บทที่ 828 ลงมือก่อนได้เปรียบกว่า (4)

หลินเบี้ยคิดไปถึงเรื่องราวคืนนั้น นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ระหว่างเธอกับถังหลิน……..

ทันใดนั้นหลินเป้ยรู้สึกตกใจ หลินเบี้ยเธอกำลังคิดอะไรอยู่? เธอกำลังคิดอะไรอยู่?

คิดแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!!

โชคดี เพราะใช้ลิฟต์ ไม่นานก็ไปถึงชั้นแปด บนชั้นแปดไม่มี กล้องวงจรปิด ซึ่งช่วงนี้มีเพียงพวกเขาสามคนเข้าพักในชั้นนี้ ปกติไม่มีคนขึ้นมาตรงนี้เลย

ดังนั้น เมื่อมาถึงชั้นแปด พอออกจากลิฟต์ การตอบสนองแรก

ของหลินเปียคือคิดจะหนี แต่เมื่อเธอประเมินสถานการณ์ด้วย สายตา

พบว่าจากตรงนี้ไปถึงห้องพักของเธอมันมีระยะห่างอยู่ เธอรู้

ว่า ด้วยความเร็วของเธอคงหนีไม่พ้นเป็นแน่

ถังหลินนั้นแข็งแกร่งมาก เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา

เธอคิดอยากหลุดออกจากอุ้งมือของถังหลินเช่นนี้ มันเป็นไป

ไม่ได้

ดังนั้น หลินเบี้ยระงับความวู่วาม ในการหนี ศีรษะของเธอยัง คงพิงอยู่บนไหล่ของถังหลิน
“ไปห้องของคุณ? หรือไปห้องของฉัน? “ศีรษะของหลินเปีย พิงอยู่บนไหล่ของถังหลิน เธอชูหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอก็ อยู่ใกล้กับหูของเขาพอดี เสียงของเธอเบามาก เพื่อความอ่อน โยนหลายส่วน

ถังหลินมองหน้าเธอ แววตาพลันหรี่ขึ้น ซึ่งปนการมองประเมิน

ไว้หลายส่วน อีกทั้งยังมีความสงสัยอีกหลายส่วนร่วมด้วย

เมื่อสักครู่ตอนอยู่ชั้นล่าง เธอยังพยายามสุดขีดเพื่อที่จะแบ่ง เส้นขวางกั้นระหว่างเธอกับเขา แล้วการตอบสนองในตอนนี้ถือ เป็นเรื่องปกติไหม?

เห็นได้ชัดว่าไม่ปกติ ไม่ปกติมากๆ!!!

เห็นถึงหลินสงสัย มุมปากหลินเปียก็ยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้า ของเธอเผยรอยยิ้มออกมา

ทันใดนั้นหลินเป้ยยืนตัวตรง ก่อนจะเขย่งเท้า จากนั้นก็จูบไปที่

ริมฝีปากของเขา

เพราะอย่างไรเสีย สิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ คืนนั้นก็ทำหมด แล้ว งั้นตอนนั้นจูบเพิ่มอีกหน่อยจะเป็นไรไป?!

ในใจหลินเป้ยรู้ดี ถ้าให้ถังหลินเข้าห้องของเธอ ทั้งสองอยู่ใน ห้องเพียงลำพัง เช่นนั้นก็ไม่ใช่แค่การจูบเท่านั้นแล้วแหละ

ดังนั้น เธอปล่อยให้ถังหลินเข้าห้องไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้เป็น

อันขาด

หลินเป้ยจูบเขาครั้งหนึ่งแล้วก็ปล่อยออก แต่มือของเธอยังคงคล้องคอเขาไว้: “ไปห้องฉันแล้วกัน ห้องฉันใกล้กว่า

ตอนที่หลินเป้ยพูด เธอคล้องคอเขาพร้อมกับเดินไปยังห้องพัก ของเธอ

ถังหลินหรี่ตาขึ้น เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เพทุบาย ดังนั้น เขายังคงมีความระแวงหลายส่วน

