บทที่165 ในยามดึก กับการสอบสวนของคุณชายสาม เย่ (2)

หากไม่ได้ตกหายที่โรงแรม งั้นหายตอนไหนกันนะ เธอจำได้ว่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปาร์ตี้นั้น เธอยังตรวจอย่าง ละเอียด แล้วตอนนั้นก็ยังอยู่

ข้อมูลนั้นสำคัญขนาดไหน ในใจเป็นลั่วนิ่งรู้ดี วันนี้หายไป แล้ว ผลที่จะตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

ต่อมา เป็นลั่วฉึงอยากจะรีบใส่เสื้อผ้า แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเอส ซี การ์ดอยู่ที่ไหนกันแน่ และแม้เธอจะรู้ว่าตอนนี้กลับไปจะ อันตรายแค่ไหน แต่เธอก็จําเป็นต้องไปหาในตอนนี้

เพียงแต่ ในตอนนี้ จู่เง็นสั่งถึงก็เห็นแสงข้างกระจกรถส่อง เข้ามา แล้วยังมีเสียงรถขับเข้ามาอีก

เงินลั่วฉิงตะลึงตกใจ เย็ซื้อเฉินกลับมาแล้วใช่ไหม

เงินรั้วจึงหยุดใส่เสื้อผ้าไว้เธอฟังอย่างเงียบไป จากนั้นไม่ นาน เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากชั้นล่าง

รู้ได้เลย ว่าเย่ซือเฉินได้กลับมาแล้วจริงๆ

เปินลั่วฉึงแอบถอนหายใจ เปชื่อเฉินกลับมาแล้ว เธอจะออก ไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

และตอนนี้หากเธอจะออกไปจากประตูจริงๆละก็ ก็กลัวว่า เปซื้อเฉันจะไม่อนุญาตเธอ เป็นล้วนึงได้ยินเสียงเท่าเดินเข้ามาชันบน เธอกรับวาง

เสื้อผ้าไว้ข้างๆ จากนั้นก็นอนลงบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุม แล้วแกล้งทำเป็นหลับ

เธอกลัวว่าเจอชื่อเฉินจะขึ้นชั้นบนมาตรวจดูที่ห้องเธอ

แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือหลังจากที่เปลือกเฉินขึ้นมาชั้น บนแล้ว ไม่เข้ามาห้องเธอ ในตอนแรกนั้นเธอเลือกห้องข้างใน สุดในนี้ ตอนนี้ เธอได้ยินเย่ซือเฉินเดินไปสักพักก็หยุด จาก นั้นเธอก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก

นับคำนวณจำนวนกาวที่เขาเดินขึ้นมาจากชั้นบนนั้น เยซื้อ เฉินคงเข้าไปในห้องสมุด

ดึกขนาดนี้เขาเข้าไปห้องสมุดทำอะไรนะ

ในใจเป็นลั่วนิ่งซ่อนความสงสัยมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็นอนอยู่ ที่เตียงไม่ขยับ เธอรู้ว่าในเวลานี้เธอขยับไม่ได้เด็ดขาด แต่ว่า เธอคิดไปคิดมา แล้วจึงจะหยิบชุดนอนมาใส่อย่างระมัดระวัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เงินล้วถึงได้ยินเสียงเท้าเยซื่อเฉิ อีกครั้ง รู้ได้เลยว่าเขาได้ออกมาจากห้องสมุดแล้ว

หลังจากเอาชื่อเฉินออกจากห้องสมุด แววตาคู่นั้นก็จับจ้อง ไปยังห้องนอนเวินลั่วชิง ต่อมา สายตาก็เขาได้หรี่ลงอย่าง ราดเร็ว จากนั้นเขาก็รีบก้าว

เดินตรงไปที่ห้องของเงินถั่วนิ่งทันที

ภายในห้อง เย็นลั่วชิงกำลังนอนบนเตียงคิตเรื่องเยซื้อเฉิน ไปห้องสมุดอยู่ ได้ยินเสียงเดินข้างแอกที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว เธอก็ตกใจไม่น้อย

