บทที่ 959 นี่มันคือความจริง ท่าทีของหัวหน้า (1)

แน่นอน ว่าเธอคาดหวังกับหัวหน้าน้อยเป็นอย่างมาก แววตา ที่เธอมองหัวหน้าน้อยนั้นเต็มไปด้วยความดื้อดึงเพราะความ ต้องการของตัวเองจนเกือบจะปรี่เข้าไปหาเพื่อให้หัวหน้าน้อย แต่งงานกับเธอแล้วล่ะ!!

“หัวหน้าน้อย ต้องเป็นคำพูดหน่อยสิ คุณไม่ได้ลืมคำที่คุณเพิ่ง พูดไปใช่ไหม? ” คุณชายหานเองก็ชอบที่จะหาเรื่องไปทั่ว เลยไม่ ลืมที่จะจุดไฟขึ้นมาในเวลาที่สำคัญที่สุด

ทุกๆ คนต่างไม่ได้ลืมสิ่งที่หัวหน้าน้อยได้ให้ สัญญา” เอาไว้ ถึงแม้ว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจะไม่ได้ชอบเฉิงโหราโหราเท่าไหร่ แต่ว่ากลับไม่มีใครเห็นใจหัวหน้าน้อย หัวหน้าน้อยท่าตัวเองแท้ๆ เลยโทษคนอื่นไม่ได้

ดังนั้นทุกคนเลยรอดูหัวหน้าน้อยอย่างมีความสุขบนความ ทุกข์ของคนอื่น

หัวหน้าน้อยเอาแต่กวนประสาทคนอื่นตลอดมา วันนี้ได้เห็น เรื่องสนุกๆ เกิดกับหัวหน้าน้อยแบบนี้ จะพลาดได้อย่างไร

หัวหน้าน้อยหน้าด้านยิ่งกว่าอะไร ตอนนี้เองก็ยังเหมือนเดิม สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แววตาของเขานั้นค่อยๆ มองไปทางเฉิงโหรว โหรว มุมปากก็ขยับเล็กน้อย สิ่งที่พูดนั้น ทำให้ทุกคน สีหน้าเปลี่ยนไป
“ถ้าหัวหน้ายอมรับ ฉันก็จะยอมแต่ง” หัวหน้าน้อยมองเฉิงโหร วโหราแบบนั้น จากนั้นก็หันไปอย่างรวดเร็ว เหมือนเสียดายที่จะ ต้องมองให้นานกว่านี้

ตอนที่เขาพูดคํานี้ออกมา ดูแน่วแน่เป็นอย่างมาก เขาไม่มี ความรู้สึกกลัวอะไรเลย และก็ไม่มีความไม่เป็นตัวเองเลย หัวหน้าน้อยหน้าด้านเหมือนที่ว่ากันจริงๆ ด้วย

“ชิ” คุณชายหานแสดงความหน้าด้านของตัวเองออกมาอย่าง เปิดเผย หัวหน้าน้อยไม่ได้พูดแบบนี้ในตอนแรก หัวหน้าน้อยไม่ อยากแต่งก็พูดออกมาตรงๆ แต่การเอาหัวหน้ามาเกี่ยวนั้นมัน หมายความว่าอย่างไรกัน

ผู้ดูแลจ้งชินกับความหน้าด้านของหัวหน้าน้อยอยู่แล้ว ดังนั้น เลยไม่แปลกใจเลย แต่ผู้ดูแลจ้งกลับรู้สึกว่ามันปกติไม่ได้

“แต่ว่า แต่เมื่อครู่เขาเพิ่งพูดไปเองนะ ฉัน จากนี้ฉันเป็นเจ้า หญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้” เฉิงโหรว โหรวร้อนใจ ก่อนจะไป ทางผู้ดูแลจ้ง ผู้ดูแลจ้งเพิ่งพูดไปว่าตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงแห่ง องค์กรโกสต์ซิตี้

