บทที่ 152 หย่าก่อนกำหนด (1)

เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่?

มือถือของเขายังคงดังอยู่

“มือถือของคุณ…”เวินลั่วฉิงเตือนเขาและอยาก จะเปลี่ยนแปลงความสนใจด้วย

ซื้อเฉินถอนหายใจออกหนึ่งครั้ง เอามือถือขึ้น มาด้วยดวงตาที่ยิบหยี แต่สุดท้ายก็รับสาย

ทว่ามือของเขายังคงกอดเธอไว้ไม่ปล่อยมือ แถม ยังกอดเธอให้เข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ผู้หญิงคนนั้นมาอีกแล้วใช่ไหม มาอยู่ที่คฤหาสน์ นายอีกแล้วใช่ไหม? “เมื่อรับสายก็มีเสียงอันกึกก้อง ของคุณปู่เย่ส่งผ่านมา

เสียงของคุณปู่เย่นั้นดังมาก ทำให้เงินลั่วฉิงที่อยู่ ข้างกายเยซื้อเฉินได้ยินอย่างชัดเจน

เป็นลั่วนิ่งได้ยินเสียงของคุณปู่เย่ก็ยิ่งทำให้ได้สติ กลับคืนมา

สีหน้าเย่ซื้อเฉินเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“นายบ้าไปแล้วใช่ไหมที่ให้หล่อนมาอยู่ที่คฤหาสน์ ของนาย นายไม่กลัวภรรยาของนายจะรู้เข้าหรือ? ถึง แม้ภรรยาของนายจะโง่เขลาสิ้นดี แต่ก็ประกันไม่ได้ว่า จะไม่รู้ท่าที่ดีนายรีบให้หล่อนออกไปดีกว่า”
า

เวินลั่วฉิงกระพริบตา เวลานี้ถึงเธอจะหายเมาเล็ก น้อย แต่ก็ยังคงเวียนหัวอยู่ ชั่วขณะนั้นจึงรู้สึกว่าคำพูด ของคุณปู่เย่นั้นน่าขำเหลือเกิน เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถึง เป็นเช่นนี้ ถึงเธอจะโง่ขนาดไหนก็คงจะดูออกอยู่แหละ

คุณปู่คิดว่าเธอโง่ปัญญาอ่อนงั้นหรือ?

บังเอิญกับที่เมิ่งโร่ถึงเดินมาพอดี เพราะเสียงของ คุณปู่เย่นั้นดังมาก แม้แต่เพิ่งโร่ถึงก็ได้ยิน เมิ่งโร่ถึงจึง จงใจตะโกนพูดเสียงดังว่า

“ฉันไม่ไปคุณจะทำอะไรฉัน? ”

เมิ่งโร่ถึงเกลียดชังคุณปู่เย่ ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจกับ ความรู้สึกของคุณปู่เย่เลย

“นี่หล่อน….” ตอนแรกคุณปู่เย่ก็โมโหอยู่แล้ว ตอน นี้ได้ยินเสียงของเมิ่งโร่ถึงก็เกิดความโมโหถึงขีดสุด “เย่ซือเฉินฉันขอบอกนายว่าให้นายไล่ผู้หญิงคนนี้ออก ไปซัก ฉันจะยกบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปให้กับน้องชาย นาย นายจะไม่ได้แม้แต่บาทเดียว”

ตอนแรกเวินลั่วชิงไม่ได้เห็นเมิ่งโร่ถึง เมื่อได้ยิน เสียงตะโกนของเธอก็สะดุ้งตกใจ จึงเกือบจะได้สติคืน มาทั้งหมด หลังจากที่ได้สติ ปฏิกิริยาการตอบสนอง แรกคือดิ้นออกจากอ้อนกอดของเย่ซื้อเฉิน

“คุณปู่อยากจะให้ใครก็ให้ไปเถอะ” แต่ว่า จู่ๆเย่ซือ เฉินก็พูดกับปลายสายขึ้นมาหนึ่งประโยค

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก จะให้ใครก็ให้ไปเถอะ? เขาหมายถึงไม่อยากจะได้หุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ ปแล้วหรือ?

