บทที่222 การเข้าใจผิดไปกันใหญ่ ที่ทำให้คุณชาย สามเย่โมโห (2)

“นี่ตระกูลเวินคิดจะสานต่องานวิวาห์กับตระกูลเย่อเหรอ”

“เย่อหยู่เฟิงนั้นเหนือกว่าเย่อหยู่นานเป็นไหนๆ แม้ปกติ เย่อหยู่เฟิงจะดูเถลไถลไม่เอาการเอางานไปบ้าง แต่ถ้า ทำงานขึ้นมาก็ตั้งอกตั้งใจมากๆ ความสามารถก็ไม่เลวเลยที เดียว ได้ยินมาว่าเขาทำการปฏิรูปไปไม่น้อยตั้งแต่เริ่มเข้า บริษัท ผลออกมายังไม่เลวเลยทีเดียว เย่อหยู่เฟิงนั้นถือเป็น นักธุรกิจพ่อหนุ่มไฟแรงได้เลย”

“เย่อหยู่เฟิงทั้งหน้าตาดี สดใสร่าเริง เต็มไปด้วยความมี ชีวิตชีวา สปอร์มาดแมนงั้นแหรอ” อย่างเขานั้นพวกดึงดูดผู้ หญิงชอบเป็นที่สุด กลัวว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินจะเอาไม่อยู่ นะสิ”

“ดูเหมือนการจับแต่งงานครั้งนี้จะสำเร็จไปได้ด้วยดีนะ”

แต่เดิมสีหน้ามืดครึ้มจนเกือบกลายเป็นน้ำหมึกของเย่ซื้อ

เฉินนั่นยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่

เลขาหลิวตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน คนพวกข้างหลังนั้นพูดไม่ ดูเหตุการณ์เลยเหรอเนี่ย นี่เป็นการราดน้ำมันบนกองไฟเลย นะ พวกเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่เขายังอยากมีชีวิตอยู่นะ
“ทุกท่านครับ เรื่องคนอื่นนินทาให้มันน้อยๆหน่อยนะ ครับ”เลขาหลิวทำเพื่อรักษาชีวิตอันเล็กๆของตัวเองเอาไว้ และรักษาชีวิตของทุกเอาไว้ ซึ่งไม่พูดเตือนไม่ได้

ส่วนคำพูดของคนพวกนั้นเขาไม่เห็นด้วยไปซะหมด คุณ หนูใหญ่ตระกูลเวินเป็นคุณหญิงของเขา ท่านประธานเสน่ห์ แรงขนาดนี้คุณหญิงยังสามารถเอาอยู่เลย เด็กน้อยอย่างเย่อ หยู่เพิ่งไม่นับว่าเป็นอะไรเหรอ

แต่ละคนไม่รู้อะไรสักเลย

จู่าเยชื่อเฉินก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และใน ตอนนี้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จึงเห็นได้ชัดว่า ต้องการจะโทร

“ท่านประธานพวกเรามีธุระด่วนกะหันทันที่สำคัญมาก คืน นี่จึงอยู่ด้วยกับทุกคนไม่ได้แล้วครับ ไว้พวกเราค่อยนักเวลา กันใหม่นะครับ”เลขาหลิวนั้นไหวพริบดีสุดๆ จึงเข้าใจทันที ว่าท่านประธานนั้นต้องการจะโทรหาคุณหญิง

ดูเหมือนเรื่องคุยธุระวันนี้จะไม่สำเร็จซะแล้ว

พวกคนที่ตามข้างหลังแต่ละคนได้จ้องหน้าจ้องตากัน อย่างมีนงงเล็กน้อย แต่ว่า พวกเขาเห็นเย่ซื้อเฉินได้เดินห่าง ออกไปไกลแล้ว จึงไม่กล้าจะเอ่ยพูดอะไรอีก

เวินลั่วเฉินเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ได้รับสายเย่ชื่อเฉิน
“ฮัลโหล”เวินสั่งฉิงแอบถอนหายใจ เธอเดาถูกแล้วจริงๆ เขา เดินจากไปไม่ได้แปลว่าเรื่องราวมันจะจบไปด้วย แต่แปลว่า เรื่องราวมันจะมีมากยิ่งขึ้นแล้ว

เห็นได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นจังหวะการชำระบัญชีของ เยซื่อเฉิน

เย่ซื่อเฉินไม่เอ่ยพูดอะไร ระยะห่างของสายโทรศัพท์ที่กั้น อยู่นั้นยังทำให้เป็นลั่วนิ่งรู้สึกหนาวๆเล็กน้อย

“คุณอยู่ไหน ฉันจะรีบไปหา” เป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่าใน สถานการณ์เช่นนี้ เธอต้องเริ่มก่อน ไม่งั้นความขัดแย้งจะเพิ่ม ขึ้นไปอีกแน่