เธอในตอนนี้ไม่สนใจการเขินอายแล้ว ก่อนจะพูดคำนี้ออกมา ตรงๆ

เมื่อทุกคนได้ยินเฉิงโหรวโหรวพูดก็แปลกใจไป เมื่อครู่ที่เฉิง โหรว โหรวนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความกลัว ไม่ขยับไปไหน และไม่ กล้าพูดกับหัวหน้า แต่ตอนนี้กลับมีความกล้าเป็นอย่างมาก จน กล้าพูดคำนี้ออกมาต่อหน้าทุกคน
อีกอย่างทุกคนก็ฟังออก ว่าตอนที่เฉิงโหราโหรวบอกว่าตัวเอง กลายเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้นั้น เสียงมันดังมากขึ้นแค่ ไหนแล้ว แล้วเห็นว่าเธอพอใจกับฐานะนี้มาก และก็หยิ่งยโสเป็น อย่างมาก จนแทบจะเปล่งประกายออกมา

“ฉันบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้เห รอ? ” หัวหน้าน้อยมีแววตาสั่นไหวนิดหน่อยพลางมองเธอ ซึ่งคำ ตอบนี้มันแน่วแน่เป็นอย่างมาก

ทุกคนต่างอึ้งไป แต่เมื่อคิดดีๆ หัวหน้าน้อยพูดไม่มีผิดเลย หัวหน้าน้อยไม่ได้บอกว่าจะแต่งกับเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ หัวหน้าน้อยบอกอย่างชัดเจนว่าจะแต่งงานกับลูกสาวที่หัวหน้า ยอมรับ

แต่ตอนนี้หัวหน้ายังไม่ยอมรับเฉิงโหราโหรว หัวหน้าเพียงแค่ บอกให้ผู้ดูแลจังจัดการเท่านั้นเอง

“ทำไมคุณเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? ” เฉิงโหรว โหรวโกรธขึ้นมาเล็ก น้อย หน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าโกรธ หรือว่าร้อนใจ บางที อาจจะเป็นทั้งสองอย่างนั้นเลย

ครั้งนี้ หัวหน้าน้อยไม่สนใจเธอเลย สำหรับเขานั้นก็ไม่สนใจ คนพวกนั้นอยู่แล้ว เขาไม่เคยเสียเวลากับอะไรเลย และจะไม่เสีย แรงอะไรเลยด้วย

“ไม่ใช่? หัวหน้าน้อย เมื่อครู่คุณพูดว่าจะแต่งด้วยแต่ไม่มี ใครบังคับขู่เข็ญคุณ อีกอย่างคุณพูดอย่างแน่วแน่ และเต็มใจ ดัง นั้น คุณจะแต่งกับใคร? หรือฉันควรถามคุณว่าคุณคิดว่าลูกสาวของหัวหน้าเป็นใคร? ” คุณชายหานมองดูจนคิดว่ามันมากเกิน ไปเรื่อยๆ ดังนั้นเขาเลยใส่ไฟเข้าไปอีก

ใช่ หัวหน้าน้อยไม่ได้พูดว่าจะแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งองค์กร โกสต์ซิตี้ สิ่งที่หัวหน้าน้อยพูดมันเป็นเรื่องๆ หนึ่ง แต่ว่าถ้าเกิด ตั้งใจคิดจริงๆ กลับรู้สึกว่าไม่ค่อยดี

เมื่อคุณชายหานพูดออกไป แววตาของทุกคนก็มองไปทาง หัวหน้าน้อยอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงช่างกวนหงเองก็รีบมองไป ทางหัวหน้าน้อย

เฉิงโหรว โหรวนั้นอึ้งไป มันหมายความว่าอะไรกันแน่ ลูกสาว ของหัวหน้าไม่ใช่เธอเหรอ? หรือว่าจะเป็นคนอื่นงั้นเหรอ?

หัวหน้าน้อยกำลังจะบอกว่าจะแต่งงานกับคนอื่นงั้นเหรอ?

