บทที่ 248 ถังจื่อ โม่คือลูกชายของฉัน (2)

บทที่ 248 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (2)

เธอจำได้ว่าตอนนั้น เธอหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของเย่ชื่อ เฉิน เธออยู่ด้วยกันกับเย่ชื่อเฉิน ดังนั้น เวินลั่วฉิงไม่ต้อง สงสัย คนที่เธออยู่ด้วยเมื่อคืนก็คือเยซื่อเฉิน

ถึงแม้ว่าพวกเขาแต่งงานกันเพราะสัญญา ไม่เกี่ยวข้องกับ ความรัก เธอคิดว่าเย่ชือเฉินคงไม่ปล่อยเธอที่อยู่ในสภาพ นั้นให้กับผู้ชายคนอื่นหรอก ดังนั้น สิ่งเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ เยซื้อเฉิน

แต่ว่า ระหว่างเธอกับเย่ซื้อเฉินแต่งงานกันมีสัญญา คนที่ เย่ซื้อเฉินรักไม่ใช่เธอ ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ปรกติแล้ว เย่ซื่อเฉินน่าจะไม่ทำอะไรเธอ?

จู่ๆเธอก็จำได้ว่าเหอถงถงเคยบอกว่าเธอจะกลายเป็นอันท พาลตอนที่เธอเมา ดังนั้นตอนนี้เธอรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ เพียงอย่างเดียว นั่นคือโศกนาฏกรรมเมื่อห้าปีก่อนได้เกิดขึ้น อีกครั้ง

เมื่อห้าปีก่อน เธอน่าจะโดนคนวางยาทำให้เธอขึ้นใจโม่ เหยียน มาวันนี้ เมื่อเธอดื่มเหล้าเมาอีกเธอก็ได้ขึ้นใจ เย่ชื่อ

เฉิน โอ้พระเจ้า ให้ฟ้าผ่าเธอให้ตายเสียดีกว่า!

แน่นอน เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ปรกตินั้น ผู้หญิงปรกติไม่ สามารถขึ้นใจ ผู้ชายหนึ่งคนได้หรอก

แต่ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป ไม่ใช่ผู้หญิงปรกติ! !

ดูจากฝีมือของเธอแล้ว ผู้ชายทั่วไปไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ ดังนั้นเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้….

จู่ๆเป็นลั่วนิ่งก็มีความรู้สึกอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก! !

ครั้งที่แล้ว เธอยังสามารถหลบหนีไปได้โดยที่ไม่มีใครรู้

แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ?

เย่ซื้อเฉินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และพวกเขาก็จดทะเบียน สมรสกัน ถึงแม้ว่าเธออยากหนีก็หนีไม่พ้น

“เงินลั่วฉิง เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม กี่โมงแล้ว ยังไม่รีบมา ทำงานอีก? “หัวหน้าชุนเมื่อไม่ได้ยินเสียงของเวินลั่วฉิง จึง ตะโกนออมาอีกครั้ง

เป็นลั่วจึงรีบเรียกสติตัวเองกลับมา จากนั้นตอบรับด้วย เสียงต่ำ แล้ววางสายทิ้ง

เมื่อวางสายทิ้งแล้ว เป็นลั่วนิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะนี้ ห้องนอนมีเธอแต่คนเดียว เห็นได้ชัดว่าเยซื้อเฉินได้ออกไป แล้ว ตอนนี้สิบ โมงกว่าแล้ว เย่ซื่อเฉินน่าจะไปทำงานแล้ว เวินลั่วฉิงคิดเข้าข้างตัวเองในใจ เธอคิดว่าทุกคนเป็น ผู้ใหญ่กันแล้ว แม้ว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพราะว่าเธอเมา แล้ว ทำการขึ้นใจเขา เขาก็ไม่ได้เสียเปรียบมาก หรืออีกอย่าง เขา คงไม่ถือสาอะไรกับเธอ เรื่องนี้ก็ให้มันผ่านไปแบบนี้ ถือว่า มันเป็นอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ก็ผ่านไปได้

เมื่อคิดแบบนี้ จึงทำให้เงินลั่วฉิงสบายใจขึ้นเยอะ เธอ ทดลองขยับร่างกายดู แค่ขยับเล็กน้อย ก็ปวดไปทั้งตัว

ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย เมื่อคืนมันรุนแรง เร่าร้อนแค่ไหนกัน? หลังจากเมาแล้วเธอบ้าคลั่งแค่ไหน?

