บทที่ 840 คุณชายสามเสืบเจอเหตุผลที่เธอไม่สามารถ ตั้งครรภ์ได้ (1)

“หากฉันไม่ปล่อยล่ะ” ถังหลินขยับริมฝีปาก ขณะนี้คำพูดที่เขา พูดออกมาทีละคำมีกลิ่นอายของความน่ากลัวอยู่

ในเมื่อคืนนั้นเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เขาก็ต้องรับผิดชอบ ต้อง สู่ขอเธอ จุดนี้ไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่นอน

อีกอย่าง เขาไม่เชื่อว่าเธอจะชอบเยซื้อเฉินจริงๆ เขารู้ว่าเธอ ตั้งใจทําแบบนี้แน่ๆ เป้าหมายก็คืออยากให้เธอปล่อยมือ เขาจะทำตามความหวังของเธอง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน

เธออยากจะหนี ไม่ได้ง่ายแบบนั้น!!

“ถังหลิน มีเรื่องหนึ่ง ฉันว่าฉันควรจะพูดกับนาให้ชัดเจน คืน นั้นฉันตั้งใจที่จะไปในห้องนั้น ดังนั้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันวางแผน ไว้แล้ว เพราะว่าฉันรู้ว่าคืนนั้นเชื่อเงินต้องนอนห้องนั้น ดังนั้น คืนนั้นฉันไปที่ห้องนั้นก็เพื่อที่จะนอนกับเอเงิน…….

หลินเป้ยเห็นท่าทีในตอนนี้ของถังหลินแล้ว เธอกระวนกระวาย มาก และกลัวมาก ดังนั้น วินาทีนี้ เธอได้แต่พูดให้เด็ดขาดไปเลย

แววตาที่หรี่ตาไว้ในตอนแรกเปล่งประกายขึ้น วินาทีต่อไป จู่ๆ เขาก็ใช้แรงดึงเธอเข้ามา

เพราะว่าในขณะนี้เขาใช้แรงมากเกินไป หลินเบี้ยยืนไม่นิ่ง ล้มเข้าไปในอ้อมกอดของเขาเลย

เพราะว่าแรงของเขาใหญ่เกินไป หน้าอกของเขามีความแข็ง

เล็กน้อย จมูกของหลินเป้ยชนกับหน้าอกของเขา ทันใดนั้นเจ็บ จนลูกตาจะหลุดออกมา แน่นอนว่า หลินเบี้ยในขณะนี้ก็ตกใจมาก ทันใดนั้น ในใจมี

ความสับสนเล็กน้อย

“หลินเป้ย ฉันขอเตือนเธอคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยพูด ไม่เช่น นั้น…….” เสียงของถังหลินดังผ่านมาจากบนศีรษะ ราวกับว่า เข้าไปอยู่ในน้ำแข็ง ที่เต็มไปด้วยพิษ แต่ละคำที่พูดออกมาให้ ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวมาก

ขณะนี้ หลินเป้ยไม่ได้เงยหน้าขึ้น ดังนั้นมองไม่เห็นสีหน้าของ ถังหลิน หากเขาเห็นสีหน้า ในตอนนี้ของถังหลิน เกรงว่าหัวใจ คงจะสั่นแรงขึ้น

“สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง ถังหลิน นายเป็นคนที่ฉลาด นายคิด ว่าคืนวันนั้นฉันจะไปที่ห้องนายโดนไร้สาเหตุหรอ”

ถึงแม้ว่าในใจของหลินเป้ยจะสับสนมาก แต่บางคำพูดก็ต้อง

พูด

คําพูดของหลินเป้ยหยุดไปสักพัก พยายามให้ตัวเองรักษา ความสงบ

“คืนนั้นทั้งหมดที่ฉันทำก็เพราะคิดว่าเป็นเยซื้อเฉิน แต่ว่าฉัน ไม่รู้ว่าคืนนั้นนายจะเข้ามาพักในห้องของเยซื้อเฉิน ฉันคิดมาตลอดว่าผู้ชายในคืนนั้นคือเชื่อเงิน ไม่เช่นนั้นฉันก็คงไม่……. หลินเป้ยเดินมาถึงขั้นนี้ เธอไม่มีทางถอยแล้ว เธอก็ไม่สามารถ ถอยได้

