บทที่ 822 เขารู้ความลับทั้งหมดของเธอแล้ว (1)

หลินเป้ยตัวแข็งค้าง แต่ไม่ได้สนใจคนนั้น รีบผลักประตูเข้าไป ในห้อง

“คิก น้องชายคนนี้น่าสนใจนะ เข้าห้องน้ำก็หน้าแดงด้วย? เหมือนผู้หญิงไม่มีผิด? “คนนั้นเห็นหลินเปียเข้าไปในห้องก็เสริม อีกหนึ่งประโยค

“บอกตรงเหมือนผู้หญิงจริงๆเลย มองใบหน้าเขาที่สวยงาม ดู ยังไงก็เหมือนอย่างนั้น

“ไม่ใช่ว่า หรือเรา…….อีกคนนี้ก็คล้ายจะมีความสนใจ พูด

หนึ่งประโยคอย่างยิ่งจริงกึ่งเท็จ

ด้านในห้อง หลินเบี้ยได้ยินทั้งสองคนสนทนา ร่างกายแข็ง ท้อ ตกใจจนเหงื่อแตก ไม่ใช่ว่าเธอแค่มาเข้าห้องน้ำก็ต้องพวก โรคจิตเข้าให้แล้วนะ ถ้าผู้ชายสองคนนี้คิดจะทำมิดีมิร้าย จริงๆ…….

ร่างกายหลินเป้ยยิ่งแข็งทื่อมากขึ้น เธอกลัวว่าผู้ชายด้านนอก จะมาแอบมองจริงๆ ดังนั้นจึงไปไม่กล้าขยับในชั่วขณะนั้น

ด้านนอกไร้เสียงพูดคุยแล้ว แต่หลินเบี้ยเหมือนได้ยินเสียง แปลกประหลาดแว่วเข้ามาอย่างเลือนราง เธอได้ยินกระทั่งเสียง ฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เธอ ทำให้หลินเบี้ยตกใจกลัวจนไม่กล้า หายใจแรงๆ
และในเวลาเดียวกัน ประตูห้องน้ำถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก จากนั้นถึงหลินก็เดินเข้ามา

ถังหลินผลักประตูเสียงเบามาก หลินเบี้ยที่ตอนนี้เต้นตื่นด้วย ความตึงเครียดไม่ได้ยินเสียงนี้

ผู้ชายสองคนในห้องน้ำเห็นถังหลินก็ตะลึงงัน รีบหยุดการกระ ทำ พวกเขารู้จักถึงหลินอย่างเห็นได้ชัด เตรียมจะกล่าวทักทาย ถังหลินแต่ถังหลินกลับทำท่าท่าทางให้พวกเขาหุบปากแล้วรีบ ไสหัวออกไป

ทั้งสองคนชะงัก จากนั้นก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

หลินเบี้ยได้ยินเสียงสองคนนี้ออกไป รอไปสักพัก พอไม่ได้ยิน เสียงอื่นอีก หลินเป้ยถึงจะรู้สึกโล่งอก เธอเกรงว่าจะมีคนเข้ามา อีก เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน เธอจึงไม่กล้าซักช้าให้เสียเวลา

เธอเสร็จธุระอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดประตูออก คิดจะออก ไปให้เร็วที่สุด

แต่วินาทีแรกเมื่อเปิดประตูออก เธอก็ต้องเห็นถังหลินยืนอยู่ ตรงหน้า

วินาทีนี้ หลินเบี้ยรู้สึกร่างกายถูกแช่แข็ง คล้ายกับขยับเขยื้อน ไม่ได้

ทำไมถึงหลินถึงอยู่ที่นี่ได้? เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? เขายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว?
เขาได้ยินอะไรบ้าง?

ช่วงวินาทีที่หลินเบี้ยตอบสนองกลับมา คิดจะปิดประตูอีกครั้ง

ทว่าเธอรับรู้ได้ว่าหากเธอทําอย่างนี้จริงๆ จะยิ่งแสดงความมี พิรุธของเธอให้เด่นชัดมากขึ้น

“คุณชายถัง” หลินเบี้ยแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก พยายามสุด แรงเพื่อให้ตัวเองสงบ จากนั้นก็แกล้งทําเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวทักทายถึงหลิน

ถังหลินมองเธอโดยไม่พูดจา ใบหน้าไม่ค่อยมีอารมณ์อะไร มากนัก ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอเสียอย่างนั้น

“คุณชายถึงค่อยๆเข้าเลย ฉันเข้าเสร็จแล้วไปก่อนล่ะ”ถังหลิน

ไม่พูดจา หัวใจของหลินเบี้ยยิ่งเต้นตึกตักมากขึ้น แต่ใบหน้าของ

เธอไม่ได้เผยสิ่งผิดแปลกออกมามากนัก

เธอพูดในขณะที่ระงับความกลัวในใจ จากนั้นก็ก้าวเท้าไปยัง ทิศทางด้านนอก

ถังหลินยืนอยู่หน้าห้องที่เธอเข้า เธออยากออกไป จึงต้องผ่าน ด้านหน้าถังหลินอยู่แล้ว

