บทที่180 คุณชายสามเย่หึง ใครบางคนแย่แล้ว (1)

นี่เธอรู้แล้วใช่ไหม?” คุณชายห้าฉิงเห็นปฏิกิริยาต่อมาของ ลั่วแล้ว จึงรู้สึกอึ้งไปอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา : “ในเมื่อเธอรู้แล้ว ต่อไปจะทำอย่างไรต่อ? จะเอาโค้กแก้วนั้น กรอกปากเวินหรวนหรวนเลยหรือเปล่าครับ”

“ไม่หรอกครั้งนี้ ไม่คิดว่าเฉินจะตอบคำถามที่อยากรู้ อยากเห็นนี้ของคุณชายห้าฉิง

“ไม่หรอกหรือครับ? พี่สามรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ทำ?” คุณ ชายห้ายิงไม่มั่นใจ : “แล้วพี่สามรู้ว่าเธอจะทำอะไรไหมครับ?” ครั้งนี้เย่ซื้อเฉินไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแต่แววตาของเขา

นั้นยิ้มออกมามากขึ้นกว่าเดิม

ในห้องโถงงานเลี้ยงมีแท่นวางเครื่องดื่มเอาไว้โดยเฉพาะ ผู้ จัดการลี่กำลังออกคำสั่งอะไรบางอย่างอยู่

ถือโค้กแล้วเดินเข้าไป

ดวงตาของเวินหรวนหรวนดูตกใจ เธอไม่รู้ว่าเวินลั่วฉิงจะ ทำอะไร เงินลั่วชิงไม่ได้ดื่มโค้กแก้วนั้นทำให้ในใจของเธอนั้น รู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง

เวินลั่วฉิงเดินไปตรงหน้าผู้จัดการลี่ ในมือของเธอยังคงถือ โค้กแก้วนั้นเอาไว้อยู่ ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับผู้จัดการลี่ แล้ว ทันใดนั้นเองผู้จัดการลี่ก็หันมามองยังทิศทางของเวินหรวนห

รวน

แววตาที่มองมานั้น ทำให้เป็นหรวนหรวนรู้สึกตกใจขึ้นมาใน

ทันที! และเวลานี้ เป็นลั่วอึ้งเองก็มองมาทางเวินหรวนหรวนด้วย แวบหนึ่ง ดวงตาของเวินลั่วฉิงนั้นมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น ร่างกาย ของเวินหรวนหรวนนั้นแข็งที่อขึ้นมา รู้สึกเพียงความเยือกเย็น ที่แทรกเข้ามาตั้งแต่หัวจรดเท้าเพียงเท่านั้น

หลังจากนั้น แก้วโค้กที่อยู่ในมือของเวินลั่วฉิงนั้นก็วงลงตรง แท่นวางเครื่องดื่ม แล้วก็พูดกับผู้จัดการลี่อีกสองสามประโยค หลังจากนั้นก็หยิบปากกาขึ้นมาแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างบน โต๊ะ

และเวินลั่วฉิงก็ตั้งใจมองมาทางเวินหรวนหรวนอีกครั้ง ด้วย ความระมัดระวัง หรือแม้กระทั่งยังมีความโมโหอยู่อีกด้วย สีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปนั้นดูมีความหลากหลายและซับซ้อน มากด้วยเช่นกัน

ส่วนผู้จัดการลี่เองก็มองตามมาทางเวินหรวนหรวนด้วย เงินหรวนหรวนคอยสังเกตเวินลั้วฉิงอยู่ตลอด ดังนั้นทุกๆ การเคลื่อนไหวของเงินลั่วชิงนั้นจึงอยู่ในสายตาของเธอ

เธออดที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าจะถูกเวินลั่วฉิงจับ ได้แล้วอย่างนั้นหรือ? ตอนนี้เป็นถั่วนิ่งบอกกับผู้จัดการลี่ไป แล้ว?

ถ้าหากเป็นลั่วฉิงบอกผู้จัดการลี่ไปแล้ว ผู้จัดการลี่จะต้อง บอกกับคุณปู่อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแล้ว..

