออกมาทันที

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ตัวของเพิ่งหยูเยียนก็แข็งอย่างเห็นได้ ชัด เหมือนมาก เหมือนมากจริงๆ ดังนั้น เธอก็คิดเช่นนี้ในใจเช่น น

แต่ เธอก็รู้สึกว่าด้วยนิสัยและสไตล์ของลูกชาย เรื่องลูกนอก สมรสไม่น่าจะเป็นไปได้

“ผู้หญิงคนนั้นฉันยังไม่เคยเจอเลย ไม่รู้เป็นคนอย่างไร และ ทางพี่สะใภ้……… เพิ่งโร่ถึงมองไปทางเขาหงหลิง ขมวดคิ้ว อย่างหนัก “กว่าพี่ชายจะเจอคนที่ตัวเองชอบ ขอให้อย่าเกิดเรื่อง อะไร นอีกเลย”

“ฉันว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ด้วยนิสัยของชื่อเฉินไม่น่าจะเกิด เรื่องเช่นนี้ได้ ถ้าบังเอิญมีลูกจริงๆเขาจะไม่ปล่อยให้เด็กถูก ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ “เหลยเหอเข้าใจเชื่อเฉิน ดังนั้นเขาคิดว่า เรื่องแบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับตัวเยซื้อเฉินได้

“แต่หม่ามีบอกว่าเด็กผู้ชายคนนั้นเหมือนพี่ชายตอนเด็กอย่าง กับแกะ ถ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต่อกัน ก็ไม่น่าจะเหมือนขนาดนั้น

เพิ่งโร่ถึงคิดตรงมาก และมีความสมเหตุสมผลด้วย “เอาอย่างนี้ ฉันจะหาทางเข้าใกล้เด็กผู้ชายคนนั้น หาวิธีเอา เส้นผมของเขามา พวกเราไปตรวจDNAกัน” เหลยเห้อรู้สึกสงสัยเช่นนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือตรวจหาความจริง

“อย่า อย่าทำร้ายเด็กผู้ชายคนนั้น” เมิ่งหยูเยียนรีบขัด กังวล ในเสียงเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล ไม่หรอก ก็แค่เส้นผมเส้นเดียว” เหลยเหอยิ้ม

แล้วปลอบใจเธอ

“ฉันไปเอง ฉันไปเอง” ดวงตาของเมิงหยูเยียนมองไปที่ตั้งชื่อ ไม่อีกครั้ง มีความหวังมากขึ้น

เธออยากเข้าใกล้เด็กคนนั้นมากขึ้น แม้จะได้แค่มองอยู่ไม่ไกล หรือได้พูดคุยกับเด็กบ้างเล็กน้อย “พวกคุณรอฉันที่นี่ ฉันไปเอง อย่าทำให้เด็กตกใจ” เพิ่งหยูเยียนริมฝีปากยกขึ้นมีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า เห็นเด็กคนนี้ก็เหมือนได้เห็นซื้อเฉินตอนเด็ก

“ได้ ฟังคุณ” เหลยเห้อทำตามคำพูดของเธอเพิ่งโร่ถึงก็เลย พูดอะไรต่อไม่ได้

เพิ่งหยูเยียนร่างกายแข็งทื่อ ในขณะนี้ มือยังสั่นอยู่ แต่เธอก็ยัง

ก้าวเท้าออกไป เดินตรงไปที่ถังจื่อไม่ “คุณอาเหลย คุณว่าฉันจะได้เป็นอาแล้วเหรอ” เมิ่งโร่ถึงกะ

พริบตา แววตาดูสับสน

“ถ้าพี่ของคุณได้เป็นพ่อจริงๆ คุณก็จะได้เป็นคุณอา” เหลยเห้อ หันมามองเธอจากนั้นสายตาของเขาก็หันไปที่เพิ่งหยูเยียนอย่าง รวดเร็ว

“นี่มันเรื่องไร้สาระไปไหม” เมิ่งโร่ถึงตะลึงอยู่สักพัก มองเขาอย่างไม่พอใจ

“ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของพี่ชายจริง แล้วพี่สะใภ้จะทำอย่างไร” เพิ่งโร่ยิงตอนหายใจเล็กน้อยทันใดนั้นก็คิดว่าถ้าสิ่งนี้เป็นเรื่อง จริง ก็จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากมาก

“ฉันดูออกว่า พี่ชายชอบพี่สะใภ้จริงๆ แต่ถ้าพี่ชายไปมีลูกกับ ผู้หญิงคนอื่น จะทําอย่างไร จะทำอย่างไรดี” เพิ่งไร่ถึงเริ่มกังวล

ดวงตาของเหลยเหอกะพริบ ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของเชื่อเงิน จริง ด้วยนิสัยของเป็นลั่วถึงจะไม่มีทางยอมแต่งงานกับเย่ซื้อเฉิน เป็นแน่

“คุณอย่างยิ่งกังวล ฉันรู้สึกว่าความเป็นไปได้ไม่มาก คุณก็รู้ เป็นเวลายี่สิบปีแล้วที่แม่ของคุณออกมาจากตระกูลเย่ ตอนนี้ แม้แต่รูปถ่าย ใบเดียวของพี่ชายคุณก็ยังไม่ได้นำออกมาด้วย เด็กคนนี้ดูแล้วก็น่าจะอายุห้าขวบ ก็แสดงว่า นั่นเป็นความทรงจำ เมื่อยี่สิบปีของแม่คุณเท่านั้น ดังนั้น ฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าจะแค่ คล้ายพี่ชายคุณ และแม่ของคุณเพราะมีความปรารถนาอยู่ในใจ ดังนั้นจึงจับสับสน” นี่คือการวิเคราะห์ของเหลยเห้อ ก็มีความสม เหตุสมผล

“อืม หวังว่าเด็กคนนั้นจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่ชาย ฉันก็หวัง ว่าพี่ชายจะมีลูกเป็นของตัวเอง และต้องเป็นลูกที่พี่สะใภ้ตลอด เท่านั้น เป็นคนที่พี่ชายชอบคลอด เช่นนี้พี่ชายถึงจะมีความสุข ไม่เช่นนั้น ถ้าให้พี่ชายต้องเลือกระหว่างคนสองคนมันจะโหด ร้ายเกินไป” เมิ่งโร่ถึงแอบถอนหายใจ แม้ในใจยังมีความกังวลเล็กน้อย แต่กว่าเมื่อครู่มาก

เพิ่งหยูเทียนเดินไปถึงหน้าถังไม่แล้ว ณ เวลานี้เยว่า หลั งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