เพราะว่า แม่ของเธอยังรอเธออยู่ที่ประเทศ D รอให้เธอกลับ

ไป

หากตัวตนของเธอถูกเปิดเผยแล้ว คุณแม่ของเธอก็จะเกิด อันตราย

การหลอกลวงราชวงศ์ศ์นั้นเป็นบาปใหญ่

“อะไรเป็นไปไม่ได้?” จู่ๆ ถึงหลินก็จับคางของเธอไว้ ยกหน้า เธอขึ้นมา “คิดให้ดีแล้วค่อยพูด

ขณะนี้ มุมปากของถังหลินค่อยๆ โค้งงอขึ้น ราวกับว่ามีความ

โค้งงอที่สูงขึ้น แต่กลับทำให้คนรู้สึกไม่ถึงการยิ้มเลย ได้แต่ให้

คนรู้สึกถึงความเย็นชาและความอันตราย

หลินเป้ยเห็นสภาพแบบนี้ของเขา ตกใจมาก เผชิญหน้ากับถัง หลินในแบบนี้ เธอกลัว แต่ถึงแม้จะกลัวแค่ไหน ก็บอกกับตัวเอง ว่าห้ามถอย

เพราะว่าหากเธอถอยในตอนนี้ สิ่งที่เธอทำในก่อนหน้านี้ก็เสีย เปล่าแล้ว

หลินเป้ยสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ “หากรู้ว่าคืน วันนั้นไม่ใช่เย่ซื้อเฉิน แต่เป็นนาย ฉันก็จะไม่นอนกับนาย…….

มือที่จับคางเธอของถังหลินจู่ๆ ก็แรงมากขึ้น แล้วตัดคำพูดของเธอไป

ถังหลิน ใช้แรงบีบคางของเธอแน่น เขามองเธอแบบนั้น ขณะนี้ เขาเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร

เขาในแบบนี้ ยิ่งดูน่ากลัวไปใหญ่

หลินเป้ยรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองสั่นอยู่ เธอมีความกลัวถัง หลินอยู่แล้วตั้งแต่แรก ตอนนี้ในใจยิ่งกลัวไปใหญ่ การอยู่ด้วย กันในสองสามวันนี้ เธอรู้ว่าไม่ว่าเรื่องอะไรถึงหลินก็ทำออกมาได้ จริงๆ

“ถัง หลิน เรื่อง คืน นั้น เป็นเพียง แค่ อุบัติเหตุ” หลินเป้ยถูก เขาจ้องแบบนั้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งกระวนกระวาย แต่ว่าเธอก็ตอบกลับ ไปด้วยความไม่กลัวตาย

เพราะว่าเธอไม่สามารถถอย ถอยแล้วไม่เพียงแต่เธอจะตาย

แม่ของเธอก็จะตาย

เพราะว่าตอนนี้ถังหลินใช้แรงบีบคางเอไว้ เธอจึงมีความ ลําบากเล็กน้อยในการพูด คำพูดที่พูดจึงปะติดปะต่อกัน

แต่ว่า ความหมายก็ชัดเจนมากๆ แล้ว

จู่ๆ ถึงหลินก็ยิ้ม แต่ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ยิ้มถึงใต้ตา ระหว่างตา รอยยิ้มก็หายไปแล้ว แต่กลับดูเย็นขาไปใหญ่

ไม่มีคนรู้ว่าทําไมตอนนี้เขาถึงยิ้ม และไม่รู้ว่าตอนนี้เขายิ้ม อะไรอยู่
หลินเปียเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรเลย

ถังหลินในแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวไปถึงโครงกระดูก เธอถึงขั้นรู้สึกว่าถังหลินสามารถบีบเธอตายได้ตลอดเวลา

แต่ว่า ถังหลินไม่ได้บีบเธอตาย เขาถึงขั้นปล่อยมือที่จับคาง เธอออก

แววตาคู่หนึ่งของถังหลินมองเธออยู่ แต่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เหมือนว่าเขากำลังรออยู่ รอให้เธอพูด หรือว่ารอให้เธอ ทําการตอบสนองออกมา

หลินเป้ยแอบสูดหายใจลึก ขยับริมฝีปาก ราวกับว่าอยากจะ พูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าสุดท้ายก็อดไว้ เธอยืนไปประมาณหนึ่ง นาที จากนั้นก็รีบจากไป!!

