บทที่ 842 คุณชายสามเสืบเจอเหตุผลที่เธอไม่สามารถ ตั้งครรภ์ได้ (3)

“อันนี้เป็นเคสหกปีก่อน ตอนนั้นผมเป็นหมอให้การรักษาจริงๆ ครับ แต่เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น คงจําทุกอย่างไม่ได้หรอกครับ

ไม่ทราบว่าประธานเย่ต้องการถามด้านไหนครับ? “ผู้อำนวย การล่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความสอพลอน้อยลง เพิ่มความจริงจัง ขึ้นมาหลายส่วน

ผู้อำนวยการไม่ได้บ่ายเบี่ยง ไม่ได้กล่าวกับเอเฉิน ในเรื่อง ที่ไม่อาจรั่วไหลข้อมูลคนไข้ได้

เพราะการบ่ายเบี่ยงต่อหน้าเยซื้อเฉินนั้นเท่ากับเป็นเรื่องเท็จ ดังนั้นคำตอบของเขาจึงพอดิบพอดีเป็นอย่างมาก

เยซือเฉินหลุบตาลง มองเอกสารในมือของผู้อำนวยการ มุม ปากที่ยกโค้งขึ้นลดลงไปกว่าครึ่งชั่วขณะนี้ไม่ได้พูดจาไม่รู้ว่าคิด อะไรอยู่

ยามนี้เขาเงียบงันมาก แต่ถึงจะเงียบเพียงนี้ แต่ก็ทำให้คนไม่ อาจละเลยการมีตัวตนอยู่ของเขา ในทางกลับกัน ยิ่งทำให้คน หายใจติดขัดมากขึ้น

“ประธานเย? “ตอนแรกผู้อำนวยการก็ไม่กล้ารบกวนเขา แต่เห็นเขาใช้ความคิดแบบไม่พูดจา จึงอดขานเรียกหนึ่ง ประโยคไม่ได้
“ตอนนั้นเธอบาดเจ็บบริเวณท้อง ผู้อำนวยการ รู้ไหมว่าเธอ บาดเจ็บได้อย่างไร? “เยซื้อเฉินเงยหน้าไปมอง ซึ่งแววตามต ทะมึนและเย็นเยียบ ทำให้คนยิ่งรู้สึกขนลุกขนพองเพิ่มขึ้นหลาย ส่วน

แววตานเย็นมาก น่ากลัวมาก!

ผู้อำนวยการสบตาเขา จนราวกับตกใจกลัว ร่างกายแข็งที่อ จากนั้นก็ต้องกลืนน้ำลาย สีหน้าเผยความระมัดระวังหลาย ส่วน “ผมจำได้ว่าตอนนั้นคุณปู่เงินเป็นคนส่งคุณเงินมาด้วยตัว เอง เพราะผมกับคุณปูเป็นรู้จักกัน ดังนั้นคุณปู่เงินจึงให้ผมรับไว้ เป็นคนไข้ ดังนั้นผมจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ในระดับดี แต่คุณปู่ เงินไม่เคยเอ่ยถึงสาเหตุการบาดเจ็บของคุณเป็นเลยสักคำ เห็น ได้ชัดว่าต้องการปิดบังครับ ผมก็ถามมากไม่ได้ครับ…….

เขาหยุดพูดพร้อมกับมองเยซื้อเฉิน เห็นเยซื้อเฉินเม้มปากไม่มี ทีท่าจะพูด และแววตาของเยซื้อเฉิน ในตอนนี้เย็นชาจนน่า หวาดหวั่นกว่าเดิม

เขาแอบถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “ผมคิดว่าตอน นั้นท้องของคุณเป็นถูกซ้อมอย่างหนักครับ

“ถูกซ้อมหนักยังไง? “สีหน้าเยซื้อเฉินเคร่งขรึม แววตาที่เย็น เยียบอยู่แล้วได้กลายเป็นเย็นแข็งถึงขีดสุดในชั่วพริบตา

ถูกซ้อมอย่างหนัก? อยู่ดีๆทำไมถึงถูกซ้อมได้? หกปีก่อน? ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเงินไม่นาน
ตอนนั้นคนตระกูลเงินคงกดขี่ข่มเหงเธออยู่ทุกวี่ทุกวัน

เป็นฝีมือของดนตระกูลเงินหรือเปล่า?

