บทที่ 818 เขาทำตัวอันธพาลอย่างเปิดเผยเหมือนเป็นสิ่ง เที่ยงตรง (3)

ส่วนทางหลินเบี้ย เจ้าชายใหญ่รู้ดีว่าถ้าหลินเบี้ยไม่อยากพูด

เขาจะถามไม่ได้ความสักคำเดียว

เจ้าชายใหญ่ลูบจมูก จากนั้นก็กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง สองคนนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก!!!

บ่ายสอง ทั้งสามคนออกจากโรงแรมตามนัดหมายด้วยกัน

หลินเป้ยไม่เหลียวมองถึงหลินแม้แต่แวบเดียว

ครั้งนี้ถังหลินไม่ได้แสดงความไม่พอใจเลยสักนิด ไม่มีความ มืดครึ้มบนใบหน้าเลย มุมปากกลับยกขึ้นเสียด้วยซ้ำ

เสแสร้งเหรอ เขาจะดูสิว่าหลินเป่ยจะเสแสร้งไปถึงเมื่อ

ไหร่? !

หลินเบี้ยยิ่งจงใจทำเช่นนี้ ยิ่งแสดงว่ามีพิรุธ…….

เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทําให้เจ้าชายใหญ่เกิดความ สงสัย ดังนั้นจึงจับตามองถึงหลินกับหลินเป้ยเป็นพิเศษ ทว่าเจ้า ชายใหญ่ต่างฝ่ายต่างเดินของตัวเอง ไม่เสวนากันเลยสัก ประโยค

ดูแล้วเหมือนคนแปลกหน้ากันทั้งสองคน

ไม่ถูก สองคนนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลเป็นแน่!!
“หลินเป้ย ตอนกลางวันคุณถังเป็นห่วงอาการป่วยของน้อง จึง ไปดูน้อง ทำไมน้องถึงไม่เปิดประตูให้คุณถังล่ะ? “ดวงตาเจ้า ชายใหญ่เปล่งประกาย ทันใดนั้นก็ถามหลินเบี้ยหนึ่งประโยค

เจ้าชายใหญ่รู้ว่าถ้าเขาถามตรงๆ สองคนนี้คงไม่ตอบแน่ ดัง

นั้นเขาอยากรู้เรื่องราวรายละเอียดยิบย่อยก่อน

หลินเป้ย :

“.………..

พี่ชาย พี่เป็นผู้เชี่ยวชาญในการแกล้งน้องชายใช่ไหม?

ไม่ใช่สิ เป็นผู้เชี่ยวชาญในการแกล้งน้องสาว

เขาเป็นคนพูดไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย

ถังหลินได้ยินเจ้าชายใหญ่พูด มุมปากพลันยกขึ้นอย่างชัดแจ้ง หันสายตาไปมองหลินเป้ย แต่แค่ยิ้มไม่พูดอะไร

เจ้าชายใหญ่ถามถูกใจเขามาก

เขาจะดูสิว่าหลินเป่ยจะตอบยังไง เพราะพี่ชายแท้ๆเป็นคน ถามทั้งที

“ไม่อยากเปิดก็ไม่เปิด มีปัญหาอะไร? “หลินเบี้ยเงยหน้ามอง ถังหลินที่มุมปากเป็นรูปเรเดียนที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม จากนั้นก็ รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา ทำไม? ทำไมเธอเห็นถึงหลินก็ระงับความ โกรธไม่อยู่? !

ทำไมถึงหลินน่ารังเกียจอย่างนี้

หลินเป้ยตอบอย่างดื้อดึงสุดๆ ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาเช่นนี้ คำสนทนาเช่นนี้ถือว่าไม่เหมาะสมนัก แต่ปกติหลินเบี้ยอยู่ ด้านนอกจะมีอากัปกิริยาดีงามมาโดยตลอด ถังหลินมองไปยังหลินเบี้ยแวบหนึ่ง อืม ดีงาม ดื้อรั้นมาก มี

เอกลักษณ์เฉพาะตัว!!