เมิ่งโร่ถึงตกตะลึงตาค้าง มองเย่ซื้อเฉินด้วย สายตาสงสัย เธอรู้ว่าความจริงแล้วพี่ชายไม่ได้ หวงแหนหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปหรอก แต่ ตลอดที่ผ่านมาพี่ชายไม่เคยคิดที่จะวางมือก็เป็นเพราะ คุณแม่ก็มีส่วนในการสร้างบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปด้วย พี ชายไม่อยากจะให้ไปอยู่ในมือคนอื่น

ทว่าตอนนี้พี่ชายกลับพูดเช่นนี้กับคุณปู่

เมิ่งโร่ถึงจ้องมองเหวินลั่วฉิงพลางคิดว่าพี่ชายที่เธอ รู้จักไม่ได้เป็นคนใจร้อนอย่างนี้

“ได้ๆ นายเป็นคนพูดเอง แล้วนายอย่าได้เสียใจ ภายหลังเป็นอันขาด” อีกฝั่งหนึ่งของสาย หลังจากที่ คุณปู่เย่ตกตะลึงเสร็จแล้วก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

และครั้งนี้เย่ซื่อเฉินไม่ได้พูดอะไรก็วางสายทิ้งไป เลย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป แล้วอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปจริงๆหรือ ถ้างั้นผล ประโยชน์ก็จะตกเป็นของ” เมิ่งโร่ถึงก็ไม่ได้อยาก ได้ทรัพย์สมบัติของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปเหมือนกัน แต่ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะเข้าทางคนพวกนั้น เธอรู้สึกไม่พอใจ

เยซื้อเฉินไม่ได้ตอบ เพียงแต่ดวงตาที่เฉยชาแฝง ความแตกแยกสิ้นหวังไว้ด้วย
เงินลั่วฉิงจ้องมองเมิ่งโร่ถึงเสร็จแล้วก็จ้องมอง เยซื้อเฉินต่อ จากนั้นก็ครุ่นคิดสักพักแล้วเอ่ยปากพูด ขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ในเมื่อคุณไม่เอาหุ้นส่วนของ บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็สิ้นสุด การแต่งงานได้ก่อนกำหนดใช่ไหม?

เขาขอเธอแต่งงานก็เพราะคุณปู่เย่บีบบังคับ และ เพื่อให้ได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปมา ตอนนี้เขาไม่อยากได้ บริษัทตระกูลเย่กรุ้๊ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นการแต่งงานของ เธอกับเขาก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป สามารถสิ้น สุดการแต่งงานได้ก่อนกำหนดแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้เธอก็จะได้ให้เขากับเมิ่งโร่ถึงสมหวัง กันด้วย

“คุณว่าอะไรนะ? ” เย่ชื่อเฉินได้ยินเธอพูดก็รีบละ สายตามามองเธอ

ชั่วขณะนั้นเขาคิดว่าหูของเขามีปัญหา ได้ยินผิด

ไป

เธอพูดอะไรนะ? จบสิ้นการแต่งงานของเขาสอง คนก่อนกำหนด

เมื่อสักครู่นี้เขากับเธอเกือบจะมี

ถ้าเมื่อกี้ไม่มีสายของคุณปู่เย่เข้ามา เขาต้องได้ เธอไปแล้ว และตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรด้วย

ทว่าตอนนี้เธอกลับบอกว่าให้ยุติการแต่งงานของ พวกเขาก่อนกำหนด?
เขาอยากจะเห็นสีหน้าการหยอกล้อของเธอใน

ขณะนี้

แต่ว่าไม่มีเลยแม้แต่สักนิดเดียว เธอตั้งใจมาก ยังมี แววตาที่ตั้งตารอคอยด้วยความหวังอีกด้วย

ตั้งตารอคอยอะไร? ตั้งตารอคอยการยุติการ แต่งงานกับเขาหรือ?