“เธอต้องการจะบอกกับผู้จัดการลีโดยตรงเลยหรือ?” ทาง ด้านบน คุณชายห้าฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย : “ถ้าจะบอกว่า วิธีนี้ดูจะค่อนข้างเหมาะสมก็ตาม เพียงแต่สถานการณ์แบบนี้ ผู้จัดการเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างไรคุณหนูสอง ตระกูลเวินกับพนักงานคนนั้นก็คงจะไม่ยอมรับออกมาอย่าง โง่ๆหรอก วิธีนี้ดูจะไม่ราบรื่นอยู่บ้างนะครับ”

ไม่ราบรื่น? เย่ซื้อเฉินยิ้มออกมา มุมปากของเขายกขึ้น อย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ จากความเข้าใจที่เขามีต่อเธอนั้น เธอจะไม่ทำอะไรให้ตัวเองไม่ราบรื่นอย่างเด็ดขาด ดังนั้น เธอ จะไม่ยอมปล่อยเงินหรวนหรวนไปง่ายๆแน่

เวลานี้เองเขารู้สึกรอคอยที่จะดูเรื่องสนุกๆต่อหลังจากนี้ แล้วสิ

เวินหรวนหรวนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นลั่วนิ่งจะรู้แผนการของ เธอแล้ว แต่เป็นลั่วนิ่งเพียงแค่เอาแก้วโค้กนั้นเข้าใกล้ปากแล้ว ก็หยุดไปโดยที่ยังไม่ทันได้ดื่ม

ยานั้นใส่เข้าไปในโค้กแล้วไม่สามารถเห็นถึงความผิดปกติ อะไรได้เลยด้วยซ้ำ แต่ การกระทำของเวินลั่วฉิงทำให้เวินห รวนหรวนรู้สึกตกใจมากจริงๆ

“พี่เย่อ ไม่รู้ว่าพี่สาวกำลังคุยอะไรกับผู้จัดการอยู่? ไม่รู้ว่า เจอปัญหาอะไรรึเปล่า? พอดีว่าฉันมีเรื่องที่จะต้องจัดการ พี่ เย่อพอจะไปช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ ว่ามีอะไรที่พอจะช่วย พี่สาวได้บ้างหรือเปล่า ถึงอย่างไรอาการของพี่ก็เพิ่งจะหาย ฉันเป็นห่วงพี่เขามากๆเลยค่ะ” เงินหรวนหรวนเดินมาข้างๆ เย่อหยู่นาน ตอนที่เธอมองมายังเย่อหยู่นานนั้น ใบหน้าของ เธอแสดงถึงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจนมาก เป็น เหมือนความอ่อนโยนจอมปลอมเวลาปกติสำหรับเธอ

ถ้าไม่ทำให้ชัดเจน เวินหรวนหรวนก็ไม่วางใจ อีกทั้งตอนนี้ เธอก็ไม่กล้าไปเอง กลัวว่าเวินลั่วฉึงรู้ตัวขึ้นมาแล้วจริงๆ แล้ว จะทำอะไรเธอ ดังนั้น เธอจึงคิดที่จะให้เย่อหยู่นานไปแทนเธอ ถึงแม้ว่าห้าปีมานี้เย่อหยู่นานจะไม่ได้เอ่ยพูดถึงเรื่องที่จะ แต่งงานกับเธอ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ยังไม่ได้ ตัดขาดจากกัน

“ได้สิ ” เย่อหยู่นานมองเวินหรวนหรวน แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ พูดอะไรออกมา เขารู้เรื่องที่เป็นหรวนหรวนทำ แต่สุดท้ายก็ ยังคงเข้าข้างเวินหรวนหรวนอยู่ดี

จริงๆแล้วเขาเองก็เห็นทุกความเคลื่อนไหวของเวินลั่วฉึง ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือความบังเอิญ ตอนที่เย่อหยู่นานเดิน เข้ามานั้น ผู้จัดการลี่ก็เดินออกไปพอดี

“คุณกำลังทำอะไรครับ?” เย่อหยู่นานที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง เวินลั่วฉิง จู่ๆก็ส่งเสียงออกมา

เงินลั่วชิงหันมา แล้วแสร้งทำเป็นเพิ่งจะเห็นเขา สีหน้า เปลี่ยนไปในทันที มีทั้งความรู้สึกตกใจและกลัว มือที่ปิดอยู่ ด้านบนโต๊ะราวกับกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่

เมื่อเห็นท่าทางของเธอแล้ว ดวงตาของเย่อหยู่นานจ้องมา ยิ่งเธอเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกสงสัย เขาเดินเข้ามา ต้องการดู ว่าเธอปิดบังอะไรเอาไว้

เขาอยากจะมองให้ชัดเจนตรงตำแหน่งที่เงินลั่วฉิงเอามือ ปิดเอาไว้ เพียงแต่มายืนอยู่ตรงด้านขวามือของเธอแล้วนั้น แต่ทางด้านหลังของเขานั้นมีเก้าอี้สูงตัวหนึ่งอยู่พอดี