“ไม่มีปัญหา น้องดีใจก็พอ”เจ้าชายใหญ่ซะงัก จากนั้นก็ หัวเราะร่า วันนี้น้องชายเขากินระเบิดมาหรือไงนะ

ธุระตอนบ่ายไม่ค่อยสำคัญเท่าใดนัก หลังจัดแจงธุระเสร็จ

เรียบร้อย เจ้าชายใหญ่ก็เสนอว่าอยากไปขี่ม้า

ถังหลินไม่มีข้อโต้แย้งใดๆอยู่แล้ว เพียงแต่เหลืองมองหลิน เปียโดยเฉพาะแวบหนึ่ง รูปร่างหลินเบี้ยผอมแห้งขนาดนี้ จะขี่ม้า ไหวเหรอ?

ตอนที่ถึงลานขี่ม้า ถังหลินคิดอยากช่วยหลินเป้ยเลือกม้าตัว

เล็กสักหน่อย แต่ตัวหลินเป้ยเองกลับเลือกม้าตัวใหญ่โต

ถังหลินเห็นหลินเป้ยจูงม้าออกมา ดวงตาก็หรี่ขึ้นมาในลาน ม้าผ่านการฝึกฝนเป็นอย่างดี ไม่มีทางทำให้พลาดท่าตกลงมา จากหลังม้าง่ายๆ

แต่หลินเป้ยรูปร่างเล็กดันเลือกม้าตัวใหญ่อย่างนี้ เขาจะปีนขึ้น ไปได้หรือ?

ถังหลินกำลังใช้ความคิดก็เห็นหลินเป้ยกระโดดขึ้นขี่บนหลัง

ม้าอย่างว่องไว

ท่าทางราวกับก้อนเมฆและสายน้ำ คล่องแคล่ว งดงาม และสง่ายิ่งนัก

ด้วยท่วงท่าของหลินเปียเมื่อกี้ มีความองอาจดั่งเช่นผู้ชาย หลายส่วนจริงๆ

ถังหลินมองไปยังเขา ดวงตาทั้งคู่ค่อยๆหรี่ขึ้นทีละนิด ส่วนลึก

ของแววตากำลังใช้ความคิดหลายส่วน

เห็นเจ้าชายน้อยไม่ธรรมดาเอาเสียเลย!!

แน่นอน ถังหลินก็ยังมีเหตุผลเชื่อได้ว่า ตอนนี้หลินเบี้ยจงใจ แสดงความสามารถต่อหน้าเขา หลินเบี้ยจงใจแสดงความ องอาจให้เขาดู

“คุณชายถังอย่าได้ดูแคลนน้องชายคนนี้ของผมเชียวนะ ศิลปะการขี่ม้าของเขายอดเยี่ยมมากเลย แน่นอน ไม่เพียงแต่ ม้าชำนาญ เรื่องยิงธนูก็ชั้นหนึ่งเหมือนกัน แล้วยังมีการแข่งรถอีก เขาเล่นได้ดีมากๆเลยนะ เทคนิคการขับรถแข่งของเขาเทียบ เท่ากับนักแข่งมืออาชีพเลยนะ”เจ้าชายใหญ่เห็นถึงหลินมองหลิน เป้ยอย่างตะลึงงัน เขาเลยเดินเข้าไป ซึ่งดูคล้ายไม่ได้ตั้งใจ แต่ เหมือนไปทางโอ้อวดมากกว่า

ถังหลินหันไปมองเจ้าชายใหญ่ เห็นใบหน้าโอ้อวดของเจ้า ชายใหญ่ ดวงตาถังหลินพลันเปล่างประกายระยิบระยับ

โอ้อวดอะไร? น่าอวดตรงไหน?

