บทที่ 889 ไปหาถึงที่

“ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูด ฉันก็พอจะเดาแผนการของเธอออก เวลาอย่างนี้ก็คงต้องหาผู้หญิงสักคนมาสวมรอยเป็นลูกสาวของ หัวหน้า ขอแค่หัวหน้าน้อยช่วยเหลือ มีหลักฐานการตรวจดีเอ็นเอ ก็พอ ดังนั้นแผนการอย่างนี้ใครก็คิดได้ทั้งนั้นแหละ มีหรือไม่มี เธอก็ไม่ต่างกัน ฉะนั้นฉันจะบอกเธอไว้นะ อย่าคิดว่าตัวเอง สำคัญเกินไป” เดิมทีเจิ้งฉงเป็นคนขี้ระแวงอยู่แล้ว ตอนนี้ไปหยิง อยากจะไปพบหัวหน้าน้อยขึ้นมา เลยทำให้เขาโกรธ

เขารู้ดีอยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เรื่องนักหรอก แต่เมื่อก่อนก็ ยังถือว่าเธออยู่ในโอวาท ตอนนี้เธอกลับคิดจะข้ามหน้าข้ามตา เขาไปพบกับหัวหน้าน้อย?

“ใช่ นายพูดถูก แผนการแบบนี้ใครก็เตาได้ การตรวจดีเอ็นเอ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่ก็มีจุดที่สำคัญกว่านั้นอยู่เล็กน้อย คือ ต้องทำให้หัวหน้ายอมรับด้วยใจของเขาด้วย” ไป๋หยิงรู้ว่าเจิ้งฉง โกรธแล้ว แต่เธอไม่ได้กังวลเลย เพราะเธอมีแผนเตรียมรับมือไว้ พร้อมแล้ว เรื่องนี้มีเพียงเท่านั้นที่จะทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“หมายความว่าไง?” เจิ้งฉงอึ้งไปเล็กน้อย แล้วหรี่ตามองเธอ : “การยอมรับจากหัวหน้า?”

เจิ้งฉงรู้ว่าไป๋หยิงฉลาดมาก แผนการทุกครั้งของเธอสำเร็จ ลุล่วงด้วยดี และที่สำคัญรายละเอียดทุกอย่างจัดการได้เป็น อย่างดี บางครั้งจะทำสำเร็จหรือไม่นั้นสิ่งสำคัญก็ขึ้นอยู่กับรายละเอียกเล็กน้อยพวกนั้นเหมือนกัน

รายละเอียดเล็กน้อยแบบนี้คนมากมายมักจะคิดไม่ถึง แต่ไปห ยิงกลับคิดได้เสมอ และนี่คือเหตุผลที่เจิ้งฉงซักถามเธอ

เจ๋งฉงรู้อยู่แล้วว่าการยอมรับของหัวหน้านั้นเป็นสิ่งที่สำคัญ

ที่สุด ถึงขนาดที่อาจจะสำคัญกว่าผลตรวจดีเอ็นเอเลยก็ว่าได้

“ใช่ การยอมรับของหัวหน้า” ไปหญิงมองเขา ใบหน้าเผยรอย ยิ้มที่ดูมั่นใจออกมา : “ถ้าหากในใจของหัวหน้าเองไม่ยอมรับ ต่อให้มีผลตรวจดีเอ็นเอ ถึงตอนนั้นก็อาจจะเกิดปัญหาขึ้นมาได้

“อยากได้การยอมรับจากหัวหน้าไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น” ถึง แม้เจิ้งฉงไม่เคยเจอกับหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้มาก่อน แต่เขาก็รู้ ดีว่าหัวหน้าเป็นคนที่เก่งกาจมากคนหนึ่ง ไม่มีทางที่จะหลอกลวง เขาได้ง่าย ๆ

“ฉันสามารถรับประกันได้เลยว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะสามารถ ได้การยอมรับจากหัวหน้า” ไปหยิงมีไพ่ตายอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ กังวลเลยสักนิด

“เธอมีไพ่ตายอะไรในมือ?” เจิ้งฉงสามารถมาอยู่ในจุดนี้ได้ ต้องไม่โง่แน่นอน เขาฟังแล้วก็เข้าใจความหมายของไปหยิงได้ดี

ผู้หญิงคนนี้ต้องมีไพ่ตายอยู่ในมือแน่นอน ไม่อย่างนั้นเธอไม่มี ทางมั่นใจขนาดนี้หรอก

