บทที่ 102 คุณชายสามเย่จะแย่เกินไปแล้ว

เขาจะไม่มีวันลืมแม่ของเขาในตอนนั้น ดังนั้นมัน จึงมีบางสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำ..

เงินลั่วชิงไม่ได้เดินเข้าไป แต่กลับอยู่หน้าประตู มองเยซื้อเฉินที่รีบขับรถออกไป มันทำให้เธอรู้สึก กังวลเล็กน้อย

สีหน้าของเขาเมื่อครู่นี้ดูไม่ค่อยดีนัก และเมื่อกี้ ขณะที่เขาขับรถออกไป เข้าใช้ความเร็วที่เร็วเกินเหตุ

ขับรถเร็วเวลาอารมณ์ไม่ดีนั้นเป็นสิ่งที่อันตราย มาก!

เมื่อคิดดูแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และโทร ออกไปที่โทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน

ในขณะที่อยู่บนรถ เมื่อเย่ซือเฉินได้ยินเสียง โทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาคู่นั้น หรี่ลง เห็นเพียงแค่เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ โทรศัพท์ เขารู้สึกตะลึงอยู่ชั่วขณะ แต่สุดท้ายเขาก็รับ สาย

“คุณสามีคะ คุณขับรถช้าลงหน่อยนะ ระวังตัว ด้วย ปลอดภัยไว้ก่อนนะคะ” ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงของเวินลั่วฉิงก็ถูกส่งออกมา เสียงของเธอนั้น ค่อนข้างนุ่มนวล แถมยังหวานอีกต่างหาก

ในชั่วขณะนั้น ทันใดนั้นเยซูเฉินก็รู้สึกว่าความหงุดหงิดส่วนใหญ่ที่อยู่ภายในใจของเขาจางหายไป ทันที มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ได้สิ”

เขาหยุดอยู่ครู่หนึ่ง มุมริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้นมา อีกเล็กน้อย “เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปนะ อย่าเพิ่งหลับล่ะ รอผมกลับถึงก่อนแล้วพวกเราค่อยนอนพร้อมกันนะ”

ในคำพูดของเขามันมีความคลุมเครือและชัดเจนที่ ไม่ถูกปกปิด

เงินลั่วเฉิง “.”

เธอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงต้องโทรหาเขา ด้วย?

นี่เธอโง่จริง ๆหรือเปล่า? คุณชายสามเย่คือใคร? แล้วเธอเป็นห่วงเขาหรือเปล่า?

ตอนนี้ดีแล้ว เธอฝังตัวเธอเองลงไปในรูแล้ว

เมื่อมองไปที่สายโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป เงินลั่วนิ่งรู้สึกเสียใจภายหลังกับสิ่งที่ทำลงไป เสียใจ จริง ๆ

รอเข้ากลับมา แล้วค่อยนอนพร้อมกัน?

เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าเธอรอเขากลับ มาแล้วค่อยนอนพร้อมกันจริง ๆ

ตอนนี้เธออยากจะหนี ยังทันไหมนะ?!

แต่เป็นลั่วนิ่งรู้ดีว่า เธอไม่สามารถหนีได้ เธอและ เขาได้รับการรับรองแล้ว และตอนนี้พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ถ้าเกิดว่าเธอคิดจะหนีจริง ๆ เขาจะยอมปล่อยเธอ ไปได้ยังไง?!

เป็นลั่วนิ่งถอนหายใจยาว จากนั้นเธอก็ยอมรับ โชคชะตา และเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์

ตอนนี้ อารมณ์ของคุณชายสามเย่ดีขึ้นอย่างเห็น ได้ชัด เธอโทรหาเขา บอกให้เขาเดินทางปลอดภัย นี่ แสดงว่าเธอห่วงใยเขา

แน่นอนว่า เขาพูดประโยคสุดท้ายอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะผ่านโทรศัพท์และมองไม่เห็น แต่เขาก็พอจะ นึกภาพออกว่าหลังจากที่เธอได้ยินแล้วเธอ การตอบ สนองเธอจะต้องยอดเยี่ยมแน่ ๆ

แต่ในความเป็นจริง เขารู้สึกว่า บางครั้งการแกล้ง เธอก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก

