ตอนที่ 126 แผนการของเธอ (2)

คณะผู้บริหารระดับสูงก็ได้มาพร้อมเพรียงกันที่ ห้องประชุมเป็นที่เรียบร้อย คุณปู่เวินนำเงินลั่วฉิงเดิน เข้าห้องประชุม ผู้คนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเงินลั่วเฉิง

ก่อนหน้านี้คุณปู่เวินได้เคยพูดว่าจะให้เวินลั่วฉิงมา สานงานต่อที่บริษัทเวินซื่อกรุ๊ป แต่คณะผู้บริหารระดับ ของบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปรู้ดีว่าในสถานการณ์ปัจจุบันถึง จะเป็นคุณปู่เย่ก็ไม่สามารถประคองบริษัทได้อีกต่อไป แล้ว

ตอนนี้ให้คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินมา?

หรือคิดว่าบริษัทยังแย่ไม่เร็วพอเหรอ?

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ลั่วนิ่งจะเป็นประธานของ บริษัท รับผิดชอบงานในบริษัททั้งหมด”ผู้คนกำลังแอบ สงสัยอยู่นั้น คุณปู่เย่ก็ประกาศการตัดสินใจของเขา เลยทันที

คุณปู่เวินพูดเสร็จ ในห้องประชุมก็มีเสียงอีกทึง ครึกโครมดังขึ้น ดั่งหม้อที่ระเบิดแล้ว

“ประธานเวินครับ ท่านรู้สถานะของบริษัทตอนนี้ดี เวลานี้มอบบริษัทให้คุณหนูใหญ่มาบริหาร ท่านกำลัง อยากจะพังบริษัทหรือครับ? ผมทราบว่าคุณหนูใหญ่ หายป่วยแล้ว แต่ว่าคุณหนูใหญ่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับ ธุรกิจเลยนะครับ”
“ใช่ครับ ผู้จัดการลี่พูดถูก สถานการณ์ตอนนี้ของ บริษัท ต้องการผู้อาวุโสอย่างท่านมาชี้นำถึงจะได้ครับ”

“ท่านประธานเวินครับ ท่านก็รู้ดีว่าตอนนี้บริษัท เดินไปได้ยากลำบาก เวลานี้ทำไมท่านถึงได้ตัดสินใจ อะไรอย่างนี้ครับ?

หัวหน้าแผนกต่างๆของบริษัทได้ทำงานติดตาม คุณปู่เวินมาหลายปี จึงมีความจงรักภักดีต่อบริษัทมาก ตอนนี้ก็แค่พูดไปตามเรื่องที่เป็นอยู่

แน่นอนว่าท่าทีพวกเขาแสดงได้ชัดเจนว่า ไม่เชื่อ มั่นในตัวของเวินลั่วชิง ไม่เชื่อมั่นเลยสักนิดเดียว

“ผมได้ตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ลั่วฉิงก็คือประธานบริษัท พวกคุณต้องฟังคำสั่งจาก เธอ”ถึงแม้คุณปู่เวินยังคงมีความสงสัยในความสามา รถของเวินลั่วฉิงอยู่ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ในเมื่อ เลือกแล้วเขาก็ต้องวางมือให้เธอลองไปทำดู

อำนาจของคุณปู่เวินที่อยู่ในบริษัทนั้นสูงส่ง เขา พูดออกไป ทุกคนจึงไม่กล้าออกเสียงพูดอะไรต่อ

“ฉิงฉิง หนูมาพูดสักสองประโยคสิ”คุณปู่เวินคิดว่า ในสถานการณ์แบบนี้ เงินลั่วฉิงคงอยากจะพูดอะไร บ้าง และการพูดนี้ยังสามารถที่จะสร้างความน่าเกรง ขามได้อีกด้วย

“เลิกประชุมค่ะ”แต่เงินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร เรื่อง บางเรื่องไม่ใช่สักแต่จะพูด ต้องใช้การกระทำพิสูจน์ด้วย ถึงจะพูดได้ดีขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ เธอจะ ชอบดูผลงานตลอด

ผู้คนในที่ประชุมต่างจ้องหน้ามองกัน จากนั้นก็ ส่ายหัว ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าบริษัทจะต้องพังทลาย ลงอย่างหมดเปลืองอย่างแน่นอน

คุณปู่เวินก็แอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง เขามอบ หมายให้ฉิงฉิงรับผิดชอบง่ายๆอย่างนี้ จะเป็นการทำ ตามอำเภอใจไปหรือเปล่า?