เย่อเฉินนักถึงภาพพวกนี้ ไอเย็นยะเยือกรอบกายได้กระจาย ไปทั่ว ทันใดนั้นอุณหภูมิในห้องทำงานลดลงหลายองศา

ผู้อำนวยการเห็นท่าทางเขาเช่นนี้ ร่างกายพลันสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเพราะตกใจกลัวหรือเพราะหนาวเย็นกันแน่

ครั้งนี้ผู้อำนวยการไม่ได้ตอบ เห็นได้ชัดว่ามีความลังเลเล็ก

น้อย

เย่อเฉันไม่ได้เร่งรัดเขา เพียงแต่ใช้สายตาเย็นเยียบมองเขา โดยที่ไม่พูดไม่ขยับเขยื้อน แต่อานุภาพนั้นเต็มสิบเช่นเดิม

มีไม่กี่คนที่ต้านทานการจ้องของเยซื้อเป็นเช่นนี้ได้

มือของผู้อำนวยการสั่นสะท้านยิ่งขึ้น หัวผากมีเหงื่อซึมออก มาเป็นชั้น บัดนี้เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งเครียดทั้งกลัว

เขายกมือเช็ดเหงื่อ ไม่อาจทานทนสายตาของเยซือเฉินได้ สุดท้ายจึงเอ่ยปากพูดว่า “อาการบาดเจ็บอย่างสาหัสเกิดจาก สิ่งของ ผมจําได้ว่านอกจากคุณเป็นจะบาดเจ็บบริเวณท้องแล้ว ส่วนอื่นของร่างกายยังมีรอยแผลอีกด้วย และวิเคราะห์จากรอย แผลก็รู้ว่าไม่ได้เกิดจากการถูกทำร้ายแค่ครั้งเดียวครับ

ไม่ใช่ครั้งเดียว งั้นก็คือสองครั้ง สามครั้ง หรืออาจมากกว่านั้น ค่าพูดของผู้อำนวยการลู่นั้นถือว่าชัดเจนมากแล้ว
ถึงแม้เขาไม่ได้พูดตรงๆ แต่ฟังจากเขาพูดก็ทำให้เชื่อมโยง

เหตุการณ์ในอดีตได้ รู้ว่าเป็นถั่วนิ่งถูกซ้อมไม่เพียงแค่หนึ่งครั้ง คงเป็นเพราะท้องบาดเจ็บสาหัสจนไม่อาจปิดบังได้ จึงถูกคุณ ปู่เป็นรู้เข้า ดังนั้นจึงส่งเข้าโรงพยาบาล

ตอนนั้นคุณปู่เงินจงใจปิดบัง แสดงว่าเป็นเรื่องอัปยศต่อวงศ์ ตระกูล

เย่อเงินเป็นคนฉลาด จะฟังความหมายของผู้อำนวยการไม่ ออกได้อย่างไร วินาทีนี้แววตาเขาเหมือนมีน้ำแข็งเติมใส่ มันน่า กลัวเสียยิ่งกว่าแสงดาบเงากระบี่ที่อัดแน่นไปด้วยไอสังหาร มัน เหน็บหนาวจนสามารถแช่แข็งกระดูกคนให้แหลกสลายได้

ผู้อำนวยการรู้สึกขาเริ่มอ่อนระทวย เขาแทบอยากปลีกตัว หนีออกจากห้องทํางานด้วยซ้ำ แต่เชื่อเงินไม่ได้พูด เขาจึงไม่ กล้าออกไป

แต่บัดนี้เขาไม่ได้พูดอะไรมากอีก คล้ายกับเกรงว่าพูดเยอะ แล้วจะกระตุ้นความน่ากลัวของเยซื้อเฉินมากขึ้น