เธอรู้ ถังหลินปล่อยเธอออก คือให้โอกาสเธอแล้ว และเธอได้

แต่จับโอกาสครั้งนี้ไว้

ครั้งนี้ ถังหลินไม่ได้ห้ามเธอไว้ แต่ว่าแค่มองดูภาพข้างหลังที่ จากไปของเธอ แววตาคู่หนึ่งค่อยๆ แย่ลง เย็นชาลง…….

วันที่สองหลินเปียและเจ้าชายใหญ่ก็ได้วางแผนการกลับ ประเทศ หยวนจุนหลินมาส่งพวกเขาด้วยตัวเอง ถึงหลินก็มาแล้ว

บนใบหน้าของถังหลินได้กลับสู่สภาพความเย็นชาเหมือนเดิม แล้ว บนใบหน้าของเขาไม่ได้มีอารมณ์มากมาย ในตอนที่เขา มองไปทางหลินเป้ย แววตานั้นก็เงียบสงบมาก ราวกับว่าระหว่าง ทั้งสองไม่มีอะไรจริงๆ
หลินเป้ยเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็แอบโล่งใจ แต่กลับมีความแน่น ในใจที่พูดไม่ออก แน่นจนมีความไม่สบาย แต่ว่านี่เป็นผลที่เธอ ต้องการมากที่สุด ดังนั้น แน่นอนว่าเธอจะไม่พูดอะไรมาก

ตอนแรก หยวนจนหลินอยากให้ถังหลินไปส่งหลินเบี้ยที่สนาม บิน แต่ว่าถังหลินปฏิเสธ หยวนจนหลินจึงให้คนอื่นๆ ไปส่งแทน

“หลินเป้ย นายกับถังหลินเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ในตอนที่มาถึง สนามบิน เจ้าชาย ใหญ่มองไปทางหลินเปียที่มีความเหม่อลอย อดถามไม่ได้

“อะไร? ฉันจะไปมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา” หลินเป้ยดึงสติก ลับมา การตอบสนองแรกก็คือรีบพูดความสัมพันธ์ให้ชัดเจน

เจ้าชายใหญ่มองเธอไปหนึ่งที่ไม่ได้พูดอะไรมาก

ก้าวเท้าของหลินเป้ยหยุดลง ค่อยๆ หันไปมองไปทางข้าง หลังหนึ่งที ระหว่างเขาและถังหลินเป็นเพียงอุบัติเหตุ ทั้งหมดต่าง ก็เป็นอุบัติเหตุ ในเมื่อเป็นอุบัติเหตุ แน่นอนว่าไม่มีความสัมพันธ์ ใดๆ กันเลย ทั้งหมดนี้ ต่างก็จบลงแล้ว

เมื่อวาน เขาได้พูดเรื่องทุกอย่างกับถังหลินได้อย่างชัดเจน ทั้งหมดต่างก็จบแล้ว

“เป็นอะไรหรอ? เห็นนายใจไม่อยู่กับตัวเลย?” ส่งเจ้าชายทั้ง สองกลับแล้ว หยวนจนหลินมองไปทางถังหลิน ระหว่างคิ้วมี ความสงสัยอยู่ “จะพูดก็ครั้งนี้เจ้าชายน้อยช่วยไว้ได้มากเลย ให้ นายไปส่งก็ไม่ไป? นี่ไม่เหมือนสไตล์ของนายเลย? มีเรื่องอะไร หรือเปล่า?”