บทที่ 936 เด็กน้อยทั้งสองทำผู้เฒ่าตระกูลเน็อคไปตามๆ กัน (2)

“ครั้งที่แล้วผมให้คุณไป เป็นเพราะผมไม่อยากฝืนใจคุณ แต่ ครั้งนี้คุณรับปากเอง คุณคิดว่าคุณยังหนีไปได้เหรอ? ”

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันทำไม่ได้? “ไปหยหนึ่งเป็นคนไม่ยอมแพ้มา โดยตลอด ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ การตอบสนองแรกก็คือไม่พอใจ เพียงแต่ตอนนี้เหมือนเธอจะจับประเด็นสำคัญผิดไป

“คุณลองดูได้” หางคิ้วผู้ชายยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดอกท้อเกิด ประกายแสงระยิบระยับที่แปลกประหลาดแบบผ่าน

“ถ้าคุณหนีออกจากเงื้อมมือผมได้ เรื่องครั้งนั้นถือว่าแล้วกัน ไป”ผู้ชายรู้จักไปหยูหนิงดีจริงๆ รู้ว่าจะกระตุ้นเธอได้ด้วยวิธีใด

“ได้”ดังคาด ไปหยูหนิงได้ยินเขาพูดก็ตอบแบบไม่ลังเล

รับปากทันทีทันใด : “ถึงเวลาคุณอย่าเสียใจก็แล้วกัน” “วางใจได้ สิ่งที่ผมรับปากคุณไม่มีทางเสียใจไปตลอดชีวิต” ผู้ชายมองเธอ น้ำเสียงเจือความผิดปกติอย่างเลือนราง

ไม่ว่าจะเวลาไหน เรื่องที่เขารับปากเธอแล้วไม่มีทางเสียใจ เด็ดขาด เสียดายก็แต่เธอลืมมันเสียแล้ว

เขาก็รู้ว่าหากใช้วิธีปกติให้เธอรับปากอยู่กับเขาคงเป็นไปไม่ ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องวางหลุมพรางด้วยวิธีเช่นนี้
เรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดเป็นเพียงวิธีปูทางเท่านั้น ตอนนี้เขา สามารถใช้เป็นทางที่เข้าท่าเพื่อเก็บเธอไว้ข้างกายแล้ว

เธออยากหนีออกจากมือของเขา? งั้นก็ต้องดูว่าเธอมีความ

สามารถอย่างนั้นหรือเปล่า

ชาตินี้ เขาไม่มีทางให้เธอได้โอกาสอย่างนั้นเด็ดขาด ดังนั้น เธอจึงต้องอยู่ข้างกายเขาเท่านั้น

ตระกูลถัง

ใบหน้าอันเล็กของเจ้าหญิงน้อยถึงชื่อวิ่งตึงอย่างอารมณ์ไม่ ดี เธอมองพี่ชายตัวเองด้วยใบหน้าอยากพูดแต่ไม่พูด

“เป็นอะไรเหรอ? “ถังจื่อ โมดูความผิดแปลกของน้องสาวออก น้องคนนี้ลังเลมาตั้งนาน ซึ่งเกินขีดความอดทนเธอมาแล้ว หรือ เจองานหินเข้า?

“พี่ชายพาหนูไปหาคุณพ่อได้เปล่าคะ? “เจ้าหญิงน้อยถึงชื่อ

เห็นพี่ชายเป็นฝ่ายถามเอง หน้าเล็กพลันทอแสงสดใสในที่สุด

“ทำไมเหรอ? “ถังจื่อ โม่ขมวดคิ้วมั่น “น้องตกลงกับเขา เรียบร้อยว่าไม่บอกแม่ชั่วคราวไม่ใช่หรือ? น้องไปหาเขาตอนนี้ ไม่กลัวแม่รู้เหรอ? ”

“หนูรู้ค่ะ แต่หนูรู้สึกว่าตัวเองก่อเรื่องแล้ว คุณพ่อเหมือนโกรธ หนูแล้วค่ะ”ถังจื่อซีเบะปาก ทำหน้าบูดเบี้ยวอีกครั้ง