เจิ้งฉงเม้มปากเล็กน้อย แล้วมองไปที่เธอ เขาเงียบไปทันที ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ที่จริงนายไม่ต้องระแวงฉันเลยสักนิด เรื่องนี้พวกเราต่างก็ได้ ผลประโยชน์ร่วมกัน จะสำเร็จก็สำเร็จด้วยกัน จะตกม้าตาย ตายไปด้วยกัน ไม่เพียงแค่นายกับฉัน ขอแค่หัวหน้าน้อยยอม ร่วมมือ ต่อจากนี้ก็ถือว่าเขาลงเรือลำเดียวกับพวกเราแล้ว ไปห ยิ่งรู้ว่าเจิ้งฉงไม่เชื่อใจเธอ ดังนั้น ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพูดหว่าน ล้อมเจิ้งฉง

ถึงแม้เธอจะมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้จะให้เจิ้งฉงรู้ไม่ ได้เด็ดขาด และจะให้หัวหน้าน้อยไม่ได้เหมือนกัน

“ทางที่ดีเธออย่าคิดตุกติกแล้วกัน ไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อย เธอไว้เด็ดขาด” เจิ้งฉงมองเธอด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม : “เธออยู่กับ ฉันมานานขนาดนี้ เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันจะจัดการยังไง

“ฉันจะคิดตุกติกอะไรได้ล่ะ นายเป็นผู้ชายของฉันนะ เป็นที่พึ่ง ของฉัน ฉันยังต้องพึ่งพานายให้ช่วยแก้แค้น” ไปหยิ่งรู้ว่าเธอพูด หว่านล้อมเจิ้งฉงได้สำเร็จแล้ว แผนการของเธอสำเร็จไปชั้นหนึ่ง แล้ว

ได้ฟังที่เธอพูด ดวงตาของเจิ้งฉงก็เป็นประกายเล็กน้อย : “ก็ดี ฉันจะพาเธอไปพบหัวหน้าน้อย”

เจิ้งฉงรู้สึกว่าก่อนหน้าเขาขี้ระแวงมากเกินไป ถึงแม้ผู้หญิงคน นี้จะฉลาด แต่ยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมาผู้ หญิงคนนี้ต้องคอยพึ่งพาเขาทั้งนั้น ถ้าหากไม่มีเขา เธอก็ทำอะไร ได้หรอก

ขอแค่เธอยังคิดจะให้เขาช่วยแก้แค้น เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะหักหลังเขาแล้ว

ถ้าหากถึงตอนนั้นเธอตุกติกขึ้นมาจริง ๆ เขาจะกำจัดเธอทิ้ง ทันที แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยอ่อนโยนเห็นใจผู้หญิงเลยสัก ครั้ง

“เธอไปเตรียมตัว แล้วตามฉันไปพบหัวหน้าน้อย” ที่จริงเขา ตั้งใจจะไปพบหัวหน้าน้อยอยู่แล้ว เขารู้ว่าวันนี้หัวหน้าน้อยเพิ่ง มาถึงประเทศ Z พอดี

“อืม” ดวงตาของไปหยิงเป็นประกายขึ้นมาทันที แล้วรีบพยัก หน้าอย่างเร็ว เธอคิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับหัวหน้าน้อยเร็วขนาดนี้

ขอแค่ได้พบกับหัวหน้าน้อย เธอก็เข้าใกล้ความสำเร็จเข้าไป ทุกที

เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมาก คิดว่าตัวเองระมัดระวังทุกย่างก้าว แล้วจะไม่มีทางผิดพลาดอย่างแน่นอน แต่กลับลืมไปว่าการที่ คลุกคลีอยู่กับหมาจิ้งจอกก็คือเรื่องที่อันตรายมากที่สุดเรื่องหนึ่ง ถ้าไม่ระวังให้ดีก็อาจจะถูกหมาจิ้งจอกจับฉีกกินเป็นอาหารได้ ยิ่ง ไปกว่านั้นคือเธออยู่กับหมาจิ้งจอกเป็นฝูง