ในสถานการณ์เช่นนี้ คนฉลาดอย่างเธอ ก็ไม่ควรต้องใช้ ไม้แข็งกับเย่ซื้อเฉินสิ เรื่องเมื่อกี้นั้นทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย เสียด้วย เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน โดยเธอคาดการณ์ไม่ถึง เพราะฉะนั้นเธอควรอธิบายดีๆ ให้เย่ชื่อเฉินเข้าใจ

“นอกโรงแรม” ในที่สุดเย่ซือเฉินเอ่ยเสียงออกมา เพียงแต่ เสียงเย็นชามาก และเย็นชามากเหลือเกิน

เวินลั่วฉิงไม่รอช้าแม้แต่น้อย ก็รีบวิ่งออกไปข้างนอก โรงแรมอย่างรวดเร็วที่สุด ไม่สนใจเย่อหยู่เฟิงที่เพิ่งปืนขึ้นมา จากสระว่ายน้ำด้วยเนื้อตัวเปียกโชกไปหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่อหยู่เฟิงจู่ๆเกิดบ้าขึ้นมา ก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เย่อหยู่เฟิงนั่นเป็นตัวอันตรายจริงๆด้วย

หลังเวินรั่วจึงวิ่งออกมาจากโรงแรมก็เห็นรถเยซีอเฉินจอด รออยู่ด้านนอกประตู เธอจึงวิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้นรถ เงินลั่วชิงยังไม่ทันนั่งลงดีๆ สายตาเย็นชาของเย่ซือเฉินก็หัน มามอง” เย่อหยู่เฟิงทั้งหน้าตาดี สดใสร่าเริง เต็มไปด้วย ความมีชีวิตชีวา สปอร์ตมาดแมนงั้นเหรอ”

เลขาหลิวที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งคนขับต้องพยายามอดกลั้น อย่างหนักเพื่อจะไม่ให้ตัวเองไอออกมา คำถามนี้ของท่าน ประธานของเขานั้นช่าง…เขารู้สึกว่าท่านประธานของเขา นั้นช่างปัญญาอ่อนจริงๆ

เวินลั่วฉิงนิ่งอึ้ง นัยน์ตาเปล่งประกายเล็กน้อย

โอ้ย อยากจะบ้าตาย

นี่ใครพูดเรื่องบ้าๆบอๆเขาฟังกันนะ หรือคิดว่าเรื่องนี้ยัง ไม่ใหญ่พออีกใช่ไหม

เป็นลั่วนิ่งมองตาเย่ซื่อเฉิน ก็แอบสั่นในใจเล็กน้อย ตอนนี้ เย่ซื่อเฉินน่ากลัวมากจริงๆ

เป็นลั่วนิ่งรู้ดีว่าคำถามนี้ตอบไม่ง่ายเลย ถ้าตอบได้ไม่ดีละ ก็ ผลที่ตามมาช่างไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อน มีเหรอ”เวินลั่วฉิงมองเขา กะพริบตาปริๆ ด้วยท่าทางใสชื่อไร้เตียงสา และจริงใจสุดๆ
พูดจริงนะ เธอไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเย่อหยู่เฟิงนั้น หน้าตาดีหรือไม่ดี เพราะนั่นไม่เกี่ยวข้องกับเธอแม้แต่น้อย

เลขาหลิวฟังที่เป็นลั่วนิ่งพูด ก็อึ้งไปทันที จากนั้นก็กตไลก์ ร้อยครั้งให้คุณหญิงของเขาภายในใจ

คุณหญิงนี่เก่งจริงๆ

คุณหญิงตอบแบบได้ใจสุดๆ

แค่คำว่าไม่เคยสังเกตก็เพียงพอต่อการพิสูจน์ได้ว่าใน สายตาของคุณหญิงนั้นย่อหยู่เฟิงไม่มีผลอะไรเลยแม้แต่น้อย

คำพูดนี้ท่านประธานของเขายอมรับฟังอย่างแน่นอน

เย่ซื้อเฉินเหมือนตอบอืมอย่างเย็นชา สีหน้ามืดครึ้มที่เพียง พอต่อการทำคนตกใจจนตายได้ในตอนแรกนั้นเห็นได้ชัดว่า มีการคลายกังวลลง แต่ว่า เขายังคงทำหน้าบิ้งตึงเช่นเดิม แล้วไม่พูดอะไรต่ออีก

