ตอนที่ 47 หาแดดดี้

“เมื่อกี้หนูพูดถึงเย่ชือเฉิน จู่ ๆ ปู่ก็นึกออกขึ้นมา เรื่องนึง ช่วงนี้คุณปู่เย่ดูเหมือนจะร้อนใจเรื่องการแต่งงา นของเย่ซื้อเฉินอยู่เหมือนกัน จนกระทั่งประกาศว่า ถ้า หากว่าภายในเดือนนี้ซื่อเฉินยังไม่แต่งงาน เขาจะยก บริษัทตระกูลเย่กรุปทั้งหมดให้คุณชายสองตระกูลเย่อ” เวินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นได้ถึงคำ พูดที่เย่ชื่อเฉินพูดก่อนหน้านี้ เขาพูดว่าเขาต้องการ ภรรยา ดูท่าเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องจริง

อย่างไรเสียเรื่องก็เกี่ยวกับทรัพย์สินของบริษัทตระกูลเย่ กรุ๊ป นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารีบร้อนที่จะแต่งงาน แต่ว่าบนโลกนี้มีผู้หญิงเยอะแยะขนาดนั้นเขาไม่เลือก ทำไมต้องเจาะจงเลือกเธอ?

แน่นอนว่าเงินลั่วฉิงไม่รู้ว่าถ้าหากไม่ใช่เธอ ถึงแม้ว่าคุณ ปู่เยจะบังคับเขายังไง เยื้อเฉินก็ไม่มีทางตกลง แต่งงานแน่นอน

“ดังนั้น คิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้” ทันใดนั้น ใบหน้าของคุณปู่เวินก็มีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

“เรื่องอะไรคะ?” เวินลั่วฉิงกำลังคิดถึงเรื่องของเย่ซื้อ เฉิน จึงเหม่อลอยไปชั่วขณะ

“เรื่องของหนูกับเย่ซือเฉิน” คุณปู่เวินมองไปทาง เงินลั่วชิง ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

“หนูกับเย่ซื้อเฉิน? หนูกับเขาจะมีเรื่องอะไรกันคะ?” เป็น เพราะว่าตกใจเกินไป เสียงของเวินลั่วชิงจึงสูงจนไม่เป็น ธรรมชาติคุณปู่เป็นแบบนี้มันน่าตกใจจริง ๆ เลย!

“ตอนนี้คุณปู่เยไม่ใช่ว่ารีบร้อนให้เย่ซือเฉินแต่งงาน หรอกหรือ? แค่เพียงตระกูลเย่ยินยอม ถึงแม้ว่าปู่จะต้อง ทำทุกวิถีทางก็จะให้หนูได้ออกเรือนแน่” เห็นได้ชัดว่า คุณปู่เงินไม่ได้แค่พูดไปเฉย ๆ แต่หมายความแบบนั้น

จริง ๆ

ทำทุกวิถีทางที่จะให้เธอได้ออกเรือน? เวินลั่วฉิงโดน ประโยคนี้ของคุณปู่ทำให้ตกตะลึงไปเลย

ทำทุกวิถีทาง? เรื่องนี้มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ? “พี่สาม นี่เขาจะทำทุกวถีทางเลยนะ เห็นได้ว่าคุณปู่เว็น

ชอบพี่มากขนาดไหน ถ้าหากคุณปู่เว็นเอ่ยเรื่องนี้กับตระ กูลเย่จริง ๆ พี่จะยินยอมแต่งงานกับเธอไหม?” คุณชาย ห้าฉิงรู้ว่าพี่สามให้ความสำคัญกับเวินลั่วฉิงเป็นพิเศษ แต่ว่าคงไม่ถึงขั้นแต่งงานกับเธอหรอกมั้ง? เย่ซื่อเฉิน เม้มปากนิดหน่อย ไม่ตอบอะไร ไม่ต้องให้คุณปู่เวินเอ่ย ปาก เขาก็แต่งกับเธอ

ดูจากที่เขาไม่พูดไม่จา คุณชายห้าฉิงก็เข้าใจได้ อัตโนมัติ เย่ซื้อเฉินเล่นส่วนเล่น แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะ แต่งงานกับเวินลั่วฉิงจริง ๆ จากที่เขาดู พี่สามของเขาดี เลิศที่สุด ถึงแม้ว่าเงินลั่วชิงจะไม่ได้ชื่อบื้อจริง ๆ เธอก็ไม่ คู่ควรกับพี่สาม