อันที่จริงจากตรงนี้ไปห้องหลินเป้ยก็ไม่ได้ไกลมากนัก แต่หลิน เป้ยเดินช้ามาก ระหว่างนั้นเธอยังเขย่งเท้าไปจูบถังหลินหลาย ครั้ง แน่นอนแต่ละครั้งก็คือจูบแบบพิธีเท่านั้น

พูดให้เข้มงวดหน่อยก็คือ มันไม่ได้ถือว่าเป็นการจูบเลย น่าจะ เรียกว่าหอมมากกว่า

ตอนแรกถังหลินไม่ได้ตอบสนองอะไร ปล่อยให้เธอทำตามใจ ชอบ แต่ตอนที่เธอจูบครั้งที่สี่ แววตาถังหลินก็มืดทะมึน ตอนที่ เธอจูบแล้วคิดจะถอยออก มือข้างหนึ่งของถังหลินก็จับท้ายทอย ของเธอไว้ จากนั้นก็ใช้แรงจูบเธอ

หลินเป้ยชะงัก มุมปากยกขึ้นเผยรูปเรเดียนออกมาเล็กน้อย หลินเป้ยไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ได้ต่อต้าน ในทางกลับกันเธอยังให้ ความร่วมมือ

เอามือคล้องคอเขาไว้

แต่ ระหว่างนี้ เท้าของเธอยังคงเคลื่อนย้าย เธอน่าเขาเดินไป ยังประตูห้องของเธอ

ตอนที่มาถึงประตูห้องของเธอ ถังหลินยังคงจูบเธอไม่หยุดยั้งหลินเป้ยก็ไม่ได้ห้าม แต่มือข้างหนึ่งของเธอล้วงเข้ากระเป๋า เอา คีย์การ์ดออกมา จากนั้นก็พยายามเปิดประตูออก

แต่เธอเปิดหลายครั้งก็เปิดไม่ได้ “ถังหลิน หยุดก่อน ฉันเปิดประตูก่อน” เธอใช้แรงผลักถึงหลิน

เบาๆ

หางคิ้วถังหลินขมวดเล็กน้อย ถึงแม้ไม่เต็มใจ แต่อยู่นอก ประตูก็ไม่ค่อยเหมาะสมนัก อีกทั้งเมื่อเขากับหลินเปียขึ้นมาแล้ว เจ้าชายใหญ่ก็อาจจะตามขึ้นมาได้……..

คิดมาถึงตรงนี้ ถังหลินจึงให้ความร่วมมือ หยุดการกระทำ แต่ถังหลินยังคงโอบเอวเธอไม่ปล่อย มุมปากหลินเบี้ยยกโค้งขึ้นอีกครั้ง เธอเปิดประตูอีกครั้ง ซึ่ง

ครั้งนี้แป๊บเดียวก็เปิดได้แล้ว

วินาทีต่อมา หลินเปียก็รีบดันประตูเข้าไป หลุดออกจากอ้อน แขนของถังหลินไปโดยปริยาย เธอพุ่งเข้าไปถึงห้องอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้ถึงหลินตอบสนองทัน เสียงปิดประตูก็ดังปัง จากนั้นก็ทิ้ง ให้ถังหลินอยู่ด้านนอก

หลินเป้ยมองประตูที่ถูกล็อคเป็นที่เรียบร้อย พลางโล่งอกใน ที่สุด ถังหลินอยากเข้าห้องของเธอ? อย่าได้คิดเสียว!!

เห็นทีการที่เธอใช้แรงพิศวาสเข้าช่วย มันได้ผลดีแท้ สามารถ ยังถังหลินไว้นอกประตูสำเร็จแล้ว
ถังหลินที่ถูกปิดประตูทิ้งอยู่ด้านนอก ใบหน้าที่มืดครึ้มในชั่ว พริบตา ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เสียจริงๆ

ดังนั้น เมื่อเธอจงใจยั่วสวาท ไม่ใช่เพราะมีความรู้สึกอะไร ทั้งนั้น แต่เพื่อสลัดเขาทิ้งต่างหาก

ดี ดีมาก เขาจะดูว่าเธอหนีไปถึงที่ไหน?