“คือวันนี้ฉันมาโรงแรมเป็นเพื่อนคุณปู่กับคุณย่าเหอนะ ฉันไม่รู้ว่าเย่อหยู่เฟิงโผล่มาอยู่ตรงนี้ได้ไง” เขาไม่ได้ถาม แต่ เป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่าควรจะอธิบายให้เข้าใจสักนิดหนึ่ง เพราะ เรื่องเมื่อกี้มันพิเศษเกินไปหน่อย เย่ซื้อเฉินทางมามองเธอ แล้วไม่พูดเช่นเดิม คำที่เธอพูดเขาเชื่อ แต่ว่าที่เขาโกรธไม่ ได้เป็นเพราะเรื่องนี้

“ก่อนหน้านี้ที่เย่อหยู่เพิ่งเอาเสื้อของเขามาคลุมบนตัวให้ฉัน ตอนนั้นฉันใส่แค่ชุดว่ายน้ำ และตอนนั้นคนเยอะเกินไป เพราะแบบนี้….”เวินรั่วฉึงไหวพริบดี จึงเข้าใจทันที จากนั้น ก็อธิบายเรื่องเสื้อผ้าให้เข้าใจอีกครั้ง

เฮ้อ ผู้ชายคนนี้ขี้เก๊กชะมัด

“เย่ออยู่เฟิงเห็นแล้วเหรอ” เพียงแต่ ต่อจากนั้น เย่ ซื่อเฉิ นก็หรี่ตามองอย่างรวดเร็ว เสียงก็เปลี่ยนเยือกเย็นขึ้นมา ทันที

ที่จริงก่อนหน้านี้เขาก็นึกถึงเหตุการณ์แบบที่เธอพูดมาแล้ว ดังนั้นจึงพาคนให้ออกจากมา แต่แค่นึกถึงเธอใส่ชุดว่ายน้ำ ที่เซ็กซี่ถูกเย่อหยู่เฟิงเห็นเข้าแล้ว เขาก็มีความคิดที่อยาก ควักลูกตาเย่อหยู่เพิ่งออกมาทันที

เงินลั่วชิง”.”

นี่ทำไมยิ่งอธิบายยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่

“ไม่นะ ตอนนั้นบนตัวฉันมีผ้าขนหนูคลุมไว้แล้ว”

เป็นลั่วนิ่งอธิบายเพิ่มเติมอีกคำ

เฮ้อ ผู้ชายช่างเดาใจยากชะมัด ผู้ชายคนนี้รับมือได้ยาก

จริงๆ

สีหน้าเยซื้อเฉินดีขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หันสายตามามอง ตรงข้างหน้า
เวินลั่วจึงกระตุกมุมปากเบาๆ คุณชายสามเย่ คุณขี้เก๊ก แบบนี้จะดีจริงเหรอ

ตลอดทางเลยชื่อเฉินไม่พูดอะไรอีก เลขาหลิวส่งทั้งสอง กลับที่คฤหาสน์โดยตรง

ตอนกลับไปถึงคฤหาสน์ก็ประมาณเกือบหกโมงเย็นแล้ว เวินลั่วฉิงรู้ว่าเยชื่อเฉินยังไม่ได้กินข้าวยังแน่นอน เวินลั่วฉิง เลยตัดสินใจลงมือเข้าครัว

มีคนเคยบอกไว้ว่าถ้ากินของคนอื่นแล้วก็จะพูดดีๆ

ถ้าเยชื่อเฉินกินอาหารที่เธอทำก็อาจเกรงใจไม่กล้าโกรธ เธออีกก็เป็นไปได้

แต่ที่เป็นลั่วฉิงไม่รู้คือ ค่าพูดนี้ใช้บนตัวคุณชายสามเยไม่ เกิดผลอะไรทั้งนั้น

เงินลั่วชิงทำอาหารออกมาไม่น้อย คุณชายสามเย่กิน อย่างเอร็ดอร่อย เวินลั่วชิงก็แอบโล่งใจเบาๆ

เพียงแต่จู่ๆเย่ซื้อเฉินก็เงยหน้ามามองเธอ แล้วเอ่ยปาก พูด”พรุ่งนี้เป็นต้นไปต้องเข้าบริษัทกับฉันด้วย”

เรื่องวันนี้เขาจะไม่ถือสา แต่เขารู้สึกว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้น ไปต้องให้เธออยู่ใกล้ตัวเขาทุกๆเวลา เขาออกไปไม่ถึงเวลา สองวัน เธอยังหว่านเสน่ห์ดึงดูดแมลงหวี่แมลงวันมาก่อกวน เขาตั้งหลายตัว และอย่างมีถังไปเซียนที่แอบซ่อนไว้อีกคน”ไปบริษัททำไม เรื่องในบริษัทฉันก็ไม่เข้าใจด้วย ฉันไม่ อยากไปหรอก”ปฏิกิริยาแรกของเวินลั่วชิงคือปฏิเสธ ปฏิเสธอย่างหนักแน่น และ