บทที่ 922 เจ้าหญิงน้อยขุดหลุมฝังพ่อตัวเองทั้งเป็น (3)

แต่ว่า ขณะที่เป็นลั่วจึงถือโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นนั้น ถึงจื่อเห็น โบรชัวร์ของโรงแรมวางอยู่บนโต๊ะ

ถังจื่อซีสายตาเฉียบคมมองเห็นตัวอักษรบนนั้น จากนั้นถึงจื่อซีจึงรีบโทรศัพท์ไปหาคุณชายสามเ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว

คุณชายสามเย่เห็นถึงจื้อ โทรศัพท์มาหา ก็ยิ้มออกมาเล็ก น้อย เวลานี้ เป็นลั่วนิ่งน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว

ดังนั้น ถึงจื่อซีโทรมาหาคราวนี้คงน่าจะบอกข่าวดีกับเขา

“ลูกรัก แม่กลับมาแล้วใช่ไหม” เมื่อรับสาย คุณชายสามเย่ เอ่ยปากพูดทันที น้ำเสียงของเขาตอนนี้ไม่ได้มีความสงสัยปนอยู่ แต่เป็นน้ำเสียงที่มั่นใจ เขาคิดว่าเวลานี้เป็นถั่วนิ่งต้องกลับไป แล้วแน่นอน

ถังจื่อได้ยินที่พ่อพูด ก็รีบส่ายหน้าทันที แต่หลังจากนั้นเธอก็ คิดได้ว่าส่ายหน้าไปพ่อก็ไม่เห็นอยู่ดี เธอจึงพูดไปว่า : “เปล่าค่ะ แม่ไม่ได้กลับมา”

“ไม่กลับเหรอ? แม่ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?” คุณชายสามเย่ ขมวดคิ้ว แล้วดูเวลาอีกครั้ง ยืนยันว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว เวลานี้ทำไม เงิน วฉิงยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ?
เธอมีเรื่องอะไรจําเป็นต้องคุยกับถังไปเรียนนานขนาดนั้น? คุยกันมาห้าหกชั่วโมงแล้ว

ดึกขนาดนี้ เธอยังไม่กลับไปอีก?

“ค่ะ ยังไม่กลับมา แม่บอกว่า คืนนี้แม่ไม่กลับมาแล้ว” ถังจื่อ เอาคำพูดของเงินถั่วนิ่งที่พูดเมื่อครู่นี้บอกคุณชายสามแย่อย่าง ละเอียด

“ลูกว่าอะไรนะ? แม่บอกว่าคืนนี้ไม่กลับบ้านแล้ว?” คุณชาย สามเก๋ได้ยินคำพูดของถังจื่อซี สีหน้าก็ถถึงทิ้งทันที

คืนนี้เป็นลั่วจึงไม่กลับบ้าน แล้วเธอไปนอนที่ไหน?

คืนนี้เธอจะทิ้งให้ลูกสาวอยู่บ้านคนเดียวนั้นเหรอ?

“ใช่ค่ะ แม่บอกว่าคืนนี้ไม่กลับมาแล้ว คืนนี้แม่นอนที่โรงแรม ถังจื่อซีไม่เห็นสีหน้าของคุณชายสามเยู่ในตอนนี้ เธอยังคง รายงานเรื่องของแม่ต่อไป

“นอนที่โรงแรม?” คุณชายสามเย่หรี่ตาลง คืนนี้เป็นชั่วนิ่งนอน ที่โรงแรม? ทำไมกัน?

“ลูกรู้ได้ยังไงว่าแม่อยู่ที่โรงแรม? แม่บอกเหรอ?” คุณชาย สามเย่คิดครู่หนึ่ง ก็รีบถามต่อ

“พ่อคะ เมื่อกี้หนูวิดีโอคอลกับแม่ หนูเห็นแล้วค่ะ แม่อยู่ที่ โรงแรม และแม่ก็บอกว่าคืนนี้จะพักที่โรงแรม ไม่กลับบ้านแล้วให้หนูนอนกับคุณย่า”
ถังจื่อหยุดพูดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า “พ่อคะ หนูจะบอก พ่อไว้นะคะ แม่พักห้องเดียวกับลุงถังด้วยล่ะ

“ลูกรู้ได้ยังไง?” คุณชายสามเยตาโตทันที แต่ว่า สิ่งที่ถังจื่อซื้อ พูดนั้น เขาไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

เงินถั่วนิ่งนอนห้องเดียวกับถังไปเซียน เขาไม่เชื่อหรอก เขายังคงเชื่อใจเงินถั่วง

“หนูได้ยินไงคะ เมื่อตอนที่หนูคุยกับแม่ได้ยินเสียงลุงถังเรียก แม่”

ถังจื่อซีเป็นสายลับที่ได้มาตรฐานมากจริง ๆ เอาเรื่องที่ตัวเอง รู้ตัวเองเห็นบอกกล่าวกับคุณชายสามเยทุกอย่าง

ถึงแม้ตอนที่วิดีโอคอล ถังจื่อจะไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า เสียงนั้นคือเสียงของถังไปเชียน แต่เธอรู้สึกว่าไม่ผิดคนแน่นอน

คุณชายสามเย่ : “……” ชั่ววินาทีนั้น คุณชายสามเยถึงกับพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้ ในใจเขายากที่จะบรรยายได้

เขารู้ดีว่าถังจื่อซีไม่มีทางพูดโกหกแน่นอน ถังอบอกว่าตอน ที่วิดีโอคอลกับเงินถั่วนิ่งได้ยินเสียงของถังไปเขียน

อยู่ในห้องพักที่โรงแรม?!