ความเร็วรถเยซื้อเฉินลดลงอย่างเห็นได้ชัด คิดถึง เพียงจุดหมายที่เขากำลังจะไป เมื่อนั้นความโค้งของ มุมริมฝีปากของเขาเพิ่งยกขึ้นหายไปอีกครั้ง

หนึ่งชั่วโมงถัดไป รถของเย่ซือเฉินจอดอยู่ที่บ้าน พักคนชรา

“คุณชายเย่ คุณมาแล้ว คุณเย่หลับไปแล้วค่ะ” เมื่อผู้ช่วยพยาบาลเห็นเย่ซือเฉิน ในความเคารพนั้นก็มี ความกลัวเล็กน้อย

“หลับแล้วเหรอ?” มุมริมฝีปากของอยู่ซื้อเฉินฉุดลงและมีความเยาะเอยออกมาเล็กน้อย นอนแล้วจริงเห รอ? หรือว่าไม่อยากเจอเขา?

ตั้งแต่ที่คุณแม่ประสบอุบัติเหตุ ในหลายปีที่ผ่าน มานี้ เขาไม่เคยได้ริเริ่มที่จะพูดกับเขาเลยสักครั้ง เขา ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน หลังจากที่ ขาก็พิการทั้งสองข้าง เขาได้เข้ารับการรักษาที่บ้านพัก คนชรา ตั้งแต่ที่มาหาเขา ก็ไม่เคยได้เจอเขาเลยสัก ครั้ง

เย่ซื่อเฉินจึงไม่ได้เข้าไป ทำได้เพียงอยู่หน้าห้อง ภายในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ รวมถึงไม่มีเสียง อะไรเลยทั้งสิ้น

“พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางไปประเทศ D” ไม่รู้ว่ายืนอยู่ ตรงนั้นมานานแค่ไหนแล้ว ดวงตาของเย่ซื้อเฉินดู เหมือนจะเศร้าลงเล็กน้อย แต่ในเวลาถัดไป สีหน้าของ เขาก็ปกคลุมด้วยความเฉยชาอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่เยซือเฉินพูดประโยคนี้ เสียงที่เขาใช้ไม่ ดังเกินไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป เขาเชื่อว่าคนในห้องต้อง ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

แต่ทว่า ภายในห้องก็ไม่มีเสียงอะไรเหมือนเดิม เย่ซื้อเฉินยิ้มเล็กน้อยด้วยความรู้สึกท้อแท้ หลังจากนั้น ก็รีบเดินจากไป

หลังจากที่เป็นลั่วนิ่งกลับถึงห้องแล้ว เมื่อนึกถึงคำ พูดของเย่ซื้อเฉิน เธอก็มักจะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอรู้สึกอยากนอน แต่ก็เอาแต่พลิกตัวไปมาเพราะ นอนไม่หลับ

เยซื้อเฉินบอกว่าจะรีบกลับมาเหรอ? มันจะเร็ว ขนาดไหนกันนะ? หลังจากที่เขากลับมา มันจะเป็นยัง ไงงั้นเหรอ?

เวินลั่วฉิงนอนลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านมา นานแค่ไหนแล้ว แต่หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงรถ และตามมาด้วยเสียงเปิดประตู เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉิ นกลับมาถึงแล้ว

เป็นลั่วนิ่งหลับตาแน่น ทำเหมือนหลับไปแล้ว…

เย่ซื้อเฉินเดินขึ้นบันได และเดินไปที่ห้องของ เงินลั่วชิง ห้องนั้นปิดไฟมืดไปหมด และยังปิดม่านไว้ อย่างแน่นหนา

ทั้งห้องมองไม่เห็นอะไรเลย

มุมริมฝีปากของเย่ซื้อเฉินบิดเบี้ยวเล็กน้อย เธอ คิดว่าถ้าทำเช่นนี้แล้ว เขาจะมองไม่เห็นเธอเหรอ?