“คุณปู่ พวกเราถึงขั้นทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว คุณปู่คิดว่า ตระกูลเย่จะชอบไหมคะ?” ตอนนี้เงินลั่วชิงรู้สึกกลัดกลุ่ม ใจเป็นอย่างมาก กลุ้มใจจนเธอไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว ความตั้งใจเดิมของเธอคือต้องการจัดการเรื่องของเย่ซื้อ เฉิน แต่เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายไปเป็นแบบนี้จู่เธอก็รู้สึกว่า เธอเป็นคนขุดหลุมเองจากนั้นคุณปู่ก็ให้ ความร่วมมือเป็นอย่างมากในการฝังเธอ

“บริษัทเวินซื่อกรุ๊ปในตอนนี้ตระกูลเย่ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็น ชอบ” คุณปู่เวินตะลึง จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจังประโยค นึ่ง

“งั้นคุณปู่ว่าทำไมตระกูลเยอจะต้องแต่งงานกับหนูคะ?” เวินรั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ เธอเห็นด้วยกับคำพูดนี้ของ คุณปู่ ถ้าเช่นนั้นทำไมเย่ซื้อเฉินจะต้องเจาะจงเลือกเธอ หรือเป็นเพราะเธอไม่ฉลาดพอ ไม่สวยพอจริง ๆ นะ? ปัญหานี้ เธอคิดไม่ออกจริง ๆ

“รู้สึกว่าตระกูลเย่อไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้” จากอำนาจและทุนทรัพย์ของตระกูลเย่อแล้ว ไม่มีทางที่ จะสนใจของพวกนี้ เป็นเพราะเหตุนี้คุณปู่เวินจึงอยากจะ ลองดู “ไม่ได้พอใจของพวกนี้ งั้นพวกเราก็ต้องมีสิ่งของที่

ทำให้คนอื่นพอใจถึงจะได้ หรือว่าคุณปู่จะหวังให้คนอื่น พอใจที่หนูไม่ฉลาดพอ ไม่สวยพอเหรอคะ?” เวินลั่วฉิง นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเย่ซื้อเฉิน ก็รู้สึกหดหู มากกว่าเดิม

เยซื้อเฉินที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างยิ้มมุมปาก ลึกลงใน ดวงตาดูเหมือนว่าจะแฝงรอยยิ้มไว้อยู่

คุณปู่เวินมองมาทางเวินลั่วชิง ไม่ได้พูดอะไรและไม่รู้ว่า กำลังคิดอะไรอยู่ คุณปู่เวินไม่พูด เวินลั่วชิงก็ไม่กล้าพูดอะไรมั่ว ๆ อีก เกรง

ว่าจะไปกระตุกเส้นประสาทของคุณปู่ เวิน แล้วจะเป็นการ

หาเรื่องใส่ตัวอีก แต่ว่ามีอยู่เรื่องนึงที่เวินลั่วฉิงกลับเข้าใจอย่างชัดเจนคือถ้าหากตระกูลเย่อมาสู่ขอจริง ๆ ถึง แม้ว่าคุณปู่จะต้องพยายามสุดกำลังก็จะให้เธอแต่งงาน ออกเรือนไปให้ได้

คุณปู่รักเธอมากจริง ๆ ดังนั้นเธอไม่อยากดื้อรั้นกับคุณปู่ ดังนั้น เธอจะไม่ให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอเด็ดขาด ไม่อยากให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอ งั้นเธอก็ต้องทำตามที่

เยซื้อเฉินพูด พรุ่งนี้สิบโมงไปที่อำเภอ เมื่อถึงอำเภอก็หมายความว่าอาจจะต้องจดทะเบียน

สมรสกับเขา แต่ว่าเย่ชื่อเฉินเคยพูดไว้ว่าถ้าหากเธอเป็น ฝ่ายไปเอง เรื่องทุกเรื่องให้เธอเป็นคนตัดสินใจ แต่ถ้า หากรอให้ตระกูลเย่มาสู่ขอเมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่โอกาส เลือกเธอก็ไม่มี