“พ่อคะ ทำไมถึงไม่พูดแล้วล่ะคะ” ถังจื่อซีไม่ได้ยินเสียงของ คุณชายสามเย่ เลยอดไม่ได้ที่จะถาม
“พ่อคะ ตอนทีหนูวีดีโอคอลกับแม่เมื่อกี้นี้ เห็น โบรชัวร์โรงแรม บนโต๊ะด้วย หนูเห็นชื่อโรงแรมด้วยค่ะ” ถังจื่อนึกเรื่องสำคัญ เรื่องนี้ขึ้นมาได้

“ลูกรู้เหรอว่าแม่พักอยู่ที่โรงแรมไหน?” คุณชายสามเย่องเล็ก น้อย เจ้าหญิงน้อยของเขาช่างสังเกตมาก แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังรู้

ถ้าหากรู้ว่าเป็นถั่วนิ่งพักอยู่ที่โรงแรมไหน เรื่องนี้ก็จัดการง่าย

แล้ว

“ค่ะ หนูเห็นแล้ว แม่อยู่ที่Hill Hotelค่ะ” ถังจื่อซีพยักหน้า เมื่อ คิดได้ว่าพ่อไม่เห็น เธอจึงหยุดพยักหน้า

“ครับ พ่อรู้แล้ว ดึกมากแล้ว ลูกควรไปนอนได้แล้วนะ” คุณ ชายสามเพยายามพูดเสียงอ่อนโยน เวลานี้ ถังจื่อซีที่ยังเป็น เด็กควรเข้านอนได้แล้ว

“ก็ได้ค่ะ แม่บอกแล้วว่าคืนนี้ให้หนูไปนอนกับคุณย่า งั้นหนูไป หาคุณย่าแล้วนะคะ” ถึงจื่อซีเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายมาตลอด เวลานี้ เธอก็ควรจะไปนอนได้แล้ว

คุณชายสามเย่วางสายไป สีหน้าบึ้งตึงถึงขีดสุด และยังอยู่ห้องเดียวกับถังไปเขียนด้วย? อย่างน้อยตอนนี้พวกเขาก็ยังอยู่ในห้องเดียวกัน!! ตอนนี้คุณชายสามเย่นั่งไม่ติดแล้ว ทันใดนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วออกไปจากห้อง

Hill Hotelมีบริษัทตระกูลเยกรุ๊ปถือหุ้นอยู่ด้วย ดังนั้นการที่ คุณชายสามแย่จะหาข้อมูลจึงทําได้รวดเร็วและสะดวกมาก

บนรถ คุณชายสามเยโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการโรงแรม

“ตรวจสอบให้ผมหน่อยว่าเป็นถั่วงพักอยู่ที่ห้องไหน?” เมื่อ โทรติด ก็ไม่รอให้ผู้จัดการโรงแรมเอ่ยพูดอะไร คุณชายสามเ ได้พูดไปก่อนทันที

“ครับ ได้ครับ” ผู้จัดการฟังน้ำเสียงของคุณชายสามเย่ออก จึง ตอบตกลงด้วยความเคารพ เดิมที่ผู้จัดการคิดจะไปตรวจดูที่ ล็อบบี้

“คุณหาข้อมูลเป็นการภายในนะ” คุณชายสามเงขึ้นมา กะทันหัน

ผู้จัดการนิ่งอึ้งไป และนึกถึงความสัมพันธ์ของเงินถั่วนิ่งกับคุณ ชายสามแยขึ้นมาได้ ผู้จัดการจึงแอบถอนหายใจออกมา จากนั้น ก็ตอบรับ : “ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”

สถานการณ์อย่างนี้ แค่ฟังก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น!

ฟังน้ำเสียงของท่านประธานเหมือนมาแอบจับชู้เลย ถ้าหากไป ที่ล็อบบี้ คงจะรู้อะไรมากกว่านี้ แต่เรื่องนี้จะเอะอะไปไม่ได้

“ประธานเย่ครับ หาได้แล้วครับ วันนี้ตอนห้าโมงสี่สิบแปดนา ที่คุณเงินได้จองห้องพักห้องหนึ่ง เบอร์ห้องคือ 2809 ครับ” ผู้ จัดการโรงแรมช่วยคุณชายสามเย่หาข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว
ห้อง 2809 เป็นห้องเพรสซิเดนท์สวีท จะพักคนเดียว หรือพัก สองคนก็ได้……..

คุณชายสามเย่ค่อย ๆ หรี่ตาลงทีละนิด และเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านประธานครับ จะให้ผมตรวจสอบดูอีกไหมครับ ว่าคนที่ เข้าพัก…… ผู้จัดการโรงแรมไม่ได้ยินเขา จึงลองถามเขาดูสัก หน่อย

สถานการณ์อย่างนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่เข้าพัก ถ้าหาก เงินถั่วงพักคนเดียว ก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าหากมีคนอื่นด้วย เรื่อง นี้ก็คงวุ่นวาย

ฉะนั้น ผู้จัดการจึงคิดว่าจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ชัดสัก หน่อย

“ไม่ต้องแล้ว” คุณชายสามเย่หลุบตาลง แล้ววางสายไป น้ำ

เสียงของเขาในตอนนี้เย็นชาจนทำให้คนตัวสั่นเลยทีเดียว

ผู้จัดการโรงแรมตัวสั่นเล็กน้อย ไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว เขาฟังดูแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนจะร้ายแรงมาก

เมื่อคุณชายสามเย่วางสายไป ก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มา ถึงHill Hotel