บทที่ 923 คุณชายสามเย่จับคาห้อง (1)

เมื่อคุณชายสามเย่วางสายไป ก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มา ถึงHill Hotel

เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถใต้ดิน จากนั้นเขาก็ตรงขึ้นไปยังชั้นที่ 29

ตอนนี้ ภายในห้อง 2908 เป็นวงกำลังจ้องไปที่ คอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมเล็กน้อย

“ในที่สุดก็คืบหน้าบ้างแล้ว คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เป็นถั่วนิ่งถอดหู ฟังออก ถอดแว่นตาออก แล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ : “แต่ว่า นี่ยังไม่เพียงพอ ยังต้องทำต่อไป

“อืม” เป็นลั่วจึงตอบรับเสียงขรึม มีแค่พวกนี้ ยังไงก็ไม่เพียง พอแน่นอน

“นั่งเครื่องบินมาครึ่งวัน แล้วยังต้องมาหาข้อมูลใน คอมพิวเตอร์อีกหลายชั่วโมง ฉันปวดเมื่อยเอวไปหมดแล้ว ฉันจะ ไปอาบน้ำก่อนนะ” คนนั้นลุกขึ้น แล้วบิดขี้เกียจ

“อืม ไปเถอะ” สายตาของเงินล้วจึงยังคงจับจ้องไปที่ คอมพิวเตอร์ เพื่อหาข้อมูลสำคัญบางอย่าง

คนนั้นหยิบชุดนอนออกมา ขณะที่เดินผ่านเป็นถั่วนิ่ง ก็หยุด เดิน แล้วมองไปทางเงินมั่วนิ่ง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เธอก็ยัง มาทั้งวัน ไม่เหนื่อยเหรอ? จะอาบน้ำด้วยกันไหม?”
เงินล้วงแหงนหน้าขึ้น แล้วมองกลับไป จากนั้นเลิกคิ้วขึ้น : “ถ้าหากไม่อยากไป ก็มาทำงานต่อ

“นายทุนหน้าเลือด” คนนั้นเบ้ปากเล็กน้อย จากนั้นก็เข้า

ห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว คนคนนั้นเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดัง

เงินถั่วนิ่งอ่านอย่างใจจดใจจ่อมากเกินไป ตั้งใจมากเกินไป เลยไม่ได้ยินเสียง หรืออาจจะได้ยินเสียงแล้ว แต่สมองไม่มี ปฏิกิริยาตอบรับ

ฉะนั้น เป็นลั่วนิ่งจึงไม่กระดิกตัวแม้แต่น้อย

ด้านนอก คุณชายสามเย่เคาะประตูติดต่อกันหลายครั้ง แต่ กลับไม่มีคนมาเปิดประตู แววตาเขาดูถมึงทึงอย่างเห็นได้ชัด

อะไรเนี่ย? แม้แต่ประตูก็ไม่มาเปิดเหรอ?

คุณชายสามเย่ออกแรงมากขึ้น แล้วเคาะประตูอีกสองสาม ครั้ง คุณชายสามเย่มั่นใจว่าเสียงดังอย่างนี้ ต่อให้คนด้านใน นอนหลับไปแล้ว ก็คงถูกปลุกให้ตื่น

แต่ยังคงไม่มีใครมาเปิดประตู เสียงเคลื่อนไหวสักนิดก็ไม่มี

คุณสามชายเยถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็เคาะประตูต่อ ไปเรื่อย

ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนเขาขึ้นมาน่าจะหยิบคีย์การ์ดห้องมาด้วยสักใบ จะได้เปิดเข้าไปเลย

เงินลั่วนิ่งที่กำลังจดจ่ออยู่กับการหาข้อมูล ในที่สุดก็หยุดหา เมื่อครู่เธอตั้งใจอ่านมากเกินไป และในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำไหล ดังออกมา ทําให้เธอไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู

แต่ตอนนี้ประตูถูกเคาะดังขนาดนั้น ยังไงเงินถั่วนิ่งก็ต้องได้ยิน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลานี้แล้ว ใครมากันนะ?