จู่ๆเป็นลั่วนิ่งก็นึกได้อีกปัญหาหนึ่งขึ้นมา เนื่องจากขนาด เธอยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วเย่ซื้อเฉินหล่ะ? ไม่รู้ว่า จะแย่กว่านี้ไหม?

เงินลั่วชิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันยากที่จะพูด อะไรจริงๆ ! ! !

ถึงแม้ว่าจะเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่เวินลั่วฉิงก็ฝืนตัวเองให้ ลุกขึ้น ร่างกายของเธอสะอาดมาก น่าจะอาบน้ำเรียบร้อย

แล้ว

แต่ที่ไม่รู้คือเธออาบเองหลังทำเรื่องนั้นเสร็จ หรือเย่ซือเฉิน เป็นคนช่วยเธออาบน้ำกันแน่?

เงินสั่งฉิงรู้สึกว่าตัวเองจะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้แล้ว เพราะถ้า คิดต่ออาจทำให้เธอเป็นบ้าได้

เมื่อมองไปที่เตียงเธอเห็นมันวางเสื้อผ้าใหม่อยู่ น่าจะเป็น ชื่อเฉินเตรียมไว้ให้เธอ แถมยังมีอาหารเข้าที่พิถีพิถันวาง ไว้ด้วย คิดว่าถึงว่าเย่ซื้อเฉินจะเป็นคนละเอียดขนาดนี้

ขนาดเธอได้ขึ้นใจเขาไป แล้ว เขาก็ยังดีต่อเธอขนาดนี้ ถือว่าดีมากแล้ว!

เงินลั่วชิงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ กินอาหาร เล็กน้อย จากนั้นเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

แต่ว่า เมื่อก้าวออกไปถึงหน้าห้อง เป็นลั่วฉิงหยุดชะงักสัก ครู่ สายตาคู่นั้นเบิกกว้าง ที่นี่ทำไมมันช่างคุ้นเคยขนาดนี้?

เป็นลั่วนิ่งรีบหันกลับไป แล้วมองเห็นป้ายห้องด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าร่างกายมีความเกร็งเล็กน้อย

ไม่ใช่มั้ง? คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก?

2201? ห้องเดิมเมื่อห้าปีที่แล้ว?

ทางเดินระหว่างห้องเหมือนกันกับห้าปีที่แล้วทุกอย่าง

ความจริงแล้วการตกแต่งภายในห้องเหมือนเมื่อห้าปีก่อน ทุกอย่าง ห้าปีที่ผ่านมา เย่ซื้อเฉินไม่เคยให้คนเปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าห้าปีก่อนเงินลั่วชิงไม่ได้มองห้องให้ชัดเจน ดังนั้น เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องจึงไม่ได้สังเกตว่ามีปัญหาอะไร เวลานี้เมื่อเธอเดินออกไปจากห้อง มองดูสภาพแวดล้อม ด้านนอก จึงพบว่ามันมีจุดนี้ที่คล้ายกัน

มีชั่วขณะ ที่เป็นลั่วนิ่งรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า แม่งเอ้ย ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้?

แต่ว่า ทำไมมันบังเอิญแบบนี้?

ห้าปีที่แล้วมันคืออุบัติเหตุ เพราะเธอกระโดดมาจากห้อง ข้างๆ กระโดดข้ามห้อง2201พอดี และเวลานั้นผู้ชายคนนั้น อยู่ที่ห้องพอดี จากนั้นจึงเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดข้างหลังเกิดขึ้น

แต่ว่าครั้งนี้หล่ะ?

ครั้งนี้คนที่พาเธอมาคือเย่ซื้อเฉินไม่ใช่เหรอ? ถ้าเป็น เยซื้อเฉินพาเธอมา ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้ แล้วยังเป็น โรงแรมเดียวกัน ? อีกทั้งยังเป็นห้องเดียวกันอีกด้วย?