เย่ซื้อเฉินเดินเข้าไปในห้อง และเปิดไฟดวงเล็ก เมื่อเห็นเงินลั่วฉิงชิงหลับตาอยู่บนเตียง เขาก็หัวเราะ ออกมาอย่างไม่มีเสียง แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ

เงินลั่วชิงได้ยินเสียงเย่ซือเฉินเดินเข้าไปใน ห้องน้ำ แต่เธอยังคงนอนอยู่บนเถียงเหมือนเดิม เธอ เลือกที่จะไม่ขยับและไม่ยอมลืมตา

หลังจากที่เคยซื้อเฉินอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินไปที่เตียงที่เธอกำลังนอนอยู่และลงไปนอนข้าง ๆ เธออย่าง ธรรมชาติ จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดเธอให้แนบ ชิดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

เงินลั่วชิงถอนหายใจอย่างเบา ๆ ร่างกายรู้สึกเกร็ง

เล็กน้อย

เยซื้อเฉินเป็นคนฉลาดอยู่แล้ว เขาย่อมรู้ดีว่าเธอ กำลังแกล้งหลับอยู่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เปิดเผยเธอ ให้เธอรู้ และก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เขาแค่ เพียงกอดเธออย่างสงบ

แค่ได้กอดเธอเช่นนี้ เขารู้สึกว่าจิตใจที่หงุดหงิด ของเขาได้สงบลงอย่างสมบูรณ์

ตั้งแต่ที่ได้แต่งงานกับเธอ เขาไม่เคยแม้แต่จะคิด ว่าจะขอหย่า ณ ตอนนี้ เขารับรู้แล้วว่าเขาจะไม่มีวัน ปล่อยมือไปจากเธอเด็ดขาด

ในวันถัดไป หลังจากที่เป็นลั่วนิ่งตื่นขึ้นมา เย่ซือเฉิ นก็ได้จากไปแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียง และรู้สึกสับสน เล็กน้อย

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม นี่ไม่ เหมือนสไตล์ของเย่ซื้อเฉินเท่าไหร่มั้ง?

ณ ศูนย์ตรวจสอบของมู่หรงด้วหยาง

มู่หรงด้วหยางรีบไปตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อวานตอนเย็น เขาพาแม่ไปส่งที่สนามบิน พอกลับถึงที่พักก็ดึกไปเสีย แล้ว เขาคิดว่าตอนนั้นเป็นลั่วฉิงคงหลับไปแล้ว เลยไม่ได้รีบร้อนเพื่อที่จะมาเอาได้ผลตรวจ

แน่นอนว่าเขาต้องการที่จะทราบผลตรวจมาก ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่

มู่หรงด้วหยางเข้าไปในห้องแล็ป และเห็นหลี่หง กำลังจัดระเบียบข้อมูลอยู่ งานเหล่านี้เป็นกิจวัตร ประจำวันของหลี่หง

เมื่อหลี่หงเห็นเขา กระบวนการจัดระเบียบข้อมูล ก็ได้หยุดชั่วคราว ดวงตาของเธอกระพริบอย่างรวดเร็ว

“ผลการตรวจที่ผมทำเมื่อวานนี้ ข้อมูลตอนนี้อยู่ ที่ไหนแล้ว?” มู่หรงด้วหยางเห็นว่าเธอจัดระเบียบข้อมูล ใกล้จะเสร็จหมดแล้ว เขาคิดว่าผลตรวจของเขาต้อง อยู่ในนั้นแน่นอน

“ผลตรวจชุดนั้นที่คุณทำ ฉันได้ส่งรายงานไปยัง ห้องทำงานของคุณแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงานของคุณ ค่ะ” หลี่หงเงยหน้าขึ้นไปมอง มู่หรงด้วหยางและตอบ อย่างเป็นธรรมชาติ

มู่หรงด้วยหยางตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร มาก เขารีบเดินออกจากห้องแล็ป

หลังจากที่มู่หรงด้วยหยางเดินเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็เห็นข้อมูลชิ้นหนึ่งอยู่บนโต๊ะจริง ๆ ข้อมูลถูก บรรจุในแฟ้มอย่างเรียบร้อย หลี่หงมักทำงานอย่าง ละเอียดอยู่เสมอ ทุกอย่างจึงดูเหมือนปกติ

ก่อนที่มู่หรงตัวหยางจะเดินถึงโต๊ะทำงาน เขารีบหยิบแฟ้มขึ้นมา เขาถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ หลังจาก นั้นถึงจะรีบเปิดแฟ้ม และดึงรายงานออกมา

สายตาของมู่หรงมองไปที่รายงานอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นผลลัพธ์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย ภายในเวลาไม่นาน การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ เปลี่ยนไปจนน่าแปลก…