“คุณกลับไปกับฉัน” ช่างกวนหงมองไปทางหัวหน้าน้อยพลาง หรี่ตาลง จากนั้นก็พูดออกมาตรงๆ

ความหมายของคำนี้มันชัดเจนมาก กลับไปกับเขา พูดให้มัน ชัดเจนหน่อย

ช่างกวนหงคิดว่ามู่เฉิงลงมือเฉพาะการตรวจดีเอ็นเอเมื่อวาน แต่ว่ามาดูตอนนี้ มู่เฉิงนั้นรู้อะไรมากกว่าเขาอีก

“อ๋อ” หัวหน้าน้อยตอบ ด้วยความสง่าที่น้อยลง อันที่จริงตอน แรกเขาคิดว่าจะกลับไปสารภาพกับช่างกวนหง แต่ว่าตอนนี้ถูก ช่างกวนหงพูดขนาดนี้ ก็รู้สึกหวั่นใจ

ท่านกำลังข่มขู่อยู่เหรอ?
เขาโตขนาดนั้นแล้ว ไม่เคยเห็นท่านข่มขู่ ถึงตอนเขาเด็กๆ ท่านจะเข้มงวดกับเขา เหมือนกับว่าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

วันนี้เขาต้องจบแล้วใช่ไหม?

ถ้ารู้แบบนี้เขาคงไม่มาหาเรื่องแล้ว อันที่จริงไม่ได้เห็นว่าเขา อยากจะมาดูความสนุกอะไรเท่าไร แต่กลับมาหาเรื่องมากกว่า

ถึงในใจของหัวหน้าน้อยจะร้อนรน แต่ว่าในตอนนี้ เขาไม่กล้า พัดช่างกวนหงอย่างแน่นอน?

คนที่กล้าแข็งข้อกับช่างกวนหง เขาโตมาขนาดนี้เลยยังไม่เคย เห็นเลย ไม่มีใครเคยลองทําเป็นตัวอย่างให้กับเขา เขาเลยยอม เป็นคนแรกอย่างโง่งม

หัวหน้าน้อยเดินตามหลังช่างกวนหง ผู้ดูแลจ้งเพิ่งเคยเห็นท่าที ก้มหน้าก้มตาด้วยความเศร้าใจของหัวหน้าน้อย ผู้ดูแลจังอยาก มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แต่ว่าคิดถึงคำพูดของ คุณชายหาน และคิดถึงเรื่องการยอมรับในตัวเจ้าหญิงว่าอาจจะ มีลับลมคมในอะไรก็ได้ ผู้ดูแลจังเลยยิ้มไม่ออก

อาจจะเป็นเพราะโกรธช่างกวนหงเมื่อครู่ ครั้งนี้เฉิงโหราโหรว เลยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองพวกเขาออกไปตาปริบๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” หลังจากที่หัวหน้าพาคนออกไป แล้ว เจ้าเก้าก็ถามออกมาด้วยความสงสัยที่มีอยู่ในใจ ทำไมเธอ คิดว่าเรื่องนี้มันยุ่งยากมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เข้าใจสักที

“คุณไปถามหัวหน้าน้อยเองดีกว่า หัวหน้าน้อยจะต้องรู้อะไรมากกว่าพวกเราแน่นอน” คุณชายหานยังมองออกว่าหัวหน้า น้อยคนนี้ไม่ง่ายเลย ทั้งๆ ที่ไม่เคยร่วมการหากับหัวหน้าเลย แต่ ว่ากลับรู้ข่าวคราวมากกว่าพวกเขา

“เจ้าเก้า คุณพาคนนี้……..เฉิงคนนี้ไปจัดการอะไรสักหน่อย เถอะ” ลุงเหลียงไม่ได้แสดงความเห็นอะไร แต่ตอนนี้หัวหน้าจะ ออกไป ผู้ดูแลจ้งเองก็ออกไปตาม กลับให้คุณเฉิงอยู่ต่อ นี่ไม่ใช่ เพื่อทําให้ลำบากใจเหรอ?

ลุงเหลียงคิดอยู่ว่าจะเรียกเฉิงโหราโหรวว่าอย่างไร พลางคิด ไปได้สักพัก สุดท้ายก็ยังเรียกว่าคุณเฉิงเหมือนเคย

ผู้ดูแลจังเองก็เรียกแบบนี้เมื่อครู

การเรียกแบบนี้มันแสดงถึงท่าทีของผู้ดูแลจ้งกับลุงเหลียง

“ลุงเหลียง ให้ฉันจัดการจะเหมาะสมเหรอ? ไม่ได้จะให้ผู้ดูแล จ้งจัดการเองเหรอ? ” เจ้าเก้าอึ้งไป ด้วยความประหลาดใจ ให้ เธอมาจัดการเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้งั้นเหรอ? เธอมี คุณสมบัติเพียงพอเหรอ?