เป้ซื่อเฉินคิดจะมาที่ห้องเธอเหรอ

เพราะห้องนอนเยซือเฉินไม่ได้อยู่ทางนี้ แต่กลับอยู่อีกด้าน

ที่ตรงกันข้ามกัน

แม้ก่อนหน้านี้เธอจะเตรียมตัวไว้แล้ว แต่ก็ยังอดตื่นเต้น กังวลไม่ได้อยู่ดี เธอถึงกับรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจตัว เองนั้นเสียจังหวะไปหมด

เธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่ตอนนี้เธอกลัวเยชื่อเฉินจริงๆ

เงินลั่วชิงแอบหายใจออก และหายใจเข้า เพื่อพยายามให้ ตัวเองสงบลงมา เธอหลับตาลง แล้วแกล้งนอนต่อ พยายาม แกล้งให้ธรรมชาติปกติ และแกล้งทำให้เหมือนที่สุด

ต่อมา เชื่อเฉินก็ได้เปิดประตูห้องเธอ…

ในขณะนั้น เป็นลั่วถึงรู้สึกเหมือนใจของตัวเองนั้นจะเต้น หลุดออกมาแล้วยังดีที่เธอคลุมผ้าห่มไว้และในห้องก็ไม่ได้ เปิดไฟ เพราะฉะนั้นเยซื้อเฉินมองไม่ออกถึงความ เปลี่ยนแปลงแน่นอน

แม้เปซื้อเฉินมองไม่เห็นพิรุธของเวินสั่วฉึง แต่เพราะแสง จากข้างนอกที่ส่องมา เขากลับเห็นได้ชัดเจนถึงเงาร่างของ คนที่นอนอยู่บนเตียง

ในตอนนั้น ซือเฉินหยิตาพร้อมกับประกายแวววาว มุม ปากค่อยๆกระตุกขึ้น เหมือนยิ้มแล้วไม่ยิ้ม ดี ดีมาก ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาแล้ว และตอนนี้ยังแกล้ง หลับอยู่บนเตียงด้วย

เย่ซื่อเฉินยื่นมือออกไป เปิดไฟในห้อง และเป็นไฟดวงที่ สว่างที่สุดในห้อง

แสงไฟที่สว่างขึ้นอย่างกะทันหันนั้นทำให้เง็นลั่วฉิงปรับตัว

ไม่ได้เล็กน้อย แต่เธอก็ยังแกล้งท่าหลับต่อ

จู่ๆแสงไฟก็สว่างเลยทำให้เปลือกตาเธอมีการสนอง แต่ว่า เงินสั่วฉิงก็อดทนเอาไว้ ไม่เผยพิรุธออกมาแม้แต่น้อย

แม้การเปิดไฟที่กะทันหันนั้นจะมีผลกระทบ แต่เวลานี้เป็น ช่วงที่คนนอนหลับลึกที่สุด เพียงเปิดไฟนั้นไม่เพียงพอสำหรับ การตื่นของคนที่หลับลึก

แน่นอน สิ่งที่สำคัญคือเว็นลั่วฉิ่งไม่สะดวกที่จะตื่นขึ้นมาใน ตอนนี้ เพราะถ้าตื่นขึ้นมาในตอนนี้ เธอก็ต้องเผชิญหน้ากับ เขา และต้องเผชิญหน้าเกี่ยวกับเรื่องมากมาย

แกล้งหลับในตอนนี้จึงเป็นวิธีหลีกเลี่ยงได้ดีที่สุด

นัยน์ตาเปซื้อเฉินจ้องมองไปยังเธอ และภายใต้นัยน์ตานั้นมี รอยยิ้มเผยออกมา เพียงแต่รอยยิ้มที่เห็นนั้นกลับทำให้คน รู้สึกขนพองสยองเกล้ายังไงไม่รู้

เย่ซื่อเฉินเดินไปตรงหน้าเตียง ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ เรียกเธอด้วย สายตาเขาจ้องมองเสื้อผ้าวางอยู่บนโต๊ะข้าง เตียงของเธอ ที่เห็นได้ชัดคือชุดชั้นในที่อยู่ข้างบนสุด

