บทที่ 890 คุณชายสามเย่ออกโรงเอง

“ใช่ครับ ใช่” ผู้ดูแลจ้งพยักหน้าหมึก ๆ เกรงว่าหากเขาพยัก หน้าช้าไปคนอื่นจะไม่ยอมให้เขาเข้าบ้าน

“แย่จังเลยครับ คุณหนูใหญ่ของพวกเราไม่อยู่บ้านครับ พ่อ บ้านอาวุโสของตระกูลถังเห็นท่าพยักหน้าของเขาก็อดไม่ได้ที่จะ ยิ้มออกมา คนคนนี้ดูก็รู้ว่าสถานะไม่ธรรมดา แต่ท่าทางของเขา กลับดูไร้เดียงสาน่าขันไปหน่อย

พ่อบ้านอาวุโสของตระกูลถังมองคนออกมานักต่อนักแล้ว ดัง นั้นจึงมองออกว่าคนคนนี้ให้ความสำคัญกับคุณหนูใหญ่ของพวก เขามาก ไม่อย่างนั้นคงไม่เคร่งขรึมอย่างนี้หรอก

“ไม่อยู่บ้านเหรอครับ? ไปไหนแล้วล่ะครับ?” ผู้ดูแลจ้งอึ้งไป เล็กน้อย ที่แท้ ลางสังหรณ์ของเขาก็ถูกต้อง โชคดีที่ไม่โง่รอต่อ ไปเรื่อย ๆ

“คุณหนูใหญ่ของพวกเราไปประเทศ M ตั้งแต่สี่โมงเช้าแล้ว ครับ” พ่อบ้านอาวุโสของตระกูลถังเห็นว่าผู้ดูแลจ้งไม่มีเจตนา ร้าย จึงบอกเขาไปอย่างละเอียด

“ไปประเทศ M แล้ว? ทำไมจู่ ๆ ไปประเทศ M ล่ะครับ?” ผู้ดู แลจ้งที่สุขุมนุ่มลึกมาตลอดตอนนี้กลับใจร้อนขึ้นมา คุณหนูถัง ทำไมถึงได้ไปประเทศ M อย่างกะทันหัน ในเวลาอย่างนี้กันล่ะ?

ถ้าหากคุณหนูถังไปประเทศ M แล้ว งั้นหัวหน้าก็ไม่สามารถพบกับคุณหนูถังได้ทันทีน่ะสิ

“เฮ้อ คุณ พูดจากชอบกลนะ? คุณหนูใหญ่ของพวกเราจะไป ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ?” เดิมทีพ่อบ้านอาวุโสของ ตระกูลถังค่อนข้างประทับใจผู้ดูแลจ้งอยู่บ้าง แต่ได้ยินผู้ดูแลจ้ง พูดอย่างนี้ก็ไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ” ผู้ดูแลจ้งตั้งสติได้ ก็แอบ ถอนหายใจออกมา ตอนนี้ทุกอย่างเป็นเพียงการสันนิษฐานขอ งอะเหลียง ยังไม่ได้รับการยืนยัน

ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปยุ่งเรื่องของคุณหนูใหญ่ ตระกูลถัง

ต่อให้ยืนยันได้แล้วว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นเจ้าหญิงแห่ง องค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา เขาก็ต้องให้ความเคารพต่อตระกูล ถัง ไม่ใช่ว่าองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขาเกรงกลัวอำนาจของ ตระกูลถัง แต่เพราะบ้านถังเป็นบ้านของแม่เจ้าหญิง จึงจําเป็น ต้องให้ความเคารพ

ไม่เพียงแต่เขาต้องให้ความเคารพ คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ทุกคนก็ต้องให้ความเคารพตระกูลถังด้วย

“ในเมื่อคุณหนูใหญ่ของพวกคุณไม่อยู่ งั้นผมค่อยมาเยี่ยม ใหม่วันหลังนะครับ” ผู้ดูแลจึงคิดว่าในเมื่อคุณหนูยังไม่อยู่บ้าน งั้นเขาก็คงต้องกลับไปแล้ว ในเมื่อไม่สามารถพบกับคุณหนูถังได้ ทันที ก็คงต้องให้อะเหลียงรีบดำเนินการ