ทั้งที่เธอแขวนป้ายห้ามรบกวนไว้ที่หน้าประตูห้องแล้ว ตาม หลักแล้วไม่น่าจะมีคนมารบกวนเธอนี่นา

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังไม่หยุด เป็นลั่วนิ่งก็ลุกขึ้น แล้ว เดินไปที่ประตู

เธอไม่ได้เปิดประตูทันที แต่มองไปที่ตาแมว ตอนมองเห็นคนที่ ยืนอยู่ด้านนอกนั้น เป็นลั่วนิ่งก็ตกตะลึงทันที

ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ?

จู่ ๆ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

เงินถั่วลิงกำลังลังเล คุณชายสามเที่อยู่ด้านนอกก็เริ่มเคาะ ประตูอีกครั้ง

เงินถั่วนิ่งคิดว่าถ้าหากเธอไม่เปิดประตู เย่ชื่อเฉินจะพังประตู จนเป็นรูไหมเนี่ย?

เงิน วฉิงแอบถอนหายใจ แล้วเปิดประตู
แต่ว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่เข้ามาในห้อง เธอได้ใส่โซ่ล็อกประตู เอาไว้ ถึงตอนนี้เปิดประตูแล้ว ก็เปิดแง้มเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“นายมาได้ยังไง?” เป็นลั่วจึงไม่ได้คิดจะเปิดประตูออก เธอได้

แต่มองคุณชายสามแย่อยู่อย่างนั้น คุณชายสามเย่เห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็ถอนหายใจ

ฮึดฮัด ผู้หญิงคนนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย?

ไม่อยากให้เขาเข้าไปงั้นเหรอ?

หรือว่าไม่กล้าให้เขาเข้าไป

ตั้งนานกว่าเธอจะมาเปิดประตูให้เขา แถมไม่ยอมให้เขา เข้าไปด้วย? หรือว่าจะมีอะไรจริง ๆ?

“เปิดประตู” คุณชายสามแย่แอบถอนหายใจ พยายามให้ตัว เองสงบสติอารมณ์ลง แต่เสียงของเขายังคงพูดเสียงดังอยู่ มัน แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธที่ข่มไว้ไม่ได้

“ประตูก็เปิดแล้วนี่ มีธุระอะไร นายก็พูดมาสิ” เป็นลั่วนิ่งแหงน หน้ามองเขา แล้วเบะปาก

“เปิดประตู ให้ฉันเข้าไป” คุณชายสามเย่รู้สึกว่าตอนนอกตัว เองแทบจะลุกเป็นไฟแล้ว ผู้หญิงคนนี้เกิดมาเพื่อยั่วโมโหเขาจริง ๆ ตอนนี้เขาอยู่ด้านนอก เธอกลับไม่เปิดประตูให้เขา ไม่ยอมให้ เขาเข้าไปด้านใน

“ขอโทษนะ ตอนนี้ไม่สะดวก” เป็นลั่วนิ่งเลิกคิ้วขึ้น เธอยังคงไม่ ยอมเปิดประตูให้เขา และได้ปฏิเสธที่จะให้เขาเข้าห้อง
ด้านในห้องยังมีคนอื่นอยู่นะ และกำลังอาบน้ำอยู่ด้วย เชื่อ เฉินเข้ามาเวลานี้มันไม่สะดวกจริง ๆ

อีกอย่าง ทำไมจู่ ๆ เย่ซื้อเฉินถึงได้มาโผล่ที่นี่ได้

ดูท่าทางของเขา รู้สึกเหมือนไม่ได้มาดีเท่าไหร่!!

หมายความว่ายังไง?

เมื่อนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขากับเลขาหลิวรวมหัวกันหลอก เธอ แววตาของเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อย

โรคกระเพาะก่าเริบแล้ว? และเป็นลมด้วย? แต่ท่าทางของเขาตอนนี้ดูไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด!! ฉะนั้น ก่อนหน้านี้เขาแกล้งป่วยเพื่อหลอกเธอสินะ!