เขารู้อยู่แก่ใจว่าฉิงฉิงไม่มีความรู้ในด้านนี้เลย

แต่ว่าเมื่อสักครู่ได้ประกาศออกไปแล้ว ไม่สามารถ ที่จะกลับคำได้อีก และสถานะของบริษัท ณ ตอนนี้ มัน จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้ได้?

“ฉิงฉิง หนูคิดว่าจะทำยังไงต่อล่ะ? “คุณปู่เวินนำ เงินลั่วชิงมาที่ห้องทำงานส่วนตัว ทนไม่ไหวถามหนึ่งคำ

“รับสมัครนักออกแบบค่ะ”เวินลั่วฉิงตอบอย่างไม่ รีบร้อนด้วยสีหน้าที่เงียบสงบและเรียบเฉย

คุณปู่เวิน”..”

หานักออกแบบ? นักออกแบบมันหาง่ายขนาดนั้น เลยหรือ? สถานการณ์เช่นนี้ฉิงรุ่ยจะอนุญาตให้บริษัท เวินชื่อกรุ๊ปหานักออกแบบได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยหรือ?

และจะว่าไป บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปให้เวลาสมัครแค่ สามวัน หลังจากสามวันผ่านไปก็จะเริ่มคัดเลือกผลงาน กันแล้ว ตอนนี้เหลือแค่สองวัน จะไปมีเวลาทันได้อย่างไรกันเล่า

เด็กน้อยฉิงฉิงคิดง่ายเกินไปแล้ว! !

“ใช้ทุกช่องทางของบริษัทประกาศข่าวออกไปว่า บริษัทต้องการนักออกแบบด่วน สามารถคุยกันได้ทุก การเรียกร้อง”คุณปู่เวินกำลังคิดอยู่ เวินลั่วฉิงก็ได้สั่ง ให้เลขาไปจัดการแล้ว

เป็นลั่วฉิงก็รู้ดีว่าอยู่ภายใต้ความกดขี่ข่มเหงของ ฉิงรุ่ย ในระยะเวลาอันสั้นนี้ไม่มีทางที่จะหานัก ออกแบบยอดฝีมือได้

ดังนั้น เวินลั่วฉิงจึงแค่ทำเรื่องนี้ให้คนอื่นดู เรื่อง ทั้งหมดเธอได้จัดเตรียมไว้แล้ว

คุณปู่เวินหยุดชะงัก จากนั้นก็ถอนหายใจหนึ่งครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะทำตามอำเภอใจเกินไปจริงๆ แล้ว! !

แต่เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงมีความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม คุณปู่ เวินจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากที่คณะผู้บริหารระดับสูงของบริษัทได้ เลิกประชุม ต่างก็รอคอยดูอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้พวก เขาจะไม่เชื่อมั่นในตัวของเวินลั่วฉิงว่าจะทำอะไรที่มี ประโยชน์ได้ แต่ยังไงเสียก็ยังคงมีความหวังเล็กๆ น้อยๆหลงเหลืออยู่

จนถึงได้รับรู้ว่าเป็นถั่วนิ่งได้สั่งให้รับสมัครนัก ออกแบบ แล้วไม่ได้ทำอะไรอีกเลย ทุกคนจึงถอนหายใจกันหมด

หลายปีที่ผ่านมา ฉิงรุ่ยได้ออกค่าแรงที่สูงดึงตัว นักออกแบบของบริษัทเงินชื่อกรุ้ปไป ดังนั้นตั้งแต่ หลายปีก่อน บริษัทเวินซื่อกรุ้ปของพวกเขาก็ไม่เคย หยุดประกาศรับสมัครเลย เปิดรับสมัครมาตั้งนานก็ ไม่มีสักคน และนักออกแบบของบริษัทเวินซื่อกรุ้ปยิ่ง นานวันก็ยิ่งน้อยลงไปทุกที

คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินประกาศรับสมัครนัก ออกแบบตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไรกันเชียว?