นับจากเรื่องคืนนั้น คุณพ่อเหมือนไม่ได้ส่งข้อความหาเธอ เหมือนปกติแล้ว และยังไม่ได้โทรหาเธอประจําอีกด้วย
เธอรู้ว่าตัวเองส่งสายข่าวลับผิด ทำให้คุณพ่อเข้าใจผิด แต่ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

อันที่จริงคุณชายสามเย่ยังคงส่งข้อความหาเจ้าหญิงน้อยถัง จื่อ ดังเช่นปกติเหมือนเดิม แต่ได้มากไม่ได้น้อยเลย ถังจื่อซีรู้สึก ว่าน้อยไปเองฝ่ายเดียว

“เขาโกรธน้อง? “ถังจื่อ โม่ชะงัก มองหน้าถังจื่อซีแวบหนึ่ง “ไม่ใช่หรอก เขาน่าจะติดธุระ

ถังจื่อไม่รู้เรื่องคืนนั้น เยซื้อเฉินไม่ถึงกับต้องโกรธน้องสาว ด้วยเรื่องคืนนั้นหรอก ที่เชื่อเงินไม่ได้ส่งข้อความหาน้องสาวก็ อาจจะเป็นเพราะติดธุระ แน่นอนยังมีความเป็นไปได้ว่ากลัวคุณ แม่จะรู้

หลังเกิดเรื่องคืนนั้นคุณแม่ก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว

“แต่คุณพ่อเคยพูดว่าหนูสำคัญกว่างาน ตอนนี้เขายุ่งแต่งาน ไม่สนใจหนูแล้ว”ปลอบใจถึงจื่อไม่สำเร็จ ทางกลับกันยิ่งรู้สึก ไม่สบอารมณ์กว่าเดิม

“พี่ชายพาหนูไปหาคุณพ่อหน่อยได้ไหมคะ? หนูคิดถึงแดดดี้” ถังจื่อซีมองถังจื่อ โม่ด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยการรอที่มี ความหวัง

ห้าปีก่อนเธอไม่มีพ่อ ตอนนี้อุตส่าห์หาพ่อเจอแล้ว เจ้าหญิง น้อยถังจื่อ รู้สึกดีใจมาก แต่ก็มียังรู้สึกพะว้าพะวังด้วย

ถังจื่อ โม่เม้มปาก ไม่รู้ควรพูดเช่นไรดี
“พี่ชายพาหนูไปเถอะ หนูรับปากว่าจะไม่กินไอศกรีมห้าวัน ไม่ หนูรับปากพี่ชายว่าไม่กินไอศกรีมสิบวันถังจื่อเห็นพี่ชายไม่ พูดจา จึงจับแขนพี่ชายแล้วเขย่าเบาๆ

ถังจื่อไม่ได้ยินก็รู้สึกอึ้ง ไอศกรีมคือสิ่งที่น้องสาวชื่นชอบเป็น ชีวิตจิตใจ ตอนนี้เพื่อเยซือเฉินแล้ว ถึงกลับเสนอไม่กินไอศกรีม สิบวันเชียวหรือ?

ความรู้สึกที่น้องสาวมีต่อเชื่อเงินเป็นแบบไหนกันนะ?

ทั้งๆที่น้องสาวกับเซือเฉินเพิ่งจะทำความรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน แต่ทําไมถึง……..

ถังจื่อโมไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกเช่นนั้น เพราะเชื่อเงินยัง ไม่รู้ว่ายังมีลูกชายอย่างเขาอยู่อีกคน ยังไม่ได้นับพ่อกับลูกกัน

และเขาก็ไม่อยากนับพ่อกับเยซือเฉินง่ายๆ เขาเตรียมการ

ด่านท้าทายไว้มากมาย หากเชื่อเงินผ่านด่านไม่ได้ เขาก็จะยัง

ไม่นับเย่อเฉินเป็นพ่อ

“น้องรู้ว่าเขาอยู่ไหนเหรอ? “ถังจื่อไม่ปฏิเสธน้องสาวตัวเอง ไม่ลง จึงได้แต่รับปาก

“คุณพ่อต้องไปบริษัทแน่ๆ พวกเราไปหาคุณพ่อที่บริษัทกันนะ คะ”ถังจื่อซีเป็นเด็กฉลาด รู้ว่าพี่ชายรับปากเธอแล้ว จึงร่าเริงขึ้น มาทันที