เมื่อคืนผู้ดูแลจังโทรศัพท์ไปหาไม่ติด ส่งข้อความไปก็ไม่ได้ผล แต่เรื่องเล็กแค่นี้ทำอะไรผู้ดูแลที่มากความสามารถขององค์กร โกสต์ซิตี้ไม่ได้หรอก ผู้ดูแลจังวางแผนแล้วก็มุ่งมั่นไม่ย่อท้อ

ครั้งที่สอง ผู้ดูแลจ้งตื่นแต่เช้าแล้วไปเฝ้าอยู่ที่นอกบ้านตระกูล ถัง โทรศัพท์กับส่งข้อความไม่ได้ผล เขาก็ต้องมาดักเจอด้วยตัว เอง
เมื่อพบหน้าแล้ว ก็จะอธิบายทุกอย่างได้กระจ่างแจ้งเองแหละ

ผู้ดูแลจังตื่นค่อนข้างเช้ามาก ไม่ถึงหกโมงเช้าก็มาดักรออยู่ แล้ว เขาคิดว่าขอแค่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังออกจากบ้าน เขาก็ สามารถพบกับเธอได้ทันที

ตอนที่เขามาถึง คนของตระกูลถังยังไม่ตื่นนอนกัน บริเวณลาน บ้านเงียบสงัดมาก ดังนั้นผู้ดูแลจังจึงยิ่งเบาใจมากขึ้น

ผู้ดูแลจังรออยู่ด้านนอกบ้าน แน่นอนว่าด้วยความสามารถ ของผู้ดูแลจ้ง ถ้าหากเขาไม่อยากให้คนเห็นเขา แม้แต่คนของ ตระกูลถังก็ยากที่จะเห็นเขาได้

ในเมื่อต้องแอบซ่อน ผู้ดูแลจ้งจึงเข้าไปใกล้มากไม่ได้ ดังนั้น จึงมองเห็นสภาพภายในลานบ้านของตระกูลถังได้ไม่ชัดเจน

ผู้ดูแลจ้งรอจนถึงแปดโมงเช้า เขาเห็นบ้านถังมีคนเข้า ๆ ออก

ๆ หลายคน แต่กลับไม่เห็นคนที่เขาเฝ้ารอเลยสักนิด

ตามหลักแล้วเรื่องแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ อาจเป็นเพราะ วันนี้คุณหนูถังไม่มีธุระอะไรเลยไม่ได้ออกจากบ้าน

แต่ในฐานะผู้ดูแลที่มากความสามารถขององค์กรโกสต์ซิตี้ และคอยติดตามรับใช้ช่างกวนหงมานานหลายปี ผู้ดูแลจ้งจึงมี เซ้นส์ที่คนทั่วไปไม่มี

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

ผู้ดูแลจังครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินตรงไปยังประตูใหญ่ เขา คิดว่าในเมื่อรอแล้วไม่พบ งั้นก็เข้าไปเยี่ยมเลยแล้วกัน
เข้าไปเยี่ยมถึงบ้านเหมือนจะยิ่งดูจริงใจมากขึ้น ผู้ดูแลจังรู้สึก ว่าหลายปีมานี้เขาได้แต่แอบตามหาคุณนายของหัวหน้าอย่างลับ ๆมาตลอดจนทําให้ความสามารถในการจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ของเขาลดลง

ที่จริงตอนแรกเขาก็ควรจะตรงเข้าไปเยี่ยมถึงบ้านเลย ตระกูล ถังไม่ใช่ครอบครัวธรรมดาทั่วไป ตระกูลถังมีพิธีรีตองมากกว่า ครอบครัวธรรมดาอื่น ๆ

“ไม่ทราบว่าคุณหนูถังอยู่ไหมครับ? ผมอยากมาเยี่ยมคุณหนู ถังของพวกคุณหน่อยครับ” ตอนที่ผู้ดูแลจังเดินไปถึงหน้าประตู ใหญ่ก็พบกับพ่อบ้านอาวุโสของตระกูลถังพอดี

“คุณต้องการพบคุณหนูใหญ่ของพวกเราเหรอ?” พ่อบ้าน อาวุโสของตระกูลถังมองผู้ดูแลจังแวบหนึ่ง ถึงแม้ไม่รู้จัก แต่ก็ เห็นว่าผู้ดูแลจ้งดูท่าทางใจดีมีเมตตา พ่อบ้านอาวุโสของตระกูล ถังจึงปฏิบัติตัวอย่างมีมารยาทด้วย ยังไงซะก็ถือว่าเป็นแขก!!