บทที่ 870 วิธีการพะเน้าพะนอลูกของตระกูลเย คุณชาย สามเย่เอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันนี่? (1)

แต่ในตอนที่ผู้ชายคนนั้นมองไปทางเชื่อเงินแววตากลับมี

ความดูถูก คนอะไรเนี่ย? ผู้ชายคนหนึ่งก่อนเรื่องขึ้นแล้ว กลับให้

เด็กคนหนึ่งออกหน้าให้

สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นคุณชายสามเย่ไม่มีการตอบสนองใดๆ จู่ๆ เขาก็ยื่นมือไปจับมืออันเล็กของถังจื่อ การกระทรวดเร็ว มาก แต่กลับไม่กล้าใช้แรง กลัวว่าจะทำร้ายโดนองค์หญิงน้อย

“เมื่อกี้หนูบอกว่าพ่อหนูคือใคร? คือใครนะ?” คุณชายสามเ กลืนน้ำลายลงไป ถามคำนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบ แล้วถาม ค่าถามที่แอบดูซื่อบื้อด้วย

อืม ซื่อบื้อมากจริงๆ!!

แต่ว่านี่ก็โทษเขาไม่ได้ ไม่ใช่เขาไม่เชื่อ แต่ว่าเขาเคยได้รับ การโจมตีที่ใหญ่มากในเรื่องนี้มาก่อน

การโจมตีทำให้เขาไม่มีความมั่นใจที่จะไปคาดหวังอีก

หรือว่า คุณชายสามเย่อยากจะได้ยินองค์หญิงน้อยถังจื่อ พูด อีกครั้ง

องค์หญิงน้อยถังจื่อซีมองเขา กะพริบตาไปมา เบ้ปากเล็กน้อย “ต่อจากนี้ตอนที่คุณออกจากบ้านอย่าบอกว่าเป็นพ่อของหนู คุณโง่มากเลย”
เมื่อกี้เธอพูดได้ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว คุณพ่อยังถามคำถาม แบบนี้เธออีก?

เมื่อเธอรู้สึกว่าคุณแม้โง่มากจริงๆ!!

เธอรู้สึกเสียใจตอนนี้ยังทันไหม? หากรู้ว่าเป็นคุณพ่อแบบนี้ เมื่อเธอน่าจะฟังพี่ชายไม่มายอมรับกับคุณพ่อ

เฮ้อ เธอและพี่ชายฉลาดขนาดนี้ ทำไมถึงมีคุณพ่อที่โง่ขนาดนี้

ล่ะ?

คุณชายสามเยถูกรังเกียจแล้ว แต่ว่าคุณชายสามเยได้ยินคำ พูดของถังจื่อแล้ว ในใจก็รู้สึกดีใจมาก

ดังนั้น เขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ

นี่เป็นลูกสาวของเขาจริงๆ!!

เป็นลูกสาวของเขาจริงๆ!!

ครั้งนี้ต้องไม่ผิดแน่นอน เมื่อเขาได้ยืนยันจากเด็กน้อยด้วย ตัวเองแล้ว

เด็กน้อยพูดขึ้นเองว่า เขาคือพ่อของเธอ!!

ถูก เป็นลูกสาวของเขาพูดออกจากปากเอง

ดังนั้นไม่ผิดแน่นอน แนะไม่มีทางผิด

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเยซื้อเฉินนึกถึงปัญหาหนึ่ง แค่เด็กผู้ หญิงอายุห้าขวบจริงๆ คำพูดก็ใช่ว่าถูกเป็นความจริงเสมอไป!!
คุณชายสามเยู่ที่เฉลียวฉลาดมาโดยตลอด ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ เอาไม่ล้มขณะนี้กลับละเลยความเป็นไปไม่ได้อื่นๆ ไป ในใจของ เขายืนหยัดในผลที่เขาอยากได้

เขาแน่ใจแล้วว่านี่ก็คือลูกสาวของเขา!!