เว็บลั่วเฉินนอนอยู่เติม ไม่กล้าลืมตา จังไม่รู้ว่าเขากำลังทำ อะไรอยู่

เพียงไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ ในใจเธอก็เริ่ม ร้อนรน เขาทำอะไรกันแน่ คงไม่สังเกตเห็นอะไรเข้าแล้วใช่ ไหม

เพราะตอนที่เธอเข้ามานั้นไม่ได้เปิดไฟ ในความมืดนั้นอาจ มีทิ้งให้เห็นอยู่ก็ได้

แน่นอน เวินลั่วชิงยังคงแกล้งหลับต่อ เพราะฉะนั้นเธอจะ ขยับไม่ได้ และลืมตาไม่ได้เช่นกัน

เธอมีเพียงใบหูที่สามารถยังฟังได้ แต่ตอนนี้เย่ซื้อเฉินไม่ หลุดเสียงพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เป้ซื่อเฉิหันไปมองเงินสั่งฉิงที่กำลังแกล้งหลับอยู่บนเตียง

ชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกมา หยิบชุดชั้นในเธอขึ้นมา

เขาหยิบชุดชั้นในเธอแล้ว ก็พลิกมาดู ในชุดชั้นในยังมีอีก ชั้นซ่อนอยู่ ใช่ใส่ฟองน้ำเสริมอก แต่ว่า ตอนนี้ชุดชั้นในตัวนี้ เธอไม่ได้ใส่ฟองน้ำเสริมอกแล้ว

จากไซส์ของเธอแล้ว ไม่จาเป็นต้องใช้ฟองน้ำเสริมอกของ พวกนั้นหรอก

ชุดชั้นในนี้ของเธอดีไซน์องศากำลังดี ปากทางด้านในไม่ ใหญ่มาก และมีความลาดเอียงจากบนถึงล่าง ดังนั้นเมื่อใส่ ของเข้ามา ชุดชั้นในที่ใส่ไว้กับตัวก็จะแนบชิดกับผิว จากไซส์ ของเธอนั้นเพียงพอสำหรับเติมเต็มในช่องว่างนี้ ของที่ใส่ไว้ ข้างในไม่ตกอย่างแน่นอน ฮิม ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเป็นที่ซ่อนของที่ดีมากๆ

แต่ว่า…

ซื้อเฉินจับชุดชั้นในนั้นไว้ แล้วนั่งลงที่ข้างเตียงเธอ เขาก็ ยังไม่พูดอะไรเช่นเดิม และไม่มีการเคลื่อนตัวอะไรที่ทำให้ เธอตื่นเลย

เขามองดูเธออยู่เช่นนั้น เขาอยากรู้จริงๆว่าเธอจะแกล้ง หลับอยู่ภายใต้การเฝ้าดูมองของเขาได้นานสักแค่ไหน

แต่ว่า เย่ชื่อเฉินประเมินความอดทนของเธอต่ำไป

เงินลั่วชิงยังคงหลับต่อไป ภายในการเฝ้ามองดูของเขา เธอ ยังคงหลับอยู่เช่นเดิม และยังคงมีท่าทีหลับสนิท

ชื่อเฉินแอบถอนหายใจ เขารู้ว่าถ้าตอนนี้เขาไม่ทำอะไร

สักอย่าง เธอคงจะแกล้งหลับแบบนี้ไปเรื่อยๆ

จู่ๆเขาก็กัมหน้าลง แล้วกัดที่ริมฝีปากเธอแรงๆ ที่จริงตอนนี้ เขามีความคิดที่จะกัดเธอให้ตายเสียด้วย

เป็นลั่วนิ่งที่เริ่มแกล้งต่อไม่ไหว ตอนนี้มาโดนเขาก็ดอย่าง แรงๆแบบนี้อีก เธอก็ต้องตื่นขึ้นทันที

“โอ๊ย เจ็บ”เว็นลั่วฉิงเอบเสียงแผ่วเบา แล้วลืมตาขึ้น แกล้ง

ทำเหมือนเพิ่งตื่น สิหน้ามึนงง จ้องมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเธอแสดงสมจริงเป็นอย่างมาก จนไม่มี พรุธเลยสักนิดเดียว