ผู้หญิงคนนี้โหดจริงๆ

“ตอนแรกที่เราตกลงแต่งงานกันในนาม วัตถุประสงค์หลักของคุณก็คือเพื่อจะได้บริษัทตระกูล เย่กรุ๊ป ในเมื่อตอนนี้คุณไม่ได้ต้องการบริษัทตระกูลเย่ กรุ๊ปอีก

ต่อไป ฉะนั้นการแต่งงานของพวกเราก็ไม่มีความ หมายอะไรอีก” เวินลั่วฉิงสบตาที่ดุดันของเขาก็ต้อง หยุดชะงัก แต่สุดท้ายก็เอ่ยปากอธิบาย

อันที่จริงเธอนับถือเขามากที่ตัดสินใจเลือกที่จะ อยู่กับเมิ่งโร่ถึง โดยที่สละบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปทิ้ง คงจะมีน้อยคนที่สามารถละทิ้งความมั่งคั่งที่อยู่ใกล้แค่ เอื้อมเพื่อที่จะอยู่กับคนรัก

เมื่อได้ยินเธอพูดก็ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรดีเยู่ซื้อ เฉินถึงขั้นเป็นใบ้ไปเลย แม้กระทั่งความโกรธก็ถูกคำ พูดของเธอขวางกั้นเอาไว้เรียบร้อย

ใช่อยู่ว่าตอนแรกเขาใช้ข้ออ้างนี้บีบบังคับให้เธอ แต่งงานด้วย ซึ่งมันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น แต่เธอกลับคิดว่าเป็นจริงเสมอมา

ถ้าไม่คิดว่าเป็นจริง เกรงว่าเธอจะไม่ยอมแต่งงาน ด้วยตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว

ดังนั้น เวลานี้ไม่มีเหตุผลดังกล่าวแล้ว เธอเอ่ยปาก สิ้นสุดการแต่งงานก็สมเหตุสมผลดี

ทว่าเมื่อกี้เธอถูกเขาจูบจนได้อารมณ์อย่างมิอาจ ห้ามใจได้ บัดนี้กลับพูดเรื่องหย่าร้างกับเขาอย่างตรง ไปตรงมา?

มันทำให้เปชื่อเฉินรู้สึกหดหูและยากที่จะหยั่งถึง เขารู้สึกราวกับมีคนได้สับเปลี่ยนภรรยาจอม ปลอมมาให้เขา

แน่นอน เขาไม่มีทางยอมรับคนที่ถูกเขาจูบจนเกิด อารมณ์ว่าเป็นคนปลอม

เมิ่งโร่ถึงก็หยุดชะงักไปตามๆกัน จ้องมอง เงินลั่วชิงแล้วกระพริบตาไปมา พี่สะใภ้กำลังพูดอะไร อยู่? พี่ชายไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป ดังนั้นพี่สะใภ้ จึงหย่ากับพี่ชายก่อนกำหนด?

ถ้าเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้แต่งงาน กันเป็นการลวงตาคนอื่นเฉยๆ เพื่อที่จะได้หุ้นส่วนของ บริษัทตระกุลเย่กรุ้ปมา? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่ชาย บังคับพี่สะใภ้ให้มาแต่งงานด้วย?

ดังนั้น ความจริงแล้วพี่สะใภ้ไม่ได้รักพี่ชายเลย ไม่

ได้มีใจทางด้านนี้แม้แต่น้อย พี่สะใภ้จึงได้พยายามสุดความสามารถที่จะจับคู่เธอกับพี่ชายตลอด

ดังนั้นพี่ชายกับพี่สะใภ้แค่ตกลงแต่งงานกันด้วย ผลประโยชน์ มิได้มีความรักแก่กัน อย่างน้อยๆก็มีพี สะใภ้ที่ยึดหลักการนี้เสมอมา

เธออยู่ต่อเพื่อจะกระตุ้นให้พี่ชายสารภาพรักกับพี่ สะใภ้ แต่เมื่อดูสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ถ้าพี่ชาย สารภาพรักกับพี่สะใภ้ขึ้นมา พี่สะใภ้อาจจะตกใจหนีไป เลยก็เป็นได้

คิดไม่ถึงว่ายังมีเรื่องที่พี่ชายไม่สามารถทำได้อีก

ด้วย

เมิ่งโร่ถึงยิ้มอย่างไร้คุณธรรม

เป็นลั่วนิ่งเห็นเมิ่งโร่ถึงยิ้ม ก็คิดว่าเมิ่งโร่ถึงดีใจที่ เธอจะหย่ากับอยู่ซื้อเฉินแล้ว

ในเมื่อเป็นเช่น นี้ เป็นลั่วนิ่งตัดสินใจว่าจะทำดีให้ ถึงที่สุด “ถ้างั้นพวกเราไปหย่ากันวันนี้เลยดีไหม?