ที่จริงแล้วบริษัทเวินซื่อกรุ้ปไม่เพียงแต่ถูกฉิงรุ่ยดึง ตัวนักออกแบบไป ยังดึงพนักงานระดับสูงไปอีกด้วย ที่ เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีแต่พนักงานเก่าแก่ มีความรักบริษัท และมีความซื่อสัตย์ต่อบริษัท

เห็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่ของบริษัทในขณะนี้ พวก

เขาต่างก็ปวดใจยิ่งนัก คณะผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอยากจะไปหารือ ใหม่กับคุณปู่เวิน แต่ว่าคุณปู่เงินได้ออกจากบริษัทไป

แล้ว

ผู้นำหลายคนของบริษัทไปหาเงินลั่วชิงที่ห้อง ทำงานส่วนตัว พูดเกี่ยวกับความคิดเห็นและวิธีการของ พวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร เวินลั่วฉิงก็พยักหน้า เห็นด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเวินลั่วฉิง ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ทุกคนจนยิ่งผิดหวังไป ตามๆกัน
“ท่านประธานครับ วันนี้คุณนายไปที่บริษัทเวินซื่อ กรุ๊ป กลายเป็นประธานของบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปครับ จาก นั้นก็ประกาศหานักออกแบบ เสร็จแล้วก็ไม่มีการ เคลื่อนไหวใดๆอีกเลยครับ”เมื่อเย่ซือเฉินขึ้นมาบนตึก ยังไม่ทันเข้าห้องทำงาน เลขาหลิวก็รีบมารายงานไม่ให้

ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย

เย่ซื่อเฉินหยุดเดิน เป็นลั่วนิ่งไปที่บริษัทเวินซื่อกรุ้ ปนั้นเขารู้อยู่แล้ว เพราะเป็นลั่วนิ่งได้เขียนโน้ตทิ้งไว้ให้ อย่างละเอียดแล้ว

แต่ว่า เธอจะรับสมัครนักออกแบบ?

เป็นใครก็รู้ดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้ของบริ ษัทเวินซื่อกรุ๊ปนั้นหานักออกแบบได้ยากมาก โดย เฉพาะในเวลาอันสั้นๆนี้

เธออยากจะรับสมัครนักออกแบบจริงๆ หรือมี เย่ซื้อเฉินคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาขนาด

วัตถุประสงค์แฝงอยู่กันนะ?

ตอนแรกเขาก็อยากจะใช้เรื่องนี้หยั่งดูท่าทีของ

เธอ

“อืม รับทราบ”มุมปากเย่ซื้อเฉินยกขึ้น ไม่ว่าเธอคิด จะทำอะไร เธอก็จะต้องมาร่วมกิจกรรมที่บริษัทตระกูล เย่กรุ๊ปจัดขึ้นแน่ๆ พอถึงเวลานั้นเรื่องราวทั้งหมดก็จะ

กระจ่างเอง

ดังนั้น เขาไม่ได้ใจร้อนอะไร
เลขาหลิวมองประธานของตน ดวงตาแพรวพราว เขารู้สึกว่าท่านประธานของเขาเหมือนกำลังจะ วางแผนอะไรอยู่สักอย่างหนึ่ง?

ท่านประธานกำลังวางแผนอะไรอยู่? หรือจะ วางแผนให้คุณนายมาติดกักอยู่เหรอ?

“ให้นายไปสืบคนที่ชื่อฉิงรุ่ย นายหาได้หรือ ยัง? “เลขาหลิวกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆเย่ซีื่อเฉินก็ถามขึ้น มาหนึ่งประโยค

ปากของเลขาหลิวขยับ นั้นมันเป็นเรื่องของชื่อ หรือ?

เห็นๆอยู่ว่าท่านประธานอยากจะรู้ว่าประธานขอ งบริษัทฉิงรุ่ยกรุ้ปอย่างไป่ยี่รุ่ยกับคุณนายมีความ สัมพันธ์อะไรกันมากกว่ามิใช่หรือ?

แน่นอนคำพวกนี้เลขาหลิวได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่ กล้าพูดออกมาเด็ดขาด เรื่องนี้เขาก็กำลังจะรายงาน ให้ท่านประธานทราบอยู่พอดี”สำหรับเรื่องนี้ ผมหาได้ อย่างละเอียดแล้วครับ”