หาจุดสงสารไม่เจออีกแล้ว

ถังจื่อไม่มองเธอพลางถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เด็กทั้งสองอยู่ในบ้านตระกูลถังมาได้ระยะหนึ่งแล้ว จึงคุ้นเคย เป็นอย่างดี

วิธีการที่ท่านปูถังเลี้ยงเด็ก ไม่เคยควบคุมหรือบังคับจนเกินไป อีกทั้งถังจื่อไม่ก็เป็นเด็กรู้ความเป็นพิเศษ ดังนั้นตอนนี้ถึงจื่อไม่ จึงสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเสรี

เด็กทั้งสองเรียกคนขับรถเสี่ยวหลิวให้ไปส่งที่บริษัทตระกูลเย่

กรุ๊ปโดยตรง

“พี่ชายไม่ตามหนูขึ้นไปจริงๆหรือคะ? “เจ้าหญิงน้อยถึงชื่อ ยังคงหวังให้พี่ชายไปนับพ่อด้วยกัน

“น้องไปเองเถอะ พี่จะรออยู่ที่นี่ ถังจื่อโมนึกถึงแผนการท่อง จักรวาลเป็นครอบครัวอย่างมีความสุขของเยซื้อเฉิน ไม่ได้รวม ถึงเขาเพียงคนเดียว ใบหน้าเล็กก็รู้สึกเคร่งขรึมเล็กน้อย

“โอเค งั้นหนูไปหาคุณพ่อแล้วนะ”ถังจื่อรู้ว่าเมื่อพี่ชายตัดสิน

ใจแล้วจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ ดังนั้นจึงไม่ได้ฝันเขา

ถังจื่อพูดจบก็ก้าวเท้าเล็กวิ่งเข้าไป พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ เห็นถังจื่อ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ห้ามเธอ

เพราะเลขาหลิวเคยบอกว่าหากเด็กคนนี้มาบริษัทเมื่อไหร่ ห้ามใครขัดขวางเธอ

ถังจื่อซีเดินเข้าลิฟต์สำหรับประธาน โดยเฉพาะ เพราะครั้งก่อน เลขาหลิวพาเธอเข้าลิฟต์อันนี้

ซึ่งลิฟต์เฉพาะตำแหน่งนี้คนทั่วไปไม่กล้าใช้ ดังนั้นนอกจากถังจื่อ แล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก

ถังจื่อซีเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วก็กดหมายถึงตึกทันที เธอรู้ว่า

ห้องทํางานของคุณพ่ออยู่ชั้นไหน

เธอจะเซอร์ไพรส์ให้คุณพ่อ

เมื่อขึ้นมาถึงลิฟต์ก็เปิดออก ซึ่งตึกชั้นนี้เงียบงันยิ่งนัก

เวลานี้เป็นเวลาทํางาน ดังนั้นทุกคนจึงตั้งใจทำงานประจำที่ ของตัวเอง

ตัวเด็กน้อยถังจื่อซีเล็ก เธอเดินเข้ามาคนเดียว โดยที่ไม่มีคน เห็นเธอเลย

ถังจื่อซีเองก็ไม่ได้สนใจคนอื่น เดินไปเปิดประตูห้องทำงานข องเย่ซือเฉินเอง เมื่อเห็นเชื่อเงินไม่ได้อยู่ในห้อง ถังจื่อซีก็รู้สึก ผิดหวังเล็กน้อย

แต่คุณพ่อต้องมาห้องทำงานอยู่แล้ว เธอรอคุณพ่อในห้อง ทํางานส่วนตัวได้

ถังจื่อเดินเข้าห้องทำงานคนเดียวเหมือนครั้งที่แล้ว แล้วปืน

ขึ้นไปนั่งเก้าอี้ของเอเงินเพื่อรอคุณพ่อของเธอ

ทว่าการรอครั้งนี้เด็กน้อยถังจื่อซีไม่ได้เจอหน้าคุณชายสามเ แต่กลับเจออีกสองคน