ดูท่าแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว เมื่อกลับมาถึงห้อง สิ่งแรกที่เงินลั่วฉิงทำคือโทรวิดีโอหา ลูกรักสองคน

“มามี มามจะกลับมาเมื่อไหร่คะ?” เมื่อต่อสายวิดีโอได้ ลูกสาวที่น่ารัก ใบหน้าบ้องแบ๊วผิวสีชมพูอ่อนนั้นปรากฏ ขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

“ทำไมคะ? คิดถึงมามีแล้วเหรอ?” ใบหน้าของเวินลั่วฉิง เผยยิ้มเบาบางอย่างไม่รู้ตัว ความกลัดกลุ้มใจและความ ร้อนใจหายไปในพริบตา

“คิดถึงก็คิดถึงค่ะ แต่ว่าพี่ชายบอกว่า มามไม่ต้องรีบกลับ มา อยู่อีกสักสองสามวัน ไม่แน่อาจจะสามารถหาแดดดี ให้พวกเราก็ได้ค่ะ” ริมฝีปากแดงของลูกสาวยิ้มเล็กน้อย หน้าเล็กนั้นมีความสับสนอยู่เล็กน้อย

“หาแดดดี้?” เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ใบหน้าของเวินรั่วฉิวแสดงความประหลาดใจนิดหน่อย

“ใช่ค่ะ คนอื่นมีแดดดี้กันหมด พี่ชายบอกว่ามามื้อายุก็ ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว สมควรถึงเวลาที่จะหาแดดดี้ให้พวก

เราแล้วค่ะ”

เงินลั่วชิงมุมปากกระตุกอย่างแรง เธอกล้ารับรองได้ว่า นี่ เป็นคำพูดของลูกชายที่รักของเธอแน่นอน

อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว? ปีนี้เธอเพิ่งจะยี่สิบสี่ปีเอง “พี่ชายหละ?” เงินลั่วฉิงรออยู่นานแล้ว แต่กลับไม่เห็น

ลูกชายสุดที่รักของตัวเอง

“พี่ชายไปห้องทดลองกับคุณพ่อบุญธรรม แต่ว่าพี่ชาย บอกว่าอีกสักพักก็กลับมาแล้ว”

จากคำพูดของลูกสาว เวินลั่วชิงสงสัยเป็นอย่างมาก ลูกชายของตนเอง เธอรู้ดีที่สุด เขาไปห้องทดลองกับรุ่น

พี่เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาในเวลารวดเร็ว ถึงแม้ว่าลูกชายจะอายุไม่ถึงห้าขวบ แต่กลับโตกว่าเด็ก

ทั่วไป และฉลาดกว่าเด็กทั่วไป เธอมั่นใจได้ว่าเขา

เหมือนเธอ

ห้าปีก่อน คืนนั้นที่โรงแรมเดิมที่เป็นอุบัติเหตุ ถึงแม้ว่า หลังจากเรื่องนั้นผู้ชายคนนั้นตามเธอไม่ปล่อย แต่ว่าเธอ ก็หนีรอดแล้ว

เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงว่า ภายหลังเธอจะตั้งครรภ์ ในตอน นั้นเธอคิดเยอะมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจคลอดลูกออกมา เธอโชคดีมากที่มีแก้วตาดวงใจทั้งสองคน เธอรู้สึกว่านี่ คือของขวัญที่ดีที่สุดที่สวรรค์มอบให้เธอ

ผ่านมาแล้วห้าปี เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นก็คงลืมเรื่องที่เกิด ขึ้นในปีนั้นไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นคิดไม่ถึงแน่นอนว่าเธอจะเกิดลูกสองคนของเขา

แน่นอนว่า แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดจะให้ผู้ชายคน นั้นรู้เรื่องนี้ ลูกเป็นของเธอ เป็นของเธอตลอดไป

เรื่องในปีนั้น ทำให้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคน นั้นเอาแต่ใจมากขนาดไหน ถ้าหากให้เขารู้เรื่องลูก เธอ กลัวจริงๆ ว่าเขาจะมาแย่งชิงลูกไป

ดังนั้น เธอไม่มีทางข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีกเด็ดขาด เมื่อก่อนไม่มี หลังจากนี้ไปก็ไม่มีทางมี เรื่องผ่านไปห้าปี น่าจะไม่มีทางได้พบเจอกันอีก…..