วินาทีนี้ คุณชายสามเยถึงขั้นกลัวที่จะทำการยืนยันอีกขั้น ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะหนี แต่ว่าเพราะวินาทีนี้เขารู้สึกมีความสุ ขมากๆ เขาไม่อยากจะให้ความสุขแบบนี้ถูกทำลายอีก

ถึงแม้ว่าจะถูกทำลาย ก็ให้เขามีความสุขสักพักเถอะ!!

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า สำหรับเรื่องนี้แล้วความร้องขอของเยซื้อเฉ นมีความเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะว่าคาดหวังมากเกินไป ดิ้นรน มากเกินไป ดังนั้นจึงยืนหยัดกฎเกณฑ์ที่จะถอยออกมาก่อน

มือที่คุณชายสามเยจับถังจื่อเขาจับด้วยแรงที่มากขึ้น ราวกับ

ว่ากลัวว่าองค์หญิงน้อยถังจื่อจะหายไปกะทันหัน

จนถึงตอนนี้แล้วองค์หญิงน้อยถังจื่อเห็นว่าคุณพ่อก็ยังไม่ สามารถดึงสติกลับมาได้ แอบถอนหายใจในใจ “คุณพ่อ คุณพ่อ อย่าจับแน่นขนาดนี้ หนูไม่หายไปไหนหรอกค่ะ

คุณไม่ไม่เพียงแต่โง่ อีกอย่างยังรู้สึกชื่ออีกด้วย เฮ้อ ตอนนี้ อารมณ์ของเธอสับสนมาก

แต่ว่าเธอไม่สามารถเสียใจได้ และไม่เสียใจแน่นอน คุณพ่อที่ โง่คนนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ ดังนั้นเธอทำได้แต่อยู่เป็นเพื่อนคุณ พ่อแล้ว
ได้ยินถังจื่อซีเรียกคุณพ่ออีกครั้ง ในที่สุดคุณชายสามเก็มี ความรู้สึกที่จริงแล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่ความคาดหวังของเขา แต่เป็นเรื่องจริง

เขามีลูกสาวแล้ว อีกอย่างลูกสาวของเขายังยืนอยู่ข้างหน้า แล้วเรียกเขาว่าพ่อ

คุณชายสามเย่ค่อยๆ ปล่อยแรงออก แต่ว่าไม่ได้ปล่อยมือเธอ ออกทั้งหมด เขาไม่กล้าปล่อย และไม่อยากปล่อย

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า คุณชายสามเยู่ในตอนนี้ยังไม่ สามารถดึงสติกลับมาได้ทั้งหมด เขาถึงขั้นไม่ไปคิดถึงเรื่องอื่นๆ

อย่างเช่นเงินมั่วนิ่งที่ยืนอยู่ในที่ไม่ไกล เขาไม่คิดเลยที่จะพาถัง จื่อซีไปยืนยันตัวหน่อย แน่นอนว่า เขาละเลยเรื่องหนึ่งไป ในเมื่อ ลูกสาวของเขาและเงินมั่วนิ่งโตขนาดนี้แล้ว ทำไมเป็นถั่วนิ่งถึงไม่ บอกเขาเลย?

ก่อนหน้านี้เป็นชั่วนิ่งไม่บอกเขายังสามารถให้อภัยได้ แต่ว่า ตอนนี้เธอหวั่นไหวกับเขาแล้วแท้ๆ ทั้งสองต่างก็รักกันแล้วแท้ๆ ทั้งสองเตรียมตัวจะไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ทำไมเงินมั่วนิ่ง ถึงไม่บอกเขาเลย?

คุณชายสามเย่ในขณะนี้สมองเหมือนกลายเป็นเส้นเลือดหนึ่ง เรื่องอื่นเขาต่างก็คิดไม่ถึง!!

คนอื่นบอกว่า ในช่วงเวลาที่มีความรักสมองมักจะเป็นศูนย์ สมองในตอนนี้ของคุณชายสามเย่น่าจะติดลบสองร้อยห้าสิบ
“ลูกน้อย ใครส่งเธอมา?” คุณชายสามเที่สมองติดลบสอง ร้อยห้ามสิบแล้วคิดถึงคำถามที่ค่อนข้างจะปกติ ถังจื่อ พึ่งอายุ ห้ามขวบ น่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งมาหาเขาที่นี่คนเดียวหรอ กมั้ง?