ไว้รอผลยืนยันจากอะเหลียงออกมาแล้ว ทุกอย่างก็จะง่ายเอง
ขณะเดียวกัน ถึงจื่อซีฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครแอบโทรศัพท์ ไปหาเขือเฉิน

เป็นเพราะเมื่อคืนวานเยซื้อเฉินเสียใจทั้งคืนจนไม่ได้นอน เมื่อ คืนก็เพราะตื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับจนถึงตีสามกว่า ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงยังนอนฝันหวานอยู่

แต่ว่า เมื่อถึงจื่อซีโทรศัพท์มาหา เชื่อเงินก็ถูกปลุกจนตื่น เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ยื่นมือไปคลำหาโทรศัพท์ เมื่อเห็นหน้าจอ โทรศัพท์ เยซือเฉินก็ยิ้มออกมาทันที แล้วกดรับสายอย่างรวดเร็ว

“ลูกรัก” การขานเรียกแบบนี้เมื่อวานทั้งวันเชื่อเงินเรียกจน คล่องแคล่วแล้ว

ถูกลูกของเขาปลุกให้ตื่น คุณชายสามเย่ไม่รู้สึกไม่พอใจเลย

สักนิด เขารู้สึกมีแต่ความสุข

“พ่อคะ พ่อ แย่แล้วค่ะ แม่หนีไปแล้ว เพียงแต่ถังจื่อ ที่อยู่ใน สายดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ น้ำเสียงร้อนรนนั้นดูเหมือน จะร้องไห้อีกด้วย

เยซือเฉินลุกพรวดขึ้นทันที สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “ลูกรัก ค่อย ๆ พูด เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

อะไรคือแม่หนีไปแล้ว?

“พ่อคะ ตอนเช้าหนูตื่นมาก็ไม่เห็นแม่แล้ว ได้ยินคุณย่าน้อยกับ คุณย่าทวดคุยกันว่า แม่ออกไปเมื่อตอนตีสี่ค่ะ แม่ไปประเทศ M แล้ว ไปหาลุงถัง” ถึงแม้ถังจื่อจะรีบร้อน แต่ก็ยังพูดได้อย่างชัดเจน เรียกลำาดับได้อย่างดี

เยซือเงินหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา สีหน้าบึ้งตึงมาก เป็นถั่วนิ่งไป ประเทศ M ตั้งแต่ตีสี่เลยเหรอ?

ไปหาถังไปเขียนงั้นเหรอ?

“พ่อคะ เป็นเพราะแม่รู้เรื่องที่หนูแอบเป็นสายลับหรือเปล่า แม่ เลยโกรธหนู เลยหนีไปหาลุงถังที่ประเทศ M?” ถังจื่อซีร้อนใจ จริง ๆ เธอกลัวว่าแม่หนีไปเพราะโกรธเธอ

“ไม่ใช่หรอก แม่ต้องมีธุระแน่นอน” เชื่อเงินพูดแบบนี้ไม่ เพียงแต่ปลอบใจถึงจื่อเท่านั้น แต่เขารู้จักเป็นถั่วนิ่งดี เป็นลั่วถึง ไปประเทศ M กะทันหันแบบนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน

“ลูกรักไม่ต้องร้อนใจไปนะ พ่อต้องไปตามแม่กลับมาให้ได้

เยซือเฉินพูดไปพลาง ลุกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลาง

“พ่อคะ งั้นพ่อต้องพาแม่กลับมาให้ได้นะคะ” ถังจื่อ กระพริบ ตาปริบ ๆ ไม่ได้ร้อนใจอีกแล้ว พ่อเก่งขนาดนั้น ขอแค่พ่อ ออกโรงเองยังไงก็ต้องพาแม่กลับมาได้อยู่แล้ว

เย่ซื้อเฉินปลอบใจถังจื่ออีกสักครู่ จากนั้นก็วางสายไป

หลังจากวางสาย เย่ซื้อเฉินถึงเพิ่งเห็นข้อความที่เป็นลั่วจึงส่ง มาให้เขาก่อนหน้านี้