ความสูงและระยะห่างของเก้าอี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ยืนอยู่ตรง นี้ก็จะนั่งลงบนนั้น และนี่เวินลั่วฉิงคงจะจัดวางเอาไว้แล้ว นั่นเอง

เมื่อเห็นเย่อหยู่นานจะนั่งลงแล้วนั้น ดวงตาของเวินลั่วฉิงจึง เป็นประกายออกมา

“คุณชายเย่อ เชิญดื่มโค้กนะคะ” เวินลั่วชิงเลื่อนโค้กแก้ว นั้นมาตรงหน้าของเย่อหยู่นาน มุมปากยกขึ้นมาอย่างมีความ หมาย

“คุณรู้ว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา?” เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ แล้ว แม้ว่าเย่อหยู่นานรู้สึกว่ายากที่จะเชื่อยู่บ้าง แต่จะไม่ ยอมรับก็ไม่ได้ถึงความจริงในเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าเธอรู้แล้วว่าโค้กแก้วนี้มีปัญหา หรือบางทีอาจ จะเป็นผู้จัดการลี่ที่เป็นคนค้นพบแล้วมาบอกเธอ

เย่อหยู่นานยังคงไม่เชื่อว่าคนโง่ๆอย่างเวินลั่วฉิงจะค้นพบ เรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“พูดมาแบบนี้แล้ว แสดงว่าคุณชายเย่อรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว สินะคะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ถูกหลอกแล้วสินะ คะ” เงินลั่วชิงไม่ได้ตอบคำถามเขา เพียงแต่มุมปากของเธอ ยกขึ้นปรากฏรอยยิ้มที่ดูเย็นชาออกมา

จริงๆแล้วเธอเองก็พบความผิดปกติของเย่อหยู่นานก่อน หน้านี้เช่นกัน คาดเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะต้องรู้เรื่อง นี้ เพิ่งจะลองทดสอบหยั่งเชิงดูแต่กลับเป็นจริงอย่างที่เธอ คาดเดาเอาไว้เสียอย่างนั้น

ทั้งๆที่เย่อหยู่นานรู้ว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอ แต่กลับยัง ช่วยเวินหรวนหรวน เฮ้อ เป็นพวกเดียวกันจริงๆสินะ เวินลั่วฉิงไม่ได้ขัดขวางเขา และปล่อยให้เย่อหยู่นานนั่งลง

ตรงเก้าอี้สูงตัวนั้น

เดิมที่เธอต้องการให้เงินหรวนหรวนมาติดกับ ไม่คิดว่าคน ที่มาจะเป็นเย่อหยู่นาน

ในเมื่อเย่อหยู่นานส่งตัวเองมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษ เธอก็แล้วกัน เขายอมที่จะมาเป็นตัวตายตัวแทนเอง จริงๆแล้ว ก็ไม่ได้หลอกเขาเลยเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้มาตั้งแต่แรกว่า เงินหรวนหรวนวางยาเธอแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา และตอน นี้เขาก็มาเพื่อต้องการจะสืบความจริงแทนเว็นหรวนหรวนอีก ด้วย

ดังนั้น เรื่องนี้จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้

เย่อหยู่นานไม่เข้าใจความหมายของเธอ หลังจากที่นั่งลง แล้วก็ผลักมือของเธอออกจากโต๊ะ กลับเห็นว่าบนโต๊ะนั้นไม่มี อะไรเลย เย่อหยู่นานขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วกวาดตาม องไปยังเวินลั่วฉิง และเตรียมที่จะลุกขึ้น

เพียงแต่เป็นลั่วนิ่งหันกลับไปมองเขา แล้วจู่ๆก็หัวเราะขึ้น มา : “คุณชายเย่อ ฉันขอเตือนคุณด้วยความหวังดีเสียหน่อย นะคะ ทางที่ดีที่สุดคือคุณอย่าขยับอีกเลยจะดีกว่าค่ะ ถ้าไม่ อย่างนั้น ผลที่จะตามมาอาจจะรุนแรงก็ได้นะคะ”

“หมายความว่าอะไร?” เย่อหนูนานขมวดคิ้วขึ้น มองหน้า เธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมนั่งลงแล้วจะไม่สามารถขยับได้กัน? แต่เขาจะขยับตัวเพื่อลุกขึ้นนั้นกลับต้องหยุดลงจริงๆ