งั้นใครมากับเธอล่ะ?

คือเงิน วฉิงหรอ?

แต่ว่าเป็นลั่วนิ่งอยู่ข้างหน้าตลอดเวลา ถังจื่อ พึงปรากฏตัว ข้างกายเธอหลังจากต่อมา

ดังนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าถังจื่อซีและเงินมั่วนิ่งไม่ได้มา พร้อมกัน

“คือ…” ถังจื่อซีในขณะนี้ดีใจมาก ได้ยินคำพูดของคุณชาย

สามเยู่แล้ว ก็รีบอยากจะตอบ แต่ว่าเธอนึกถึงสิ่งที่พี่ชายบอกเอา

ไว้ จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “หนูให้คนขับรถมาส่งค่ะ

“คนขับรถส่งหนูมาหรอ?” แววตาของคุณชายสามเย่เปล่ง ประกาย “มีแต่คนขับรถ? ไม่มีคนอื่น?

“คุณพ่อ หนูจะบอกให้นะคะ หนูแอบมาค่ะ คุณแม่ไม่รู้” เจ้า เด็กถังจื่อ ไม่อยากพูดโกหก ดังนั้น เธอจึงหลบคำถามของคุณ ชายสามเย่ แล้วเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

องค์หญิงน้อยถังจื่อนั้นฉลาด เธอรู้ว่าพูดแบบไหนที่สามารถ เปลี่ยนความสนใจของคุณพ่อได้ ไม่ว่ายังไงแล้วคุณพ่อก็ดูโง่ๆ การตอบสนองไม่ได้ไหวพริบดีขนาดนั้น
“แม่ของหนูไม่รู้?” เป็นอย่างที่คิดไว้เลยองค์หญิงน้อยถึงชื่อ ได้เปลี่ยนความสนใจของคุณชายสามเย่ได้ง่ายๆ คุณชายสามเ ขมวดคิ้ว ตอนนี้เขานึกถึงเพียงแค่ปัญหาเดียว เป็นลั่วนิ่งไม่รู้ว่า ลูกมา?

ถัง อ บอกว่าเธอแอบมา? แอบมา? ทำไมถึงต้องแอบมา

เชื่อเงินค่อยๆ ตามหาสมองของตัวเองกลับมา แล้วมอง เงิน วฉิงจากทางไม่ไกลมากนัก

แต่ว่า ปัญหาตอนนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว เป็นลั่วนิ่งกำลังเดิน

ตรงไปทางตึกใหญ่ของบริษัทเงินชื่อกรุ๊ป

แววตาคู่หนึ่งของถังจื่อซึมองดูเยซื้อเฉิน พูดด้วยสำเนียง เหมือนทดสอบว่า “คุณพ่อ คุณพ่ออย่าพึ่งบอกคุณได้ไหมคะ”

เพราะว่าพี่ชายแอบพาเธอออกมา คุณแม่ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อีก

อย่างพี่ชายก็บอกแล้วว่า เรื่องนี้อย่าพึ่งให้คุณแม่รู้

พี่ชายยังพูดอีกว่า เรื่องนี้คุณแม่ปกปิดมานานขนาดนี้ คุณพ่อ แล้ว ไม่แน่อาจจะไปคิดบัญชีกับคุณแม่ก็ได้ ดังนั้น เธอจำเป็น ต้องแยกความสนใจของคุณพ่อก่อน

อีกอย่างตอนที่เอลงจากรถ พี่ชายก็เตือนเธอแล้วว่า ห้าม นำเรื่องของพี่ชายบอกกับคุณพ่อ

ดังนั้น มีเรื่องราวมากมายที่ไม่สามารถพูดได้

“ทําไมล่ะ?” คุณชายสามเย่อึ้งไปเลย ถามออกมาทันที ใน ที่สุดเขาก็ยอมรับกับลูกสาวแล้ว ยังไม่สามารถให้เป็นถั่วนิ่งรู้อีก?