หลินเบี้ยรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ตอนที่หลินเบี้ยเดินผ่านหน้าถึง หลิน ถังหลินยังคงไม่มีทีท่าใดๆ ไม่ได้ตอบสนองอะไร

หลินเปียแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก เธอคิดว่า หรือถังหลินจะ ไม่สังเกตพบอะไรเลย
เมื่อหลินเปียเดินผ่านถังหล่นไปได้ จึงเพิ่มความเร็วในการก้าว

ออกไปด้านนอกด้วยจิตใต้สํานึก ตอนที่เธอเดินไปถึงประตูห้องน้ำ คิดอยากดึงประตู แต่กลับ

พบว่าทําไม่ได้

หลินเปียซะงัก รีบมองลงไปก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน ยามนี้ในห้องน้ำมีเพียงเธอกับถังหลินสองคน เธอไม่ได้เป็น คนล็อค งั้นถังหลินก็ต้องเป็นคนล็อค! ! !

ทำไมถึงหลินต้องล็อคประตูด้วย ทำไม?!

เห็นได้ชัดว่าถังหลินมาจับพิรุธเธอ แถมถังหลินยังเตรียมการ ไว้อย่างรัดกุมแล้ว

มีเสี้ยววินาทีหนึ่งหลินเป้ยรู้สึกว่ามีน้ำเย็นแช่แข็งมาสาดตั้งแต่ หัวจรวดเท้าของเธอในช่วงฤดูหนาว เย็นแข็งจนทำให้เธอไม่รับรู้ ความอุ่นเลยสักนิดเดียว

หลินเป้ยบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ มือของเธอเคลื่อนไป ที่ปุ่มล็อคประตู เธออยากปลดล็อคประตู อยากออกไป ซึ่งเธอ จําเป็นต้องออกไปด้วยความเร็วสูงสุด

นาทีต่อมา ถังหลินก็เดินเข้ามาใกล้เธอกะทันหัน ถังหลินจับ มือที่กำลังปลดล็อคประตูของเธอไว้

“คุณคิดจะทำอะไร? “หลินเบี้ยตกใจจนหัวใจเต้นระรัว รู้สึกว่า หัวใจจะหลุดออกมาแล้ว ชั่วพริบตานั้น ระดับเสียงของเธอก็สูง ขึ้นกะทันหัน
เธอใช้แรงคิดจะซักมือของตัวเองกลับมา แต่พบว่าไม่อาจ ทําได้เลย

“ถังหลิน คุณคิดจะทำอะไร? “หลินเบี้ยดิ้นไม่ออกก็ยิ่ง ตึงเครียด เธอหันหน้าไปมองถังหลินด้วยความโกรธ และไม่อาจ ปิดบังความตึงเครียดของเธอได้ในชั่วเวลานี้

“คุณว่าผมอยากทำอะไรล่ะ? “ถังหลินมองเธอ มุมปากพลัน ยกโค้งขึ้น คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม คำถามที่ถามกลับ ฟังเหมือน อีก ดมาก…….

“คุณคิดจะทำอะไร ฉันจะไปรู้ได้ยังไง คุณปล่อยฉัน ฉันจะออก ไป”หลินเป้ยสูดลมหายใจเข้าออก พยายามให้ตัวเองใจเย็น แต่ เธอพบว่าไม่ค่อยได้ผลเท่าใดนัก

เวลานี้นาทีนี้ ต้องเผชิญหน้ากับถังหลิน เธอไม่อาจสงบสติได้

“คุณไม่รู้? เหรอ? “ถังหลินมองเธอ พลางหรี่ตาขึ้นทีละนิด เสียงของเขายังคงเรียบๆ แต่กลับมีความเย็นเยียบที่ชวนให้ ขนลุก

“ถังหลิน คุณปล่อยฉัน ให้ฉันออกไป”หลินเบี้ยตัวแข็งทื่อ อย่างชัดเจน เสมือนตัวสั่นด้วยเล็กน้อย

น้ำเสียงมีความวิงวอนหลายส่วน

“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ”ถังหลินชะงัก พลางหัวเราะออกมา กะทันหัน

“ถังหลินฉันเป็นเจ้าชายเล็กของประเทศนะ คุณทำอย่างนี้กับฉัน ฉัน…..”หลินเบี้ยให้ตัวเองแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง อยากขู่เขา

ถึงแม้หลินเบี้ยรู้ดีว่าไม่ได้ผลกับถังหลินเอาสักเลย!!