แววตาเยซือเฉินดูขรึมขึ้น จากนั้นก็กดโทรไปหาเบอร์หนึ่ง อย่างรวดเร็ว : “ช่วยฉันจัดการหน่อย ฉันจะไปประเทศ M เดี๋ยวนี้ เลย”
ตอนนี้น้ำเสียงของเขาดูเย็นซาเล็กน้อย และรู้สึกกลัดกลุ้มใจ อยู่บ้าง ทั้ง ๆ ที่เป็นถั่วนิ่งส่งข้อความหาเขาแต่เช้าแล้ว แต่เขา กลับไม่เห็น เลยทำให้เสียเวลาไปนานขนาดนี้

ข้อความที่เธอส่งหาเขาบอกว่าเขาหงหลิงเกิดเรื่อง และน่าจะ เป็นเรื่องร้ายแรงด้วย

หลังจากที่เชื่อเงินสั่งการเสร็จแล้วก็วางสาย แล้วรีบโทรไป หาอีกเบอร์หนึ่งอย่างรวดเร็ว

“ช่วงนี้ทางถังไปเชียนมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” น้ำเสียงของ เยซือเฉินในตอนนี้เย็นชามากขึ้นกว่าเดิมอย่างชัดเจน

เขาให้คนคอยจับตาดูถังไปเขียนไว้ตลอด ถ้าหากมีอะไรผิด ปกติต้องรายงานเขาแน่นอน ทางนั้นไม่ได้รายงานอะไรมา แต่ เงินถั่วนิ่งกลับได้รับสายขอความช่วยเหลือจากเยวหงหลิง เรื่องนี้ มันดูไม่ชอบมาพากล

เขากลัวว่าเป็นถั่วนิ่งไปประเทศ M คนเดียวจะเกิดอันตราย

ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ” คนที่อยู่ปลายสายอึ้งไปสอง วินาที : “ช่วงนี้ถังไปเชียนไม่ค่อยได้รับคดีอะไร ก่อนหน้านี้ถังไป เขียนผิดใจกับคนอื่นไม่น้อยเลย ดังนั้นช่วงนี้จึงซวยซ้ำซวยซ้อน ช่วงนี้ชีวิตของถังไปเชียนไม่ค่อยราบรื่นนัก เขาเลยไม่มีจิตใจไป ทำเรื่องอื่น เอาแต่หมกตัวอยู่ในที่พักตลอดเลยครับ”

“นายแน่ใจเหรอ?” คิ้วของเยซือเฉินขมวดจนเป็นปม “แน่ใจครับ ผมให้คนจับตาดูเขาอยู่ตลอด ไม่พบอะไรผิดปกติเลยครับ” คนที่อยู่ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมาก

“คราวก่อน ให้นายสิบเรื่องเยวหงหลิง รู้ไหมว่าตอนนี้เธออยู่ ที่ไหน?” แววตาของเย่ซื้อเฉินดูเคร่งขรึมมากขึ้นหลายเท่า ดู ท่าทางเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาซะแล้ว

ถ้าหากถังไปเขียนไม่ได้เป็นอะไร แล้วเยวหงหลิงเกิดเรื่องก็ ควรจะไปขอให้ถังไปเขียนช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ?

ทําไมเยวหงหลิงต้องลำบาก โทรมาขอความช่วยเหลือจาก

เป็นลั่วนิ่งที่อยู่ห่างไกลด้วยล่ะ?

“เยวหงหลิง? ผู้หญิงคนนี้จับตาดูยากมากครับ สะกดรอยตาม เธอหลายครั้งก็พลัดหลงทุกครั้งเลยครับ ตอนนี้ไม่ทราบจริง ๆ ว่าเธออยู่ที่ไหน” น้ำเสียงของผู้ชายที่อยู่ปลายสายค่อย ๆ พูด เสียงต่ำลง ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ : “ผู้หญิงคนนี้ไหว ตัวเก่งมากเลยครับ”

“สั่งให้คนไปตามหาเดี๋ยวนี้ ต้องตามหาเธอให้พบ ได้เรื่องยัง ไง ให้รีบโทรบอกฉันทันที” เยซื้อเฉินหรี่ตาลง แม้แต่คนของเขา ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เยวหงหลิงอยู่ที่ไหน ถ้าหากเป็นถั่วนิ่งไปหาอย่าง นี้กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นจริง ๆ

ดังนั้น ตอนนี้จําเป็นต้องให้คนตามหาตัวเยวหงหลิงให้เจอ ต้องรู้สถานการณ์ของเยวหงหลิงให้แน่ชัดก่อน