หรือว่าเธอเมาเหมือนโดนผีเข้าทำให้จำเหตุการณ์เมื่อห้า ปีก่อนได้ แล้วเธอก็เป็นคนบอกเย่ซื้อเฉินเองว่าให้พามาที่ ห้องนี้?

เป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่าไม่แน่อาจเป็นไปได้

แต่ว่า ในใจของเธอนั้นก็ยังมีความสงสัยอยู่หลายอย่าง แน่นอนข้อสงสัยพวกนี้ก็มีแต่เย่ซื้อเฉินเท่านั้นที่จะให้คำตอบ เธอได้ หรือเธอควรจะหาเวลาไปถามเยชื่อเฉินถึงเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้น เพราะว่า การที่เย่ชือเฉินเป็นคนพาเธอมากับเธอเป็นคน พาสาวซื่อเฉินมานั้นมันไม่เหมือนกัน! !

จู่ๆเป็นลั่วนิ่งก็รู้สึกว่าเรื่องต่าง ๆ มันซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เย่ชื่อเฉินน่าจะไปทำงานแล้ว เวินลั่วฉิงแอบหายใจเข้า ลึกๆ จากนั้นรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ขณะนี้ ในห้องรับแขก เย่ซื้อเฉินนั่งไม่ถึงสิบห้านาที แต่เขา ดูเวลาแล้วอย่างน้อยห้าครั้ง

ใจเขาตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่เลย เขา กำลังคิด ว่าเธอตื่นนอนแล้วหรือยัง? ถ้าตื่นขึ้นมาแล้ว จะมี ปฏิกิริยาอะไรนะ? ความจริงแล้ว เขาอยากดูตอนที่เธอตื่น ขึ้นมา อยากดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอะไรตอนตื่น

เขาคิดว่ามันต้องสนุกมากแน่เลย!

“ทำไมเหรอ? มีเรื่องด่วน? “คุณจูเห็นเขาใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว ยิ้มออกมาเบาๆ : “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณแสดงออกว่ามี เรื่องด่วนอย่างเห็นได้ชัดเลย

“อืม มีเรื่องด่วนจริง” เย่ซื่อเฉินยอมรับอย่างเปิดเผย

“ไม่เป็นไร ผมไม่รบกวนเวลาคุณล่ะ ผมต้องรีบไปขึ้น เครื่องเหมือนกันไปก่อนนะ” คุณจูเป็นคนรู้กาลเทศะ เรื่อง สำคัญเมื่อกี้ก็ได้พูดเรียบร้อยแล้ว เขาก็ควรที่จะกลับได้แล้ว

“ได้ ผมให้เลขาหลิวไปส่งท่าน” เย่ซือเฉินลุกขึ้นส่งแขก มา

ไปขึ้นไป

ในเย่เฉิน

ตื่น

ไม่ ด้วยท่าทีที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ต้องส่ง แขกให้กลับก่อน ถึงจะกลับไปหาภรรยาได้อย่างรวดเร็ว

คุณจูเหลือบมองไปที่เขา คิ้วของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ เห็นเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขาเกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน และมีสัมมาคารวะไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

และในเวลาต่อมา เย่ซื้อเฉินก็ได้เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

คุณจูตกใจเล็กน้อย ถือ ว่าคำพูดเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดมัน ออกมาก็แล้วกัน

เย่ซื้อเฉินรีบกลับไปถึงห้อง ตอนแรกคิดว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่ว่าเมื่อเข้าไปในห้องพบว่าบนเตียงนอนว่างเปล่า ไม่มีแม้ เงาของเธอ

เยซื้อเฉินตกละลึงเล็กน้อย คนหล่ะ?

ตื่นนอนแล้วเหรอ?

เย่ซื้อเฉินรีบค้นดูที่ห้องให้ทั่วรอบหนึ่ง แต่ก็ยังไร้เงาของ เธอ สีหน้าของเขาดิ่งลงเล็กน้อย เธอไปไหนเหรอ?

คงไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน หลบหนีไปอีกนะ?