ท่าทางตอนนี้ของเชื่อเงินดูแล้วช่างน่าหวาดกลัว น่าสะเทือน ขวัญมาก

ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน ห้องทำงานเงียบจนน่ากลัวมาก ดังนั้น เสียงหายใจแรงของผู้อำนวยการจึงเด่นชัดมาก

“สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงทั้งหมดหรือ? “ผ่านไปสักพัก อา รมณ์ของเยซือเฉินทุเลาลง จึงเงยหน้ามองเขา
ผู้อำนวยการสู่พยักหน้า : “ผมจะกล้าพูดเท็จต่อหน้าประธาน เย่ได้อย่างไรครับ ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความสามารถของประธานเป หากคิดจะตรวจสอบ คงไม่ยาก

ยามนี้สีหน้าผู้อำนวยการเพื่อความตึงเครียดและความ หวาดหวั่น เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ถอนตัวออกจากบรรยายกาศความ น่าสะพรึงกลัวที่เชื่อเงินก่อขึ้นเมื่อสักครู่นี้

เชื่อเงินรู้ว่าต่อหน้าตน เมื่อโดนเขาแผ่รัศมีอันเย็นยะเยือก เข้าปกคลุม จะไม่มีใครพูดเท็จ เว้นแต่ว่ารายนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญ ที่ผ่านการฝนฝึกมา โดยเฉพาะ

ทว่าผู้อำนวยการไม่ใช่กรณีนี้อย่างชัดแจ้ง

อีกทั้ง ผู้อำนวยการพูดถูก หากต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ก็ ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ตอนนั้นเงินลั่วฉิงบาดเจ็บสาหัส ทางคุณปู่เงินก็จงใจปิดบัง แถมยังไม่ได้เค้นหาความผิด มันจึงมีความเป็นไปได้เพียงทาง เดียว นั่นก็คือเป็นความอับอายภายในบ้าน

ในเมื่อเป็นเรื่องภายในบ้านที่ไม่ควรสาวไส้ให้กากิน ดังนั้น สมาชิกครอบครัวตระกูลเป็นต้องรู้เหตุการณ์ครั้งนี้แน่นอน

ถึงแม้ตอนนี้คุณปู่เงินนอนสลบไสลอยู่ แต่เป็นหยันต้องรู้แน่ๆ ถามเรื่องนี้กับเงินจีหยันก็ได้รู้ทุกอย่างแล้ว

ผู้อำนวยการก็ไม่มีเหตุจำเป็นและไม่กล้าพูดโกหก ในเรื่องนี้ด้วย
“ผู้อำนวยการเป็นคนเขียนบันทึกการรักษาเคสนี้ใช่ไหม? เชื่อเงินละสายตาไปมองเอกสารในมือผู้อำนวยการอีกครั้ง “ผู้อำนวยการมีอะไรจะเสริมไหม? ”

“ประธานเหมายถึงด้านไหนครับ? “ผู้อำนวยการไม่ได้ ตอบโดยตรง เห็นได้ชัดว่ามีความลังเลเล็กน้อย

“ดูออกว่าผู้อำนวยการจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี ดังนั้นผู้ อำนวยการลู่น่าจะรู้ว่าควรเสริมอย่างไรเกี่ยวกับเคสนี้ เชื่อเงิน ยกมุมปากขึ้นดูแล้วเย็นชาเป็นพิเศษ

“ตอนนั้นคุณปู่เงินให้ผมปกปิดอาการบางอย่างจริงๆครับ ผู้ อ่านวยการ แอบถอนหายใจ ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง กําลังเตรียมเปิดเผยความจริง

“อาการอะไร? “เชื่อเงินปรายตามองผู้อำนวยการใบหน้า

เย็นยะเยือกไม่เห็นความผิดแปลกแต่อย่างใด

ทว่าเวลานี้หัวใจเขากลับถูกบีบ

คุณปู่เงินพยายามปิดบังอาการป่วย คงไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว เพราะเขารู้ว่าคุณเป็นเอ็นดูรักใคร่เป็นชั่วนิ่งด้วยใจจริง