อนาคตจะเป็นคนของใครยังไม่แน่เลย?! ทว่าสิ่งที่เจ้าชายใหญ่กล่าวมานั้น ถังหลินฟังเข้าหูหมดแล้วสิ่งที่เจ้าชายใหญ่พูดมาทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นกิจการชมชอบของ

ผู้ชายทั้งหมด ดังนั้น หลินเบี้ยจงใจแสดงความสามารถอันโดดเด่นทางด้าน

นี้ เพื่ออำพรางสถานะที่แท้จริง?

ศิลปะการขี่ม้าของหลินเบี้ยนั้นไม่เลวจริงๆ ถึงหลินกับหลินเป้ ยแข่งกันหนึ่งครั้ง ถังหลินพบว่ามาตรฐานของหลินเปียเกือบ เทียบเท่าเขาแล้ว

สุดท้ายถึงหลินชนะมาด้วยปัจจัยได้เปรียบอย่างสูสี

“ศิลปการขี่ม้าของเจ้าชายน้อยเก่งกาจมากจริงๆ”หลังแข่งขัน จบสิ้น ถังหลินมองหลินเปียด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งถังหลินชม หลินเป้ยจากใจจริง

“ขอบคุณคุณชายถังที่ชม”หลินเป้ยไม่ได้ถ่อมตน แถมยัง

หน้าด้วยความกระหยิ่มใจ

“เมื่อกี้ผมได้ยินเจ้าชายใหญ่บอกว่าเจ้าชายน้อยว่ายน้ำเก่ง มาก บังเอิญที่ผมก็ชอบการว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจเหมือนกัน ที่นี่มี สระว่ายน้ำพอดี งั้นพวกเราลองแข่งกันดูอีกสักครั้งเป็นไงถัง หลินมองหลินเป้ยด้วยรอยยิ้มเบาๆ พลางเชื้อเชิญด้วยความ จริงใจ

หลินเปียตะลึงเล็กน้อย มองใบหน้ายิ้มแย้มของถังหลิน เธอก็ ต้องแอบถอนหายใจ เธอรู้ว่าถังหลินจงใจแน่นอน

พี่ใหญ่รู้ว่าเธอไม่เคยว่ายน้ำมาก่อน ร่างกายเธอเป็นหญิง ซึ่งต้องแต่งผู้ชายมาโดยตลอด แล้วไปว่ายสระว่ายได้อย่างไร

เพื่อปฏิเสธการว่ายเธออ้างกลัวเสมอมา ดังใหญ่ไม่ทางพูดแบบถังหลินกำลังพูดโกหกอยู่ชัดๆ หลินคนนี้ช้าอำมหิตสุด

ขออภัย ฉันกลัวมาตั้งเด็ก นั้นว่ายไม่เรื่องดี ดัง”ว่าถังหลินกำลังพูดปด เธอยังดีว่าถังหลินคิดจะหยั่งเชิงเธอ

แน่นอน เธอยังเธอรับปาก พอลงสระว่ายจริงๆ อย่างปิดไม่ได้อีกต่อไป

นั้นเธอมากขึ้น เธอก็ยังต้องปฏิเสธอยู่ดี เพราะเธอหนทางอื่นให้เลือก

“กลัวน้ำมาแต่เด็ก? ถังหลินมองไปยังเธอ หางคิ้วยกเล็กน้อย จากนั้นเข้าใกล้หลินเปียกะทันหัน พลางกดเสียงลง

ตอนถังหลินสายตาจงใจมองประเมินร่างกายของเธอ สุดท้าย สายตาเขาหยุดตรงหน้าตอนดูแล้ว ด้านหน้าของเธอยังคงเรียบเหมือนเขาจำได้ดีว่าผู้หญิงในคืนนั้นหุ่นแสบมาก……..

ดังนั้น เธอทำการปลอมแปลงร่างกาย เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ความ จริง เธอจึงโหดร้ายกับตัวเองไม่ใช่ย่อย

แต่ทว่า ยังแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ละเอียดรอบคอบมาก