“ไม่สะดวก? มีอะไรไม่สะดวก?” คุณชายสามเหรี่ตาลงเล็ก น้อย เขาหรี่ตาลงแล้วจ้องเธออยู่อย่างนั้น ตอนนี้ เหมือนมีรังสี อำมหิตแผ่ออกมาจากตัวเขาจนทำให้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

ไม่สะดวก? เธอถึงกับพูดว่าไม่สะดวกกับเขางั้นเหรอ?

ขอถามหน่อยว่าเธอมีอะไรที่ไม่สะดวก แต่ว่า ในตอนนี้ เป็นลั่วนิ่งใส่ชุดเป็นทางการอยู่ ไม่ได้ใส่ชุด นอน เสื้อผ้าก็ดูเรียบร้อยมาก คุณชายสามเย่จึงค่อย ๆ โล่งใจ

“ไม่สะดวกให้นายเข้ามาไง นายมีอะไรก็พูดมา ถ้าไม่มีธุระ อะไรฉันจะปิดประตูแล้วนะ” เป็นลั่วนิ่งฟังน้ำเสียงแบบนี้ของเขา ก็กะพริบตาไปมา
คุณชายสามเล่มองเธอ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่รังสี

อำมหิตที่อยู่ในแววตาของเขากลับทำให้รู้สึกน่าตกใจมากขึ้น แต่ว่า ตอนนี้เป็นลั่วจึงไม่กลัวเลยสักนิด ประตูมีโซ่ล็อกไว้อยู่ ถ้าเธอไม่เปิด เขาก็เข้ามาไม่ได้

“ในเมื่อนายไม่มีธุระอะไร งั้นฉันปิดประตูแล้วนะ” เป็นลั่วนิ่งม องเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ทำท่าจะปิดประตู

แต่ว่าทันใดนั้น มือของเยซื้อเฉินได้ยื่นเข้ามากะทันหัน เขายื่น มือเข้ามาในช่องประตูที่แง้มอยู่ จากนั้นก็จับประตูเอาไว้……..

ยังดีที่เป็นลั่วจึงไม่ได้ออกแรงมากเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นคงปิด ประตูทับมือเขาจนบาดเจ็บไปแล้ว

“เยซื้อเฉิน นายทำอะไรน่ะ?” เป็นลั่วถึงโกรธแล้ว เขาคิดจะทำ อะไรน่ะ?

ตอนกลางวันก็รวมหัวกับเลขาหลิวหลอกเธอ ตอนนี้เขาก็ยัง

มาที่โรงแรมอีก?

เงินลั่วนิ่งไม่ได้ใสซื่อถึงกับคิดว่าเขามาโรงแรมเพราะความ บังเอิญหรอกนะ

ท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนมาจับชู้ไม่มีผิด

ปกติเงินลั่วนิ่งเป็นคนไม่ค่อยโมโหง่ายเท่าไหร่ แต่ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะโมโหไม่เป็น

เงินถั่วนิ่งแหงนหน้าขึ้น มองเขา แล้วพูดเสียงขรึมว่า “เอามือนายออกไป

“ถ้าฉันไม่เอาออกล่ะ?” คุณชายสามเย่มองเธอ รังสีอำมหิตแผ่ กระจายออกมาไม่หยุด……..

เงินลั่วจึงถอนหายใจออกมา เธอรู้ดีว่าบางครั้งเชื่อเงินไม่มี เหตุผลเอาซะเลย และเธอก็รู้ด้วยว่าการที่คุณชายสามเย่สามารถ หาห้องพักของเธอเจอ คงต้องมีอำนาจควบคุมโรงแรมแห่งนี้ แน่นอน

ไม่อย่างนั้น ทางโรงแรมไม่มีทางเอาข้อมูลการจองห้องของ เธอบอกให้เยอเฉินรู้ง่าย ๆ หรอก

ดังนั้น เป็นลั่วถึงรู้ดีว่า ในสถานการณ์อย่างนี้ ต่อให้เธอ โทรศัพท์ไปเรียกพนักงานหน้าฟร้อนของโรงแรมมาก็เปล่า ประโยชน์อยู่ดี

แต่สถานการณ์ในตอนนี้……..